บทที่ 34

บทที่ 34

หลังจากเก็บจานเสร็จจันทริกาก็กลับเข้าห้อง อาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และหยิบแผงยาขึ้นมาแกะออกหนึ่งเม็ด ตาคู่สวยมองยาสีชมพูเม็ดเล็กๆ ในมือ พร้อมกับคิดถึงคนที่สั่งเธอให้กินมันทุกวัน คนที่ตอนนี้น่าจะกำลังมีความสุขอยู่กับผู้หญิงอื่น

น้ำใสๆ เอ่อล้นขึ้นมาขอบตาที่ตอนนี้ร้อนผ่าวอย่างไม่มีเหตุผล จันทริกาอยากจะทิ้งยาเม็ดนั้นและยาที่เหลือให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ไม่กล้าเสี่ยง เพราะหากเกิดอะไรขึ้นตามมารังสิมันต์บอกแล้วว่าเขาจะไม่รับผิดชอบใดๆ ถ้อยคำของเขายังก้องอยู่ในหู เขากลัวว่าราคีจากตัวเธอจะแปดเปื้อนลงบนเครื่องนอนที่ศศิประภาเคยใช้ แต่เขากลับพาผู้หญิงอื่นมาเกลือกกลั้วบนเตียงที่เขาเคยใช้กับเธอ แม้จะรู้ว่าไม่มีสิทธิ์เจ็บปวด เพราะสถานะของตนเป็นแค่นางบำเรอให้เขาระบายความแค้น หากใจดวงน้อยกลับอดปวดแปลบไม่ได้

ร่างบางเอนตัวเองนอนท่ามกลางความมืดมิดของห้องเช่นเดียวกับความมืดมิดในหัวใจของเธอ น้ำตาหยดใสๆ ตอนนี้ไหลออกมาเปื้อนหมอน เมสซี่ที่นอนอยู่กลางเตียงขยับขึ้นมาแล้วนอนหนุนแขนของเธอ ประหนึ่งรู้ว่าตอนนี้จันทริกากำลังเศร้าโศกแค่ไหน

ขณะเดียวกันบนเตียงกว้างของห้องนอนชั้นสอง ตอนนี้รังสิมันต์กับสะบันงานั่งหันหน้าเข้าหากัน มือของเขาไม่ได้นวดแต่กำลังลูบไล้ไปตามร่างกายของหญิงสาว ปากทั้งคู่ประกบจูบกันอย่างเร่าร้อน โดยมีเสียงครางของสะบันงาหลุดออกมาอย่างพอใจและซ่านสยิวเป็นระยะ

ร่างสูงค่อยๆ ดันร่างงามให้นอนลงไปบนที่นอน และเขาตามประกบลงไปทาบทับแบบติดๆ โดยที่ปากของเขาและเธอยังคงจูบกันอย่างดูดดื่ม คราวนี้มือของสะบันงาลูบไล้ตอบ เธอลงมือจัดการกับกระดุมเสื้อของรังสิมันต์ ส่วนปากและจมูกโด่งตอนนี้ไซ้ลงมายังซอกคอซึ่งประพรมด้วยน้ำหอมราคาแพงของสะบันงา

กลิ่นน้ำหอมรวยรินติดจมูกพร้อมๆ กับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของผู้หญิงอีกคนที่ติดอยู่บนหมอน มันทำให้อารมณ์ที่กำลังเร่าร้อนของรังสิมันต์ชะงัก เขาหยุดจูบ หยุดลูบไล้ และยกใบหน้าตัวเองขึ้นจากซอกคอที่ตัวเองกำลังคลุกเคล้าอยู่ ท่ามกลางความงุนงงของสะบันงา

“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ตะวัน”

“พี่ขอโทษ แต่พี่ทำไม่ได้”

คำตอบนั้นไม่ต่างอะไรกับการมีใครสักคนเอาหอกแหลมๆ มาทิ่มแทงลงบนหัวใจที่กำลังเบ่งบานของสะบันงาเลย ทั้งๆ ที่ทุกอย่างกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม และเธอก็รู้สึกได้ว่ารังสิมันต์กำลังมีอารมณ์ แต่ทำไมเขาถึงหยุดตัวเองลงดื้อๆ แบบนี้

