ตอนที่ 1 ไม่อยากเจ็บอีก (1)

ตอนที่ 1 ไม่อยากเจ็บอีก (1)

“ไม่อยากแต่งงานบ้างเหรอ”

เสียงของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้มือของ ‘ดินแดน’ พลันชะงักไป เขาปล่อยมือออกจากกระดุมเสื้อเชิ้ตสีครีมอ่อนก่อนจะหันไปมองเจ้าของคำถามโดยที่ไม่ได้ให้คำตอบอะไร นอกจากส่งยิ้มไปให้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

“เลิกกับคนเก่าไปตั้งนานแล้ว ทำไมไม่คบใครบ้างวะ มึงควรจะ   มูฟออนได้แล้วนะดิน” ชายคนเดิมยังส่งคำถามออกมา เมื่อไม่มีคำตอบและเพราะเขามัวแต่กำลังสวมเสื้อสูทเข้ากับลำตัว เลยทำให้ไม่เห็นสีหน้าเพื่อนรุ่นน้องที่เวลานี้ใบหน้าเจื่อนลงแล้ว

เจ้าของคำถามคือ ‘ฟ้าคราม’ เป็นเจ้าบ่าวในวันนี้

“หาให้ไหม รับรองว่าสวยถูกใจแน่นอน”

ฟ้าครามเงยหน้าขึ้นถามอีกครั้งหลังจากที่ติดกระดุมสูทเรียบร้อยแล้ว เลยอาสาจะหาแฟนให้สักคน เผื่อว่าเพื่อนรุ่นน้องจะได้มีความรักครั้งใหม่สักที

ไม่รู้ว่าที่ยังโสดอยู่จนถึงทุกวันนี้ เพราะไม่มีเวลาหาด้วยหรือเปล่า จะว่าไปที่ทำงานของดินแดนก็ไม่สามารถเจอใครได้มากเท่าไรนัก

“ไม่เอา” ดินแดนส่ายหน้าและรีบปฏิเสธอย่างไว ราวกับไม่ต้องใช้ความคิดให้เสียเวลาในเรื่องนี้ พอนึกถึงอดีตที่เคยมีแฟนสีหน้าก็เศร้าลงเล็กน้อยอย่างหักห้ามใจไม่ได้ แม้ว่ามันจะผ่านมานานแล้วก็ตาม

“ทำไมวะ” ฟ้าครามหันมาเท้าเอวถามอย่างจริงจัง

“ใครเขาจะมาชอบผู้คุมจน ๆ อย่างผมกันละพี่ แถมที่ทำงานก็สุดแสนจะภูธร ไม่มีใครอยากมาลำบากหรอกครับ” ชายหนุ่มตอบกลับไปเชิงตัดพ้อ

ดินแดนมีอาชีพเป็นผู้คุมเรือนจำ เงินเดือนของเขานั้นไม่พอที่จะสนองความต้องการของใครได้หรอก จริงอยู่ว่าเงินเดือนที่ได้ทำให้เขาพอจะเลี้ยงดูตัวเองและดูแลแฟนได้หากอยู่อย่างพอเพียง

แต่อีกด้านของความจริงก็คือ ความต้องการของคนไม่เท่ากัน

เขาสามารถเลี้ยงดูเธอได้ในระดับกลาง กินข้าวธรรมดาตามร้านข้างทาง หรืออาจจะมีมื้อพิเศษบ้างในวันสำคัญ และมีเพียงของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มอบให้คนรักได้

แต่ถ้าอีกฝ่ายกลับมีความต้องการมากกว่านั้น การดูแลของดินแดนจึงถือว่ายังไม่ดีพอสำหรับเธอ ยิ่งด้วยหน้าที่การงานที่บางครั้งต้องมีการย้ายไปประจำที่อื่น นั่นเลยอาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกลำบากกับการที่ต้องย้ายตามไปด้วย

ชายหนุ่มตระหนักถึงข้อนี้ซึ่งได้จากรักครั้งเก่า นั่นจึงทำให้เขาไม่สามารถเปิดใจลองคบหาเพื่อศึกษาดูใจกับใครได้อีก…

ดินแดนกลัวความผิดหวังและเสียใจ หรือจะเรียกว่ากลัวการมีความรักไปเลยก็ได้

“คิดอะไรแบบนั้นล่ะดิน ผู้หญิงไม่ได้เป็นเหมือนกันทุกคนหรอกนะ นายกลัวไปเองหรือเปล่า”

