บทที่ 35

บทที่ 35

                แม้เมื่อคืนแทบจะข่มตานอนไม่หลับ แต่เช้าตรู่ของวันนี้จันทริกาก็ยังตื่นมาทำหน้าที่ของตัวเองเช่นเคย ข้าวต้มทะเลหอมกรุ่นซึ่งเป็นเมนูอาหารเช้าสุดโปรดของรังสิมันต์ถูกจัดไว้บนโต๊ะสองที่พร้อมกับน้ำและน้ำส้มคั้นสด จากนั้นไม่นานรังสิมันต์กับสะบันงาก็ควงแขนกันลงมาจากชั้นสอง

                ตาคู่สวยเมินจากภาพนั้น อยากจะเดินหนีแต่ก็ไม่กล้า เพราะกลัวว่ารังสิมันต์จะดุเอา เขาเคยสั่งไว้แล้วว่าเวลาที่เขาทานอาหารให้เธออยู่ก่อน เผื่อเขาอยากได้อะไรเพิ่มเติมอีก

                “ทานข้าวก่อนนะครับน้องสา”

รังสิมันต์เอ่ยเสียงนุ่มขณะเลื่อนเก้าอี้ให้สะบันงานั่ง แต่สะบันงาแอบเบ้หน้าเมื่อมองเห็นอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ

                “เช้าๆ แบบนี้สาไม่ชอบทานข้าวต้มค่ะพี่ตะวัน มีอย่างอื่นไหมคะ”

                “น้องสาอยากทานอะไรล่ะครับ”

                “อาหารแนวฝรั่งๆ หน่อยค่ะ จำพวกเบคอน ไส้กรอก และไข่ดาวประมาณนี้”

                “มีสิครับ ง่ายๆ แค่นี้เอง เดี๋ยวพี่สั่งเด็กไปทำให้นะ” รังสิมันต์เอ่ยกับสะบันงาด้วยเสียงนุ่มนวลเช่นเดิม ก่อนจะหันไปทางจันทริกาและสั่งด้วยน้ำเสียงที่ห้วนกระด้างต่างกันลิบลับ “จันทริกาไปทอดเบคอน ไส้กรอก และไข่ดาวมาให้คุณสะบันงาด่วน”

                “ค่ะ”

                จันทริการับคำสั้นๆ แล้วผละไป แต่หูก็ยังได้ยินถ้อยคำออดอ้อนของ สะบันงายามที่พูดคุยกับรังสิมันต์

                “สาต้องขอโทษพี่ตะวันด้วยนะคะที่ทำตัวเรื่องมาก พอดีสาไปอยู่ต่างประเทศหลายปี เลยไม่ค่อยชินกับอาหารเช้าแบบไทยๆ”

                “ไม่เป็นไรครับพี่เข้าใจ”

                ขณะที่คนข้างนอกสองคนกำลังออดอ้อนกัน ร่างบางซึ่งเดินกลับเข้ามาในครัวอีกครั้ง หยิบเบคอน ไส้กรอก และไข่ ออกมา เพื่อทำอาหารเมนูใหม่ให้กับผู้หญิงที่รังสิมันต์พามานอนค้างด้วย

                น้ำมันถูกเทลงไปในกระทะหลังจากที่เธอตั้งไฟจนร้อน จันทริกาพยายามจะไม่คิดมากกับการมาค้างคืนที่นี่ของสะบันงา แต่ยิ่งห้ามก็ยิ่งคิด ตั้งแต่ที่ศศิประภาเสียชีวิตไป รังสิมันต์ก็ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านมาก่อน เพิ่งจะพาสะบันงามาเป็นคนแรก หรือว่าสะบันงาจะเป็นผู้หญิงซึ่งมาแทนที่ของศศิประภา แล้วถ้าหากว่าเป็นเช่นนั้นเขาจะยังอนุญาตให้เธออยู่ในบ้านหลังนี้อีกหรือเปล่า หรือว่าความแค้นความโกรธของเขาจะจบลงเมื่อเขามีคนรักคนใหม่แล้ว

                ฟู่ว์!

                เสียงน้ำมันร้อนๆ กระเด็นกระจัดกระจาย เมื่อคนใจลอยเทเบคอนกับไส้กรอกลงไปในกระทะแบบไม่ได้ระวัง น้ำมันร้อนๆ พวกนั้นจึงกระเด็นมาโดนแขนจนแสบร้อนไปหมด

                “อุ๊ย!” เสียงหวานอุทานและสูดปากเพราะความปวดแสบปวดร้อน คราวนี้สมาธิกลับมาที่การทำอาหารอีกครั้ง แม้จะเจ็บแค่ไหนก็ยังกัดฟันทำต่อ

                เมื่อไส้กรอกกับเบคอนทอดเสร็จ จันทริกาก็จัดการทอดไข่ดาวต่อ พร้อมกับเตรียมซอสและพริกไทยให้เรียบร้อย ก่อนจะยกไปเสิร์ฟ โดยไม่มีเวลาสนใจหายาใส่แผลที่ถูกน้ำมันลวกของตัวเอง

                “มาแล้วค่ะ” จันทริกาบอกตามมารยาทหลังจากวางจานและเครื่องปรุงลงบนโต๊ะตรงหน้าสะบันงา

