บทที่ 1 ท่านหมอเจ้าคะ... ยาดองนี้ต้องป้อนอย่างไร ตอนที่ 3/6

“ข้ามีวิธีการวิเคราะห์สมุนไพรที่แม่นยำและถึงแก่นมากกว่านั้นเยอะ ข้าสามารถบอกได้ว่าสมุนไพรชนิดไหนมีการออกฤทธิ์ทางชีวภาพอย่างไร และชนิดไหนมีสารพิษตกค้างที่ท่านหมอมองไม่เห็น ”

ซูฉิงยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาอีกครั้ง เธอกระซิบราวกับเป็นความลับระดับชาติ

“ข้าจะบอกอะไรที่ท่านหมอไม่รู้... ในชาที่คนไข้ของท่านดื่มทุกวัน มีสมุนไพรชนิดหนึ่งที่ถ้าต้มไม่ถูกต้อง มันจะให้ สารไซยาไนด์ในปริมาณที่น้อยมาก ซึ่งจะค่อยๆ ทำลาย ระบบประสาทส่วนกลาง ของคนไข้จนทำให้พวกเขา รู้สึกซึมเศร้าและอ่อนเพลีย ตลอดเวลา ท่านต้องปรับสูตรยาเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ ไม่อย่างนั้น... ท่านหมอเทวดาจะต้องถูกประณามว่าเป็นหมอยาพิษแน่นอน”

เพล้ง

คำพูดสุดท้ายของซูฉิงทำให้อวี้เหยียน ชะงักงัน อย่างสมบูรณ์ เขาใช้ชีวิตทั้งชีวิตเพื่อการแพทย์ และเรื่อง สารพิษตกค้างที่ซูฉิงพูดถึงนั้น... เป็นเรื่องที่เขา ไม่เคยพบในตำราเล่มใดเลย แต่ในทางปฏิบัติ... มันกลับมีเหตุผลอย่างน่ากลัว

“สารไซยาไนด์... ระบบประสาทส่วนกลาง...” อวี้เหยียนทวนคำอย่างเหม่อลอย ความเยือกเย็นบนใบหน้าของเขาพังทลายลงไปเกือบหมด เขาไม่สนใจคำพูด ชวนคิดลึกของนางอีกแล้ว สิ่งที่อยู่ในสมองของเขาตอนนี้คือ ความผิดพลาดทางการแพทย์ที่อาจจะเกิดขึ้น

ซูฉิงรู้ว่าเธอชนะแล้ว เธอใช้ความรู้สมัยใหม่ของเธอ กระชากความสนใจของหมอเทวดาผู้เคร่งครัดออกมาจากศีลธรรม และมารยาทได้สำเร็จ

“ท่านหมอเจ้าคะ ข้าไม่ได้จะมาบำรุงอย่างเดียว ข้าจะมาช่วยท่านกอบกู้ชื่อเสียงด้วยเจ้าค่ะ” ซูฉิงยิ้มอย่างมีชัย 

“ข้าขอพื้นที่ปลูกสมุนไพรให้ข้าได้ทำการทดลอง และขอเงินเดือน เล็กน้อย... แค่นั้นข้าก็จะอุทิศกายและใจ ให้แก่การแพทย์ของท่านตลอดไปเลยเจ้าค่ะ”

อวี้เหยียนลูบหน้าผากอย่างช้าๆ เขาจ้องมองใบหน้ายิ้มแย้มของซูฉิงด้วย ความขัดแย้ง

เขาไม่อาจปฏิเสธความรู้ที่ซูฉิงนำมาได้ เพราะมันเป็นเรื่องที่สำคัญต่อชีวิตคนไข้ แต่เขาก็ไม่อาจยอมรับพฤติกรรมและวาทะที่หยาบคายของสตรีผู้นี้ได้เช่นกัน

‘นางเป็นอัจฉริยะด้านสมุนไพร... แต่มีโรคทางใจที่ต้องได้รับการรักษาอย่างเร่งด่วน’ อวี้เหยียนคิด

ในที่สุด... ความอยากรู้อยากเห็นทางการแพทย์ก็เอาชนะความเคร่งครัดส่วนตัวไปได้

“ตกลง ข้าจะรับเจ้าเข้าทำงาน... แต่ไม่ใช่ในฐานะ ผู้ช่วยบำรุง ข้าจะรับเจ้าเป็น ผู้ช่วยพิเศษด้านวิจัยสมุนไพร โดยมีเงื่อนไขว่า... เจ้าต้องให้ความร่วมมือในการรักษา โรคปากไวใจทะลึ่งของเจ้าด้วย”