“เกิดอะไรขึ้นคะ หรือว่าสาทำอะไรให้พี่ตะวันไม่พอใจหรือเปล่า”

“เปล่าครับ ถ้าจะผิดก็ผิดที่ตัวพี่เอง พี่ไม่อยากเอาเปรียบสาในขณะที่พี่ยังไม่แน่ใจในความรู้สึกของตัวเอง”

“แต่สาไม่ได้เรียกร้องอะไรนี่คะ สาเต็มใจไม่ว่าพี่ตะวันจะรู้สึกหรือไม่รู้สึกอะไรกับสาก็ช่าง” สะบันงาแบศักดิ์ศรีของตัวเองลงแทบเท้าเขาอย่างไม่ลังเล นี่ไม่ใช่ครั้งแรกของเธอ แต่ตอนนี้เธอต้องการเขา ต้องการลิ้มรสสวาท ต้องการครอบครองผู้ชายคนนี้ยิ่งกว่าสิ่งไหน ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรเธอก็ไม่อายทั้งสิ้น

“อย่าให้พี่ต้องเป็นผู้ชายที่เลวมากขนาดนั้นเลยนะ สาแต่งตัวเถอะเดี๋ยวพี่จะไปส่ง กลับบ้านดึกเดี๋ยวคุณแม่จะเป็นห่วง”

“พี่ตะวันขา”

สะบันงารีบตวัดแขนขึ้นกอดร่างกำยำที่กำลังจะลุกขึ้นไปจากการทาบทับตัวเธอ พร้อมกับจ้องมองเขาอย่างเว้าวอน

“ปล่อยพี่เถอะครับ เดี๋ยวพี่จะไปส่ง”

“ไม่ปล่อยค่ะ พี่ตะวันอย่าเพิ่งไล่สากลับเลยนะคะ สาขอร้อง”

“น้องสาครับ”

“ที่พี่ตะวันปฏิเสธสาก็เพราะมีใครอยู่ในใจแล้วใช่ไหมคะ” สะบันงาถามออกมาตรงๆ อย่างอยากรู้แม้จะพอเดาได้อยู่แล้วว่ารังสิมันต์คงมีใครในใจ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่ปฏิเสธเธอกลางคันทั้งที่กำลังจะเข้าด้ายเข้าเข็มแบบนี้แน่

“ไม่มีครับ” รังสิมันต์ปฏิเสธแต่น้ำเสียงกลับไม่หนักแน่นเลยสักนิด

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ขอสาค้างด้วยนะคะ”

“อย่าเลยครับ พี่ไม่อยากให้ใครมองสาไม่ดี”

“สาไม่สนค่ะ สาแค่อยากนอนกอดพี่ตะวัน อย่างน้อยสาจะได้เก็บไว้เป็นความทรงจำว่าครั้งหนึ่งสาได้กอดผู้ชายที่เพอร์เฟกต์มากที่สุดคนหนึ่ง แม้จะเป็นแค่คืนเดียวสาก็ยอม”

“แล้วคุณแม่จะไม่เป็นห่วงเหรอครับ จู่ๆ ลูกสาวก็หายมาทั้งคืนแบบนี้”

“เดี๋ยวสาจะโทร.ไปบอกคุณแม่ค่ะว่าจะไปนอนค้างบ้านเพื่อน นะคะพี่ตะวัน คืนนี้ให้สานอนที่นี่เถอะนะคะ”

“ตกลงครับ” รังสิมันต์รับปากหลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

สะบันงาหยิบโทรศัพท์ตัวเองจากกระเป๋าถือมากดโทร.หาแม่ และบอกว่าตัวเองจะค้างที่บ้านเพื่อนอย่างที่บอกกับรังสิมันต์ไว้ จากนั้นเธอก็ซุกตัวเข้าหาร่างกำยำของเขา และยกมือขึ้นกอดเอวสอบเพรียวเอาไว้ก่อนจะหลับไป รังสิมันต์กอดตอบ แต่ตากลับลืมโพลงอยู่ท่ามกลางความมืด เขานอนไม่กลับเพราะถูกอาการบางอย่างรุมเร้าหัวใจ

มือกอดผู้หญิงอีกคน แต่ใจกลับครุ่นคิดถึงผู้หญิงอีกคน ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้จะนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งหรือว่านอนหลับสบายอย่างไม่รู้สึกรู้สา