บทที่ 1 ท่านหมอเจ้าคะ... ยาดองนี้ต้องป้อนอย่างไร ตอนที่ 2/6

ท่านหมอเทวดาอวี้เหยียน

‘ท่านหมอ หน้าตาดีอย่างร้ายกาจ ท่านไม่ได้เกิดมาเพื่อรักษาคน แต่เกิดมาเพื่อบำรุงสายตาข้าต่างหาก’

ซูฉิงรู้สึกว่าความทะลึ่ ในตัวเธอระเบิดออกมาเป็นพลุ เธอต้องใช้พลังทั้งหมดที่มีในการหักห้ามไม่ให้กรีดร้องชื่นชมออกมา และพยายามตั้งสติเพื่อพูดในสิ่งที่เป็นประโยชน์

เธอเดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างโต๊ะตรวจยา รอจนกระทั่งอวี้เหยียนตรวจชีพจรของหญิงชราเสร็จ

“ยาย... ท่านต้องหมั่น บำรุงกายใจ และห้าม ออกแรงมากจนเกินควร มิเช่นนั้นอาการจะกำเริบอีก” อวี้เหยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม แต่เย็นชาจนน่าขนลุก

หญิงชราก้มตัวขอบคุณแล้วเดินออกไปทันที

เมื่อห้องว่างลง อวี้เหยียนจึงเงยหน้าขึ้นมองซูฉิง ดวงตาเรียวคู่นั้นมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสงสัยและไม่ไว้วางใจ

“สตรีผู้นี้... เจ้ามาหาข้าด้วยธุระอันใด” เสียงของเขาเย็นจนราวกับ มีหิมะร่วงลงมาจากเพดาน

ซูฉิงสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนจะปล่อยวาทะแห่งความทะลึ่งออกไปอย่างหมดเปลือก โดยแสร้งทำเป็นว่า เป็นเรื่องจริงจังที่สุด

“ท่านหมอเจ้าคะ ท่านหมอเทวดาอวี้เหยียน ข้า... ข้ามาหาท่านด้วยเรื่อง บำรุงเป็นพิเศษเจ้าค่ะ” ซูฉิงยื่นถุงสมุนไพรแห้งๆ ที่เธอรวบรวมมาไปตรงหน้าเขา

อวี้เหยียนขมวดคิ้วแน่น เขายื่นมือออกไปรับถุงสมุนไพรนั้นอย่างไม่เต็มใจนัก

“บำรุงอันใด เจ้าป่วยเป็นโรค อวัยวะภายในบกพร่องหรือ”

ซูฉิงส่ายหน้าอย่างช้าๆ 

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้จะมาบำรุงกาย แต่ข้าจะมาขอบำรุงท่านหมอ  ข้าอยากเป็นผู้ช่วยบำรุงท่านหมอเจ้าค่ะ ข้ารับรองว่าถึงใจถึงอารมณ์แน่นอน”

“...” 

อวี้เหยียนแทบจะลุกพรวดออกจากเก้าอี้ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแดงก่ำขึ้นมาเล็กน้อย

‘สำเร็จ ท่านหมอ... ท่านช่างน่ารักจริงๆ เวลาที่ท่าน เขิน’ ซูฉิงคิดในใจอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง

“สตรีผู้นี้โปรดระวังคำพูด โรงหมอแห่งนี้เป็นสถานที่ที่ศักดิ์สิทธิ์  ข้าไม่รับสตรีมารยาททรามมาเป็นผู้ช่วย” อวี้เหยียนพูดเสียงแข็ง พยายามควบคุมอารมณ์ที่กำลังจะระเบิด

ซูฉิงรู้ว่าถ้าไม่แสดงไพ่ตายตอนนี้ เธอจะถูกไล่ออกแน่ๆ เธอจึงรีบยื่นถุงสมุนไพรที่เขาถืออยู่ไปตรงหน้า

“ท่านหมอ โปรดดูยาดองบำรุงกำลังนี้ก่อนเจ้าค่ะ ข้าว่าถ้าให้ข้าป้อนท่านแบบปากต่อปาก น่าจะได้ผลกว่านะเจ้าคะ เพราะความบริสุทธิ์ใจของข้าจะซึมซับเข้าสู่กายท่านได้ดีที่สุด”

อวี้เหยียนถึงกับมือสั่น เขากำลังอยู่ในจุดที่ต้องเลือกระหว่างศีลธรรมและความอยากรู้อยากเห็นในสมุนไพรประหลาดที่อยู่ในมือ

