ตอนที่ 8  เกือบได้เจอกันแล้ว (2)

ตอนที่ 8  เกือบได้เจอกันแล้ว (2)

“กะเพราหมูกรอบไข่ดาวจานหนึ่งครับ” ดินแดนตะโกนสั่งอาหารทันที ระหว่างรอนั้นก็ไปสั่งอเมริกาโน่ไม่หวานมาอีกแก้วหนึ่ง

“อ้าว ไอ้ดิน มาเช้าจังวะวันนี้” รุ่นพี่ที่ทำงานเอ่ยทักทายอย่างแปลกใจ ปกติแล้วเขาไม่เคยเห็นดินแดนมาถึงที่ทำงานในเวลานี้

คนถูกทักยกมือไหว้ด้วยความสุภาพ ก่อนจะตอบกลับว่า

“ผมตั้งนาฬิกาปลุกผิดเวลาน่ะครับ ไหน ๆ ตื่นแล้วก็เลยมาซะเลย”

ขณะที่ตอบก็กลั้วหัวเราะไปด้วย เขาอยากลงโทษตัวเองจะแย่ ที่ดันตั้งนาฬิกาเร็วกว่าปกติตั้งหนึ่งชั่วโมง และเพราะความไม่รอบคอบ นอกจากจะทำให้เสียเวลานอนแล้ว ยังทำให้ความฝันแสนหวานต้องจบลงอีกด้วย ทั้งที่อีกเพียงแค่ไม่กี่ก้าว เขาก็จะได้ไปยืนอยู่ตรงหน้าของเธอคนนั้นแล้ว

ไม่น่าเชื่อเลยว่าหญิงสาวหน้าหวานคนนั้น จะติดอยู่ในหัวของเขามานานเป็นสัปดาห์แบบนี้ และยังคอยนึกถึงอยู่ตลอดเวลาที่ว่าง หรือช่วงที่ไม่ได้มีเรื่องใดเข้ามาในหัวให้คิด ก็มักจะมีภาพเธอเข้ามาเสมอ

“ฮ่า ๆ ไม่ดูให้ดีซะก่อนล่ะ” รุ่นพี่ได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะชอบใจ

จากนั้นรุ่นพี่คนนี้ได้เลือกซื้อของกินติดมือเข้าไปสองสามอย่าง กะว่าจะไว้กินเวลาที่หิวระหว่างวัน เขากำลังจะจ่ายเงินแต่นึกขึ้นมาได้ถึงเรื่องหนึ่ง จึงหันกลับมาคุยกับดินแดนต่อ

“อ้อ..เห็นเขาว่าวันนี้จะมีคุณหมอคนใหม่เข้ามาทำงานนะ มาแทนคุณหมอคนเก่าที่ลาออกไปแต่งงานน่ะ”

“ครับ”

ดินแดนพยักหน้ารับรู้และไม่ถามอะไรต่อ เพราะเรื่องนี้เขารู้มาจากนรินแล้ว ว่าเธอทำเรื่องขอคุณหมอคนใหม่ให้มาประจำการที่นี่แทนตัวเอง แต่ไม่รู้ว่าจะเข้ามาวันไหนก็เท่านั้น แต่มาวันนี้ก็ดี งานจะได้ไม่ขาดช่วง

“โอเค เดี๋ยวคงได้เจอกัน งั้นพี่ไปก่อนนะ” พูดจบก็เดินจากไป

จังหวะนั้นข้าวกะเพราหมูกรอบไข่ดาวก็มาเสิร์ฟพอดี ชายหนุ่มจึงจัดการกินจนเกลี้ยงจานในเวลาอันรวดเร็ว ปกติเขากินข้าวเร็วอยู่แล้ว เพราะติดจากการที่ต้องกินในเวลาเร่งรีบ

เมื่อกินข้าวอิ่มแล้ว ดินแดนจึงเดินกลับเข้ามาในเรือนจำ และเดินไปยังจุดประจำของตัวเอง เขากวาดตามองสำรวจตรวจดูความเรียบร้อยไปทั่วบริเวณอย่างที่ทำทุกวัน เห็นว่าไม่มีอะไรที่ผิดสังเกต จึงหย่อนสะโพกลงบนเก้าอี้ประจำโต๊ะของเขา ระหว่างที่รอเวลาเริ่มทำงาน เขาเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นไปเรื่อย และได้เห็นภาพงานแต่งงานที่ต้นกล้าและนรินโพสต์ลงเฟซบุ๊ก

