บทที่ 9

ปกติแล้วดาวเหนือจะชื่นชอบในการมองท้องฟ้ายามแดดออกเป็นที่สุด เพราะเจ้าตัวคิดว่ามันช่างสวยงาม ละมุมไม่ซ้ำกันในแต่ละวัน แต่สำหรับวันนี้แล้ว ท้องฟ้าในสายตาเธอกลับไม่สวยเอาเสียเลย

เป็นเวลาห้าโมงเย็น หญิงสาวเดินออกจากห้องนอนด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยสดใสนัก เธอเดินหน้าบึ้งไปยังห้องครัวหวังจะหายาแก้อาการปวดหัวกินสักหน่อย ดูๆ ไปแล้ว เหมือนเธอกำลังจะมีไข้

“ลมอะไรหอบเธอกลับมา”

ไม่ต้องหันไปมองเธอก็สามารถเดาได้เลยว่านั่นคือใคร

ก็นังแม่เลี้ยงตัวดียังไงล่ะ!

“ไง ยังไม่ตายอีกเหรอ” ดาวเหนือตอบด้วยอารมณ์หงุดหงิด บอกตามตรง จากที่แย่พออยู่แล้ว มาตอนนี้เธอรู้สึกเลยว่ามันน่าหัวเสียสุดๆ

“ก่อนจะพูดอะไรดูสภาพตัวเองบ้างเถอะ”

อีกฝ่ายเบ้ปากมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

เออ มันก็จริง ดาวเหนือไม่แปลกใจหรอกกับคำพูดของยัยแม่เลี้ยง เพราะตั้งแต่เมื่อคืนเธอก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลย เครื่องสำอางก็ยังเช็ดออกไม่หมดเลยด้วยซ้ำ

“รีบๆ กลับไปในที่ของเธอได้แล้ว อีกสักพักพ่อเธอก็จะกลับมาแล้ว”

“ที่ของฉันน่ะเหรอ” ดาวเหนือแค่นหัวเราะ พลางปรายตามองคนพูดแบบหัวจรดเท้าบ้าง

“ก็นี่ไง...ที่ของฉัน ส่วนที่เธอเหยียบใต้เท้าก็อาณาเขตของฉัน แล้วมีสิทธิ์อะไรมาแหกปาก”

“นี่!”

“ถ้าด่าไม่ออกก็อย่าริมาหาเรื่องฉัน อย่ามาทำตัวเป็นเห็บที่เที่ยวเกาะและวางอำนาจว่าตัวเองจะอยู่รอดปลอดภัยถ้ายังได้สูบเลือดของคนบ้านนี้”

ดาวเหนือพูดไปก็กอดอกไปด้วย ยิ้มเยาะเมื่อต้องพูดต่อมาว่า

“เพราะเธอมันก็แค่อีเมียน้อย ฉันจะบี้ให้ตายเมื่อไหร่ก็ได้”

ได้ผล ว่านังคุณแม่เลี้ยงเดือดจัด ดาวเหนือเห็นไปถึงดวงตาที่กระตุกถี่ คงโกรธมากสินะ สมน้ำหน้า!

“ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าพ่อเธอไม่ได้เอาฉันฟรีๆ”

“อ้อเหรอ แล้วไง”

“เธอไม่ได้กลับบ้านนาน คงไม่รู้สินะว่าฉันกับพ่อเธอ เราจดทะเบียนกันเรียบร้อยแล้ว”

ดาวเหนือตาลุกโพลง ยัยนั่นมันว่าอะไรนะ จดทะเบียนอย่างนั้นเหรอ?!

หญิงสางถึงกับโกรธจัด ใจเต้นแรงขณะจ้องอีกฝ่ายด้วยความรังเกียจ แต่ก็แค่ไม่ถึงนาทีเท่านั้นแหละ ดาวเหนือควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ก่อนจะกลับมานิ่ง แล้วทำเป็นเมินใส่แม่เลี้ยงใจร้ายเดินตรงไปยังห้องรับแขก

งานนี้เห็นทีจะปล่อยไว้ไม่ได้ พ่อทำกลับเธอมากเกินไปแล้ว

สักครู่หนึ่ง รถยนต์คันหรูสีดำเคลื่อนตัวเข้าสู่คฤหาสน์ ดาวเหนือรู้ได้ทันทีว่าพ่อของเธอกลับมาแล้ว หญิงสาวทำเป็นใจเย็นนั่งรอคนเป็นพ่ออยู่ที่โซฟาหรู ในมือถือแก้วไวน์แกว่งไปมาด้วยท่าทีสุขุม

“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ คุณพ่อ”

“แกมาที่นี่ทำไม”

“ไหนบอกจะทำตามสัญญาที่ให้ไว้” ดาวเหนือพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ จะบอกว่าเธอใจเย็นก็ไม่ถูก เพราะตอนนี้ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ พยายามกดความใจร้อนเอาไว้เพื่อไม่ให้เกิดอะไรที่รุนแรง

“สัญญาอะไรของแก” พ่อของเธอตอบมาอย่างรำคาญ

“คุณนี่มันแย่ชะมัด อย่ามาทำเป็นไม่เข้าใจไปหน่อยเลย เมื่อไหร่จะทำตัวดีๆ เหมือนพ่อคนอื่นเขาสักที!” ความใจร้อนที่พยายามเก็บกดเอาไว้ และความอดทนที่มีขาดผึ่งเมื่อคนเป็นพ่อทำเป็นไม่สนใจอะไรเลย

“จะพูดอะไรก็คิดซะหน่อย ฉันเป็นพ่อแกนะ”

“ก็เพราะเป็นพ่อไงเลยต้องพูด เพราะคุณเลย ทุกอย่างมันเพราะคุณ แม่ต้องทิ้งเราไปก็เพราะคุณ!!”

