ตอนที่ 6 ตำนานรักโจรสลัด!!! 1.1

6 เดือนผ่านไป

 เคยมีคำกล่าวเอาไว้ว่า ความฝันที่มักจะเห็นอยู่ทุกค่ำคืนบางครั้งคือเหตุการณ์ที่เคยเกิดขึ้นกับคนผู้นั้นในอดีต แม้ว่าจะดื่มน้ำแกงลืมเลือนก่อนจะกลับชาติมาเกิดใหม่ก็ตาม แต่บางครั้งคนที่สูญเสียและเฝ้ารอคอยกลับกระตุ้นให้คนที่ลืมเลือนความทรงจำเหล่านั้นไปแล้ว สามารถจดจำขึ้นมาได้อีก 

 แม้ว่าสิ่งนั้นจะปรากฏให้เห็นผ่านทางความฝัน หากแต่ฝันนั้นคือเรื่องราวในครั้งอดีตถูกส่งมาเพื่อให้ล่วงรู้ว่า ยังมีคนเฝ้ารอคอยในการกลับมา แม้ว่าการรอคอยนั้นจะต้องผ่านกาลเวลาอันยาวนานนับหลายพันปีก็ตาม

           ท่ามกลางเสียงร่ำไห้ดั่งดวงใจแทบขาดรอน เมื่อขบวนแห่ศพเริ่มเคลื่อนออกจากจวนเจ้าเมือง ทั่วทั้งบริเวณจวนถูกประดับประดาด้วยผ้าขาวสลับดำจนเต็มไปหมด บรรดาบ่าวไพร่ภายในจวนดังกล่าวล้วนสวมชุดไว้ทุกข์ด้วยกันทั้งหมด แต่ละคนนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นภายในจวนเพื่อรอส่งท่านหญิงผู้อาภัพไปยังสุสานฝังศพ

           โลงศพขนาดใหญ่ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากห้องตั้งศพภายในจวนของเจ้าเมือง  ใบหน้าของคนเป็นพ่อและแม่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจในการจากไปของบุตรสาวเป็น.....

           พรึ่บ!!! ความมืดมิดแผ่เข้ามาปกคลุมโดยรอบทันทีที่แสงจากโคมไฟตั้งโต๊ะและหน้าจอโน้ตบุ๊กดับลงโดยพลัน ในขณะที่ปลายนิ้วเรียวสวยกำลังเคาะค้างอยู่บนแท่นพิมพ์คีย์บอร์ด

           “เฮ้ย! ไฟดับยังไม่ได้เซฟงานเลย..พับผ่าสิ!!!”เสียงโวยวายของฉิงชวนดังออกมาทันที พร้อมบานประตูห้องนอนของสาวเจ้าเปิดออกทันใด

           “ไฟดับเสี่ยวชวน!ไฟดับ! แกเซฟงานหรือยัง ฉันเซฟทันพอดีส่งไฟล์งานไปให้อาจารย์เรียบร้อยแล้วทางอีเมล์ พอส่งเสร็จไฟดับปุ๊บเกือบไปแล้วแก”หยู่เยี่ยนบอกเพื่อนด้วยความดีใจพลางยกมือทำท่าลูบหน้าอกของเธอขึ้นลงด้วยความโล่งใจ

           ในขณะที่ฉิงชวนหันกลับมามองเพื่อนหน้าหงิก ด้วยเธอยังไม่ทันได้เซฟไฟล์งานที่กำลังเขียนตอนจบของเรื่องอย่างเมามันตั้งแต่เมื่อวานจวบจนกระทั่งถึงตอนนี้

           “แต่ฉันสิเสี่ยวเยี่ยน ยังไม่ได้เซฟไฟล์งานตอนสุดท้ายของเรื่องตำนานรักโจรสลัดของฉันเลย เซฟครั้งสุดท้ายตอนเขียนไปได้ห้าหน้าหลังจากนั้นก็ยังไม่ทันได้เซฟ งานใกล้จะจบแล้วด้วย..ไอ้ไฟบ้าเอ๊ย! ทำไมต้องมาดับเอาตอนนี้ด้วยห๊ะ!!”หญิงสาวบ่นพึมพำเป็นการใหญ่

           “แย่แล้วเสี่ยวชวน”หยู่เยี่ยนร้องเรียกชื่อเพื่อนรัก

           “มีอะไรเหรอแก”ฉิงชวนหันกลับไปถามเพื่อนรักเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนสนิทเอ่ยออกมาเช่นนั้น