ชายหนุ่มเลื่อนดูทีละรูปอย่างตั้งใจ เผื่อว่าจะมีสักรูปที่ถ่ายติดผู้หญิงหน้าหวานคนนั้น หากมีรูปถ่ายในงาน ก็สามารถยืนยันได้แล้วว่าเธอคนนั้นมีตัวตนจริง ๆ ไม่ใช่คนที่เขาจินตนาการขึ้นมา แล้วเพ้อฝันไปลม ๆ แล้ง ๆ

ทว่าเลื่อนจนหมดอัลบั้มแล้วก็ยังไม่พบเธอแม้แต่เสี้ยวใบหน้า เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ราวกับท้อใจนัก

‘ตกลงว่าเธอไม่มีตัวตนจริง ๆ หรอกเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้น สงสัยเราควรจะพบแพทย์แล้วมั้งที่เห็นภาพจินตนาการชัดขนาดนั้น’ ดินแดนคิดในใจอย่างสับสน

“ดิน เดี๋ยวเข้าไปคุยด้วยหน่อยนะ” เลขาพัศดีเดินเข้ามาในที่ทำงาน เขาเห็นดินแดนนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว จึงบอกให้เข้าไปหาที่ด้านใน

“ครับ” ชายหนุ่มทิ้งระยะเวลาประมาณห้านาที รอให้เลขาพัศดีได้วางข้าวของและจัดการตัวเองให้พร้อมสักหน่อยก่อน แล้วเขาค่อยเดินไปหาเลขาที่โต๊ะทำงาน

“วันนี้จะมีคุณหมอมาใหม่ มาแทนคุณหมอรินที่เพิ่งลาออกไปน่ะ” เลขาพัศดีพูดขึ้นเมื่อเห็นอีกฝ่ายมายืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของตัวเอง

“ครับ” ดินแดนรู้เรื่องนี้แล้ว เขาจึงไม่มีทีท่าใดแสดงออกมา

“พอดีว่าวันนี้พี่จะต้องไปประชุมกับพัศดีที่กรุงเทพน่ะ พี่ไม่เวลาที่จะต้อนรับคุณหมอ พี่เลยอยากให้ดินเป็นคนรอต้อนรับ และพาคุณหมอคนใหม่เดินดูเรือนจำ อธิบายส่วนต่าง ๆ ภายในเรือนจำให้เธอได้รู้คร่าว ๆ ดินทำให้พี่หน่อยได้ไหม”

เลขาพัศดีเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงคล้ายขอร้องอย่างเกรงใจ แต่ทว่าสายตากดดันราวกับว่าคำตอบของดินแดน จะต้องมีแต่คำว่า ‘ได้’ เท่านั้น หากไม่ได้ติดธุระอะไร ก็คงจะเป็นคนพาคุณหมอคนใหม่เดินสำรวจเรือนจำด้วยตัวเอง แต่เขาติดงานเสียนี่ เลยคิดว่าคนที่เหมาะสมจะทำหน้าที่นี้แทนเขา ก็มีแค่คนตรงหน้าเพียงคนเดียวเท่านั้น

เพราะดินแดนเป็นคนที่มีความสุภาพแต่เด็ดขาดเจือปนอยู่ ส่วนผู้คุมคนอื่นบางครั้งก็ติดความดุดันมากเกินไป อาจจะเผลอพูดเสียงเข้มเสียงดังใส่คุณหมอ เดี๋ยวคุณหมอคนใหม่จะตกใจกลัวเสียก่อน

“ได้ครับ” ดินแดนตอบกลับไปอย่างไม่คิดอะไรมาก เขาไม่ได้รู้สึกว่างานนี้ยุ่งยากอะไร ก็แค่พาคุณหมอเดินทัวร์เรือนจำสักหนึ่งรอบก็พอแล้ว