บทที่ 37

บทที่ 37

“หยุดก่อน”

คำสั่งนั้นทำให้มือเล็กๆ ชะงัก และยืนตัวเกร็งรอการตำหนิหรือลงโทษจากเขา เพราะคิดว่ารังสิมันต์คงไม่พอใจกับการนวดของเธอ

“มานั่งนี่”

เขาออกคำสั่งพลางตบมือลงบนที่ว่างข้างตัว จันทริกาเดินไปนั่งตัวลีบลงบนโซฟาข้างๆ เขา แล้วหันไปมองเพื่อรอว่าเขาจะลงโทษยังไง ทว่ารังสิมันต์กลับทำในสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง นั่นคือการโน้มตัวไปวางแก้ววิสกี้ที่โต๊ะหน้าโซฟา แล้วเอนตัวนอนหนุนตักเธออย่างรวดเร็ว

                “คุณตะวัน!” จันทริกาอุทานออกมา แก้มนวลมีจุดสีแดงซ่านแต่งแต้มทันทีกับสิ่งที่เธอไม่คิดว่ารังสิมันต์จะทำ ก็เมื่อคืนเขาเพิ่งจะมีอะไรกับผู้หญิงอีกคน พอมาวันนี้กลับมาทำกิริยาคล้ายสนิทชิดเชื้อกับเธอแบบชู้สาว ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรด้วย

                “เสียงดังทำไม หนวกหู ฉันก็แค่อยากนอนให้เธอนวดสบายๆ”

                “แต่แบบนี้จันทร์นวดไหล่ให้คุณไม่ได้นะคะ”

                “นวดไหล่ไม่ได้ ก็นวดแขนนวดมือไปสิ ตอนนี้ฉันเมื่อยไปทั้งตัวแล้ว”

                จันทริกาหน้าแดงก่ำกว่าเดิม ขณะก้มลงมองเขาพร้อมกับใช้มือเล็กๆ บีบนวดลงไปตามต้นแขน และสลับมานวดอีกข้างโดยไม่ยอมขยับลงไปนวดมือให้ตามที่คนออกคำสั่งบอก

                “ทำไมไม่นวดมือ”

                “จันทร์เอื้อมไม่ถึงค่ะ”

                “ถ้างั้นฉันช่วย เธอจะได้ไม่ต้องเอื้อม”

                 ว่าแล้วรังสิมันต์ก็ยกแขนตัวเองพับขึ้น มือของเขาตอนนี้จึงลอยอยู่ใกล้ๆ กับหน้าอกของจันทริกา หญิงสาวรีบคว้ามือเขาไว้เพราะเกรงว่ารังสิมันต์จะทำอะไรรุ่มร่ามมากกว่านั้น

                สัมผัสจากมือเล็กที่สัมผัสลงบนมือใหญ่ทำให้คนที่กำลังจะหลับตาพริ้มลงเพราะความสบายรู้สึกว่าหัวใจตัวเองแกว่งไหวเบาๆ มือที่บอบบางและน่าจะเคยนุ่มกว่านี้ มาบัดนี้เริ่มหยาบกระด้าง ซึ่งคงเป็นเพราะเธอทำงานหนักนั่นเอง ตาคมหลุบมองทั่วมือบางและแขนเล็กๆ นั้นอย่างไม่รู้ตัว แล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นรอยพุพองสีน้ำตาลเป็นจุดเล็กๆ หลายจุดบนแขนของเธอ

                “นั่นแขนไปโดนอะไรมา”

                “โดนน้ำมันกระเด็นใส่เมื่อเช้าค่ะ”

                “เธอนี่นะ” เขาเอ่ยคล้ายตำหนิ ก่อนจะลุกขึ้นจากการนอนหนุนตักของจันทริกาแล้วลุกไปจากห้องนั่งเล่น ทำเอาหญิงสาวมองตามอย่างงุนงงกับท่าทีของเขา

                ไม่นานร่างสูงก็เดินกลับมาพร้อมกับหลอดยาในมือ เขาทรุดตัวนั่งลงข้างๆ จัดการบีบยาลงบนปลายนิ้วตัวเอง แล้วจับมือข้างที่ถูกน้ำมันกระเด็นใส่มา ก่อนจะจัดการทายาให้อย่างเบามือ โดยมีสายตาคู่สวยจ้องมองอย่างคิดไม่ถึง

“คราวหลังทำอะไรก็ระวังด้วย หรือว่าที่ลงทุนทำให้ตัวเองเจ็บแบบนี้ เพราะต้องการเรียกร้องความสนใจ” เขาพูดขึ้นหลังจากทายาให้เธอเสร็จแล้ว แต่คงยังจับมือเรียวบางนั้นไว้ไม่ยอมปล่อย