ซูฉิงดีใจจนแทบจะกระโดดกอดอวี้เหยียน แต่เธอรวบรวมสติไว้ได้ทัน

“ท่านหมอช่างใจดีที่สุดเลยเจ้าค่ะ ข้าสัญญาว่าจะตั้งใจรักษาตัวเองและข้าจะมอบทุกสิ่งที่ข้ารู้ให้ท่านหมอเลยเจ้าค่ะ ทั้งสูตรลับสมุนไพรและ... เทคนิคบำรุงกายใจขั้นสุดยอด”

อวี้เหยียนรีบยกมือห้ามก่อนที่ซูฉิงจะพูดอะไรที่น่าอับอายออกมาอีก

“หยุดเดี๋ยวนี้” อวี้เหยียนสั่งเสียงดัง “ข้าไม่ต้องการ เทคนิคบำรุงกายใจ อันใดของเจ้าทั้งสิ้น ข้าต้องการแค่ ความรู้ทางการแพทย์ที่แท้จริง เท่านั้น”

เขาหยิบพู่กันขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเริ่มเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษหยาบๆ ม้วนหนึ่ง

“ก่อนที่เราจะเริ่มงาน... เราต้องมาตกลงเรื่องมารยาทและศีลธรรมกันก่อน” อวี้เหยียนกล่าวด้วยสีหน้าจริงจังที่สุด “ข้าจะไม่ยอมให้วาทะชวนคิดลึกของเจ้ามาทำลายเกียรติของโรงหมอแห่งนี้ได้เด็ดขาด”

‘ฮึ่ม กฎเหรอ ยิ่งมีกฎ... ยิ่งน่าแหก’ ซูฉิงยิ้มในใจอย่างเจ้าเล่ห์

อวี้เหยียนใช้พู่กันจุ่มหมึกแล้วตวัดลงบนแผ่นกระดาษหยาบๆ อย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาเคร่งเครียดราวกับกำลังร่างพระราชโองการอันศักดิ์สิทธิ์ ไม่ใช่แค่กฎเกณฑ์สำหรับผู้ช่วยวิจัยคนเดียวเท่านั้น ซูฉิงยืนเท้าสะเอวมองการทำงานของเขาอย่างเพลิดเพลิน เธอรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องตรวจที่เคยเย็นเฉียบเริ่มอุ่นขึ้นเล็กน้อยจากความหงุดหงิดที่เปล่งออกมาจากตัวท่านหมอเทวดา

“ท่านหมอเจ้าคะ จะร่างพันธสัญญาอะไรกันขนาดนั้นเจ้าคะ หรือว่าท่านกำลังจะร่างสัญญาทาสที่ข้าต้องมอบเรือนร่างและจิตวิญญาณให้ท่านไปตลอดกาล” ซูฉิงแกล้งพูดเสียงหวาน

พู่กันในมือของอวี้เหยียนเกือบจะตวัดเส้นหมึกผิดพลาดทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น

“ซูฉิง โปรดหยุดพูดจาไร้สาระเดี๋ยวนี้” อวี้เหยียนสั่งเสียงต่ำ เขาพยายามไม่สบตากับเธอ

“ข้าเปล่าไร้สาระนะเจ้าคะ ข้าแค่กลัวว่าท่านจะ คิดถึงข้า ตลอดเวลาเมื่อข้าต้องจากไปไงเจ้าคะ ถ้ามีสัญญาเป็นหลักฐาน ท่านก็จะได้ใช้ข้าได้อย่างสบายใจไปเลย”

อวี้เหยียนกัดฟันแน่น เขาพยายามสงบสติอารมณ์ด้วยการสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะวางพู่กันลงอย่างนุ่มนวลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาหยิบกระดาษที่ร่างเสร็จแล้วยื่นไปให้ซูฉิง

“นี่คือ กฎเหล็กห้าข้อสำหรับผู้ช่วยพิเศษด้านวิจัยสมุนไพรแห่งโรงหมอบำรุงกายใจของข้า หากเจ้ากล้าละเมิดแม้แต่ข้อเดียว ข้าจะขับไล่เจ้าออกไปทันที และจะไม่มีวันรับเจ้ากลับเข้ามาอีก”