บทที่ 2

หญิงสาวร่างเล็กคนหนึ่งอุ้มลูกชายที่กำลังหลับลงจากรถโดยสารที่พวกเขานั่งมาเป็นเวลากว่า 10 ชั่วโมง หลังลงจากรถเธอมองไปรอบ ๆ สำรวจความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นมากมาย นานเกือบ 6 ปีแล้วที่เธอไม่มาเหยียบที่นี่ ตั้งแต่เธอตัดสินใจจากไปเธอก็ไม่คิดที่จะกลับมาอีกเลย

แต่ตอนนี้มีเหตุจำเป็นบางอย่างที่เธอตัดสินใจกลับมา เธอจะหนีไม่ได้อีก เวลาเกือบ 6 ปีที่ผ่านมาใครคนนั้นคงลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นไปแล้ว ดังนั้นเธอสามารถกลับมาใช้ชีวิตในเมืองนี้โดยไม่ต้องกลัวว่าเขาจะจำเธอได้ เพราะตอนนี้แม้แต่หน้าตาของเขาก็เลือนลางไปจากความทรงจำของเธอแล้วเช่นกัน

บริษัทที่เธอสมัครงานไว้มีสาขาใหญ่อยู่ที่นี่ เธอจึงถูกเรียกให้มาสัมภาษณ์ และนี่ถือเป็นโอกาสที่ดีที่เธอจะได้สร้างความมั่นคงให้กับครอบครัว เธอเลยไม่ลังเลที่จะมาที่นี่

ใบเฟิร์น สาวสวยวัย 25 ปี เธอเพิ่งเรียนจบปริญญาตรีเมื่อต้นปีที่ผ่านมาเพราะเหตุการณ์เลวร้ายในครั้งนั้นทำให้เธอต้องออกจากมหาวิทยาลัย แล้วลงเรียนปีหนึ่งใหม่ในมหาวิทยาลัยของรัฐที่มีค่าเทอมไม่แพงมากนัก ชีวิตที่ผ่านมาไม่ได้ราบเรียบ ยิ่งเธอมีลูกน้อยตั้งแต่ยังเรียนอยู่ยิ่งต้องขยันเพิ่มขึ้น

ปึก!!

“ขอโทษค่ะ”

ขณะที่ใบเฟิร์นกำลังจะเดินออกจากตรงนั้น เธอก็ชนเข้ากับใครคนหนึ่งจนกระเป๋าในมือตกลงไป

“ไม่เป็นไรครับ” ชายหนุ่มตอบพลางก้มเก็บกระเป๋าก่อนจะปัดเศษดินออกแล้วส่งให้ใบเฟิร์น

“ขอบคุณนะคะ” เธอรับไปพลางมองหน้าเขา แต่แล้วก็นิ่งไปก่อนจะทำทีหันไปทางอื่น

“ใช่น้องเฟิร์นหรือเปล่า” เขาเองก็จำเธอได้ลาง ๆ จึงเอ่ยถามออกไปอย่างไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไหร่

“เอ่อ...” ใบเฟิร์นเองก็อ้ำอึ้งที่จะตอบ เพราะเธอยังไม่อยากเจอใครในตอนนี้ จริง ๆ แล้ว เธอไม่พร้อมที่จะตอบคำถามใครมากกว่าว่าเธอหายไปไหน

“จำพี่ได้มั้ย” เขาเอามือทาบอก

“หะ...เอ่อ...จำได้ค่ะ” ในเมื่อมั่นใจว่าชายหนุ่มจำเธอได้ เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธ

“หม่าม๊าฮะ” เด็กน้อยได้ยินเสียงเหมือนแม่ของเขาคุยกับใครจึงค่อย ๆ ลืมตา พยายามหรี่ตามองชายหนุ่มที่กำลังคุยกับแม่ของเขา

