เสือหมดฤทธิ์1

“โอ๊ย!!.."

"เสือ!เป็นยังไงบ้างลูก!"

"ผมปวดท้อง...แม่!...ช่วยผมด้วยครับ”

เสียงร้องโอดโอยโวยวายของผู้ชาย ที่กรรวีได้ยินมาจากด้านนอก บอกเลยว่ามันดังมากจนทะลุกำแพงห้องของเธอเข้ามาถึงด้านใน…

เสียงของผู้ชายร้ายกาจคนนั้น...ซึ่งเธอก็ไม่อยากจะได้ยินมันสักเท่าไหร่

เธอกำลังฝันร้ายอยู่ใช่ไหม...ลูกกวาง?

“เสือ”

นั่นคือชื่อของเขา...

จะเป็นจะตายยังไง...เธอก็ไม่อยากจะสนใจ...

ถึงแม้ไม่เห็นหน้าแต่แค่ได้ยินเสียงของเขา ก็ทำเอากรรวีรู้สึกขนลุกขนพอง...

...เป็นอะไรนักหนาถึงได้ร้องโวยวายลั่นบ้านขนาดนั้นกันล่ะ..

ก็นะ...ปกติไม่มีอะไรก็ชอบทำเสียงใหญ่อยู่แล้วเหอะ!

ผ่านมาหลายปี...ความรู้สึกเกลียดที่มีต่อเธอจะเจือจางลงบ้างหรือเปล่า...

กรรวีไม่อยากประจันหน้ากับเขาเลยให้ตาย!..

“วอก...บอกให้ลุงหมึกเอารถออก...รีบพาพี่เสือไปส่งโรงพยาบาลก่อนเถอะลูก”

เสียงของมนต์สิงหาผู้เป็นมารดาเอ่ยกับลูกชายคนสุดท้อง ขณะกำลังประคองลูกชายคนโตออกมาจากห้อง และกำลังจะพาเขาลงบันไดไปที่ชั้นล่าง แต่ลูกชายคนโตกลับทรุดตัวลงนั่งอาเจียนอยู่ตรงนั้น

ซึ่งดูจากอาการที่กำลังเป็น...มันน่าจะรุนแรงจนยาสามัญประจำบ้านเอาไม่อยู่แล้วนั่นแหละ

“ผมพาไปเองดีกว่าครับแม่...เวลานี้ลุงหมึกคงยังไม่ตื่น”

หนุมานรีบขันอาสา แล้วพาตัวเองวิ่งลงมาจากชั้นบน

เขาก้าวเท้ายาวๆ ลงบันไดทีละสองขั้นอย่างรีบเร่ง…เมื่อเห็นพี่ชายของตัวเองกำลังเกร็งกับอาการปวดท้องอย่างหนักจนเกินจะทนไหว 

เพราะโดยปกติพี่ชายคนนี้ของเขาจะ...อึด...ถึก...ทน...สมกับที่ชื่อมนต์พยัคฆ์เลยนั่นแหละ...แต่ไหงวันนี้ถึงได้กลายเป็นเสือหมดฤทธิ์ไปเสียได้...

กรรวีตัดสินใจตลบผ้าห่มออกจากตัว พลางก้มมองตัวเองในชุดนอน ก่อนเดินไปส่องกระจกแล้วหยิบหวีขึ้นมาสางผมอย่างไม่เร่งรีบเท่าไหร่

จากนั้นจึงเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วคว้าเอาเสื้อคลุมมาสวมทับให้มันดูเรียบร้อย...ก่อนปล่อยลมหายใจแล้วสูดเข้าไปอีกครั้งอย่างต้องการให้กำลังใจกับตัวเองสักพัก จากนั้นจึงตัดสินใจเปิดประตูออกไป

เจ้าของร่างบางชะโงกหน้า พร้อมกับกวาดนัยน์ตากลมโตมองไปทั่วบริเวณนั้น ก่อนชะงักงันเมื่อหันไปปะทะกับดวงตาคู่คม..ของอีกคนเข้าอย่างจัง!

คิ้วเข้มทอดขนานไปบนดวงตาสีรัตติกาล...ที่มีแรงดึงดูดมหาศาล...และมันสามารถสะกดทุกความเคลื่อนไหวให้หยุดอยู่กับที่...

