Novels by ปลายพู่กันจันทรา

"ผ้าไหมชุดนี้มีความบางเบาและระบายอากาศได้ดีเยี่ยม จึงสวมใส่สบายใน หน้าร้อน ของเมืองตงไห่ แต่ในขณะเดียวกัน เนื้อผ้าที่ถูกถักทออย่างแน่นหนา ก็สามารถกักเก็บความอบอุ่นของร่างกายไว้ได้ จึงให้ความอบอุ่นที่พอเหมาะใน หน้าหนาว ที่กำลังจะมาถึง" ซูเหยาอธิบายนางกำหนดราคาขายของผ้าไหมสองฤดู ให้สูงกว่าผ้าไหมทั่วไปในตลาดตงไห่ถึงห้าในสิบส่วน แต่ยืนยันด้วยการรับประกันคุณภาพ ซูเหยาไม่ได้สนใจการขายจำนวนมากในราคาถูก แต่มุ่งเน้นการสร้างแบรนด์พรีเมี่ยมที่เชื่อถือได้"ท่านอาจจ่ายแพงกว่า แต่ท่านจะได้ผ้าไหมที่ใช้งานได้ตลอดทั้งปี และไม่ต้องเปลี่ยนใหม่เพราะสีซีดจาง ซึ่งเป็นการประหยัดในระยะยาว"พ่อค้าท้องถิ่นและลูกค้าต่างทึ่งในคุณภาพและวิสัยทัศน์ของซูเหยา ลูกค้าจำนวนมากเข้ามารุมล้อมขอดูสินค้าและสัมผัสเนื้อผ้า สีสันที่สดใสและเนื้อผ้าที่นุ่มนวลแต่ทนทานทำให้พวกเขาไม่อาจปฏิเสธได้ คำสั่งซื้อไหลเข้ามารวดเร็วจนเกินกำลังผลิตเล็กน้อย ฉื่อเยว่ กลายเป็นที่กล่าวขวัญถึงในตลาดตงไห่ภายในวันเดียวองค์ชายหานเย่ว์แอบมาดูการเปิดตัวสินค้าจากมุมหนึ่งของร้าน โดยมีจ้าวเหอ สายลับที่ตอนนี้ทำหน้าที่เป็นผู้ติดตาม ยืนอยู่ข้าง ๆ‘นางทำได้อี

เสียงมีดปอกผลไม้กระทบกับเขียงไม้ องค์ชายหานเย่ว์ ยังคงทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยไร้ค่า ประจำครัวโรงเตี๊ยมซูอย่างต่อเนื่อง งานประจำของเขาคือ นั่งปอกผลท้อ และ ล้างภาชนะ ที่ใช้แล้ว ภายใต้การดูแลของแม่ครัวที่มองเขาด้วยความสงสารระคนขบขัน"พ่อค้าหาน ท่านปอกเปลือกหนาเกินไปแล้ว เนื้อผลไม้จะหายไปหมดนะเจ้าคะ" แม่ครัวเตือนองค์ชายพยายามปรับตัวให้เข้ากับงานครัวที่ต่ำต้อยที่สุดอย่างขมขื่น เขาทำตามคำสั่งของ ซูเหยา ที่อนุญาตให้เขาทำเพียงงานจิปาถะเหล่านี้ เพื่อกันไม่ให้เขามีโอกาสมายุ่งเกี่ยวกับ ธุรกิจหลัก ของนาง‘ดี ข้ามาที่นี่เพื่อลดศักดิ์ศรีของตนเองอยู่แล้ว ขอเพียงได้อยู่ใกล้ ๆ นาง ข้าก็จะยอมปอกผลไม้ไปจนกว่ามือจะพอง’ในขณะที่องค์ชายใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในครัว ซูเหยากำลังใช้เวลาทั้งหมดในโรงย้อมสีเพื่อสร้างสรรค์นวัตกรรมใหม่ นางใช้ความรู้ด้านเคมีพื้นฐานที่ได้รับมาจากความทรงจำในอดีต ในการทดลองผสมผสานแร่ธาตุและพืชท้องถิ่นของเมืองตงไห่เข้าด้วยกัน เพื่อให้ได้เม็ดสีที่แปลกใหม่และทนทานกว่าเดิม นางต้องการ สีสันเฉพาะตัว ที่คู่แข่งไม่มีวันลอกเลียนแบบได้"เจียอิง ลองเพิ่มผงทองแดงที่สกัดจากเหมืองใกล้ทะเลลงไปในน้ำย้อมคร