“หืม...” เธอขานรับลูกชายเบา ๆ พลางเอามือลูบหลังเบา ๆ หวังให้ลูกชายหลับต่อ

“ละ...ลูกของน้องเฟิร์นเหรอ” เขาถามออกไปทันที

“ใช่ค่ะ” ใบเฟิร์นเองก็ตอบโดยไม่ลังเล เพราะไม่มีเหตุผลอะไรที่เธอจะปิดบัง

“หม่าม๊าฮะ” เด็กน้อยเรียกอีกครั้ง

“ว่าไงคะ”

“กัสหิว ท้องกัสร้องจนปวดไปหมดแล้วฮะ” เด็กน้อยเอามือลูบท้องน้อย ๆ ของตัวเอง จนผู้เป็นแม่มองด้วยความเอ็นดู

ออกัส เด็กน้อยวัยสี่ขวบกว่า เขามีผมสีดำขลับ ใบหน้ากลมผิวขาว ดวงตากลมโตนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ผู้เป็นแม่ไม่ค่อยชอบมอง เพราะทุกครั้งที่มองเข้าไปในดวงตาคู่กลมสีนิลนั้น มันทำให้เธอหวนคิดถึงผู้ชายคนหนึ่งที่มอบคืนวันอันโหดร้ายให้เธอ

“หม่าม๊าขอโทษนะ เดี๋ยวหม่าม๊าจะหาอะไรอร่อย ๆ ให้ออกัสกินนะครับ” เธอบอกลูกชาย “ขอตัวก่อนนะคะ”

ใบเฟิร์นปลีกตัวออกไปทันที ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนมองสองแม่ลูกไปจนสุดสายตา แม้เขาจะเป็นรุ่นพี่ที่เคยสนิทกัน แต่นั่นก็เป็นเรื่องราวเมื่อ 6 ปีก่อน ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะสนิทกับใครได้

ใบเฟิร์นเดินทางมาถึงก่อนวันสัมภาษณ์หนึ่งอาทิตย์ เธอพาลูกชายมาหาบ้านเช่าที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัทมากนัก พร้อมทั้งหาโรงเรียนให้ลูกชาย เธอวางแผนไว้ว่าตอนเช้าเธอจะแวะส่งลูกชายที่โรงเรียน แล้วก็ไปทำงาน ตอนเย็นก็แวะรับแล้วกลับพร้อมกัน

หลังพาลูกชายไปทานข้าว เธอก็นั่งรถต่อไปหาบ้านเช่าต่อ ใบเฟิร์นได้บ้านเช่าหลังเล็ก ๆ ตามที่ตั้งใจไว้ ค่าเช่าราคาถูกสามารถช่วยเซฟค่าใช้จ่ายได้พอสมควร ระหว่างที่เธอได้เข้าทำงานและมีเงินเดือนเธอค่อยขยับขยายและซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ สักหลังไว้อยู่กันสองคนแม่ลูก

“หม่าม๊าฮะ” เด็กน้อยวิ่งมากอดแม่ของเขาจากด้านหลัง “ให้กัสช่วยมั้ยฮะ”

“เอาชุดของกัสไปแขวนที่ราวตรงนั้นนะ” เธอพูดพลางชี้ไปทางราวเหล็กที่วางอยู่ไม่ไกลมากนัก

“ฮะ” ออกัสทำตามที่แม่ของเขาบอกทันที

“แขวนผ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวหม่าม๊าพาไปดูโรงเรียนใหม่นะคะ”

“เย้...” ออกัสดีใจที่ได้ยินแม่ของเขาบอกแบบนั้น เขารีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อนจะได้นำผ้าไปแขวนให้หมดไว ๆ

“ออกัส...ออกัส” เธอเอื้อมมือไปจับไหล่ลูกชายที่ยังหลับสนิท “ตื่นได้แล้วลูก หนูต้องไปโรงเรียนนะ”

“กัสง่วงจังเลยฮะ” ออกัสพลิกตัวหนีหนึ่งครั้ง

“ลุกขึ้นอาบน้ำเดี๋ยวก็หายง่วงครับ”

