เหตุการณ์ปล้นสะดม ณ เขาเศียรมังกร 1

มณฑลชิงไห่ อยู่ทางทิศตะวันตกของมณฑลกานซูอันเป็นที่ตั้งของมหานครฉางอัน จุดเริ่มต้นอันยิ่งใหญ่แห่งเส้นทางสายไหมภูมิประเทศงดงาม อุดมสมบูรณ์ทั้งแม่น้ำ ภูเขา เป็นที่ตั้งของด่านซีหนิงที่เปิดออกสู่ดินแดนต่างชาติอย่างซินเจียง

ที่ใดมีการค้า ที่นั่นย่อมมีโจร

บริเวณภูเขาเศียรมังกร นอกด่านซีหนิงไปไม่ไกลคือที่ลงหลักปักฐานของเหล่าโจรผู้คอยปล้นสะดมขบวนสินค้าที่ผ่านไปมา

ภูเขาอันดุร้ายดังพญามังกร สูบเลือดเนื้อพ่อค้าจนสิ้นเนื้อประดาตัว...สูบกระทั่งชีวิตและลมหายใจ

วันนี้ก็ดูท่าว่าจะมีพ่อค้าผู้โชคร้ายรายใหม่จำต้องมาสังเวยชีวิตที่นี่อีกหน

"นายท่านขอรับ รีบหนีไปเร็วเข้า ทางนี้พวกข้าจะสกัดเอาไว้เอง!" เสียงชายหนุ่มที่กำลังสู้รบติดพันกับคนร้ายดังขึ้นพลางหันไปทางชายหนุ่มผู้เป็นนายเหนือหัวที่เพิ่งตวัดกระบี่ฟาดฟันร่างสูงใหญ่ของโจรป่าจนลงไปกองกับพื้น

"เจ้าคิดว่าข้าไร้ฝีมือเพียงนั้นเชียวรึ เฉี่ยวเหมย" ร่างสูงบนหลังม้ากวัดแกว่งกระบี่เข้าบี่เข้าใส่โจรร้ายที่รุมกลุ้มเข้ามาทางเขาอย่างไม่ลดละ

"นายท่าน ใครจะกล้าดูถูกท่าน เพียงแต่เจ้าพวกนี้มีมาก...น่าตายนัก!..." เฮยเฉี่ยวเหมยคนสนิทของเขาสะบัดดาบใหญ่แทงชายชุดดำที่พุ่งมาทางด้านหลัง "...มาจากไหนกันเยอะแยะ!"

"ห้ามพูดคำหยาบ"

"นายท่าน! ท่านรู้กาลเทศะบ้างได้หรือไม่!?"

บุรุษชุดขาวเพียงกระตุกยิ้มเยือกเย็น สายตาคมเข้มดุจัดคู่นั้นยังคงมุ่งเป้าไปที่เหล่าโจรชั่วผู้กระหายทรัพย์สินเงินทองของเขา

...อยากได้ของของข้าอย่างนั้นรึ?

...เช่นนั้นคงจะได้เห็นกันว่าใครกันต้องเป็นฝ่ายหลั่งเลือดสังเวยให้หุบเขาเศียรมังกรนี้

ชายหนุ่มกระโจนร่างลงจากหลังม้า เสือกกระบี่แทงผ่านช่องว่างของเกราะอ่อนที่โจรป่านั้นสวมใส่จนลงโลหิตพุ่งออกจากสีข้างเป็นสาย จากนั้นจึงหันไปสั่งลูกน้องอีกคนที่ใช้เท้าถีบร่างผอมบางของศัตรูกระเด็นออกไป

"เฉี่ยวเหมย เจ้าพาคนของเราจำนวนหนึ่งนำสัมภาระตีฝ่าวงล้อมศัตรูมุ่งไปยังฉางอัน"

"ขอรับ!" เขารับคำแข็งขัน ก่อนจะหันไปตะโกนบอกอีกฝ่าย "ชื่อข้าไม่ได้อ่านแบบนั้นนะขอรับ นายท่าน!"

ชื่อของเขามาจากตัว เฉี่ยวที่แปลว่าต่อสู้ กับ เหมย ที่แปลว่า หลักแหลม ต่างหาก ไม่ได้แปลว่าผลเฉี่ยวเหมย (สตรอเบอรี่)!

"เฉี่ยวเหมย เจ้ากลายเป็นตาแก่ขี้บ่นอีกแล้ว"

"ท่านจงใจจะให้ข้ากระอักเลือดตายก่อนใช่ไหม?!...โว้ย มารดามันเถอะ!" เฉี่ยวเหมยแค้นใจที่ถูกผู้เป็นนายกระทำย่ำยี ได้แต่ระบายโทสะออกมาด้วยการฟาดฟันกับเหล่าผู้ร้าย ทางหนึ่งคุยสั่งการหลู่ฟาง ลูกน้องมือขวาของเขาที่ไว้ใจได้ให้พาคนที่ยังรอดพร้อมสัมภาระมุ่งหน้าไปฉางอันก่อน

"โดนแบบนี้ทุกวัน เจ้ายังไม่ชินอีกเหรอ?" ผู้เป็นนายยังหันไปตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนซัดฝ่ามือเข้าจุดสำคัญของโจรร้าย

"ท่านพูดทุกวัน ไม่เบื่อหรือไร?" ลูกน้องก็ช่างยอกย้อนนัก "แล้วนี่ใช่เวลาพูดเล่นหรือนายท่าน?! ถ้าท่านว่างมากก็จัดการพวกโจรให้หมดเร็วๆ สิ!"

"ถึงเจ้าไม่บอกข้าก็จะทำอยู่แล้ว" ชายหนุ่มว่า "แล้วที่ข้าสั่งให้เจ้าแบ่งคนตีฝ่าวงล้อมนำสัมภาระกลับไปเมืองหลวงน่ะ ทำหรือยัง?"

"ข้าสั่งให้หลู่ฟางพาคนไปแล้ว ส่วนข้าจะอยู่คุ้มกันท่านเอง" เฉี่ยวเหมยหรี่ตาลงอย่างพยายามใช้ความคิด ทั้งที่มือยังตวัดฟาดฟันออกไป เขาขยับถอยหลังเล็กน้อยเพื่อเข้ามาอยู่ใกล้นายท่านของตน "นายท่าน ข้าว่างานนี้คนของเราเล่นตุกติกแล้ว"

"ตาไวเหมือนกันนี่"

"ลูกตามีไว้ดู ไม่ได้มีไว้ฟังเสียงนา" ลูกน้องบ่นอีก "แปลว่าท่านรู้อยู่แล้ว"

"อืม คนอย่างข้า ไป๋จิ้งเหอ มีหรือจะดูไม่ออก"

เฉี่ยวเหมยเบ้ปาก แต่ใจนั้นยอมรับความสามารถของผู้เป็นนายอย่างศิโรราบจริงๆ

"ขบวนผู้คุ้มกันที่เราจ้างมานั้นตายเยอะกว่าทางเราเสียอีก นั่นแปลว่าคนที่ไปจ้างพวกมันมานั้นเล่นไม่ซื่อ คิดแบ่งเงินค่าจ้างเก็บไว้เอง"