คำถามของซูเหยาทำเอาองค์ชายถึงกับพูดไม่ออก นางไม่ถูกหลอกด้วยคำพูดสวยหรู แต่กลับใช้หลักการทางธุรกิจที่รัดกุมในการตรวจสอบ แรงจูงใจ ที่อยู่เบื้องหลังการให้ความช่วยเหลือองค์ชายพยายามสร้างเหตุผลที่ฟังดูดีที่สุด "ข้า... ข้าเพียงสนใจใน วิสัยทัศน์ทางธุรกิจ ที่โดดเด่นของท่านซู และต้องการให้กิจการของท่านประสบความสำเร็จ เพื่อที่ข้าจะได้ร่วมลงทุนในอนาคต ข้าต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นก่อนที่จะมีการร่วมทุนจริง"ซูเหยาฟังคำแก้ตัวของเขาอย่างสงบ นางรู้ดีว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ใช่ความจริงทั้งหมด แต่ก็พยักหน้าอย่างสุภาพ"ข้าเข้าใจในความตั้งใจที่ดีของท่าน แต่ข้ายังคงต้องใคร่ครวญถึงความเสี่ยงของการรับความช่วยเหลือที่ไม่มีเงื่อนไขที่ชัดเจนเสียก่อน"ซูเหยาใช้เวลาใคร่ครวญข้อเสนอ นางรู้ดีว่าหากนางตอบตกลงรับข้อเสนอนั้น กิจการของ ฉื่อเยว่ จะก้าวหน้าอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ แต่ราคาที่ต้องจ่ายคือ การสูญเสียอิสระซูเหยาเงยหน้าขึ้นและมององค์ชายด้วยดวงตาที่ปราศจากความรู้สึกรักใคร่ แต่เต็มไปด้วยความเคารพในฐานะนักธุรกิจ"ท่านพ่อค้าหาน ข้าต้องขอขอบคุณท่านจากใจจริงในความปรารถนาดีของท่าน แต่ข้าขอปฏิเสธข้อเสนอทั้งหมดนี

รุ่งอรุณของวันใหม่เริ่มต้นขึ้นด้วยการหารือทางธุรกิจอันเข้มข้น ซูเหยา และ องค์ชายหานเย่ว์ นั่งเผชิญหน้ากันที่โต๊ะทำงานในห้องโถงโรงเตี๊ยมที่ยังคงเงียบสงบ การให้คำปรึกษา องค์ชายใช้เวลาตลอดเช้าในการวิเคราะห์เอกสารและให้คำปรึกษาเรื่องกฎหมายการค้าและภาษี"นายหญิงซู จุดที่ท่านต้องระวังคือการจัดเก็บภาษีผ่านช่องทางทะเล พ่อค้าที่ทำการค้ากับแคว้นทางใต้ มักใช้การแจ้งมูลค่าสินค้าต่ำกว่าความเป็นจริง หากท่านต้องการความมั่นคง ท่านต้องใช้หนังสือสัญญาที่รัดกุมและต้องมีการประทับตราจากศาลท้องถิ่นอย่างเป็นทางการเท่านั้น"คำแนะนำของเขาเป็นประโยชน์และแม่นยำอย่างที่สุด ซูเหยาซาบซึ้งใจในความเชี่ยวชาญด้านกฎหมายที่พ่อค้าแซ่หานผู้นี้มี นางจดบันทึกทุกคำอย่างตั้งใจ"ขอบคุณท่านพ่อค้าหานอย่างยิ่ง คำแนะนำของท่านสามารถช่วยฉื่อเยว่ประหยัดค่าใช้จ่ายด้านภาษีไปได้มหาศาลจริง ๆ"แม้จะกล่าวคำขอบคุณอย่างจริงใจ แต่ซูเหยาก็ยังคงปฏิบัติต่อเขาอย่างเป็นมืออาชีพและห่างเหิน นางไม่ได้แสดงความรู้สึกส่วนตัวใด ๆ ออกมา นางมองเขาในฐานะ ที่ปรึกษาด้านกฎหมาย เท่านั้นองค์ชายมองซูเหยาที่กำลังจดบันทึกด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมอย่างปิดไม่

