บทที่ 3 : พี่ชายที่แสนดี

     “คุณชายใหญ่ ตื่นแล้วหรือขอรับ”

     เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเรียกของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เดินเข้ามาหาไผ่ในห้อง ในมือของอีกฝ่ายมีถาดใส่อ่างล้างหน้ากับชุดน้ำชา เด็กหนุ่มคนนี้มีรูปร่างผอมสูงอายุก็น่าจะมากกว่าร่างที่ไผ่เข้ามาอาศัยอยู่ตอนนี้

     หลังจากที่ไผ่ได้นั่งทบทวนความทรงจำของตนเองมาได้สักพัก เวลานี้เขาจะต้องรีบทำความเข้าใจกับสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นตรงหน้า และเมื่อไผ่เริ่มสงบใจของตัวเองได้แล้ว เขาจึงพยักหน้าขึ้นลงหนึ่งครั้ง แล้วดึงเอาคำพูดโบราณที่เขามักจะใช้ในการเขียนนิยายมาลองพูด เพื่อใช้ตอบคำถามของเด็กหนุ่มตรงหน้า

     “ข้า...ข้าเพิ่งตื่น” เมื่อพูดจบไผ่ก็สังเกตปฏิกิริยาของเด็กหนุ่มตรงหน้า และเมื่อเขาเห็นว่าอีกฝ่ายเหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เขาก็เริ่มรู้สึกโล่งใจที่ตัวเองสามารถสื่อสารกับคนที่นี่ได้ 

     “คุณชายใหญ่ขอรับ บ่าวไปสอบถามองครักษ์ด้านนอกมาแล้ว เราคงซ่อนตัวอยู่ที่นี่ได้อีกแค่สองวันนะขอรับ หากนานกว่านี้เกรงว่าพวกนักฆ่าอาจไล่ตามเรามาทันขอรับ” หยงหม่าพูดพร้อมกับลอบมองสีหน้าของผู้เป็นนายไปด้วย

     เมื่อไผ่ได้ยินเรื่องที่เด็กหนุ่มตรงหน้าพูด และได้เห็นแววตาที่อีกฝ่ายใช้มองมาที่เขา เขาก็ยังจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก เขาจึงแสร้งทำหน้ามึนๆ แล้วตอบกลับอีกฝ่ายไป “ที่นี่...ที่ไหน?” 

     หยงหม่ารู้สึกตกใจในคำถามของผู้เป็นนาย เขาจึงรีบพุ่งเข้าไปจับแขนทั้งสองข้างของผู้เป็นนายไว้ 

     “คุณชายใหญ่ขอรับ...นี่บ้านบ่าวไงขอรับ! คุณชายติดไข้จากเด็กคนนั้นมาหรือขอรับ หรือว่าคุณชายใหญ่จะสะเทือนใจเรื่องท่านแม่ของคุณชายจนล้มป่วยแล้วขอรับ” หยงหม่าร้องไห้อย่างลืมอาย ในใจของเขายามนี้รู้สึกสงสารผู้เป็นนายจนปวดใจ และเขากลัวก็ว่าผู้เป็นนายจะเป็นอันใดไปอีกคน ด้วยร่างกายของอีกฝ่ายนั้นอ่อนแอเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว 

     “คุณชายใหญ่ขอรับ...ไม่เป็นไรนะขอรับ คุณชายใหญ่ยังมีนายท่านกับคุณชายรอง ‘จินเฟยหลง’ อยู่นะขอรับ” 

     ‘จินเฟยหลง ชื่อนี้คุ้นจังแฮะ!’ ไผ่คิดในใจ 

     หยงหม่าเริ่มกังวลหนักขึ้น เมื่อเห็นผู้เป็นนายเอาแต่เงียบ 

     “คุณชายใหญ่ขอรับ! คุณชายใหญ่จินเฟยเทียน” 

     ‘คุณชายรองจินเฟยหลง คุณชายใหญ่จินเฟยเทียน’ 

     อย่าบอกนะว่า...นี่เขาทะลุมิติเข้ามาในนิยายที่ยังแต่งไม่จบของตัวเอง!

     และอย่าบอกนะว่า...ตอนนี้เขาอยู่ในร่างของ ‘คุณชายใหญ่จินเฟยเทียน’ ที่เป็นเพียงแค่ตัวละครที่ถูกกล่าวถึงในบางตอนของนิยายเพียงเท่านั้น ไม่มีแม้แต่บทสนทนาในนิยายเลยด้วยซ้ำ! 

     ‘ลิขิตรักของท่านแม่ทัพไร้ใจ’ เป็นนิยายแนวจีนโบราณที่ไผ่เป็นคนแต่งขึ้นมา เดินเรื่องโดยพระเอก ‘จินเฟยหลง’ ที่เป็นแม่ทัพใหญ่ของแคว้น พระเอกของเรื่องมีปมเรื่องครอบครัวในวัยเด็ก จึงทำให้เขากลายเป็นคนเย็นชาปิดกั้นตัวเองจากผู้อื่น จนคนขนานนามว่า ‘ท่านแม่ทัพไร้ใจ’ แต่เมื่อพระเอกได้พบกับนางเอก ‘หนิงฮุ่ยหลิง’ กำแพงที่เขาเคยสร้างไว้เพื่อป้องกันหัวใจของตัวเองนั้น ก็เริ่มพังทะลายลงพร้อมกับความรักที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิด ท่ามกลางปัญหาและอุปสรรคที่โหมกระหน่ำเข้ามารอบด้าน เพื่อที่จะให้พระเอกกับนางเอกได้ร่วมฝ่าฟันไปด้วยกัน ซึ่งอุปสรรคส่วนใหญ่ก็มักจะมาจากตัวร้าย ‘หยางหมิงเซียน’

