บทที่ 36

บทที่ 36

ร่างสูงก้าวลงจากรถ เดินเข้าบ้านแล้วกวาดสายตามองหาร่างบางที่ปกติเวลานี้จะอยู่ในห้องครัว หรือไม่ก็กำลังตั้งโต๊ะอาหารรอเขาอยู่

เมื่อไม่เห็นคนที่ตัวเองมองหา รังสิมันต์ก็ตรงไปยังห้องนอนของเธอ เพราะคิดว่าจันทริกาอาจจะอยู่ที่นั่นกับเมสซี่ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็ไม่พบทั้งคนทั้งแมวตัวโปรดของเขา ชายหนุ่มจึงบ่นพึมพำออกมาอย่างออกจะหงุดหงิด พร้อมกับที่หัวใจเริ่มร้อนรนขึ้น

“ไปไหนของเขานะ...”

เมื่อหาในบ้านไม่เจอ ลำขาแข็งแรงก็ก้าวยาวๆ ออกไปหารอบๆ บ้าน ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างโล่งอกทันทีที่เห็นว่าคนที่ตัวเองตามหากำลังก้มขัดพื้นอย่างขะมักเขม้นอยู่ที่ศาลาสระบัว โดยมีเมสซี่นั่งเป็นกำลังใจอยู่บนม้าหินอ่อนด้านบน

“ค่ำมืดป่านนี้แล้วทำไมยังไม่เข้าบ้าน”

เสียงดุๆ ที่ดังขึ้นทำให้จันทริกาสะดุ้งเล็กน้อย เธอหยุดชะงักมือที่กำลังจับแปรงขัดพื้น แล้วเงยหน้าขึ้นก่อนจะตอบคำถามของเขา

“จันทร์ขัดพื้นศาลายังไม่เสร็จน่ะค่ะ”

“แล้วไม่เห็นหรือไงว่าฉันกลับมาแล้ว ทำไมไม่ไปตั้งโต๊ะอาหารรอ”

“ขอโทษค่ะ จันทร์จะไปเดี๋ยวนี้”

“ที่มาขัดเอาค่ำๆ มืดๆ แบบนี้เพราะตอนกลางวันมัวแต่อู้งานล่ะสิ ถึงได้ทำไม่เสร็จ”

“เปล่านะคะ” จันทริกาส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน

“ฉันไม่เชื่อเธอหรอก เข้าบ้านได้แล้วฉันหิว” รังสิมันต์พูดแค่นั้นก็เดินนำเข้าบ้าน เขาเลือกที่จะบอกว่าไม่เชื่อ ทั้งที่รู้ดีว่างานที่จันทริกาทำอยู่มันหนักไม่ใช่น้อย บ้านหลังนี้ไม่ใช่เล็กๆ การรับผิดชอบทำงานบ้านคนเดียวมันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่อย่าหวังว่าเขาจะสงสารหรือรู้สึกผิด ในเมื่อนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการอยากให้เป็น

จันทริกาลนลานตั้งโต๊ะอาหารเย็นให้กับรังสิมันต์ ทั้งๆ ที่ตัวเองเหนื่อยสายตัวแทบขาด รังสิมันต์นั่งลงบนเก้าอี้ประจำของตัวเอง หากแต่ยังไม่ได้ลงมือรับประทานอาหารในทันที ตาคู่คมมองไปยังร่างเล็กบางที่รวบผมเป็นหางม้าและมีปอยผมบางส่วนตกลงมาปิดหน้า หน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดอยู่เต็มไปหมด เสื้อของเธอก็มีรอยเปียกซึ่งคงเกิดจากเหงื่อเช่นเดียวกัน

“ไปอาบน้ำให้เรียบร้อย เห็นเธอยืนตัวเหม็นอยู่ในสภาพนี้ฉันกินข้าวไม่ลง” เขาไล่ด้วยถ้อยคำอันร้ายกาจและแสดงความรังเกียจออกมาอย่างชัดเจน

จันทริกาหน้าชาวาบ ได้แต่ก้มหน้าแล้วเดินผ่านโต๊ะอาหารไปยังห้องนอนของตัวเอง ส่วนเมสซี่ถูกเรียกให้อยู่ที่โต๊ะกับเจ้านาย

สายน้ำเย็นๆ ที่สาดกระเซ็นลงมาจากฝักบัวช่วยชำระล้างเหงื่อไคลออกจากร่างกายได้ในชั่วเวลาไม่กี่นาที ทว่าหัวใจดวงน้อยของจันทริกานั้นมันไม่มีอะไรชะล้างให้หายจากอาการหมองเศร้าได้เลยนอกจากน้ำตา หญิงสาวจึงปล่อยให้น้ำอุ่นๆ นั้นไหลอาบลงมายังสองแก้ม ซึ่งมันไหลออกมาได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกสายน้ำไล่ออกไปจนหมดสิ้น