เขาเริ่มเห็น 'เสน่ห์' ที่มาจากอำนาจและความสามารถของนาง เป็นเสน่ห์ที่แข็งแกร่งและดึงดูดใจอย่างร้ายกาจ มันแตกต่างจากความงามที่อ่อนหวานอย่างสิ้นเชิงหลังจากจัดการกับพ่อค้าเฉินได้แล้ว ซูเหยาเดินกลับไปที่เรือนรับรองของโรงงานทันที นางนัดหมายประชุมกับ ท่านหลิว พ่อค้าส่งรายใหญ่ที่ได้สั่งซื้อผ้าไหมของฉื่อเยว่ไปในปริมาณมหาศาล เพื่อหารือเรื่องการขยายตลาดไปยังแคว้นทางใต้องค์ชายหานเย่ว์ ในนามพ่อค้าแซ่หาน ไม่ยอมพลาดโอกาสนี้ จึงพยายามหาช่องทางเข้าถึงและแสดงความสามารถ เขารีบตามเข้าไปในห้องประชุมอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จางซื่อจะทันขวางไว้"เรียนนายหญิงซู ในฐานะพ่อค้าที่สนใจลงทุนในธุรกิจผ้าไหม ข้าขออนุญาตเข้าร่วมรับฟังการประชุมเพื่อศึกษาความเป็นไปได้ในการร่วมงานได้หรือไม่" องค์ชายกล่าวด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและเป็นมืออาชีพที่สุดซูเหยาปรายตามองเขาเล็กน้อย นางรู้ว่าพ่อค้าแซ่หานผู้นี้ไม่ได้มาเพื่อลงทุน แต่มาเพื่อตามติดนาง นางไม่ได้ปฏิเสธอย่างโจ่งแจ้ง "เชิญท่านพ่อค้าแซ่หาน" นางจัดให้เขานั่งที่มุมห้องในฐานะผู้สังเกตการณ์เท่านั้นซูเหยาเริ่มนำเสนอแผนการขยายตลาดอย่างเป็นระบบ นางกางแผนที่ขนาดใหญ่ออกมา และชี้ไปยั

"พ่อค้าแซ่หาน ทางเรามีห้องพักที่สะอาดและปลอดภัยที่สุดรอท่านอยู่เจ้าค่ะ กรุณาชำระค่าห้องพักเป็นรายสัปดาห์ ท่านจะได้รับกุญแจสำหรับล็อคห้องพักและตู้นิรภัยส่วนตัวทันที" ชิงหลิงกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรตามที่ถูกฝึกฝนมา"อืม ข้าเป็นพ่อค้าที่เดินทางมาไกล ข้าหวังว่าการมาเยือนตงไห่ครั้งนี้จะได้พบปะกับพ่อค้าท้องถิ่นที่น่าสนใจ" เขาพยายามพูดให้ดูเหมือนพ่อค้าทั่วไปชิงหลิงเพียงโค้งคำนับ "แน่นอนเจ้าค่ะ ที่โรงเตี๊ยมซูแห่งนี้เป็นศูนย์รวมของพ่อค้าจากหลายแคว้น หวังว่าท่านจะได้รับข้อมูลที่เป็นประโยชน์นะเจ้าคะ" นางไม่แสดงความสนใจในตัวเขาเกินความจำเป็นองค์ชายเดินตามชิงหลิงไปยังห้องพัก เขาสำรวจทุกตารางนิ้วด้วยสายตาที่เฉียบคม ห้องพักที่ไม่หรูหรานั้นเต็มไปด้วยความใส่ใจในรายละเอียด เตียงนอนสะอาดสะอ้าน ผ้าห่มอบอุ่น ไม่มีกลิ่นอับชื้น และมีตู้เก็บของที่มีกุญแจโลหะแข็งแรงติดอยู่จริงเขาต้องยอมรับอย่างเงียบ ๆ ว่า โรงเตี๊ยมซู แห่งนี้ มีระบบจัดการที่เฉลียวฉลาดอย่างน่าตกตะลึงองค์ชายหานเย่ว์ไม่ได้พักผ่อน แต่รีบลงมายังห้องโถงหลักอย่างรวดเร็ว เขาสั่งชาสมุนไพรมาจิบ แล้วเลือกโต๊ะที่อยู่ใกล้กับโต๊ะทำงานของซูเหยามากที