     “คุณชายใหญ่...คุณชายใหญ่ขอรับ! หรือท่านจะป่วยจริงๆ บ่าวจะรีบไปตามหมอมานะขอรับ”

     แม้สติจะหลุดลอยไปไกล แต่ไผ่ในร่างของจินเฟยเทียนก็รีบเอื้อมมือไปคว้าแขนของเด็กหนุ่มตรงหน้าเอาไว้ “ข้าสบายดี เจ้าไม่ต้องไปตามหมอมาหรอก...อาหม่า”  

     “ขอรับคุณชายใหญ่” 

     ใช่จริงๆ ด้วย ‘หยงหม่า’ เป็นบ่าวคนสนิทของจินเฟยเทียน เป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์การช่วยชีวิตตัวร้ายของจินเฟยเทียน และเป็นคนที่นำเรื่องราวที่เกิดขึ้นกลับไปเล่าให้พระเอกฟัง  

     “อาหม่า เจ้าเลิกร้องไห้ก่อนได้หรือไม่ ข้าไม่ได้เป็นอะไร ข้าเป็นถึงคุณชายใหญ่ของจวนแม่ทัพเชียวนะ หากเจ้ายังร้องไห้ไม่หยุด ข้าคงต้องร้องไห้ตามเจ้าเป็นแน่”

     ‘ตอนนี้ตัวข้าเองก็รู้สึกหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออกอยู่แล้ว’

     จินเฟยเทียนที่มีไผ่เป็นไส้ในเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้านั่งร้องไห้ เขาก็อดที่จะสงสารอีกฝ่ายไม่ได้เพราะหากลำดับตามเหตุการณ์ในนิยายแล้ว พวกเขาเพิ่งจะผ่านเหตุการณ์การหนีตายจากพวกนักฆ่าที่ฮูหยินรองกับอนุสามส่งมาลอบฆ่าฮูหยินเอกกับคุณชายใหญ่...นั่นก็คือเขาในตอนนี้

     “อาหม่า เรามาอยู่ที่นี่กันกี่วันแล้วนะ?”

     หยงหม่าแม้จะแปลกใจกับคำถามแต่เขาก็ยอมตอบกลับผู้เป็นนายแต่โดยดี “วันนี้เป็นวันที่สองแล้วขอรับ” หยงหม่าตอบอีกฝ่ายพร้อมกับเช็ดน้ำตาของตัวเองไปด้วย 

     หลังจากที่เขาได้คำตอบไผ่ก็ให้หยงหม่าออกไปทำงานของตัวเองต่อ คล้อยหลังหยงหม่าจินเฟยเทียนคนใหม่ก็หันกลับมาสนใจเด็กชายที่นอนหันหลังให้เขาอยู่...

     เด็กชายคนนี้ไม่ต้องเดา เขาก็รู้ว่าเป็นใคร 

     เด็กคนนี้คือ ‘หยางหมิงเซียนวัยเยาว์’ ตัวร้ายในนิยายของไผ่...ที่องครักษ์ของจินเฟยเทียนไปพบว่ามานอนสลบอยู่ข้างเรือนของหยงหม่า จินเฟยเทียนจึงรับเข้ามาดูแลเพราะความสงสาร 

     ไผ่นั่งปะติดปะต่อเรื่องราวในนิยายกับเหตุการณ์ในปัจจุบัน

  

     ถ้าตามลำดับเหตุการณ์ในนิยายแล้ว...

     นี่เขาทะลุมิติเข้ามาในจุดเริ่มต้นของนิยายเลยนะเนี้ย!

     และก็ยังเป็นจุดจบของตัวละครจินเฟยเทียนด้วยเช่นกัน...

     ไผ่ที่ตั้งใจจะแต่งตัวละครตัวนี้ขึ้นมาเพื่อเสียสละชีวิตให้กับตัวร้าย ทำให้ตัวร้ายรู้สึกผิดและติดค้าง และตัวละครนี้ก็ยังเป็นปมครอบครัวในชีวิตของพระเอก...ที่จะทำให้ช่วงท้ายของเรื่อง หลังจากพระเอกรู้ความจริงจึงลงมือจัดการกับตัวร้าย...โดยที่อีกฝ่ายไม่กล้าขัดขืนหรือโต้ตอบ 

     หากวันนี้เป็นวันที่สองที่พวกเขาหลบหนีจากพวกนักฆ่าตามที่หยงหม่าบอก งั้นก็วันพรุ่งนี้แล้วสินะ ที่จินเฟยเทียนจะต้องทำหน้าที่เป็นพี่ชายที่แสนดี เสียสละชีวิตของตนเองให้กับหยางหมิงเซียน 

     ‘หึ! เข้ามาที่นี่ได้สองวันก็ต้องตายเสียละ’ 

     ถ้าเขาตายในร่างของจินเฟยเทียนที่นี่ เขาจะได้กลับไปโลกเดิมของตัวเองใช่ไหม? 

     แล้วถ้าเขาตายไปแล้วตายไปเลย โดยไม่ได้กลับไปโลกเดิมล่ะ!

     หรือ...ถ้าเขาไม่ยอมสละชีวิตของตัวเองให้กับตัวร้ายล่ะ จะเกิดอะไรขึ้น? เนื้อเรื่องในนิยายของเขาจะเปลี่ยนไปไหม? 

     คำถามมากมายวิ่งเข้ามาในหัวไผ่...

     ตกลงพรุ่งนี้เขาจะทำอย่างไรดี?