เมื่อไหร่พี่ตะวันจะเลิกใจร้ายกับเธอเสียที หรือว่าเธอต้องตายตามศศิประภาไป เขาถึงจะพอใจ

ความคิดนั้นเกิดขึ้นเพียงชั่ววูบในยามที่ชีวิตอยู่ท่ามกลางความมืดมนและไร้ความหวัง แต่กระนั้นจันทริกาก็รู้ดีว่าการคิดทำร้ายตัวเองเป็นสิ่งที่ผิดบาปมหันต์ เธอเกิดมาจากความรักของพ่อแม่ ดังนั้นเธอจะไม่ยอมทำร้ายตัวเองเด็ดขาด เพราะนั่นมันไม่ต่างอะไรกับการทำร้ายหัวใจของคนที่เธอรักทั้งสองคน แม้ตอนนี้ท่านทั้งสองจะไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้วก็ตาม

หลังจากร้องไห้เพื่อระบายความอัดอั้นภายในหัวใจออกมาแล้ว จันทริกาก็รีบหยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ด แล้วจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้า ทาครีมบำรุงผิวหน้าที่รังสิมันต์ซื้อมาให้ ตามด้วยแป้งเด็ก จากนั้นเท้าเล็กๆ ก็ก้าวอย่างเร่งรีบออกจากห้องไปยังโต๊ะอาหาร เพื่อรอรับใช้รังสิมันต์ตามที่เขาต้องการ

“ฉันอิ่มแล้ว เธอเก็บโต๊ะเลย เสร็จแล้วตามฉันไปที่ห้องนั่งเล่น อย่านานนักล่ะ ฉันไม่ชอบรอใคร”

คำสั่งนั้นห้วนๆ เช่นเคย จากนั้นร่างสูงก็ก้าวไปยังห้องนั่งเล่น จันทริกาจึงจัดการเก็บโต๊ะและล้างจาน โดยแสบแขนบริเวณที่ถูกน้ำมันร้อนๆ กระเด็นใส่เมื่อเช้าพอสมควร แต่เธอก็ไม่มีเวลาจะมาอนาทรกับมัน เพราะตอนนี้ต้องรีบล้างจานให้เสร็จและตามรังสิมันต์ไปยังห้องนั่งเล่นตามคำสั่งของเขา

“คุณตะวันเรียกจันทร์มาทำไมเหรอคะ” เสียงหวานปนเศร้าเอ่ยถามเรียบๆ เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนั่งเล่นเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้รังสิมันต์นั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ในมือของเขามีแก้ววิสกี้ที่ถูกจิบไปแล้วสองสามอึกถืออยู่

“ฉันเมื่อย อยากให้เธอนวดให้หน่อย”

คำว่า ‘นวด’ ทำให้อาการปวดแปลบเล็กๆ เกิดขึ้นในหัวใจ เพราะคำคำเดียวกันนี้เธอเพิ่งจะได้ยินเขากับสะบันงาพูดกันเมื่อวานนี้

“จันทร์นวดไม่เป็นหรอกค่ะ กลัวว่าจะทำให้คุณตะวันเจ็บเปล่าๆ” จันทริกาปฏิเสธด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยเช่นเดียวกับน้ำเสียง

“เจ็บกว่านี้เธอก็ทำกับฉันมาแล้วนี่ จะกลัวอะไรกับอีแค่ทำให้ร่างกายฉันเจ็บแค่บางส่วน”

คำพูดจาแดกดันของเขาทำให้ก้อนแข็งๆ เล่นขึ้นมาจุกที่คอ ในสายตาของพี่ตะวัน เธอคงเป็นแม่มดใจร้ายหรือฆาตกรใจโหดอย่างเดียวกระมัง

“แต่จันทร์...”

“ไม่มีแต่ นี่เป็นคำสั่ง หรือเธอจะขัดคำสั่งฉัน”

รังสิมันต์ทั้งสั่งทั้งขู่ ทำให้จันทริกาจำต้องเดินอ้อมโซฟาไปด้านหลังร่างสูง ยืนอย่างรักษาระยะห่าง ก่อนจะค่อยๆ วางมือลงบนไหล่กว้างของเขาอย่างประหม่าแล้วเริ่มบีบนวดเบาๆ

ชายหนุ่มเกือบจะครางออกมาอย่าพึงพอใจ น่าแปลกที่เขารู้สึกว่ามือเล็กๆ ที่นวดให้เขาแบบเงอะๆ งะๆ นี้ให้ความรู้สึกที่ดีกว่าตอนสะบันงานวดเป็นไหนๆ และน่าจะดีกว่านี้ถ้าหากเขาได้...