อวี้เหยียนหน้าตึง “ข้า... ข้าจะวัดอุณหภูมิที่... ลิ้นของข้าเอง”“ไม่ได้เจ้าค่ะ” ซูฉิงรีบปฏิเสธ “การวัดที่ลิ้นนั้นไม่แม่นยำพอ ข้าต้องวัดที่จุดสัมผัสหลักที่เป็นแหล่งรวมพลังหยางในร่างกายของท่าน” ซูฉิงพยายามจะยื่นปรอทวัดไข้เข้าไปใกล้ลำคอของเขา แต่อวี้เหยียนรีบผงะหนีไปทันที“พอแล้ว ซูฉิง ข้าจะรายงานความรู้สึกของข้าให้เจ้าฟังแทน ข้าไม่ต้องการการสัมผัสใดๆ อีก” อวี้เหยียนกล่าวอย่างหงุดหงิดซูฉิงยอมถอย เธอหยิบพู่กันขึ้นมาบันทึกข้อมูล “ก็ได้เจ้าค่ะ ท่านหมอ โปรดรายงานความรู้สึกภายในของท่านอย่างตรงไปตรงมา”อวี้เหยียนพยายามรวบรวมคำพูดที่วิชาการที่สุด “ข้า... ข้าสัมผัสได้ว่าพลังชี่ของข้ามีการไหลเวียนผิดปกติ มัน... มันพลุ่งพล่านและรุนแรงอยู่ภายในร่างกายของข้า หัวใจของข้าเต้นเร่าอย่างรวดเร็ว ข้าไม่รู้ว่านี่เป็นผลจากยาหรือจากความอับอายที่เจ้าสร้างขึ้น”ซูฉิงยิ้มอย่างมีชัย เธอรีบจดบันทึกทุกคำพูดของเขา “ยอดเยี่ยมเจ้าค่ะท่านหมอ ชีพจรเต้นเร่า พลังชี่พลุ่งพล่าน นี่คือปฏิกิริยาทางอารมณ์ที่เกิดขึ้นเมื่ออคติถูกทำลาย ข้าจะตีความว่ายานี้ได้ผลในการกระตุ้นการปลดปล่อย ท่านหมอไม่ต้องอับอายนะเจ้าคะ ท่านกำลังปลดปล่

ขณะที่ทั้งสองกำลังยืนอยู่ข้างโต๊ะทดลอง พื้นที่ว่างที่จำกัดทำให้ร่างกายของพวกเขาใกล้ชิดกันโดยไม่ได้ตั้งใจ อวี้เหยียนพยายามรักษาระยะห่างตามสัญชาตญาณ แต่ซูฉิงกลับเอนตัวเข้าไปหาเล็กน้อยเพื่อหยิบเครื่องมือ “ท่านหมอเจ้าคะ” ซูฉิงกล่าวขณะยื่นมือเข้าไปใกล้แขนของเขาเพื่อหยิบ ปฏิทินวัดชีพจร “ข้าต้องวัดชีพจรท่านก่อนที่เราจะชิมยานะเจ้าคะ เพื่อให้เราได้ข้อมูลพื้นฐาน”อวี้เหยียนถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาจำกฎเหล็กข้อที่ 2 ห้ามสัมผัสร่างกายได้ขึ้นใจ และถึงแม้กฎจะถูกยกเลิกแล้ว การถูกสัมผัสด้วยความใกล้ชิดเช่นนี้ก็ยังทำให้หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้ “ซูฉิง ข้า... ข้าจะวัดชีพจรตัวเอง” อวี้เหยียนรีบดึงแขนกลับ แต่ซูฉิงเร็วกว่า“ไม่ได้เจ้าค่ะ ข้าต้องเป็นคนวัดเอง เพื่อความแม่นยำและเป็นกลาง” ซูฉิงกล่าวอย่างจริงจัง เธอจับข้อมือของอวี้เหยียนอย่างรวดเร็วและใช้นิ้วมือของเธอสัมผัสจุดชีพจรของเขาเบาๆ อวี้เหยียนรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแล่นไปทั่วแขนของเขา เขาพยายามมองไปที่อื่นเพื่อไม่ให้ความรู้สึกส่วนตัวมาทำลายการทดลอง“ชีพจรท่าน... เต้นเร็วกว่าปกติเล็กน้อยนะเจ้าคะท่านหมอ นี่อาจจะเป็นผลจากความตื่นเต้นหรือความอย

