บทที่ 1

“สุดหล่อที่เรียนอยู่ปีสองน่ะ สั่งเครื่องดื่มหน่อยสิคะ”

เสียงลูกค้าโต๊ะหนึ่งตะโกนมาแข่งกับเสียงจอแจพูดคุยของคนในร้าน 

แต่เพราะความหูดีของ ทิวเขา นั่นล่ะ เขาจึงเงยหน้าขึ้นมองมือลูกค้าที่ยกขึ้นมาไหวๆ เพื่อทำเครื่องหมายว่ากำลังสั่งอะไรอยู่

“ได้ครับ”

ชายหนุ่มผู้อยู่หลังเคาน์เตอร์ผสมเครื่องดื่มตอบรับอย่างเป็นอันเข้าใจความหมาย แค่มองไม่กี่วิ เขาก็จำได้แล้วว่าลูกค้าต้องการเครื่องดื่มประเภทไหน อีกทั้งยังรู้ไปถึงรสนิยมด้วย 

อย่างเช่นคนเมื่อครู่นี้ กางมือห้านิ้วสองครั้งนั่นก็หมายความว่าขอแบบจัดหนักจัดเต็ม หวาน มัน ซ่า เปรี้ยว เอามาทุกรสชาติให้มันขยี้ซ่านไปทั้งหัวใจ

เสียงเพลงที่ออกร็อคนิดๆ หากใครได้มาฟังคงคิดอยากแจ้งความว่ามีผับมาเปิดใกล้สถานศึกษา 

แต่เข้ามาแล้วก็คงเก้อล่ะ 

เพราะตึกสามคูหานี้มันคือคาเฟ่แนวใสๆ ของเหล่านักศึกษา หนุ่มๆ สาวๆ แถวนี้ล้วนติดอกติดใจฝีมือการผสมเครื่องดื่มหลากรสชาติของทิวเขากันทั้งนั้น

ทิวเขาไม่ได้มีดีแค่ฝีมือหรอก เขายังมีดีถึงหน้าตาที่หล่อคมมากด้วยเสน่ห์ แค่เพียงเขามอง คนที่เห็นก็คิดว่าเขาหว่านเสน่ห์แล้ว ทั้งที่เขาก็แค่มองไปเรื่อยเปื่อย

เพราะแบบนั้นคาเฟ่แห่งนี้จึงไม่เคยร้างสาวๆ 

ทุกวันจะต้องมานั่งกันจนเต็มทุกโต๊ะ เพื่อมองหนุ่มหล่อให้มันชุ่มชื่นหัวใจ

“เครื่องดื่มได้แล้วครับ” เสียงนุ่มๆ เอ่ยบอกแก่ลูกค้าสาวในชุดมหาวิทยาลัย เพียงเขาวางแก้วน้ำปั่นสีหวานลงบนโต๊ะ จะต้องมีฝ่ามือเนียนนุ่มแตะบนหลังมือเขาเสียทุกครั้ง

มันคือความเคยชินไปเสียแล้ว

“ขอบคุณนะคะสุดหล่อ”

ทิวเขาทำเพียงยิ้มเบาๆ ก่อนจะขอตัวเดินกลับ เมื่อพ้นสายตาลูกค้ารายนั้น สีหน้าของเขาก็ไร้ซึ่งรอยยิ้ม

ต่อให้มีสาวสวยแค่ไหนมายั่ว ทิวเขาก็ทำเพียงเหมือนมองนกมองไม้ ไร้ซึ่งความพิศวาส 

เพราะทั้งชีวิตของเขามีแค่สองอย่างเท่านั้น 

ทำงานหาเงินกับตั้งใจเรียนหมอให้จบ เรื่องอย่างอื่นน่ะหรือ ไม่มีทางทำให้เขาหวั่นไหวไปได้หรอก

“ไง เจ้าเด็กบ้านกำพร้ามีสาวมาแต๊ะอั๋งอีกแล้วสินะ”

คำพูดนี้ดังมาจากชายหนุ่มเจ้าของร้าน ทิวเขาไม่โกรธสักนิดที่ถูกเรียกแบบนั้น เพราะเขา...เป็นเด็กกำพร้าจริงๆ นั่นล่ะ 

“ตามเคยล่ะครับพี่”

“เออแต่มันก็จริงนะ ถ้าร้านนี้ไม่มีเรานะ พี่คงเจ๊งไปนานแล้ว”

“พูดเกินไปแล้วพี่เมฆ มันจะใช่ผมที่ไหนล่ะ เพราะพี่ต่างหากครับที่เลือกทำเลร้านดี แถมยังเป็นนักผสมเครื่องดื่มตัวยงอีก”

“ถ่อมตัวเก่งจังนะเราน่ะ เอาก็เอา เป็นเพราะพี่มันมือทองเองล่ะร้านถึงได้รุ่งขนาดนี้”

ทิวเขาฟังอีกฝ่ายเล่นใหญ่แล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ ถึงเขาจะเป็นเด็กกำพร้า แต่ก็ยังดีที่ได้รู้จักคนดีๆ อย่างพี่เมฆ ที่ไม่เคยคิดว่าเด็กไม่มีพ่อแม่เช่นเขาเป็นคนไม่น่าคบหา

ตั้งแต่จำความได้ ทิวเขาก็เติบโตมากับสถานรับเลี้ยงเด็ก จนเมื่ออายุได้สิบแปด เขาจึงออกมาหางานทำควบคู่กับเรียนไปด้วย

โดยเฉพาะภาระหน้าที่เป็นพี่ใหญ่ของน้องๆ ในสถานรับเลี้ยงเด็กด้วยแล้ว ทิวเขาจึงจำเป็นต้องตั้งใจกับทุกอย่างในชีวิต 

“โต๊ะ7 เอา ลองแบล็ค1 น้ำมะนาวปั่นยูนิคอร์น1 คาราเมลมัคคิอาโต้2”

ออเดอร์เข้าแล้ว ทิวเขาจดตามที่ลูกค้าสั่งก่อนจะหันไปถามพี่เจ้าของร้าน

“พี่เมฆครับผมขอสูตรน้ำมะนาวปั่นยูนิคอร์นหน่อย ครับ”

“เฮ้ยๆ สูตรนี้ยากนะ และพี่ก็ยังไม่เคยสอนเราเลย เราไปทำอย่างอื่นเถอะ เดี๋ยวพี่ทำเอง”

“ลูกค้าเต็มร้านเลยให้ผมช่วยพี่ดีกว่า บอกมาเถอะครับผมจำได้”