บทที่ 10

บทที่ 10

“ชื่อเมสซี่ใช่ไหม ปกติเมสซี่นอนที่ไหนล่ะ เดี๋ยวจันทร์จะไปส่ง หรือว่ายังไม่ง่วง งั้นเข้าไปเล่นกับจันทร์ก่อนไหม” จันทริกาเอ่ยชวนและกำลังจะอุ้มเมสซี่เข้าห้องตัวเอง หากทว่าเสียงเจ้าของตัวจริงดังขึ้นเสียก่อน

                “เมสซี่ เมสซี่ อยู่ไหน?”

                เสียงนั้นดังใกล้เข้ามาพร้อมๆ กับเสียงฝีเท้าของเขาที่แม้จะแผ่วเบาแต่จันทริกาก็ได้ยินชัดเจน

                “เมสซี่อยู่นี่ค่ะพี่ตะวัน” จันทริกาเอ่ยตอบออกไป พร้อมกับอุ้มเมสซี่เดินไปหาเจ้าของซึ่งไม่ได้มาคนเดียว แต่มีภรรยาสาวเดินคล้องแขนมาด้วย

                “ไงไอ้จอมซ่า ทำไมไม่ขึ้นไปห้องเสียที ไปนอนได้แล้วป่ะ หรือว่าอยากอยู่กับสาว แกนี่มันเจ้าชู้จริงๆ เลยนะ เห็นสาวๆ เข้าหน่อยก็ทำเป็นลืมพ่อ แต่ไม่มีทางเสียหรอก ยังไงแกก็ต้องไปนอนกับพ่อเหมือนเดิม” รังสิมันต์พูดกับแมวของตัวเอง และกำลังจะเอื้อมมือไปรับมันจากมือของจันทริกา หากทว่าถูกศศิประภารั้งแขนเอาไว้ก่อน

                “ให้เมสซี่อยู่กับจันทร์ดีกว่าค่ะคุณตะวัน”

                “ทำไมล่ะศศิ หรือว่าศศิไม่ชอบเมสซี่”

                “ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ศศิเคยบอกคุณตะวันแล้วนี่คะว่าศศิแพ้ขนแมว แต่ถ้าคุณตะวันอยากให้มันนอนด้วยก็ไม่เป็นไรนะคะ ศศิจะพยายามปรับตัวค่ะ” ศศิประภาฉลาดพอที่จะใช้ความอ่อนหวานเข้าช่วย ซึ่งการพูดเช่นนั้นเป็นการขอร้องแกมบังคับกลายๆ นั้น ทำให้รังสิมันต์ต้องถอนหายใจเบาๆ เพราะต้องเลือกระหว่างความเคยชินกับสุขภาพของภรรยา

“จันทร์จะว่าอะไรหรือเปล่า ถ้าพี่จะฝากเมสซี่ให้จันทร์ดูแล” รังสิมันต์พูดกับผู้หญิงที่ตอนนี้อยู่ในฐานะน้องเมียของตนด้วยน้ำเสียงแบบกึ่งขอร้อง

                “ไม่ว่าค่ะ จันทร์รับปากว่าจะดูแลเมสซี่ให้อย่างดี”

                “งั้นพี่ฝากด้วยนะ”

                “ได้ค่ะ” จันทริการับคำสั้นๆ ก็หลุบตาลงมองแมวตัวโตในอ้อมแขนด้วยความดีใจ หัวใจอันแสนอ้างว้างเหมือนกับมีความอบอุ่นเล็กๆ แทรกเข้ามา อย่างน้อยตอนนี้เธอก็มีเมสซี่เป็นเพื่อนแล้ว

                หลังจากตกลงกันได้ รังสิมันต์กับศศิประภาก็พากันกลับขึ้นไปชั้นบน ห้องนอนสองห้องถูกปิดไฟในเวลาไล่เลี่ยกัน ต่างกันก็ตรงเตียงบนห้องนอนชั้นสองมีสองร่างของชายหญิงกำลังกอดตระกองกันอย่างเร่าร้อน ตามไฟปรารถนาที่เกิดจากความใกล้ชิดและเย้ายวน โดยไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นใดคอยขัดขวาง ส่วนอีกเตียงที่เล็กกว่าและอยู่ชั้นล่าง ตอนนี้ร่างบางกำลังเอนตัวลงนอน โดยมีแมวตัวโตซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน จันทริกาตวัดมันมานอนหนุนแขน ก้มลงมองสัตว์เลี้ยงแสนรู้นั้นอย่างเอ็นดูท่ามกลางความมืด ก่อนจะบอกราตรีสวัสดิ์กับมัน และคราวนี้เธอก็สามารถหลับตานอนได้อย่างไม่ว้าวุ่นอีก