“ถูกต้องเจ้าค่ะ” ซูฉิงพยักหน้า “แต่มันมีความเสี่ยง ข้ากลัวว่าถ้ายานี้ถูกสกัดอย่างไม่สมบูรณ์ มันอาจจะออกฤทธิ์ผิดพลาดกลายเป็นยาเพิ่มความปรารถนาให้แก่บุรุษเพศแทน”อวี้เหยียนหน้าตึงทันที คำว่า ออกฤทธิ์ผิดพลาด และ เพิ่มความปรารถนา ทำให้เขากลับเข้าสู่โหมดเคร่งครัด “แล้วเจ้ามาหาข้าด้วยเหตุใด เจ้าควรจะไปหาผู้ช่วยหญิงคนอื่นมาทดสอบ”“ท่านหมอ นั่นแหละคือสิ่งที่ข้ามาขอท่านเจ้าค่ะ” ซูฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง ซูฉิงเดินเข้าไปใกล้โต๊ะทำงานอีกก้าว เธอยื่นถ้วยยาอีกใบที่เตรียมไว้ให้เขา “ท่านหมอเจ้าคะ ไม่มีใครในโลกนี้ที่เหมาะสมกับการทดสอบยานี้เท่าท่านอีกแล้ว”อวี้เหยียนถึงกับตัวแข็งทื่อ เขาไม่เข้าใจความหมายของซูฉิง “อะไรนะ เจ้าหมายความว่าอย่างไร”“ข้าหมายความว่า... ท่านหมอเป็นบุรุษที่เคร่งครัดและมีการควบคุมตนเองสูงที่สุดในใต้หล้า” ซูฉิงอธิบายอย่างจริงจัง “ถ้าหากยานี้ออกฤทธิ์ผิดพลาดกลายเป็นยาเพิ่มความปรารถนาจริงๆ... ท่านหมอจะเป็นคนเดียวที่สามารถยับยั้งผลกระทบของมันได้”ซูฉิงส่งถ้วยยาให้เขาพร้อมกับรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความท้าทาย “ดังนั้น ข้าจึงขอเชิญท่านหมอ... ร่วมพิสูจน์รสชาติครั้ง

หลังจากที่ท่านหมอเทวดาอวี้เหยียนยอมจำนนต่อความสามารถของซูฉิงและตัดสินใจเข้าร่วมแผนการบำบัดด้วยการดูแลใกล้ชิดที่ซูฉิงเสนอ โรงหมอบำรุงกายใจก็กลับมามีความสุขอีกครั้ง ซูฉิงไม่ได้ละเมิดกฎเหล็กใดๆ อีก แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอวี้เหยียนกลับพัฒนาไปในทิศทางที่โรแมนติกแบบลับๆแต่ซูฉิงก็รู้ดีว่าเธอไม่สามารถปล่อยปละละเลยโรคปากไวใจทะลึ่งของตัวเองได้ เธอต้องการให้ตัวเองหายขาดจริงๆ ไม่ใช่แค่ควบคุมอาการได้ชั่วคราวจากการที่ใจเต้นแรงเพราะท่านหมอ ดังนั้นภารกิจเร่งด่วนที่สุดของซูฉิงในวันนี้คือการทดสอบประสิทธิภาพของหญ้าสงบจิตที่เธอปลูกในแปลงข้างห้องทำงานของพระเอก“ศิษย์น้องเถียนเถียน” ซูฉิงกล่าวขณะกำลังจัดเตรียมอุปกรณ์ในโรงยา “วันนี้เราจะมาทำการสกัดสมุนไพรพิเศษที่ต้องใช้ความละเอียดอ่อนสูงสุด”เถียนเถียนตาเป็นประกาย เธอเชื่อว่าการสกัดนี้คือพิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ทางการแพทย์ “เจ้าค่ะ ศิษย์พี่ซูฉิง ท่านกำลังจะสกัดความรู้บริสุทธิ์จากพืชออกมาใช่หรือไม่เจ้าคะ”“ถูกต้องที่สุดศิษย์น้อง” ซูฉิงยิ้มแห้งๆ ถ้าเจ้าจะตีความให้สูงส่งขนาดนั้นก็เอาที่สบายใจเลย “หญ้าสงบจิตนี้มันซับซ้อนมาก เราต้องสกัดสารออกฤทธิ์ทางชีวภา

