ยอมจำนน

"พี่ธีรัช... ได้โปรดเถอะค่ะ หยุดทำร้ายครอบครัวมินเถอะ..."

"หยุด?" ธีรัชทวนคำนั้นด้วยเสียงเยาะเย้ยในลำคอ "เธอคิดว่าพี่จะหยุดง่ายๆ งั้นเหรอ มินตรา? พี่ชายของเธอทำลายชีวิตของพิมพ์นารา  คนที่พี่รักมากที่สุด แล้วเธอกล้าขอให้พี่หยุดงั้นเหรอ?"

"มินขอโทษค่ะ... มินตราขอโทษแทนพี่มินทร์ แต่... แต่แม่ของมินไม่เกี่ยวเลยนะคะ แม่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ได้โปรดเถอะ พี่ธีรัช..." เธอกระซิบอ้อนวอน ทั้งเสียงและหัวใจที่กำลังสั่นสะท้านอย่างรุนแรง

"พี่จะหยุดก็ต่อเมื่อเธอรับผิดชอบแทนมัน!" ธีรัชประกาศกร้าว ราวกับพิพากษาโทษประหารชีวิตให้เธอ

มินตรารู้ดี... รู้ดีกว่าใครว่าธีรัชเกลียดเธอ

แต่เขาไม่เคยรู้เลย... ไม่เคยแม้แต่จะสังเกต ว่าเธอเคยรู้สึกอย่างไรกับเขา

เธอไม่เคยอยากเป็นศัตรูของเขา ไม่เคยอยากถูกมองด้วยสายตาเย็นชาดูแคลนเช่นนี้

แต่ในท้ายที่สุด... เธอกลับต้องเป็นผู้รับโทษแทน ทั้งที่ไม่เคยทำผิดแม้แต่น้อย

หากความรักที่เธอมีให้เขา... กลับต้องถูกตอบแทนด้วยความเกลียดชังถึงเพียงนี้

แล้วเธอควรจะรู้สึกอย่างไร?

"ถ้าเธอไม่อยากเห็นแม่เธอทรุดหนักไปกว่านี้..." เสียงของธีรัชเยียบเย็น "ถ้าเธออยากให้ร้านของแม่เธอกลับมาเปิดได้... ก็มาเป็นของพี่ซะ"

ดวงตาของมินตราเบิกกว้างในความตกตะลึง

"พี่ธีรัช... หมายความว่ายังไง?"

"เธอได้ยินชัดเจนดีแล้ว มินตรา" เขากระซิบด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบยิ่งกว่าความตาย "มาเป็นทาสของพี่ มาอยู่ภายใต้คำสั่งของพี่ ชดใช้บาปแทนไอ้มินทร์ แล้วพี่จะหยุดทุกอย่าง"

จากนั้น เขาก็ตัดสายโทรศัพท์ไปอย่างไร้เยื่อใย

เสียงตัดสายดัง ตื๊ด... เงียบกริบราวกับคำพิพากษาที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยง

น้ำตาของมินตราหยดแหมะลงบนหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับสนิท ช้าๆ และหนักหน่วง

นี่หรือ... คือสิ่งที่เขาต้องการจริงๆ?

หญิงสาวเหลือบมองไปทางห้องของแม่  เสียงไอแห้งๆ ดังลอดออกมาอย่างอ่อนแรงและน่าสงสาร

แม่... ผู้หญิงที่เธอรักที่สุดในชีวิต

แม่... ที่กำลังจะถูกพรากทุกอย่างไปต่อหน้าต่อตา

มินตราหันไปมองรูปถ่ายครอบครัวที่ตั้งอยู่ข้างเตียง รูปที่เคยมีพ่อ แม่ และพี่ชายของเธอยิ้มแย้มอย่างมีความสุข

แต่ตอนนี้... ทุกอย่างแตกสลายจนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

มือที่สั่นระริกยกโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง

เธอหลับตาลงแน่น สูดลมหายใจลึกๆ รวบรวมเศษเสี้ยวของศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่  ก่อนจะกดโทรหาหมายเลขนั้นอีกครั้ง

เสียงสัญญาณดังขึ้นเพียงสองครั้ง ก่อนที่ปลายสายจะรับอย่างรวดเร็ว

"ตัดสินใจได้รึยัง?" เสียงของธีรัชดังขึ้นเรียบเย็น ไม่แฝงความเห็นใจแม้แต่นิด

มินตรากัดริมฝีปากแน่น ความเจ็บปวดท่วมท้นจนแทบเอ่ยปากไม่ได้

ทุกอย่างในชีวิตของเธอ... พังทลายลงหมดแล้ว

มีเพียงสิ่งเดียวที่เธอสามารถทำได้ตอนนี้

เสียงของเธอเบาหวิว... แทบไร้เรี่ยวแรง แต่หนักแน่นด้วยความสิ้นหวัง

"มิน... ยอมแล้วค่ะ"

ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เสียงหัวเราะต่ำๆ ของธีรัชจะดังขึ้น แผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยชัยชนะที่เย็นเยียบ

"ดีมาก..." เขาพูดอย่างพึงพอใจ "เตรียมตัวให้พร้อม พี่จะส่งคนไปรับเธอ... พรุ่งนี้"

รถยนต์หรูสีดำแล่นลึกเข้าไปในรั้วคฤหาสน์โอ่อ่าหลังใหญ่ ที่ประดับประดาไปด้วยสวนหย่อมอย่างประณีตงดงาม

แต่มินตราไม่ได้เห็นความสวยงามเหล่านั้นเลย สำหรับเธอ... ที่แห่งนี้ไม่ต่างอะไรจากคุกทองคำ ที่สร้างขึ้นเพื่อจองจำและทำลายเธอ

เมื่อรถจอดสนิท เสียงประตูรถถูกเปิดออกอย่างกระชากกระชั้นโดยบอดี้การ์ดในชุดดำ

ใบหน้าของเขาไร้รอยยิ้มแม้แต่น้อย

"ลงมา" เสียงของบอดี้การ์ดคนหนึ่ง สั่งห้วนๆ ราวกับสั่งหมาตัวหนึ่ง

มินตรากัดริมฝีปาก สูดลมหายใจลึก ก่อนจะก้าวลงจากรถด้วยความระมัดระวัง

สายตาของเหล่าคนรับใช้ที่ยืนเรียงรายอยู่ริมทางเดินจับจ้องมาที่เธอทันที  ทุกคู่ตาเต็มไปด้วยแววดูแคลน เหยียดหยาม ราวกับเธอเป็นสิ่งสกปรกที่ไม่ควรเหยียบย่างเข้ามาในบ้านหลังนี้

ไม่มีแม้แต่คำทักทาย ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม

แน่นอน... เพราะสำหรับคนในบ้านหลังนี้  พิมพ์นาราคือดั่งเจ้าหญิง

ส่วนเธอ... คืออาชญากรในคราบน้องสาวของผู้ทำลาย