จันทริกาไม่พูดจาตอบโต้ แค่มองใบหน้าหล่อเหลาเหมือนน้อยใจและทำท่าจะชักมือกลับ ทว่ารังสิมันต์ไม่ยอมปล่อยให้เธอทำเช่นนั้นได้ง่ายๆ

“ล้อเล่นน่า แค่นี้ทำงอนไปได้ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์โกรธ ไม่มีสิทธิ์งอน และไม่มีสิทธิ์คิดอะไรกับฉัน”

                “จันทร์ไม่ได้งอนค่ะ” เสียงหวานปนเศร้าเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากเงียบและใช้สายตาแทนคำพูดอยู่นาน

                “แน่ใจ?” รังสิมันต์เลิกคิ้วขึ้นพลางจ้องมองตาคู่สวยอย่างจับพิรุธ ซึ่งเขาก็เห็นแต่ความเรียบเฉยในแววตานั้นจริงๆ ทำให้ออกจะหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกที่จันทริกาทำเหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร

                “ค่ะ”

                “งั้นก็หึง”

                “ไม่จริงค่ะ จันทร์ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนั้นค่ะ” เพราะเมื่อครู่นี้เขาเพิ่งจะย้ำว่าเธอไม่มีสิทธิ์โกรธ ไม่มีสิทธิ์งอน และไม่มีสิทธิ์คิดอะไรกับเขา         

“งั้นก็ดี แล้วที่ฉันอุตส่าห์ทายาให้เธอนี่ เธอจะตอบแทนฉันยังไง”

                “ขอบคุณค่ะ” เสียงหวานเอ่ยนุ่มๆ อยากจะยกมือขึ้นไหว้ด้วยแต่เขาไม่ยอมปล่อยมือเธอเสียที

                “ฉันไม่ต้องการคำขอบคุณ แต่ฉันต้องการแบบนี้”

                แบบนี้ของรังสิมันต์ก็คือยกมือเรียวบางข้างที่เขาจับอยู่ขึ้นมาที่จมูกโด่งแล้วประทับจูบลงหนักๆ จากนั้นลำแขนแข็งแรงข้างที่ว่างก็ตวัดกอดเอวเล็ก รั้งให้เธอขยับเข้ามาชิดยิ่งกว่าเดิม ก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะโน้มลงไปหาริมฝีปากสีหวานที่เขารู้ดีว่านุ่มแค่ไหน

                “อย่าค่ะ...” จันทริการีบเอ่ยห้ามเมื่อรู้ว่ารังสิมันต์ต้องการอะไร

                “เธอก็รู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ห้ามฉันจันทริกา” เขากระซิบเสียงพร่าชิดริมฝีปาก จากนั้นก็ประกบปากตัวเองลงบนเรียวปากของหญิงสาว แล้วเริ่มบดจูบอย่างเรียกร้องและเร่าร้อนทันที

                จันทริกาแทบจะรับความเร่าร้อนนั้นไม่ไหว เขาระดมจูบเหมือนร้างราจากเรื่องพวกนี้ไปนาน ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเขาเพิ่งจูบและทำอะไรกับผู้หญิงอื่นมาหยกๆ

                ความคิดนั้นทำให้จันทริกาสะบัดหน้าออก รังสิมันต์ที่กำลังเพลิดเพลินกับการจูบไม่ทันได้ระวังอะไร ปากนุ่มจึงเป็นอิสระอย่างง่ายดาย

                “จันทริกา”

                เขาเรียกชื่อเธอเสียงกระด้างขึ้นอย่างคนถูกขัดใจ ตาจ้องมาดุๆ ส่วนมือตอนนี้ขยับมาจับปลายคางของเธอไม่ให้หันหน้าหนีไปไหนอีก

                “พอแล้วค่ะ”

                “ยังไม่พอ นี่มันแค่เริ่มต้น”

                “แต่จันทร์ไม่ต้องการ”

                “บอกแล้วไงว่าเธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไร ไม่ว่าเธอต้องการหรือไม่ต้องการก็ต้องตามใจฉัน เธอก็เล่นตัวแบบนี้ทุกครั้งนั่นละ แต่พอเวลาฉันทำจริงๆ ก็เห็นครางกระเส่าตลอด”

                “คุณตะวัน!” จันทริกาเผลอเรียกชื่อเขาเสียงดังอย่างอับอาย

                “ทำไม พูดความจริงแล้วรับไม่ได้หรือไง”

                “ปล่อยจันทร์ค่ะ”

                ร่างบางสะบัดตัวแรงเมื่อถูกพูดจาหยาบหยามใส่บ่อยๆ เช่นนั้น หากแต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกอ้อมแขนแข็งแรงกอดแน่นหนากว่าเดิม จนสุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายหยุดดิ้นไปเอง