เหตุการณ์ปล้นสะดม ณ เขาเศียรมังกร 2

ไป๋จิ้งเหอถอนใจอย่างหงุดหงิด เขาเพิ่งกลับมาจากการเดินทางไปฮามิเพื่อซื้อพรมเปอร์เซียและผ้าทอมือจากจากชาวเผ่าแถบนั้น มูลค่าที่เมื่อนำไปขายที่เมืองหลวงนั้นมีค่ามหาศาล แต่กลับถูกทำให้เสียเวลาโดยเหล่าที่ต้องการผลประโยชน์แค่เพียงหยิบมือ น่าตายนัก!

นับว่ายังดีที่เขาวางแผนไว้สองสามขั้นเสมอ หากเมื่อสองเดือนก่อนไม่ได้เปลี่ยนชุดกองกำลังของตนให้มีประสิทธิภาพด้านการรักษาความปลอดภัยให้ดีขึ้นแล้วล่ะก็ ป่านนี้เขาคงกลายเป็นศพนอนไร้ลมหายใจแทนพวกโจรป่านี่แล้ว

"นายท่าน ระวัง!" เฉี่ยวเหม่ยเบิกตากว้าง เมื่อมีดโจรป่าคนหนึ่งเงื้อง่าอาวุธใส่เจ้านายของเขาจากด้านหลัง ไป๋จิ้งเหอปรายหางตาก่อนกระโดดหลบโดยสัญชาตญาณ แต่ปลายดาบกลับเชือดหัวไหล่ขวา แม้จะไม่ลึกนักแต่ก็เรียกโลหิตเขาได้มากพอดู โชคดียังเป็นของไป๋ไป๋จิ้งเหอเมื่อเฉี่ยวเหมยหมุนตัวกลับมาสกัดร่างโจรป่าคนนั้นเอาไว้ได้ด้วยการแทงทะลุจากด้านหลังได้ทัน

เฉี่ยวเหมยเอาเท้ายันร่างโจรออกจากดาบตนแล้วพุ่งไปประคองไป๋ไป๋จิ้งเหอ "นายท่าน...!" เฉี่ยวเหมยตาค้างเมื่อเห็นเลือดที่ทะลักออกมาจากบาดแผลนั้นกลายเป็นสีดำแทนที่จะเป็นสีแดงดั่งเลือดทั่วไป

"ข้ารู้แล้ว มีดของมันมีพิษ"

"ไม่ได้การแล้ว ข้าต้องพาท่านออกไปเดี๋ยวนี้เลย"

"ไม่ต้องห่วงข้า สินค้าเหล่านั้นสำคัญกว่า" ไป๋จิ้งเหอกัดฟันทนความเจ็บปวด สิ่งใดที่เขาลงทุนลงแรงไปแล้วไม่มีวันที่จะให้เสียไปอย่างเปล่าประโยชน์เด็ดขาด ถึงแม้เรื่องนั้นจะเกี่ยวพันถึงชีวิตของเขาก็ตาม

"นี่ใช่เวลาควรจะดื้อหรือไร?" เฉี่ยวเหมยทำหน้าเหนื่อยใจ เมื่อหันไปประเมินสถานการณ์รอบด้านก็เห็นว่าตอนนี้ฝ่ายโจรเสียคนไปเป็นจำนวนมากและเหลือที่ยังวิ่งพล่านไปมาแค่ราวๆ สิบกว่าคนเท่านั้น ในขณะที่คนของพวกเขายังเหลืออยู่เยอะกว่ามาก จึงตัดสินใจให้ลูกน้องอีกคนที่วางใจได้รับช่วงดูแลต่อ "อี้ปิง ข้าจะพานายท่านไปแล้ว เจ้าดูแลทางนี้แล้วข้าจะส่งข่าวไป!"