วันเวลาผ่านไปเพียงแค่สองเดือน ทว่ากลับมีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นกับจันทริกา เธอกลายเป็นสมาชิกของคฤหาสน์หลังใหญ่ในฐานะผู้อาศัยอย่างสมบูรณ์แล้ว หลังจากรังสิมันต์ทำเรื่องย้ายชื่อเธอและศศิประภาเข้ามาในบ้าน ส่วนบ้านหลังเดิมศศิประภาขาย ซึ่งเงินที่ได้ศศิประภาก็เก็บไว้คนเดียว โดยอ้างว่าชื่อบ้านเป็นชื่อของสิริมา และเมธากับสิริมาก็ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน ดังนั้นสิทธิในการครอบครองและรับมรดกตามกฏหมายจึงตกเป็นของตนแต่เพียงคนเดียว

อีกเรื่องหนึ่งที่เกิดขึ้นก็คือ ตอนนี้ศศิประภาตั้งครรภ์แล้ว ทำให้รังสิมันต์เฝ้าเอาอกเอาใจและดูแลทะนุถนอมภรรยาสาวราวกับไข่ในหิน เพราะการเป็นพ่อคนเป็นโมเมนต์ใหม่ในชีวิตที่เขาเพิ่งจะเคยมีประสบการณ์เป็นครั้งแรก เขาจึงดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ แต่กระนั้นก็ยังไม่ได้ละเลยการเอาใจใส่จันทริกาในฐานะน้องสาวด้วย

วันนี้เป็นแรกของการเข้าเรียนในระดับมหาวิทยาลัยของจันทริกา เธอแต่งชุดนักศึกษาอย่างถูกต้องตามระเบียบด้วยความภาคภูมิใจ และอดคิดไม่ได้ว่าหากพ่อกับแม่ยังอยู่ ท่านทั้งสองจะภูมิใจมากแค่ไหน

จันทริกาออกไปเรียนแต่เช้า เธอไม่ได้พักที่หอพักตามที่ตั้งใจไว้แต่แรก เพราะรังสิมันต์ซึ่งตอนนี้อยู่ในฐานะผู้ปกครองของเธอเต็มตัวนั้นไม่อนุญาต และบอกให้เดินทางไปกลับ เพราะบ้านกับมหาวิทยาลัยไม่ได้อยู่ไกลกันเท่าใดนัก แต่แค่ไปเรียนวันแรกจันทริกาก็กลับถึงบ้านค่ำ เพราะมีกิจกรรมประชุมเชียร์ซึ่งเป็นกิจกรรมที่รุ่นพี่จัดต้อนรับน้องใหม่ตามประเพณีที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนาน

เมสซี่ไปนั่งรอที่ประตูหน้าบ้าน กระทั่งเห็นว่าจันทริกากำลังเดินตรงมา มันร้องเมี้ยวๆ ก่อนจะรีบขยับเข้าไปสีขาของหญิงสาวอย่างดีใจและออดอ้อน ราวกับว่าตอนนี้จันทริกาคือเจ้านายของมันอีกคนไปแล้ว

“ไง...เมสซี่รอนานป่ะ”

ร่างบางย่อตัวนั่งลงแล้วอุ้มเอาแมวของรังสิมันต์ ซึ่งตอนนี้มันติดเธอแจ ขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน เธอรู้ว่าเมสซี่ดีใจที่เห็นเธอ เช่นเดียวกับเธอก็แทบหายเหนื่อยเมื่อเห็นมันมารออยู่เช่นนี้

“ขอโทษนะเมสซี่ที่กลับค่ำ พอดีจันทร์มีเชียร์น่ะ รับน้องวันแรกสนุกแต่ก็เหนื่อยสุดๆ เอาไว้ก่อนนอนถ้าเมสซี่ไม่หลับก่อน เดี๋ยวจันทร์จะเล่าให้ฟังนะ”

จันทริกาพูดกับเมสซี่เช่นนั้น เพราะก่อนนอนเธอมักคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้มันฟังทุกคืน แม้มันจะฟังไม่รู้เรื่องแต่มันก็รับฟังอย่างสงบ ก่อนจะหลับไปคล้ายดั่งว่าเสียงหวานๆ เศร้าๆ ของเธอนั้นเป็นเพลงกล่อมชั้นดีสำหรับมัน