นายหัวแสนเย็นชาแต่ขี้อ่อย

 ธนินเดินตามมาที่บ้านใหญ่ ใจเขาเต้นรัวเมื่อเห็นกานต์อยู่บนบันได ขึ้นไปด้วยท่าทางไม่มั่นคง เขาเห็นกานต์เก้ๆ กังๆ พยายามปีนบันไดอย่างยากลำบากและยังต้องอาศัยไม้เท้าช่วยพยุงตัวเอง

ธนินรีบก้าวไปข้างหน้าและตรงเข้าไปหากานต์ โดยไม่รอให้เขาเห็นหรือขออนุญาต เขาจับไม้เท้าแล้วดึงกานต์เข้าไปในอ้อมแขนของเขาอย่างรวดเร็วและอ่อนโยน

“ให้ผมช่วยคุณ” ธนินพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและแรงดึงดูดที่เขาไม่สามารถปกปิดได้

 ธนินในสภาพเปลือยท่อนบน เผยให้เห็นแผงอกใหญ่ที่เต็มไปด้วยรอยสักอันทรงพลัง ผิวแทนเข้มขับให้รอยสักยิ่งโดดเด่น เขาสวมเพียงกางเกงแพรตัวหลวม ตวัดแขนแข็งแรงรอบร่างบอบบางของกานต์ที่ขาแพลงโดยไม่พูดอะไร กานต์ที่ถูกยกร่างอย่างไม่ทันตั้งตัวรู้สึกกระดากใจและอายอย่างบอกไม่ถูก หน้าเขาแดงระเรื่อ ขณะที่พยายามข่มความรู้สึกอึดอัดในใจ

 ธนินอุ้มกานต์เดินตรงไปยังห้องนอนอย่างมั่นคง ราวกับน้ำหนักของกานต์เป็นเพียงขนนก กานต์หลบสายตาไม่กล้ามองตรงไปยังแผงอกของธนิน แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธความร้อนจากร่างกายที่แนบชิดได้ หัวใจของเขาเต้นระรัว ขณะถูกธนินพาเข้าไปในห้อง รู้สึกสับสนระหว่างความกลัวและความหวั่นไหวที่ปะทุขึ้น

กานต์พยายามรวบรวมสติ ขณะที่หน้าแดงระเรื่อด้วยความอาย 

"มะ... มะ...เป็นไรครับนายหัว ผมพอเดินได้" 

เขาพูดเสียงตะกุกตะกัก พยายามดันตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงของธนิน

ธนินหรี่ตามองลงมาที่กานต์ พลางยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน 

"เดินเองแล้วจะล้มอีกหรือไง?" 

เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยขึ้น ราวกับไม่ได้ยินคำปฏิเสธของกานต์ น้ำเสียงนั้นแฝงความดุดันและอ่อนโยนในคราวเดียวกัน

กานต์พยายามจะโต้แย้ง แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของธนินก็ทำให้เขาได้แต่เงียบและยอมรับสภาพ ความอบอุ่นจากร่างใหญ่ทำให้เขาเริ่มรู้สึกสับสนในใจ ขณะที่ธนินก้าวเดินไปอย่างมั่นคง

ธนินค่อยๆ พากานต์ขึ้นไปที่ห้องนอนที่ชั้นบนอย่างระมัดระวัง เขาเอ่ยด้วยความอ่อนโยนขณะช่วยพยุง 

“ถ้าคุณรู้สึกไม่ดีหรือเจ็บที่ไหนให้บอกผมได้เลยนะ”

เมื่อถึงห้องนอน ธนินช่วยกานต์นั่งลงบนเตียงอย่างเบามือ เขายังคงยืนอยู่ข้างๆ และจ้องมองไปที่กานต์อย่างห่วงใย ดวงตาคมของเขาแสดงถึงความรู้สึกที่ไม่สามารถซ่อนเร้นได้

“คุณจะต้องพักผ่อนมากๆ นะ ไม่ต้องขยับมากด้วย” 

ธนินพูดด้วยเสียงอ่อนโยน

“เดี๋ยวผมหาอะไรให้กินนะครับคุณกานต์” ธนินพูดขณะเดินออกจากห้อง 

 เมื่อธนินกลับมาพร้อมถ้วยข้าวต้มหอมกรุ่น เขาหยุดมองกานต์ที่นั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสือ ภาพที่เห็นทำให้เขาหยุดชะงัก ดวงตาของกานต์จับจ้องไปที่ธนิน ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถระบุได้

ร่างของธนินในกางเกงหลวมๆ กับแผงอกกว้างที่เผยให้เห็นรอยสักขนาดใหญ่บนอกทำให้กานต์รู้สึกหัวใจเต้นแรง ไม่สามารถละสายตาจากเขาได้ แม้จะพยายามควบคุมตัวเอง แต่มันก็ยากที่จะไม่รู้สึกถึงแรงดึงดูดที่เขากำลังสัมผัส

ธนินวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะหันไปยิ้มให้กานต์ “ลองทานดูครับ จะได้ทานยา”

“ขอบคุณครับ” กานต์ตอบด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง พยายามหลบตาธนินขณะที่รับถ้วยข้าวต้ม

ธนินนั่งลงข้างๆ เตียง มือของเขาเอื้อมไปเกลี่ยผมบางส่วนที่ตกลงมาของกานต์ด้วยความอ่อนโยน

 “ถ้าคุณรู้สึกไม่ดี หรือมีอะไรเพิ่มเติมที่ต้องการ ก็บอกได้เลยนะครับ”

กานต์พยักหน้า ขณะที่เขาเริ่มทานข้าวต้มไปด้วย ความรู้สึกอบอุ่นจากการดูแลของธนินทำให้เขารู้สึกถึงการดึงดูดที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