"ข้าไม่ อั่ก..." ไม่ทันได้ปฏิเสธลูกน้องตัวดีก็พลันรู้สึกถึงพิษร้อนที่กัดไปถึงกระดูก ความเจ็บปวดพุ่งเข้าใส่จนเขากระอักเลือดและสลบไปในทันที

อี้ปิงพยักหน้ารับแข็งขัน เฉี่ยวเหมยจึงพาไป๋จิ้งเหอขึ้นหลังแล้วใช้วิชาตัวเบาพาเจ้านายของตนไปรักษาตัว ณ สถานที่ที่ใกล้ที่สุดทันที

สามวันต่อมา ในเมืองซีหนิง

สายลมอ่อนพัดโชย เวลานี้เพิ่งจะบ่ายคล้อยแต่กลับมีเมฆมืดครึ้มคล้ายกับว่าฝนกำลังตั้งเค้าและจะตกในไม่ช้า ร้านค้าแผงลอยริมถนนเริ่มเก็บของบางส่วนก่อนที่จะเสียหายเพราะสายฝน ทว่าคนเดินถนนกลับยังไม่น้อยลงราวกับว่าไม่เกรงกลัวฝนเอาเสียเลย

ท่ามกลางผู้คนที่ออกมาเดินถนนมีพี่น้องคู่หนึ่งปะปนอยู่ มองเพียงปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นคุณหนูคุณชายจากตระกูลใหญ่ดีๆ สักตระกูลในเมือง ผ้าแพรเนื้อดี ลวดลายสดใสเข้ากับฤดูกาล ยังมีเครื่องประดับเต็มตัวนั่นอีก

"พี่ใหญ่ เรากลับบ้านช้าหน่อยได้หรือไม่ ข้าอยากไปซื้อน้ำตาลปั้นที่ข้างศาลเจ้าก่อน" เสียงเด็กชายเจื้อยแจ้วถามพี่สาวที่เดินจูงมือเขาอยู่

ผู้เป็นพี่สาวหันมองน้องชายตัวสูงแค่ครึ่งเอวแล้วหัวเราะ "มีอันใดไม่ได้กัน ถ้าอย่างไรเราแวะไหว้พระขอพรให้ท่านแม่ด้วยเลยเถอะ"

เด็กชายยิ้มร่า จับมือพี่สาวแน่นอย่างเปี่ยมสุขและชวนพี่สาวคุยระเรื่อยไปตามทาง

"พี่ใหญ่ ท่านรู้หรือไม่ว่าพักนี้ที่ชานเมืองมีผีออกอาละวาดด้วย"

"โลกนี้มีผีที่ไหนกัน เจ้าโดนผู้อื่นหลอกเข้าแล้วล่ะ"

"เสี่ยวป๋ายไม่หลอกข้าหรอก" น้องชายเถียง เสี่ยวป๋ายที่พูดถึงคือสาวใช้ประจำตัวของเขานั่นเอง "นางเล่าว่า คนแถบชานเมืองระยะนี้กินไม่ได้นอนไม่ค่อยหลับกันเลยเพราะมีเสียงร้องของผีดังตั้งแต่พลบค่ำจนรุ่งสาง"

พี่สาวทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ น้องชายรีบเล่าต่อ

"พี่ใหญ่ ท่านลองคิดดูสิ ถ้าไม่ใช่ผีเหตุใดจึงร้องแต่ตอนกลางคืนกันเล่า"

"มีเหตุผล เล่าต่อสิ"

"และท่านทราบหรือไม่ว่าเสียงนั้นมาจากที่ใด"

"ที่ใด"

"จวนผู้ว่าเหลียงที่โดนประหารยกตระกูลเพราะข้อหากบฏเมื่อรัชกาลก่อนนั่นอย่างไร"

"หืม จริงรึ"

"จริงสิท่านพี่" น้องชายทำหน้าตาจริงจัง "ผู้คนต่างก็ลือกันว่า เป็นวิญญาณร้องทุกข์ ไม่ได้ไปผุดไปเกิดเพราะมีห่วง"

พี่สาวหยุดฝีเท้า ก้มมองน้องชายและเอานิ้วชี้แตะริมฝีปาก "อย่าพูดเรื่องอัปมงคลต่อเลย เดี๋ยวคืนนี้จะฝันร้ายเอาได้"

น้องชายเบิกตากว้างและรีบพยักหน้า ทำท่าเอามือปิดปากตนเองแน่นหนาว่าจะไม่พูดแล้ว พี่สาวยิ้มและพาเดินต่อ

"เราไปซื้อน้ำตาลปั้นกันเถอะ"