ฟ้าครามพูดขึ้นมาพร้อมกับเดินมาตบไหล่อีกฝ่ายอย่างให้กำลังใจ พอเห็นว่าเพื่อนรุ่นน้องคนนี้ยังติดกระดุมไม่เรียบร้อยจึงมาช่วยติดให้ เลยทำให้ดินแดนรู้ตัวว่าตนเองลืมติดกระดุมต่อ

“ขอบคุณครับ”

“ไม่เป็นไร”

ฟ้าครามหวังว่ารุ่นน้องคนนี้จะมีวันดี ๆ กับเขาบ้าง หลังจากติดกระดุมให้แล้ว ก็หยิบเอาโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะมาเข้าไอจีเพื่อดูหญิงสาวคนหนึ่ง พร้อมกับจิ้มขึ้นมาหนึ่งรูปให้เพื่อนรุ่นน้องที่ไม่ยอมเปิดใจให้ใครสักทีดูว่าคนในรูปตรงสเปคหรือเปล่า

“คนนี้ดูดีนะ ใช่สเปคนายหรือเปล่าล่ะ นิสัยก็น่ารักนะ” ฟ้าครามยังคงเชียร์ต่ออีกอย่างกระตือรือร้น เขานั้นอยากเห็นดินแดนมีแฟนสักที

“ไม่เอา ผมยังไม่อยากมีใครจริง ๆ พี่คราม” ดินแดนหันหน้าหนีและปฏิเสธเสียงหนักแน่น หวังว่าฟ้าครามจะได้เลิกตื๊อหาใครให้อีก

“ดูหน่อยก็ไม่เสียหายนะ” ครามยิ้มอ่อนแต่เขาไม่ลดละความพยายามแถมยังคะยั้นคะยออีก แต่ทว่าเจ้าสาวเดินเข้ามาเสียก่อน

“ทำอะไรกันอยู่ค่ะ ไปถ่ายรูปกันเถอะ”

เจ้าสาวที่อยู่ในชุดไทยสีกลีบบัวชะโงกหน้าเข้ามา พอเห็นว่าเจ้าบ่าวของตัวเองแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยดีแล้วทั้งเสื้อผ้าหน้าผม จึงชวนให้ไปถ่ายรูปคู่ด้วยกันก่อนที่จะเริ่มพิธีในช่วงเช้า

“ครับ” ฟ้าครามพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย

จากนั้นจึงหันไปสนใจเจ้าสาวของตนเองมากกว่าเพื่อนรุ่นน้อง นี่เลยทำให้ดินแดนถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะสำรวจตัวเองดูความเรียบร้อยแล้วเดินตามออกมา

เมื่อช่างภาพเข้ามาถ่ายรูปฟ้าครามก็โพสต์ท่าตามที่เจ้าสาวต้องการและช่างภาพแนะนำ ถ่ายเดี่ยวเสร็จแล้วก็ถ่ายรูปคู่กับเจ้าสาว ทั้งในห้องนี้และด้านนอกที่ตกแต่งไว้อย่างสวยงาม

ดินแดนเองคอยตามไปดูด้วย เผื่อว่าทั้งสองต้องการอะไรเพิ่มจะได้ช่วยหยิบให้

“ไปถ่ายรูปกับเพื่อนแป๊บหนึ่งนะ” เจ้าสาวเอ่ยขึ้นมาอย่างสดใส เมื่อได้ภาพคู่มากจนพอใจแล้ว

“ครับ” ฟ้าครามพยักหน้าให้พร้อมตอบกลับเสียงอ่อนอย่างเอาใจ แถมยังโชว์หวานต่อหน้าเพื่อนด้วยการหอมที่กลางหน้าผากเธอหนึ่งครั้ง ก่อนจะปล่อยให้คนรักไปถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ ตามที่ขอ

พอเจ้าสาวและช่างภาพไปกันหมดแล้ว จึงเหลือแค่สองหนุ่มที่กลับเข้ามาในห้องแต่งตัว โดยมีช่างแต่งหน้ามาซับหน้าให้ จากนั้นค่อยตามไปดูแลเจ้าสาวต่อ

“เพื่อนเจ้าสาวที่โสดก็มีนะ เดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก” ฟ้าครามยังไม่วายที่จะพูดต่อในเรื่องที่คุยค้างไว้ก่อนหน้านี้ 

ดินแดนมองด้วยความงุนงง ในใจนั้นคิดว่า

‘ยังไม่ลืมเรื่องนี้อีกเหรอ ทั้งที่การเก็บภาพก็ใช้เวลาอยู่หลายนาที คิดว่าจะลืมเรื่องที่คุยกันไปเสียแล้ว’