ธนินยิ้มอ่อนโยนและเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของกานต์อย่างเบามือ รู้สึกได้ถึงความร้อนที่ลุกโชนใต้ปลายนิ้วของเขา เขาพูดด้วยความเป็นห่วง 

“คุณกานต์ ตัวร้อนมากเลยครับ ”

 ธนินมองกานต์ที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความกังวล เขาเห็นว่ากานต์เริ่มมีไข้และดูไม่สบายใจนัก เขาเข้าไปใกล้เตียงแล้วพูดอย่างอ่อนโยน 

“เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้คุณครับ จะช่วยลดไข้และทำให้คุณรู้สึกดีขึ้น”

กานต์พยายามจะปฏิเสธ แต่เสียงพูดของเขาสั่นและมือสั่นไปด้วย 

“มะ... มะ ไม่เป็นไรครับ”

 ธนินไม่สนใจการปฏิเสธของกานต์ เขานั่งข้างๆ เตียงและหยิบผ้าขนหนูสะอาดและน้ำอุ่นขึ้นมาพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่น

ธนิน มือสั่นเล็กน้อยขณะปลดกระดุมเสื้อของกานต์ออกทีละเม็ด สัมผัสที่เย็นเยียบของนิ้วเขาทำให้ร่างบางของกานต์สัมผัสได้ถึงความร้อนจากไข้ที่เพิ่มขึ้น ผิวขาวเนียนของกานต์เริ่มเผยออกมา ดวงตาของธนินจ้องมองอย่างไม่วางตา

 เมื่อเสื้อถูกปลดออกจนหมด เผยให้เห็นแผงอกที่แดงระเรื่อของกานต์ ร่างกายที่ขาวสะอาดดูอ่อนล้าและบอบบางยิ่งขึ้นจากพิษไข้ ธนินรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาหล่นลงไปในท้อง เมื่อเห็นความหวานและความอ่อนโยนที่แผ่ออกมาจากร่างกายของกานต์

 เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสที่ผิวของกานต์เบาๆ ความร้อนจากไข้ของกานต์ทำให้เขารู้สึกถึงความกระตุ้นทางร่างกาย ความรู้สึกนี้ยิ่งทำให้เขาต้องการเข้าใกล้และสัมผัสมากยิ่งขึ้น เสียงหอบของกานต์และใบหน้าที่แดงระเรื่อเพราะไข้ทำให้ธนินรู้สึกเหมือนถูกดึงดูดอย่างแรง

 ผ้าขนหนูในมือ เขาค่อยๆ ใช้ผ้าขนหนูเช็ดไปตามร่างกายของกานต์อย่างช้าๆ ใจของเขาเต็มไปด้วยความตั้งใจและความระมัดระวัง การเคลื่อนไหวของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน แต่กลับแฝงไปด้วยความเร้าร้อนที่ยากจะปฏิเสธ

 เมื่อผ้าขนหนูสัมผัสกับผิวขาวเนียนของกานต์ ความรู้สึกของการสัมผัสและการเคลื่อนไหวที่ละเอียดอ่อนนี้ทำให้กานต์รู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่กระตุ้นความรู้สึกในตัวเขา มือของธนินเคลื่อนไหวช้าๆ ไล้ไปตามลำตัวของกานต์ จากต้นคอไปจนถึงท้องน้อย การเช็ดที่เต็มไปด้วยความระมัดระวังนี้ทำให้ความรู้สึกเย็นๆ ของผ้าขนหนูผสมผสานกับความร้อนของไข้ทำให้กานต์รู้สึกถึงการกระตุ้นที่แปลกใหม่และเร้าอารมณ์

 ธนินใช้ปลายนิ้วเบาๆ ลูบไล้ไปตามผิวของกานต์ ทุกการเคลื่อนไหวของเขานั้นค่อยๆ เปิดเผยความลึกลับของความรู้สึกที่ไม่ได้บอกออกมา สายตาของเขาจับจ้องไปที่ร่างของกานต์ที่มีสีแดงระเรื่อและหายใจหอบราวกับถูกกระตุ้นจากการสัมผัสที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนแต่เร้าอารมณ์

 การกระทำของธนินไม่ได้เพียงแต่ทำให้ร่างกายของกานต์รู้สึกถึงความเย็นสบาย แต่ยังทำให้ความรู้สึกในใจของกานต์เริ่มร้อนแรงขึ้น 

 มือของเขายังคงสัมผัสกับผิวที่ร้อนจัดของกานต์บนหน้าผาก ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกที่ยากจะควบคุม เขาแตะนิ้วโป้งลงไปที่ริมฝีปากแดงของกานต์อย่างระมัดระวัง

การสัมผัสนั้นเบาและอ่อนโยน แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่บอกเล่าเรื่องราวของความต้องการและความห่วงใย นิ้วโป้งของธนินสัมผัสริมฝีปากที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อจากไข้ สัมผัสนั้นอ่อนโยนแต่เต็มไปด้วยความหมาย ซึมซับกับความรู้สึกที่ไม่สามารถปฏิเสธได้

เขามองดูปากของกานต์ที่เริ่มบวมและแดง เพราะอาการไข้และความรู้สึกที่ถูกกระตุ้นจากการสัมผัสของเขา สายตาของธนินเต็มไปด้วยความร้อนแรงและอารมณ์ที่ซ่อนไว้ภายใน เขากลั้นหายใจ ขณะนิ้วโป้งของเขาไล้ไปบนริมฝีปากที่เปลี่ยนสี

ความรู้สึกของเขาเต็มไปด้วยความหวงแหนและต้องการใกล้ชิดกับกานต์มากขึ้น เขาไม่สามารถทนต่อความรู้สึกที่รุนแรงนี้ได้ ขณะที่เขาลงไปนั่งข้างเตียง