แม่ทัพพิทักษ์แผ่นดิน 5

ทั้งสี่ต่างหาที่นั่งในห้องรับแขก เมื่อนั่งลง ซื่อเซี่ยยี่ก็มีสีหน้าจริงจังผิดกับตอนอยู่ข้างนอก

"เจอก้างชิ้นใหญ่สิท่า" เซี่ยยี่เอ่ยเรียบๆ "ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องของคนยุคก่อนแท้ๆ แต่ลูกหลานยังต้องมาแบกรับ"

"แก้แค้นสิบปีไม่สาย" ไป๋จิ้งเหอเปรย "รอมาจนถึงวันนี้ คงคิดเก็บทั้งต้นทั้งดอกในคราเดียว"

"แล้วอย่างไรต่อ จะให้ข้าช่วยเหลือสิ่งใด" หัวหน้ากองกำลังพิทักษ์แผ่นดินเอ่ย "ดูจากความสัมพันธ์อันดีระหว่างสกุลไป๋กับราชสำนัก ข้าแค่ยัดข้อหาร้ายแรงให้เจ้านั่นสักสองสามข้อหา จากนั้นก็ยกกองกำลังไปถล่ม ไม่ถึงครึ่งก้านธูปก็เรียบร้อย"

"หากทำเช่นนั้น ความแค้นคงถูกส่งต่อไปอีกรุ่น ลูกหลานข้าคงหนีไม่พ้นเคราะห์กรรมเหล่านี้" ร่างสูงส่ายหน้าไปมา "คราวนี้ขอความช่วยเหลือจากท่าน เพียงต้องการคนอารักขาคนในบ้านนี้ โดยเฉพาะหมิงเสวี่ยเท่านั้น"

"ประหารเก้าชั่วโคตรก็สิ้นลูกหลานให้ก่อความวุ่นวายต่อแล้วแท้ๆ" นางถอนใจเพราะไม่ชอบความไม่เด็ดขาดของจิ้งเหอนัก "แต่เอาเถอะ แค่งานอารักขาฮูหยินตัวน้อยมันไม่เหนือบ่ากว่าแรงหรอก"

"ขอบพระคุณเจ้าค่ะ"

"แต่เจ้าต้องพาข้าเที่ยวซีหนิงด้วยนะ"

ไป๋จิ้งเหอถึงกับคิ้วกระตุก "จะอยู่กี่วัน"

"จนกว่าเรื่อ