กรรวีเบิกตากว้างเมื่อได้เจอกับสายตาดุ ๆ คู่นั้นเข้าให้ เพราะนัยน์ตาของร่างใหญ่ทำเอาเธอตัวชา..และยืนนิ่งอยู่ท่าเดิม…

หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี...นั่นเป็นเพราะกรรวีต้องคอยหลบหลีกการเผชิญหน้า และเพื่อตัดปัญหาการเจอกันระหว่างเขาและเธอออกไป อีกทั้งเพื่อความสบายใจของทุกคนในบ้าน ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครเห็นด้วยนักกับข้อนี้...

แต่ขอทีเถอะ!...เพราะแบบนี้มันทำให้กรรวีรู้สึกสบายใจมากกว่าอะไรทั้งนั้น

เจ้าของร่างใหญ่ยังคงเป็นผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่ามีใบหน้าหล่อเข้มคมคาย แบบที่ไม่ติดอะไรสักอย่าง และยังคงมีเสน่ห์กับเพศตรงข้ามอยู่เสมอยกเว้นเธอ

แต่ถึงให้หล่อมากแค่ไหน กรรวีก็ไม่อยากจะเข้าใกล้คนที่ได้ลั่นวาจา ว่าเกลียดเธอนักหนา... 

ถึงแม้เวลาจะผ่านมานานหลายปี...แต่ปากของผู้ชายคนนี้ก็ร้ายพอ ๆ กับหน้าตาของตัวเองเลยเหอะ!...

“ลูกกวาง ตื่นแล้วเหรอ....มาช่วยแม่พยุงพี่เสือลงไปที่ด้านล่างก่อนเถอะลูก”

เสียงของมนต์สิงหา สามารถดึงกรรวีให้ออกมาจากภวังค์ความคิด ก่อนตัดสินใจเดินออกมาประจันหน้ากัน

แต่ทว่าหญิงสาวยังไม่ทันได้เดินไปถึงร่างใหญ่...ก็มีเสียงของอีกฝ่ายตวาดไล่ใส่เธอเสียงดังลั่น...

“ไม่ต้อง!..อย่ามาแตะตัวฉัน...ไป๊!..ยายเด็กขยะ!”

 อ้วกก!.

นั่นไง...

กรรวีชะงักค้าง...พลางมองเจ้าของร่างใหญ่ที่ทำนัยต์ตาขุ่นขวางอีกทั้งยังเกรี้ยวกราดใส่ แต่หลังจากนั้นไม่นานอีกฝ่ายก็โก่งคออาเจียนออกมามากมายจนแทบจะหมดใส้หมดพุง จะเหลือก็แค่น้ำย่อยสีเหลืองใสปะปนออกมาในตอนท้ายด้วยเท่านั้น

ปากของมนต์พยัคฆ์คล้ายกับกรรไกร อีกทั้งยังมีนิสัยหยาบคาย ที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด...

การพัฒนาการทางด้านอารมณ์กับจิตใจ ไม่เคยพัฒนาทั้ง ๆ ที่อายุอานามก็น่าจะย่างเข้าเลขสามไปแล้วละมั้ง

หากเธอยังยืนอยู่ตรงนี้ อาจทำให้มนต์พยัคฆ์มีอาการหนักมากกว่าที่เห็นกันนั่นก็เป็นได้...

คนตัวเล็กกว่าทอดสายตามองเจ้าของร่างหนา ที่นอนแผ่หลาอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า...

หากเธอไม่เห็นแก่พ่อแม่ของเขา ที่รักเธออย่างจริงใจกับความสงบภายในบ้าน..จ้างให้เธอก็ไม่มีวันยอมเขาหรอก...เขาต้องการไล่เธอออกไปให้พ้นหน้า เหมือนกับที่เคยเจอกันทุกครั้งนั่นแหละ…

จนสุดท้ายกรรวีก็พาตัวเองหายหน้าหนีไปจากเขายาวๆ...ส่วนเขาก็ได้ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ นั่นจึงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ทั้งสองคนไม่เคยได้ประจันหน้ากันอีกเลย

ถามว่าตอนนี้กรรวีรู้สึกกลัวเขาไหม?…

บอกได้เลยว่า…

กลัวสิคะ...อย่าได้ถาม..

