หนทางราบรื่น

หลายวันต่อมา

บรรยากาศภายในห้องทำงานของ ไพศาล วีรกุล เต็มไปด้วยความตึงเครียด งานส่งไปเสนอถูกตีกลับมาเกือบทั้งหมด ระยะนี้ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบไหนล้วนถูกปฏิเสธ ที่ตอบรับก็เป็นแค่งานชิ้นเล็ก ๆ แทบจะไม่ได้กำไรอะไร เขาวางเอกสารลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองน้องสาวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“เราจะเอายังไงต่อไปดีคะ แทบจะไม่มีบริษัทไหนสนใจข้อเสนอของเราเลย” เกศหรือเกวริน น้องสาวเพียงคนเดียวของไพศาล เธอเป็นลูกหลงอายุห่างจากเขาถึง 15 ปี หลังจากเรียนจบก็เข้ามาช่วยงานพี่ชาย

“อย่าพึ่งหมดหวัง ตราบใดงานยังดำเนินต่อไปได้ พี่ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก”

“ขอให้ที่เหลือเลือกเรา ไม่เอนเอียงไปทางนั้นอีก”

จบคำพูดของน้องสาวไพศาลก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เป็นเพราะพี่แท้ ๆ หากตอนนั้นตาไม่มืดบอด มองเห็นแต่ผลประโยชน์ พีเจก็คงจะไม่โดนหนักขนาดนี้”

“พี่อย่าโทษแต่ตัวเองอีกเลย ยังไงเราก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ อีกอย่างตอนนี้นายชานนท์ไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้”

“พี่ขอนะเกศ เรื่องนี้อย่าให้ยัยหนูรู้เด็ดขาด พี่จะทำทุกวิถีทางให้พีเจกลับมาเป็นเหมือนเดิม” เขากลัวมากว่าเรื่องนี้จะรู้ถึงหูลูกสาว เพราะเธอไม่ได้เรียนสายนี้มาไม่อยากให้เป็นกังวลไปด้วย

‘ลูกสาวจะต้องมีความสุขในสิ่งที่เลือกเท่านั้น’

“ค่ะ เกศจะไม่เอาเรื่องพวกนี้ไปพูดให้หลานได้ยินพี่วางใจได้”

แพรวพรรณเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของคนในบ้าน อยากเรียนการแสดงก็ไม่เคยขัด จัดหาโรงเรียนเก่ง ๆ ให้เล่าเรียน ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วผู้เป็นหลานจะต้องเรียนบริหารจะได้สานต่อธุรกิจของครอบครัว

แต่ใช่ว่าการส่งเสริมจะสูญเปล่า หลานสาวได้รับเกียรตินิยมถึง 3 ปีซ้อน เป็นที่รักและเอ็นดูของใครต่อใคร ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะถูกอบรมบ่มนิสัยมาอย่างดีจากแพรวพราวผู้เป็นแม่ด้วย

ยามพลบค่ำ

บรรยากาศของมื้อเย็นเต็มไปด้วยความรื่นรมย์ แพรวพราวผู้ดูแลทุกอย่างภายในบ้านกำลังตักอาหารให้สามี แพรวพรรณตักอาหารจานโปรดของตนเองมาทาน และคนสุดท้ายเกวรินอมยิ้มให้กับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า

“ทำไมพ่อกับอาเกศกลับบ้านช้ากว่าทุกวันล่ะคะ” คนเด็กสุดเอ่ยถามหลังจากผ่านมื้อค่ำไปได้ไม่นาน

“พ่อกับอาพึ่งมาเหนื่อย ๆ อย่าพึ่งถามอะไรมากสิแพรว กินข้าวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยถามก็ได้” แพรวพราวติงลูกสาว แต่ก็ไม่ถึงกับจริงจังนัก

“ไม่เป็นไรหรอกคุณ อย่าดุลูกเลย พอดีพ่อกับอามีงานด่วนน่ะลูก” ไพศาลยิ้มให้กับภรรยา จากนั้นก็หันไปตอบลูกสาวด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

แพรวพราวหันไปหาเกวรินทันทีเมื่อสามีบอกอย่างนั้น ยิ้มบาง ๆ คลี่ออกมา

“งานในบริษัทยุ่งมากเลยเหรอคะ ให้แพรวไปช่วยไหม”

ไพศาลหันไปสบตาน้องสาว ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับเกวรินหันมาพอดี ความกังวลสื่อผ่านทางตาแต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้น ก่อนจะเลื่อนมาหาบุตรสาว

“ไม่ต้องหรอก ไม่ได้เหนื่อยอะไรเลยลูก”

“อาว่าแทนที่เราจะไปช่วย น่าจะไปป่วนมากกว่านะ” เกวรินเสริมพี่ชายแล้วยังเอ่ยล้อ หลานสาวมักจะไปป่วนห้องทำงานเธอบ้างหรือไม่ก็ผู้เป็นพ่อด้วยความขำขัน

คนไม่เคยนั่งดูเอกสารมากมายนาน ๆ พอเห็นตัวเลขเยอะเข้าหน่อยก็เบ้หน้าบ่นว่าปวดหัวแล้ว อีกอย่างการเลี่ยงไม่ให้แพรวพรรณเข้าไปในพีเจช่วงนี้น่าจะเป็นการดีที่สุด

“อาเกศ แพรวไม่ใช่ตัวป่วนสักหน่อย” เธอย่นจมูกทำหน้าเง้างอน เมื่อถูกว่าเป็นตัวป่วนของอา และอากัปกิริยานั้นก็สร้างรอยยิ้มให้ผู้ใหญ่ทั้งสาม

“อาก็แค่แหย่เล่นน่ะ หนูไม่ต้องเข้าไปหรอกมีแต่ตัวเลขทั้งนั้นจะปวดหัวเปล่า ๆ อยู่กับนักเรียนสนุกกว่าเยอะ ส่วนบริษัทพ่อกับอาดูแลได้สบายอยู่แล้ว จริงไหมเกศ”

เกวรินพยักหน้ารับคำพี่ชายแล้วก็ยิ้มเป็นการยืนยัน

“ก็ได้ค่ะ” เธอเห็นด้วยในข้อนี้ การทำในสิ่งที่ไม่ถนัดเป็นเรื่องยากจริง ๆ

“เอาล่ะ อย่ามัวแต่คุยกันเลย รีบกินข้าวกันดีกว่าเดี๋ยวเย็นหมด” เสียงหวานจากผู้ดูแลบ้านกล่าวขึ้น ถึงแม้ว่าจะเข้าสู่วัยเลขห้าแล้ว แต่แพรวพราวก็ยังดูดีราวกับคนอายุไม่ถึงวัยนี้ด้วยซ้ำ เธอมองทั้งสามคล้ายกับดุเด็ก ๆ เวลาคุยกันในมื้ออาหาร

เสียงหัวเราะดังขึ้นพร้อม ๆ กัน ฝีมือแพรวพราวยังคงทำให้ทุกคนเอ่ยชมไม่ขาดปาก ภาพบรรยากาศเหล่านี้แพรวพรรณซึมซับมาตั้งแต่จำความได้ ความสุขทำให้เธอมองทุกอย่างสดใสไปหมด

บ่ายวันต่อมา

เจตวางปากกาลงข้างเอกสารที่พึ่งเซ็นแล้วเสร็จ จากนั้นก็เดินมานั่งข้าง ๆ ณภัทร

“ไง! ลมอะไรหอบมึงมาหากูถึงนี่” ชายหนุ่มนึกแปลกใจ ปกติจะนัดเจอกันในร้านของธาดามากกว่า