           “ฉันลืมไปว่าวันนี้ทางอพาร์เมนท์จะดับไฟเพื่อเดินสายปรับปรุงภายในอาคาร กว่าไฟจะมาก็โน้นแหละแกประมาณห้าโมงเย็น”เสี่ยวเยี่ยนบอกเพื่อนกลับไป

           “อะไรนะ!”ฉิงชวนร้องเสียงหลงออกมาทันที ครั้นได้ยินเช่นนั้น

           “กำหนดส่งงานเดทไลน์วันนี้ไม่เกินห้าโมงเย็น แล้วแบบนี้ฉันจะทำทันได้อย่างไง ไม่ได้การแล้วต้องหิ้วเครื่องโน้ตบุ๊กไปหาพิมพ์งานที่อื่น ฉันสู้อุตสาห์คิดพล็อตเรื่องนี้ได้ทั้งๆ ที่ตอนแรกไม่คิดว่าจะทำได้ด้วยซ้ำไปผลงานเขียนบทละครชิ้นนี้จะต้องทำให้ฉันเรียนจบแน่นอน! เพราะฉะนั้นต้องส่งงานให้ทัน... ต้องให้ทัน!!!”

 ฉิงชวนพูดพลางรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่งทำงานตรงดิ่งคว้ากระเป๋าโน้ตบุ๊กทันที ท่ามกลางสายตาของหยู่เยี่ยน

           “แล้วนี่แกจะไปทำที่ไหนอย่าลืมนะว่าวันนี้แกต้องเข้าไปทำงานครบกำหนดลางานแล้วนะ อาทิตย์ที่แล้วไม่ได้เข้าไปทำงาน ป่านนี้แฟ้มคีย์ข้อมูลของแกคงสูงกองท่วมภูเขาแล้วกระมัง”เพื่อนรักพูดเตือนสติ

           และนั่นทำให้ฉิงชวนฉุกคิดขึ้นมาได้ทันทีเมื่อเธอล่วงรู้แล้วว่าจะนั่งเขียนบทละครต่อได้ที่ไหน

           “จริงด้วย! ฉันลืมไปเสียสนิทเลยว่ามีห้องทำงานส่วนตัวนี่หว่า หอบบทละครไปเขียนที่นั่นก็ได้แถมได้ใช้อินเทอร์เน็ตฟรีด้วย”หญิงสาวพูดพลางรีบเก็บข้าวของอย่างเร่งด่วนพร้อมเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว

           “นี่แกอย่าบอกนะว่าเอางานเขียนบทละครไปทำต่อในที่ทำงาน”เสี่ยวเยี่ยนถามดักคอกลับไป

           “เออใช่!”ฉิงชวนตะโกนตอบกลับมาในขณะที่กำลังสวมกางเกงยีน

           “โอโห่ ! นี่กระมังที่เรียกว่าจับปลาสองมือ ได้ทำทั้งงานและได้ทำเขียนบทละครจนจบ ท่าทางตำนานรักโจรสลัดของแกที่อุตสาห์ปล้ำเขียนมาร่วมครึ่งปีก็จะเสร็จสมบูรณ์เสียที นี่ถ้าแม่นางในภาพวาดที่บังเอิญแกมีหน้าตาไปเหมือนเขารู้ว่าเอาเกล็ดเรื่องราวของคุณเธอมาเขียนซะเป็นนางร้ายที่แสนร้ายกาจแบบนั้น คงอยากฆ่าแกให้ตายแน่ๆ”เสี่ยวเยี่ยนแซวเพื่อนกลับไป

           “แต่ฉันก็อ้างอิงจากเค้าโครงเดิมมานะเว้ยที่บอกว่า แม่นางเฉียนเฉียน ที่มีหน้าตาสวยงามดุจนางฟ้าแต่ใจคอโหดเหี้ยมอำมหิตผิดมนุษย์ที่เขาเล่าต่อๆ กันมา ไม่ได้เพิ่มเติมเสริมแต่งอะไรไปมากกว่านี้เลยนะ”ฉิงชวนแย้งเพื่อนกลับไป

           “แหม...จะไม่ให้คิดได้ไงวะแก พอเปิดเรื่องมาก็ให้แม่นางเฉียนเฉียน กดหัวฆ่าเสวี่ยเหยาเพื่อที่ตัวเองจะได้ถูกเลือกเข้าไปแต่งงานกับรัชทายาทแทน สร้างพล็อตเรื่องจนกลายเป็นตำนานรักโจรสลัด แถมมาคิดพล็อตเรื่องพระชายาปลูกผักให้ฉันด้วยโคตรเจ๋งเลยวะแก”หยู่เยี่ยนพูดชื่นชมเพื่อนสนิทไม่ขาดปาก