แต่ถ้าชั่งน้ำหนักทั้งสองอย่างในตอนนี้ ระหว่างกล้ากับกลัวนะ...ตาชั่งน่าจะเอียงมาทางกลัวมากกว่า...กลัวจนแทบล้มเลยนั่นหละ...

โลกมันกลมนะว่าไหม...เพราะในที่สุดทั้งสองคนก็วนกลับมาเจอกันอีกจนได้..

โบราณว่าไว้...เสือสองตัวอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้...มันก็ต้องหลบหลีกกันไปมาแบบนี้...

เสือคนละรอบอีกด้วยนี่สิ...เพราะมนต์พยัคฆ์แก่กว่ากรรวีถึงสิบสองปี...

ขุ่นเอาไว้ใน ใสเอาไว้นอก..แม่ชีสอนเธอมาแบบนั้น...

หลวงตาก็เช่นกัน...อภัยทานคือทานสูงสุด..ถึงได้ไม่มีปากมีเสียงเถียงเขาอยู่นี่ไง...

กรรวีคิดว่ากลับบ้านมาในวันนี้คงไม่ได้เจอกันแน่ๆ...แต่สวรรค์ก็ดันกลั่นแกล้งกันอย่างเห็นได้ชัดเจน...

หากเป็นเมื่อก่อน..คนเป็นมารดาต้องเอ็ดมนต์พยัคฆ์หากเห็นว่าลูกชายคนโตเกเรใส่ลูกสาวคนเล็กนั่นแหละ แต่ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวาน คนเป็นมารดาน่าจะต้องห่วงอาการของลูกชาย ที่กำลังเป็นอยู่นี่มากกว่าอะไรทั้งนั้น

“เสือ..ไหวไหมลูก?”

“แม่ครับ...ผม...โอ้ย!”

มนต์พยัคฆ์เอ่ยเรียกมารดาเสียงอ่อน ก่อนอุทานออกมาเสียงดัง ทำเอามนต์สิงหาถึงกับหน้าถอดสี...

เพราะแต่ไหนแต่ไรมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่...มนต์พยัคฆ์ไม่เคยเจ็บไข้ได้ป่วยหนัก ๆ เลยสักครั้ง…

มนต์พยัคฆ์ทิ้งหัวลงบนตักของคนเป็นมารดา แต่ทว่าได้ไม่นานนักเขาก็ตะแคงหัวออกจากตัก แล้ว...

“....อ้วกก!”

ออกมาด้วยใบหน้าแดงกล่ำ...และทำท่าหมดแรง 

เจ้าของร่างหนานอนอาเจียนอยู่ท่านั้นอย่างต่อเนื่อง...เขาไม่มีแรงแม้จะหาเรื่องเอากับอีกคน หรือปฏิเสธ มือเล็กๆ ขาวๆ ที่ยื่นกระโถนส่งมาให้ ถึงแม้จะรู้ว่าเธอคือใครก็ตามที…

แล้วกรรวีก็พอจะรู้ว่าเสือร้ายอย่างมนต์พยัคฆ์...ชักเริ่มจะหมดฤทธิ์ไปบ้างแล้วนั่นแหละ

แต่ทว่าคิ้วสวยของหญิงสาวกลับเลิกขึ้นสูงเชิงสงสัย เมื่อได้เห็นสิ่งที่ชายหนุ่มอาเจียนออกมาทีหลังนั่น..

มันมี สีดำ ปะปนออกมาด้วย

คุณพระช่วย!

คุณเสือไปทำอีท่าไหน...ถึงได้ถูกคุณไสย์เล่นงานเข้าให้แบบนี้กันหละ..

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยาย SET ที่มีด้วยกันสามเรื่อง พระเอกของทุกเรื่องจะเป็นเพื่อนรักกัน แต่สามารถแยกอ่านได้ค่ะ

1.ต้องมนต์พยัคฆ์  แนวสายมูทั้งเรื่องค่ะ

2.จังหวะรักต้องมนต์ มีมูมาเกี่ยวข้องเล็กน้อย

3.ต้องมนต์ร้ายนายมาเฟีย มีมูเข้ามาเกี่ยวพันด้วยนิดหน่อยค่ะ