อวี้เหยียนยังคงยืนนิ่ง มือของเขากำแน่นรอบถุงผ้าเก่าๆ ที่บรรจุสมุนไพรแห้งของซูฉิง ใบหน้าของเขามีร่องรอยความสับสนอย่างเห็นได้ชัด ความเคร่งครัดที่เขาพยายามรักษาไว้มาตลอดถูกท้าทายด้วยคำพูดที่ไม่อาจยอมรับได้ของสตรีตรงหน้า

“เจ้า... จงออกไปจากโรงหมอข้าเดี๋ยวนี้” อวี้เหยียนพยายามใช้เสียงที่เด็ดขาดที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับมีความลังเลแฝงอยู่

“ท่านหมอเจ้าคะ อย่าใจร้อนสิเจ้าคะ” ซูฉิงทำเสียงอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร 

“ข้าแค่เสนอวิธีป้อนยาที่ได้ผลที่สุดให้ท่านเท่านั้นเอง ท่านก็โกรธข้าเสียแล้ว ถ้าท่านไม่ชอบวิธี 'ปากต่อปาก' ข้ายังมีวิธีอื่นอีกนะคะ ท่านอาจจะลองใช้... หลอดแก้วยาวๆ ดูดชาไปพลางๆ ก็ได้เจ้าค่ะ”

อวี้เหยียนหรี่ตาลง มองดูถุงสมุนไพรในมืออีกครั้ง

“นี่ไม่ใช่ยาดองบำรุงกำลัง มันเป็นแค่ชะเอมเทศแห้งกับรากฝางเท่านั้น เจ้าล้อเล่นกับข้าหรืออย่างไร”

“โถ่ ท่านหมอ นั่นมันแค่ เปลือกนอก ที่ท่านมองเห็นเท่านั้นเจ้าค่ะ” ซูฉิงรีบเดินเข้าไปใกล้โต๊ะตรวจยา ก่อนจะโน้มตัวลงไปกระซิบด้วยน้ำเสียงจริงจังที่มาพร้อมกับอาการกำเริบแบบใหม่ 

“ถ้าท่านลองเอาชะเอมเทศนี้ไปต้มกับสมุนไพรซ่อนเร้น อีกชนิดหนึ่ง... รับรองว่ามันจะกระตุ้นการหลั่งสารโดพามีนในสมองส่วนหน้า ท่านจะรู้สึกตื่นเต้นมีชีวิตชีวา และมีความสุขราวกับได้เจอเนื้อคู่เลยเชียวเจ้าค่ะ”

อวี้เหยียนผงะถอยหลังไปครึ่งก้าวเมื่อซูฉิงเข้ามาประชิดตัวเขาถึงเพียงนั้น เขาพยายามรักษาใบหน้าให้เย็นชาที่สุด แต่ดวงตาของเขากลับเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“สารโด... พามีน เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระอะไร มันเป็นเพียงชะเอมเทศธรรมดาๆ เท่านั้น”

“ไม่ธรรมดาเลยเจ้าค่ะท่านหมอ” ซูฉิงรีบหยิบสมุนไพรชนิดหนึ่งในถุงขึ้นมา “ท่านดูรากของมันสิ หากเป็นชะเอมเทศทั่วไปจะมีเส้นใยแบบขรุขระ แต่ของข้ามีเส้นใยที่เรียบเนียนละเอียดราวกับผิวของบุรุษรูปงามที่ข้าใฝ่ฝัน”

อวี้เหยียนกลืนน้ำลายอีกครั้ง คำพูดของนางชวนให้คิดลึก และสร้างความกระอักกระอ่วนได้อย่างร้ายกาจ แต่ในฐานะหมอเทวดาผู้เก่งกาจ เขากลับรู้สึกว่ารายละเอียดที่นางพูดถึงเรื่องเส้นใยของสมุนไพรนั้น... ถูกต้องอย่างน่าตกใจ

“เจ้า... รู้เรื่องรากของมันได้อย่างไร การแยกแยะความแตกต่างนี้... มีอยู่ในตำราโบราณที่หายสาบสูญไปแล้วเท่านั้น” อวี้เหยียนถามด้วยความสงสัยอย่างแท้จริง

“ท่านหมอ ตำราโบราณก็แค่ เศษกระดาษบำรุงความรู้อย่างอ่อนเท่านั้นเจ้าค่ะ” ซูฉิงหัวเราะอย่างร่าเริง เมื่อเห็นว่าความรู้ของตัวเองเริ่มออกฤทธิ์กับท่านหมอแล้ว