“ฮะ”

เด็กน้อยค่อย ๆ ลุกขึ้นนั่งตัวตรงก่อนจะมองซ้ายมองขวา มือเล็ก ๆ ยกขึ้นมาขยี้ตาสองสามครั้งก่อนจะส่งยิ้มหวานให้แม่

“หลับสบายมั้ยลูกหมา” ด้วยความมันเขี้ยวใบเฟิร์นก็ยกมือขึ้นไปบีบแก้มลูกชาย”

“หลับสบายมากเลยฮะ”

“ไปครับ เดี๋ยวหม่าม๊าอาบน้ำให้”

“ฮะ”

สองแขนชูขึ้นเหมือนทุก ๆ ครั้งเวลาที่อยากให้แม่อุ้ม ใบเฟิร์นอุ้มลูกชายเข้าไปอาบน้ำถูสบู่ให้จนหอมไปทั้งตัว ก่อนจะจัดแจงแต่งตัวในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน วันนี้เป็นวันที่สองที่ออกัสไปโรงเรียน โชคดีที่ลูกชายของเธอไม่ค่อยงอแงเวลาไปส่งที่โรงเรียน ทำให้เธอไม่ค่อยเป็นห่วงสักเท่าไหร่

“อย่าดื้อกับคุณครูนะคะ” ใบเฟิร์นบอกลูกชายขณะที่เธอส่งเขาถึงหน้าประตูโรงเรียน

“ออกัส”

เสียงเล็ก ๆ ที่ดังขึ้นทำให้ใบเฟิร์นหันไปมอง ก็เห็นเด็กน้อยรุ่นราวคราวเดียวกับออกัสกำลังเดินจูงมือมากับหญิงสาวคนหนึ่ง คาดว่าคงจะเป็นแม่ของเขากำลังโบกไม้โบกมือให้ลูกชายของเธอ

ใบเฟิร์นนิ่งไป เธอเข้าใจได้ว่าเด็กน้อยอีกคนคงจะเป็นเพื่อนใหม่ของออกัส แต่ที่ไม่เข้าใจคือ จะมีคนที่หน้าตาคล้ายกันขนาดนี้ได้ยังไง ในเมื่อไม่ได้เป็นญาติกัน

“เพื่อนกัสเหรอ” เธอหันไปถามลูกชายเพื่อความแน่ใจ

“ฮะ...” ออกัสแต่สายตากลับมองไปยังเพื่อนของเขาที่กำลังวิ่งเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ

“ไปเล่นกัน” มาถึงเด็กน้อยก็จับมือออกัสแล้วเดินเข้าโรงเรียน ซึ่งออกัสเองก็ไม่ได้อิดออด เดินตามเข้าไปอย่างง่ายดาย ปล่อยให้ใบเฟิร์นได้แต่มองตามหลังอย่างแปลกใจว่าลูกชายมาโรงเรียนแค่วันเดียวแต่ทำไมสนิทกันเร็วขนาดนั้น

ตลอดทางกลับบ้านใบเฟิร์นก็เอาแต่คิดถึงเด็กน้อยสองคนที่จับมือกันเข้าโรงเรียน

“เหมือนกันขนาดนั้นได้ยังไง” เธอพูดออกมาเบา ๆ “เธอไม่มีญาติที่ไหน หลังพ่อกับแม่เลิกกันเธอก็โตมากับแม่ จนแม่ของเธอจากไปตอนที่เธอเรียนอยู่ปีหนึ่ง เธอก็อยู่คนเดียวมาตลอดไม่เคยติดต่อญาติไม่ว่าจะเป็นฝ่ายพ่อหรือฝ่ายแม่ จะเป็นไปได้หรือเปล่าว่าเด็กคนนั้นอาจจะเป็นลูกของใครสักคนที่เป็นญาติกับเธอ

“แปลกจริง ๆ นะ”