                “ทำไมมันมันเยิ้มแบบนี้ล่ะ” สะบันงาหันไปถามจันทริกาอย่างค่อนข้างหงุดหงิด

                “ไปทำมาใหม่ไป เธอไม่รู้หรือไงว่ามันต้องใช้กระทะแบบไม่ต้องใช้น้ำมัน”

                “ขอโทษค่ะ จันทร์ไม่รู้ว่ามันมีกระทะแบบนั้นในครัว” จันทริกาเอ่ยขอโทษเมื่อรังสิมันต์ทำเสียงดุใส่อีกคน

                “สงสัยฉันต้องไปตำหนิฟองคำซะหน่อยแล้วละมังที่สอนเธอไม่ละเอียด จนไม่รู้ว่าอะไรอยู่ที่ไหน หรืออะไรควรทำแบบไหน”

                “ไม่ใช่ความผิดของน้าฟองคำนะคะ จันทร์อาจจะฟังไม่หมดเอง”

                “งั้นก็ไปทำมาใหม่ซะสิ แล้วอย่าให้เป็นแบบนี้อีก”

                จันทริกาไม่ตอบแต่รีบสาวเท้ากลับไปยังห้องครัว เปิดเคาน์เตอร์หากระทะแบบไม่ใช้น้ำมัน จากนั้นเมนูทั้งหมดก็ถูกทำใหม่และถูกนำมาเสิร์ฟอีกครั้ง

                คราวนี้สะบันงาดูจะพอใจและยอมกินอาหารที่จันทริกาทำมาให้ ร่างบางถอยไปยืนห่างๆ ทว่าภาพความสนิทสนมและการพูดคุยกันที่หวานหูของคนทั้งคู่ ก็แล่นเข้ามากระทบหัวใจของเธออย่างช่วยไม่ได้ กว่าที่รังสิมันต์กับสะบันงาจะทานอาหารเช้าเสร็จก็กินเวลาร่วมๆ ครึ่งชั่วโมง ซึ่งมันช่างเชื่องช้าเหลือเกินในความรู้สึกของคนแอบมองอย่างจันทริกา

                “วันนี้ถ้าเธอทำงานบ้านเสร็จแล้ว ไปขัดพื้นที่ศาลาสระบัวด้วยนะ”

                รังสิมันต์หันมาสั่งงานหลังจากขยับเก้าอี้ให้สะบันงาลุกเรียบร้อยแล้ว จากนั้นสะบันงาก็ยกมือขึ้นคล้องแขน และทั้งคู่ก็เดินออกไปยังหน้าบ้าน มองเผินๆ ไม่ต่างอะไรกับสามีภรรยาที่กำลังจะออกไปทำงานพร้อมกัน

แม้หัวใจจะปวดแปลบมากแค่ไหน แต่จันทริกาก็รีบสลัดมันทิ้งพร้อมกับย้ำกับตัวเองว่าไม่มีสิทธิ์คิดหรือรู้สึกอะไร สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้คือต้องเก็บจานไปล้าง เพราะงานบ้านยังรอให้เธอทำอยู่อีกหลายอย่าง รวมถึงงานที่รังสิมันต์เพิ่งจะสั่งเมื่อสักครู่ด้วย

การทำงานแข่งกับเวลามันช่างเป็นอะไรที่เหน็ดเหนื่อยเหลือเกิน จันทริกาแทบจะไม่มีเวลาหยุดพักหายใจหายคอ เธอจัดการซักผ้า รีดผ้า ทำความสะอาดบ้าน แล้วออกไปขัดพื้นที่ศาลาท่าน้ำซึ่งกินเวลาไปมากพอสมควร แต่กระนั้นมันก็ยังไม่เสร็จ แต่เธอก็จำต้องละมือก่อน เพื่อออกไปตลาดซื้อของมาเตรียมทำอาหารเย็นให้รังสิมันต์ ความจริงชอบไปตลาดในตอนเช้ามากกว่า แต่เมื่อเช้านี้เธอไม่ได้ไป เนื่องจากมีของสดเหลืออยู่ในตู้เย็น และรู้ตัวเองดีว่าต้องอยู่ดูแล ‘แขกคนพิเศษ’ ของรังสิมันต์ด้วย

อาหารเย็นถูกเตรียมเสร็จในเวลาห้าโมงเย็น จันทริกาก็ยังไม่ได้ยินเสียงรถของรังสิมันต์แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านอย่างเคย

เขาอาจจะไปที่อื่นต่อ หรืออาจจะทำงานยังไม่เสร็จ

จันทริกาบอกกับตัวเองเช่นนั้น ก่อนจะออกไปที่ศาลาสระบัวอีกครั้ง แล้วฆ่าเวลารอการกลับมาของรังสิมันต์โดยการขัดพื้นที่ศาลานั้นต่อ

ร่างบางย่อตัวลงกับพื้น แล้วจับแปรงไม้ที่ขนค่อนข้างนุ่มมาขัดลงบนพื้นหินอ่อน เสียงแปรงเสียดสีกับพื้นดังเป็นจังหวะ และกลบเสียงรถของรังสิมันต์ซึ่งตอนนี้แล่นเข้ามาจอดที่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว