LOGINShare
บทที่ 507
Latest chapter
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 508
หลิวฉ่วงมองดูพวกเขาเดินจากไป พลางออกคำสั่งต่อผู้ที่อยู่ข้างตัวว่า“เก็บเชลยไว้สักสองสามคน แล้วเค้นถามดูหน่อยว่าอู่ชิงเหย่ไปที่ใด”“ขอรับ!”ไม่นาน พวกเขาก็จับตัวเชลยมาได้จำนวนหนึ่งต่อมาจึงได้ความจากปากเชลยเหล่านั้นว่า อู่ชิงเหย่และเฉินผีออกเดินทางไปพร้อมกันเมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวฉ่วงจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก“ท่านแม่ทัพ จากนี้พวกเราจะไปที่ใดกันดีขอรับ?”“กลับเมืองเซี่ยซา นำเสบียงสิบกว่าเกวียนของพวกเรากลับไปก่อน”หลังใช้เวลาเดินทางอยู่หลายวัน ในที่สุด หลิวฉ่วงและอู่ชิงเหย่ก็กลับมารวมตัวกันอีกครั้งที่เมืองเซี่ยซาฉินหมิงรอคอยพวกเขาอยู่นานแล้วเมื่อเห็นทั้งสองคนกลับมา เขาก็เดินเข้าไปหาพร้อมยิ้มทักทาย“พวกเจ้าทั้งสองทำผลงานได้ไม่เลวเลยนี่”ก่อนเดินทางกลับ พวกเขาได้ส่งข่าวมาแจ้งทางฝั่งฉินหมิงเรียบร้อยแล้วฉินหมิงจึงรับรู้ถึงสิ่งที่พวกเขาได้รับกลับมาและยังถือโอกาสนี้ให้อู่ชิงเหย่แบ่งเสบียงครึ่งหนึ่ง ไว้ในเขตแดนหลิ่งหนานด้วยยามนี้ตระกูลซุนกำลังช่วยเขาฝึกฝนทหาร จึงจำเป็นต้องใช้เสบียงพอดีขอเพียงการฝึกฝนเสร็จสิ้น ก็จะสามารถส่งกำลังพลกลุ่มหนึ่งเข้าไปเสริมในสนามรบได้แล้ว
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 507
“ประเสริฐ ประเสริฐยิ่งนัก!”เซี่ยโหวว่านชิงจ้องมองเขาด้วยสายตาเย็นยะเยือกขณะนี้เขาถึงเพิ่งตระหนักว่าคนที่มาไม่ใช่พวกก่อนหน้า แต่เป็นกองกำลังชุดใหม่“เจ้าเป็นอะไรกับอู่ชิงเหย่?”“ข้ากับมันล้วนเป็นบิดาเจ้าทั้งคู่!”“ดูท่าจะเป็นพวกเดียวกัน เช่นนั้นก็ไม่ผิดตัวแน่!”เมื่อพิจารณากำลังพลของหลิวฉ่วงโดยละเอียด เซี่ยโหวว่านชิงก็พบว่าจำนวนคนของผู้มาใหม่นั้นน้อยกว่าอู่ชิงเหย่เสียอีกเมื่อเผชิญหน้ากับทหารกลุ่มนี้ ความมั่นใจของเขาก็พุ่งทะยานเต็มเปี่ยมเขาใช้กลยุทธ์เดิมอีกครั้ง โดยสั่งให้ทหารโอบล้อมกำลังพลของหลิวฉ่วงไว้ตรงกลาง“ทำอะไร คิดสู้รึ?”หลิวฉ่วงไม่คิดไว้หน้าอีกฝ่ายอยู่แล้ว จึงถามไปด้วยท่าทีท้าทายต่างจากการสู้รบระยะกลางและไกลของค่ายลมปืนห้าตาของค่ายไฟนั้น สามารถโจมตีในระยะประชิดได้โหดเหี้ยมนักต่อให้คนของเซี่ยโหวว่านชิงล้อมพวกเขาไว้ก็ไร้ประโยชน์ ยิ่งเข้ามาใกล้ ก็มีแต่จะยิ่งสูญเสียมากขึ้นเท่านั้นทันทีที่เห็นการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม หลิวฉ่วงก็มั่นใจแล้วว่านี่คือพวกมือใหม่หัดรบ ชัดเจนว่าไม่เข้าใจสงครามอาวุธปืนสักนิด!“พวกเจ้าบุกรุกพรมแดนซีสู่ของเรา คิดว่าจะจากไปได้ง่าย ๆ หร
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 506
“ข้ารับปาก”อู่ชิงเหย่พยักหน้ารับคำหนักแน่นในฐานะทหาร หน้าที่ของพวกเขาคือการปกป้องบ้านเมืองแม้สถานการณ์ในยามนี้จะซับซ้อนยิ่ง และจุดยืนของพวกเขาก็แตกต่างกันทว่าก็ยังคงมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกันนั่นคือพวกเขาต้องการปกป้องแผ่นดินนี้ไว้ให้ดี“ข้ายินดีผ่อนปรนให้กองคาราวานของท่านอ๋องเดินทางเข้าออกซีอวี้และซีสู่ได้ตามสบาย แต่จะมาสั่งให้ข้าไปต่อกรกับราชสำนักไม่ได้เด็ดขาด”ยามนั้นเฉินผีคล้ายนึกอะไรขึ้นได้ จึงเสริมขึ้นมาอีกประโยคอู่ชิงเหย่ยิ้มพลางกล่าวว่า“วางใจเถิด นี่เป็นสงครามของพวกเราเอง ย่อมไม่ดึงคนบริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้องให้มากเกินไป”“เช่นนั้นก็ดี!”ทั้งสองคนเดินทางกลับไปพร้อมกัน โดยนำยุทธปัจจัยจำนวนมากเหล่านี้ไปด้วยเมื่อมีการคุ้มกันของเฉินผี การเดินทางกลับเที่ยวนี้ของพวกเขาจึงราบรื่นและผ่อนคลายยิ่งนักระหว่างทาง เขาเอ่ยถามอู่ชิงเหย่ด้วยความใคร่รู้ว่า“หนังสือพิมพ์ที่พวกเจ้าพูดถึงก่อนหน้านี้คือสิ่งใดหรือ? ดูเหมือนข้าจะได้ยินคนพูดถึงอยู่บ่อยครั้ง”“หากอยากอ่าน ข้าจะสั่งทหารให้นำมาส่งพวกท่านทุกวัน”อู่ชิงเหย่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนบอกเล่าเรื่องราวออกมาอันที่จริง ฉินหมิงก็อยาก
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 505
เซี่ยโหวว่านชิงกัดฟันกรอด จ้องมองคนทั้งสองด้วยแววตาอำมหิต ทว่าในยามนี้เขากลับไม่กล้าขยับตัวทำอะไรบุ่มบ่ามอีก“ทุกท่าน เรื่องของพวกท่าน คราวหน้าคราวหลังอย่าได้ดึงซีสู่ของพวกเราเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยอีก”“หากก่อเรื่องวุ่นวายขึ้นมาอีก ข้าไม่รับประกันว่าจะยังใจดีเช่นนี้ได้อีก!”เขาแค่นเสียงเย็นชา หันกายกลับ แล้วนำเหล่าทหารเดินจากไปอย่างช้า ๆมองแผ่นหลังของพวกเขาที่ค่อย ๆ ห่างออกไป อู่ชิงเหย่จึงได้ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกในที่สุด“ขอบคุณแม่ทัพเฉินที่ช่วยคลี่คลายสถานการณ์”“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก ว่าแต่พวกเจ้า มันเกิดเรื่องอะไรกันแน่?”เฉินผีรู้สึกแปลกใจกับสถานการณ์ของพวกเขาเป็นอย่างยิ่งตามหลักแล้ว ฉินหมิงตีจากหลิ่งหนานไปจนถึงหูซี แล้วกำลังรุกคืบเข้าสู่จงหยวนทว่ายามนี้คนของเขากลับไม่ได้อยู่ที่สนามรบหลัก แต่จู่ ๆ กลับมาปรากฏตัวที่นี่ พร้อมกับเสบียงสัมภาระมากมายเพียงนี้เรื่องนี้ย่อมทำให้ผู้คนอดสงสัยไม่ได้“เรื่องนี้อธิบายลำบากขอรับ แต่หากท่านแม่ทัพเฉินยินดีเข้าร่วมกับท่านอ๋อง ข้าก็สามารถบอกท่านได้ทุกอย่าง”วันนี้เฉินผียื่นมือเข้าช่วยพวกเขาก็เท่ากับว่าได้มีส่วนช่วยตัดขาดการติ
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 504
“เช่นนั้นก็ถือว่าไม่ไว้หน้ากันเกินไปแล้ว เห็นทีคงต้องลองดีกันสักตั้ง ดูซิว่าท่านจะรักษาของพวกนี้เอาไว้ได้หรือไม่!”เซี่ยโหวว่านชิงยกมือขึ้นคราหนึ่ง ทหารที่กระจายอยู่เต็มขุนเขาก็กรูกันเข้ามาโอบล้อมอย่างรวดเร็วปลายหอกยาวในมือพวกเขาส่องประกายเย็นเยียบ ชวนให้ผู้คนหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจทว่าเมื่อเผชิญหน้ากับการปิดล้อมของพวกเขาอู่ชิงเหย่กลับยังคงสงบนิ่งอย่างยิ่ง ไร้ซึ่งท่าทีถอยหนีแม้แต่น้อย มิหนำซ้ำยังแบ่งกองกำลังออกเป็นสามกลุ่ม สั่งการให้ทหารที่กระสุนปืนไฟหมดแล้ว ถอยไปบรรจุกระสุนใหม่ที่ด้านหลังขบวนก่อน“ช้าก่อน!”ในขณะที่บรรยากาศกำลังตึงเครียดถึงขีดสุด ลูกธนูขึ้นสายดาบออกจากฝัก จวนเจียนจะปะทะกันอยู่นั้นจู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังแว่วมาจากที่ไกล ๆสิ่งที่ตามมาด้วยคือเงาทะมึนของกองทัพมืดฟ้ามัวดินการมาถึงของคนกลุ่มนี้ ทำให้เซี่ยโหวว่านชิงและอู่ชิงเหย่ต่างเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเซี่ยโหวว่านชิงมีสีหน้าย่ำแย่ กล่าวขึ้นว่า“แผนสูงนักนะ พวกเจ้าซ่อนทีเด็ดไว้มากขนาดนี้ ยังจะมาแสร้งทำท่าท้าทายข้าอยู่อีกทำไม หรือว่าอยากจะรบกันจริง ๆ?”เมื่อได้ยินวาจาชวนงุนงงนี้อู่ชิงเหย่ก็แค่นเสียงเย
ตำแหน่งองค์รัชทายาท ผมไม่เอาแล้ว บทที่ 503
“ย่อมต้องเป็นการตรวจค้น”เซี่ยโหวว่านชิงจ้องมองเขา ใบหน้าเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายกาจคนผู้นี้มีแววหน้าเนื้อใจเสืออยู่ไม่น้อยเพียงเอ่ยปากก็เรียกร้องมหาศาลดั่งราชสีห์อ้าปากกว้าง หากยอมให้เขาตรวจค้นจริง ๆ ก็ไม่รู้ว่าจะถูกกักสินค้าไว้มากเท่าใดเห็นดังนั้น อู่ชิงเหย่ก็คร้านจะต่อความยาวสาวความยืด สั่งการให้ทิ้งของไว้สองคันรถทันที“สองคันรถนี้ทิ้งไว้ให้พวกท่านตรวจสอบ ถอยกันคนละก้าว เป็นอย่างไร?”ความจริงแล้วหากเป็นยามปกติ หากอู่ชิงเหย่ต้องเผชิญหน้ากับคนพวกนี้ที่บังอาจมาขวางทางเขาคงสั่งลงมือจัดการคนของซีสู่ไปโดยตรงแล้วทว่าตอนนี้พวกเขาเพิ่งผ่านการสู้รบมาหมาด ๆ ดินปืนในปืนไฟก็ยังไม่ได้บรรจุใหม่ฝ่ายตรงข้ามกลับรุกคืบเข้ามาประชิดตัวเสียแล้ว ทำให้ทหารค่ายเฟิงจื้อตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบหากต้องปะทะกับคนกลุ่มนี้ จะสังหารศัตรูได้มากน้อยเพียงใดไม่ใช่ประเด็นสำคัญที่สำคัญคือ มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นการจุดชนวนสงครามระหว่างทั้งสองฝ่ายการสร้างศัตรูเพิ่มขึ้นอีกหนึ่ง ย่อมเป็นอันตรายต่อหลิ่งหนานอย่างยิ่งอู่ชิงเหย่จึงคิดสละเสบียงบางส่วน เพื่อตัดรำคาญคนพวกนี้ไปให้พ้น ๆแต่ความคิดของเขานั้นตื้น
You may also like
เจาะเวลาหาบูเชคเทียน
ไป๋เหลียนฮวา300 viewsยามรักปักใจ
LiHong1.0K viewsองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน
ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง177.1K viewsเผลอใจรัก
LiHong280 viewsจะไม่ทนกับบทบาทนางร้าย [รีไรท์ตอนจบ]
คุณยอดวิทย์424 viewsองค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น
จันทร์กระจ่างภูผา412.6K viewsคุณหนูร้ายกาจวาดรักสามีคนสวน
มายารัตติกาล396 viewsข้ามภพไป-กลับ แบบฉบับของชิงชิง
ไป๋เหลียนฮวา601 views