“ท่านนายหลี่เจ้าคะ ท่านควรจะหาเวลาปลดปล่อยความรู้สึกออกมาให้หมดเปลือก อย่ามัวแต่เก็บกดความปรารถนาร้อนรุ่มไว้ในใจ การได้แสดงความรู้สึกออกมาอย่างเต็มที่ จะทำให้แก่นกลางของชีวิตท่านแข็งแกร่งและมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”คำพูดของซูฉิงที่เต็มไปด้วย ความปรารถนา ร้อนรุ่ม เก็บกด ปลดปล่อย และ แก่นกลางของชีวิต มันช่างยั่วยุและตรงข้ามกับความเชื่อของคุณนายหลี่อย่างรุนแรง คุณนายหลี่เริ่มหายใจหอบถี่ ใบหน้าของนางเปลี่ยนจากสีขาวซีดเป็นสีแดงก่ำด้วยความโกรธ ความอับอาย และความสับสน นางพยายามจะตำหนิซูฉิง พยายามจะประณามคำพูดที่ไม่เหมาะสมแต่แทนที่คำตำหนิจะออกมาจากปาก... สิ่งที่ออกมาคือเสียงหัวเราะที่รุนแรงและควบคุมไม่ได้ “ฮึ ฮึ ฮ่าๆๆๆๆๆ” คุณนายหลี่หัวเราะอย่างบ้าคลั่งราวกับคนเสียสติ นางหัวเราะจนตัวโยน น้ำตาไหลอาบแก้ม นางหัวเราะให้กับความไร้ยางอายของซูฉิง และหัวเราะให้กับความตลกของสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเสียงหัวเราะสงบลง คุณนายหลี่เช็ดน้ำตา ใบหน้าของนางดูสดใสขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ความเครียดและความหวาดระแวงหายไปหมดสิ้น “ข้า... ข้ารู้สึกโล่งอย่างน่าประหลาด ข้า... ข้าไม่เคยหัวเราะได้มากถึงเพียงนี้ม

“ถูกต้องเจ้าค่ะ คำพูดที่ชวนอับอาย นี่แหละคือยา เมื่อคนไข้มีความเครียดสูง พวกเขาจะหลั่งฮอร์โมนคอร์ติซอลออกมามากเกินไป ทำให้ระบบภูมิคุ้มกันอ่อนแอและรู้สึกอ่อนเพลียตลอดเวลา” ซูฉิงจ้องมองอวี้เหยียนอย่างจริงจัง “การที่ข้าพูดจาช็อกบำบัดใส่พวกเขา หรือพูดถึงเรื่องที่พวกเขาเก็บกดเอาไว้ เช่นความปรารถนาหรือความสุขทางโลก มันทำให้เกิดปฏิกิริยาทางอารมณ์ที่รุนแรง”“ปฏิกิริยาทางอารมณ์อันใด พวกเขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่งต่างหาก”“นั่นแหละคือการรักษาเจ้าค่ะท่านหมอ การหัวเราะอย่างรุนแรง หรือการรู้สึกช็อกทางอารมณ์ จะไปกระตุ้นการหลั่งสารเอ็นดอร์ฟินในสมองอย่างมหาศาล สารเอ็นดอร์ฟินนี้คือยาแก้ปวดและสารแห่งความสุขที่ร่างกายผลิตขึ้นมาเอง มันช่วยลดระดับคอร์ติซอลและทำให้คนไข้รู้สึกโล่งทันที”อวี้เหยียนนิ่งเงียบไปทันที เขาไม่เคยได้ยินเรื่อง คอร์ติซอล หรือ เอ็นดอร์ฟิน มาก่อน แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าผลลัพธ์ของการรักษาซูฉิงนั้นแม่นยำตรงตามที่เธออธิบาย คนไข้ทุกคนที่ได้รับการรักษาด้วยวาจาของเธอ ต่างรู้สึกโล่งและมีชีวิตชีวาขึ้นอย่างประหลาด ความรู้ของนาง... มันช่างถึงแก่นแท้ของชีวิตจริงๆ แม้วิธีการนำเสนอจะไร้ศีลธรรมเพียงใดก็