           “ขอบใจที่ชม.. ฉันเองก็ไม่คิดว่าจะทำได้เหมือนกันวะแก ต้องขอบใจแม่นางเฉียนเฉียนในภาพวาดที่เป็นแรงบันดาลใจทำให้สามารถคิดพล็อตตำนานรักโจรสลัดขึ้นมาได้...ฉันก็มีฝีมือในการเขียนบทกับคนอื่นเหมือนกัน..เข้าท่า”หญิงสาวพูดชมเข้าข้างตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

           “ยะ..แม่คนเก่ง! ว่าแต่ขอไปด้วยคนดิ...จะให้ฉันอยู่คนเดียวแบบนี้ในห้องได้ลงคอเหรอ มืดก็มืด ไฟก็ไม่มีใช้ นี่เพิ่งจะหกโมงเช้าเองกว่าไฟจะมาตั้งห้าโมงเย็นบางทีอาจเรทไปถึง 6 โมงเย็นเลยใครจะรู้อะนะ”หยู่เยี่ยนร้องขอตามเพื่อนรักไปทันที

           “แล้วฉันห้ามแกตั้งแต่เมื่อไร อยากมาด้วยกันก็รีบแต่งตัวเร็วๆ เข้าสิยะ”หญิงสาวบอกเพื่อนกลับไป

           “อร้ายย!!!! ฉันรักแกที่สุดเลยเสี่ยวชวน ขอเวลาห้านาทีออกมา สวย เฉี่ยว เรียบร้อย”หยู่เยี่ยนบอกกลับไป

           “ไม่ต้องแต่งอะไรให้มันเวอร์วังแม่คุณ ไม่ได้ไปเที่ยวฉันไปทำงานรับจ๊อบเสริม”หญิงสาวบอกเพื่อน

           “ได้ๆ เปลี่ยนเป็นสวยน่ารักแทนก็แล้วกัน ฮิฮิฮิ”หยู่เยี่ยนพูดพลางหัวเราะคิกคักเป็นการใหญ่ 

           ในขณะที่ฉิงชวนได้แต่ส่ายหน้าไปมาให้กับหยู่เยี่ยนเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว นับตั้งแต่เจิ้งซูเย่วพาบินกลับจากอังกฤษมาปักหลักอยู่ที่ปักกิ่ง และมีโอกาสได้เรียนด้วยกันตั้งแต่ในระดับมัธยมปลาย 

 ครั้นเรียนจบแล้วยังมาเช่าบ้านอยู่ด้วยกัน และสามารถสอบเข้าเรียนในสถาบันเดียวกันอีกซึ่งมีเพียงสองคนเท่านั้นจากทุกห้องเรียนในระดับชั้นมัธยม 6 ของโรงเรียน

           ศูนย์วิจัยโบราณคดี

           แผนกบันทึกข้อมูล

           แฟ้มเอกสารงานวิจัยถูกวางกองตั้งสูงนับได้เกือบ 50แฟ้มวางไว้บนโต๊ะตามวันที่จะต้องบันทึกคีย์ลงข้อมูลในระบบคอมพิวเตอร์ ซึ่งเมื่อสัปดาห์ที่แล้วหญิงสาวไม่ได้เข้ามาทำงาน เป็นงานในส่วนความรับผิดชอบของหวังฉิงชวน 

 ในฐานะเป็นพนักงานคีย์ข้อมูลชั่วคราวให้กับทางศูนย์วิจัยด้วยค่าจ้างชั่วโมงละ 25 หยวน ทำงานตั้งแต่ 8.30 โมงเช้าจนถึงเที่ยงคืน มีเวลาพักกลางวัน 3 ชั่วโมงและช่วงเย็นอีกหนึ่งชั่วโมงครึ่ง โดยฉิงชวนจะเข้ามาทำทุกวันศุกร์เสาร์และอาทิตย์ ส่วนวันจันทร์ถึงวันศุกร์จะเรียนหนังสือ

           และถ้าเป็นช่วงปิดเทอมหวังฉิงชวนจะนั่งทำงานเป็นพนักงานคีย์ข้อมูลให้กับทางศูนย์วิจัยทุกวันโดยไม่มีวันหยุด เพื่อสมทบหาค่าเทอมและค่าใช้จ่ายส่วนตัวด้วยตัวเอง ไม่ไปขอเงินแม่เป็นการช่วยแบ่งเบาภาระ 