“หยุดพูดถึงแม่แกสักที แม่แกมันสำส่อน! แม่แกต่างหากที่ทิ้งฉันไป”

“อย่ามาว่าแม่ของฉันนะ คุณนั่นแหละที่เป็นคนมีอีพวกไอ้อีนั่นน่ะ เพราะคุณ ทุกอย่างมันเพราะคุ...”

เพี๊ยะ!

ทุกอย่างนิ่งสงบเมื่อผู้เป็นพ่อได้ประทับฝ่ามือลงบนแก้มของดาวเหนือ น้ำตาเม็ดเล็กค่อยๆ ร่วงหล่นอาบแก้มสวยช้าๆ เธอหันมามองคนเป็นพ่อด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า ดวงตาดวงน้อยกระตุกวาบ ดวงใจตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ดาวเหนือรู้ว่าพ่อของเธอเป็นคนยังไง แต่ครั้งนี้สำหรับเธอมันร้ายแรงจริงๆ ถึงทั้งคู่จะทะเลาะกันบ่อยครั้ง แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเกิดการทำร้ายร่างกายกันขึ้น

“ฉันเกลียดคุณ คุณได้ยินไหม ฉันเกลียดคุณ!!!”

ดาวเหนือวิ่งออกจากบ้านด้วยสภาพโทรมที่สุดเท่าที่เคยเป็นมา เธอวิ่งออกจากรั้วคฤหาสน์หลังใหญ่ที่เติบโตมาตั้งแต่เด็กพร้อมกับความเจ็บแค้นในหัวใจ แม่นมที่เลี้ยงเธอมาเมื่อเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นก็อดรนทนไม่ได้ตั้งท่าจะเตรียมวิ่งตามไป แต่ก็โดนขัดเสียก่อน

“ปล่อยมันไป”

“แต่ คุณท่านคะ”

“ให้มันได้เรียนรู้ด้วยตัวของมันเอง อย่าให้ฉันรู้ว่าใครตามไปช่วยมัน ไม่งั้นฉันไล่ออก”

แม่นมที่เห็นดาวเหนือมาตั้งแต่เด็กเล็กและรักเธอเหมือนลูกคนหนึ่งก็เกิดเป็นห่วง ใจคอไม่สู้ดี จึงแอบติดต่อเพื่อนสนิทของดาวเหนือ แม่นมเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ธามฟัง นางรู้ดีว่าธามรู้ทุกเรื่องของคุณหนูดีที่สุด และเป็นคนเดียวที่คุณหนูดาวเหนือไว้วางใจเป็นพิเศษ

“ฝากด้วยนะคะคุณธาม”

“ไม่ต้องห่วงนะครับนม เดี๋ยวทางนี้เราจัดการเอง”

“ได้เรื่องยังไงติดต่อนมมาทีนะคะ”

“ได้ครับ แค่นี้ก่อนนะครับเดี๋ยวผมโทรไปหาเพื่อนคนอื่นๆ ก่อน”

“ค่ะๆ รีบหน่อยนะคะเหมือนฝนกำลังจะตกเลย คุณหนูยิ่งมีความหลังกับฝนอยู่ นมกลัวคุณหนูจะเป็นอะไรไป”

“ครับนม”

  ท้องฟ้ามืดครึ้มตั้งเค้าทำท่าเหมือนฝนจะตก ดาวเหนือยังคงเดินไปตามทางเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง น้ำตายังคงหลั่งไหลออกมาอย่าไม่ขาดสาย

ภาพทุกอย่างในอดีตหวนกลับมาอีกครั้ง ราวกับจงใจตอกย้ำให้เธอต้องเจ็บปวดซ้ำๆ...

เด็กหญิงตัวน้อยวัยห้าขวบยืนมองบุพการีของตนที่กำลังทะเลาะอะไรกันสักอย่างที่เธอเองก็ไม่เข้าใจ เธอร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง เสียงฝนตกกระหน่ำลงมาอย่างหนัก แต่ทั้งคู่ไม่มีท่าทีว่าจะสนใจเจ้าหญิงตัวน้อยเอาเสียเลย

ดาวเหนือที่ไม่รู้เรื่องอะไร ได้ยินเพียงแต่ว่าจะไม่ทน ใครจะไปไหนสักที่ เสียงร้องไห้และเสียงฝนตกสลับไปมากับเสียงทะเลาะกันของพวกผู้ใหญ่ เลยไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรจึงได้แต่เรียกหาพวกท่าน ทั้งสองยังคงทะเลาะกันไปมา ผู้เป็นแม่เก็บกระเป๋าเตรียมย้ายออกจากคฤหาสน์หรู ดวงใจดวงน้อยกระตุกวูบเมื่อแม่เดินมากล่าวลา

เด็กหญิงตัวน้อยวิ่งไปกอด พยายามยื้อให้แม่นั้นไม่ไปไหน

ทว่าสิ่งที่เธอได้รับมีเพียงอ้อมกอดครั้งสุดท้าย แม่จากไปโดยทิ้งเธอไว้กับพ่อ พ่อที่ใจร้ายใจดำคนนั้น