ฉีดผมแทนได้ไหมครับคุณหมอ

“พะ... พี่โท!”

“ก็ใช่น่ะสิ โอย...” โทรินทร์ครางหน้าเหยเก แต่ไม่ยอมปล่อยแขนจากร่างน้อย “เกือบทำฉันตายไปด้วยแล้วรู้ไหม”

“แล้วมาช่วยทำไม”

“หนอย ทำคุณบูชาโทษ อุตส่าห์ช่วยไม่ให้ถูกรถทับตายกลับได้บาป ฮึ มันน่า…” คนพูดเงื้อง้ามะเหงกขึ้นอย่างมันเขี้ยว คนตัวเล็กกว่าหลับตาปี๋ วินาทีนั้นเอง จู่ๆ มะเหงกก็กลายเป็นลูบลงบนเส้นผมสลวยของเธอแทน

“โป้งแปะ หาตัวเจอแล้ว” เด็กชายยิ้มให้พลางปาดน้ำตาให้คนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา “รีบเดินจ้ำอ้าวแบบนี้จะไปไล่ควายที่ไหนหืม?”

พูดแล้วก็นึกขึ้นได้ จึงล้วงอะไรบางอย่างจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมายื่นให้ ดินเหนียวที่ปั้นเป็นรูปควายเขาโง้ง ที่ตอนนี้เขาข้างหนึ่งหัก แถมหน้ายุบบี้แบนไปแถบหนึ่งเพราะโดนทับ ทำให้เจ้าของบ่นอุบอิบ

“ว้า...สงสัยตอนกลิ้งเมื่อกี้ล่ะสิ เสียดาย กะว่าจะเอามาฝากซะหน่อย อะ...ให้”

“พี่โทตามมาได้ยังไงคะ”

“ก็ตามรอยเลือดมาน่ะสิ” คนพูดรีบคว้ามือน้อยๆ ขึ้นมาซับเลือดให้เบาๆ ก่อนรวบร่างบางนั้นมากอดปลอบโยน

“โอ๋ๆ เจ็บมากไหม ไม่ต้องกลัวนะ พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรน้องทรายได้ ลองมาสิจะให้ควายขวิดไส้แตกเลย คอยดู”

ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดทำให้คุณพงศ์เอก ถอนหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก ทีแรกเขาจะเข้ามาช่วยตั้งแต่ตอนที่เห็นหนูน้อยเซถลาไปกลางถนนแล้ว หากทว่าก็ยังช้าไปกว่าเจ้าลูกชายตัวดี หากตอนนี้ก็ถึงเวลาที่เขาจะออกโรงเข้าไปช่วยบ้างแล้ว

“ไง ไอ้ตัวแสบ แอบหนีตามสาวมาก็ไม่บอกกันสักคำเลยนะ”

“พ่อ!” เด็กชายสะดุ้งโหยง หน้าแดงจนถึงใบหู

“ก็พ่อน่ะสิ” คนพูดแกล้งตีหน้าเข้ม ก่อนส่งยิ้มอ่อนโยนให้เด็กหญิง “ไงจ๊ะ หนูทรายเจ็บตรงไหนบ้างลูก”

“ไม่เจ็บแล้วค่ะ”

 “ยังไงก็ไปให้คุณหมอดูอาการหน่อยดีกว่า เดี๋ยวลุงจะโทรไปบอกคุณลุงไกรก่อน จะได้ไม่เป็นห่วงนะคะ” คนตัวเล็กตัวสั่นทำท่าจะร้องไห้อีกรอบ ทำให้คนที่เฝ้ามองอยู่ต้องเอื้อมมาจับมือไว้อย่างให้กำลังใจ

เวลาต่อมาคุณพงศ์เอกก็พาศุภิสรามาที่คลินิกของคนรู้จักของเขา โดยมีลูกชายที่ทำตัวเป็นเงาตามเด็กหญิงตัวน้อยไม่ห่าง ทนายใหญ่ทั้งฉุนปนหมั่นไส้เจ้าลูกชายตัวแสบของตน เริ่มตั้งแต่ก้าวขึ้นรถแทนที่จะนั่งข้างหน้า คนจอมยุ่งกลับเลือกจะเบียดไปนั่งเคียงข้างคนเจ็บเสียนี่ ทำให้ทนายใหญ่ต้องเปลี่ยนอาชีพมาเป็นคนขับรถจำเป็นแทน

หากอีกใจหนึ่ง คุณพงศ์เอกก็นึกแปลกใจ โทรินทร์คนที่ไม่เอาไหนดีแต่ซนไปวันๆ ไม่เคยสนใจใคร ชอบแกล้งแหย่จนทุกคนในบ้านเอือมระอาปนเข็ดขยาด คนที่ทั้งบ้านพากันขนานนามว่า ‘ทโมนไพร’ แต่กับเด็กคนนี้ทำไมนะ?

“ฉีดผมแทนได้ไหมครับคุณหมอ”

“เจ้าโท!” คุณพงศ์เอกรีบเอ็ด คนที่เสนอหน้ายื่นแขนแทรกเข้ามาระหว่างเข็มฉีดยากับแขนเรียวเล็ก “เอาแขนออกไปเดี๋ยวนี้” 

คนเป็นพ่อต้องคว้าแขนลูกชายลากหัวซุนออกไปพ้นรัศมีคนไข้ที่มองตามตาปอย แถมตอนพาคนเจ็บมาส่งบ้าน เจ้าลูกชายตัวดีก็ทำงอแงไม่ยอมปล่อยให้ลงจากรถอีก

“จะกลับเข้าไปจริงๆ เหรอ” เด็กชายรีบฉวยข้อมือน้อยไว้ “ไปอยู่กับพี่ที่บ้านยังดีกว่าอีก”

“เจ้าโท” คุณพงศ์เอกแหกปากเสียงหลง

“จริงๆ นา ถ้าให้อยู่บ้านนี้ต่อ แล้วเกิดเขาทำร้ายอีกล่ะ ใครจะช่วย”

“น้อยๆ หน่อยไอ้ตัวแสบ จะพาสาวไปอยู่บ้าน ถามผู้ปกครองเขาหรือยัง หา”

“เขาก็ดีใจน่ะสิ ถามได้ โอ้ย!” คนพูดร้องลั่นเพราะมะเหงกคนเป็นพ่อที่ประเคนใส่หัวดังโป้ก