 หรือบางทีหากมีงานอื่นทางวงการบันเทิงหญิงสาวก็จะรับทั้งหมดไม่มีเกี่ยง ทั้งบทตัวประกอบหรือทำงานในกองถ่ายแม้ว่าแม่ของเธอจะไม่ยอมให้ลูกสาวทำงานพิเศษก็ตาม แต่ฉิงชวนก็ยังยืนกรานที่จะทำเพื่อหาเลี้ยงตัวเองให้ได้

 อีกทั้งค่าเทอมของสถาบันดังกล่าวในระดับหลักสูตรปริญญาตรีตลอด 4 ปีสูงถึง 140,000 หยวนตกเทอมละ 70,000 หยวนเลยทีเดียว ถึงแม้ว่าเจิ้งซุนเย่วจะมีมรดกของสามีชาวอังกฤษที่ได้รับมาจากพินัยกรรม แต่มิได้ครอบครองสมบัติไว้ทั้งหมด 

 เพราะสามีชาวอังกฤษมีครอบครัวมาก่อนหน้านี้แล้วและยังมีลูกชาวอังกฤษถึง 4 คนซึ่งแต่ละคนได้รับสมบัติตามพินัยกรรมอย่างเท่าเทียมกันทุกคน สามารถมีเงินจุนเจือให้อยู่อย่างสบายไปตลอดชีวิตอย่างไม่เดือดร้อน มีเพียงฉิงชวนเท่านั้นที่ไม่ได้รับอะไรเพราะเป็นลูกติด และหญิงสาวก็มิได้นำมาใส่ใจเพราะล่วงรู้ดีว่าเธอมีฐานะเป็นเพียงลูกติดเท่านั้น สมเหตุสมผลแล้วที่จะมิได้รับอะไรจากพินัยกรรมดังกล่าว 

 “โอโห่...งานเข้าแล้วเสี่ยวชวน งานคีย์ข้อมูลของแกทำไมมันถึงได้เยอะแบบนี้”หยู่เยี่ยนยืนตาค้างเมื่อเห็นงานจ๊อบของเพื่อนรักเพื่อนเลิฟกองสูงท่วมยิ่งกว่าภูเขาเสียอีก

 ในขณะที่ฉิงชวนเข่าอ่อนแทบจะทรุดเสียให้ได้ เมื่อเห็นงานกองสูงมากขนาดนั้น

 “ตายแน่แกเสี่ยวเยี่ยน ฉันส่งบทไม่ทันแน่ๆ เลย”ฉิงชวนยืนพึมพำพูดกับเพื่อนอย่างหมดแรง

 ในขณะที่หยู่เยี่ยนหันกลับมามองหน้าเพื่อนรักของเธอทันทีครั้นได้ยินเช่นนั้น

 “แกยังมีฉันอยู่นะเว้ยเสี่ยวชวน เอาแบบนี้ห้องคีย์ข้อมูลที่นี่แยกเป็นส่วนตัวใช่ไหม ฉันจะคีย์ข้อมูลลงงานแทนแกเอง ส่วนแกรีบทำตอนจบตำนานรักโจรสลัดส่งไฟล์บทละครไปให้ทันภายในห้าโมงเย็นเท่านั้นก็พอ”หยู่เยี่ยนรีบขันอาสาทำงานแทนเพื่อนเล่นเอาฉิงชวนซึ้งใจในการกระทำของเพื่อนเป็นการใหญ่

 “ฉันรักแกมากที่สุดเลยวะ ขอบใจมากเสี่ยวเยี่ยนที่ช่วย”หญิงสาวขอบคุณจากใจ

 “อย่าเพิ่งเล่นบทกินม่าม่าแถวนี้ ขืนชักช้าได้มีดราม่าน้ำตานองหน้าใครบางคนเพราะเรียนไม่จบเกิดขึ้นอยู่แถวนี้แน่ๆ รีบไปกันเถอะ อย่าชักช้าอยู่เลยใกล้จะแปดโมงครึ่งถึงเวลาเข้างานของเธอแล้วเสี่ยวชวน..เหวอออ”หยู่เยี่ยนบอกเพื่อนรักก่อนจะส่งเสียงร้องออกมาเมื่อถูกฉิงชวนลากเข้าห้องทำงานของเธออย่างรวดเร็ว