บทที่ 2.2 หล่อเกินไป 

บทที่ 2.2 หล่อเกินไป 

จารวีเลือกเสื้อผ้าที่ต้องการออกมาสามชุด แต่กลับถูกเพื่อนรักปัดตกจนหมด นอกจากเสื้อผ้าจะไม่มีส่วนเว้าส่วนโค้งใด ๆ แล้วยังเหมือนชุดไปจ่ายตลาดมากกว่าชุดที่จะใช้ไปรับลูกค้าเสียอีก

“เดี๋ยวฉันเลือกให้เอง แกไปนั่งเฉย ๆ รอใส่ก็พอ ให้จัดการเองสงสัยไม่ได้เรื่อง”

สาวิตรีไล่ให้เธอไปนั่งรอแล้วจัดการทุกอย่างให้ ถ้างานแรกถูก คอมเพลนจากลูกค้ามา มีหวังแอ็กเคานต์ของเธอเสียชื่อกันพอดี

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวปรากฏตัวขึ้นหน้าโรงแรมสุดหรูแห่งหนึ่งตามที่ลูกค้านัดหมายเอาไว้ ไม่ว่าจะเป็นค่าห้องหรือค่าอื่น ๆ อีกฝ่ายล้วนแล้วแต่เป็นคนจ่ายทั้งสิ้น เธออยู่ในชุดเดรสเกาะอกสีนู้ดสั้น โชว์อกอวบอิ่มที่ดันทรงมาเต็มที่และอวดเรียวขาสวยอย่างที่สาวิตรีตั้งใจเอาไว้

เธอยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่ตรงฟร้อนท์ของโรงแรม หลังจากสาวิตรีมาส่งแล้วเธอก็ไป ด้วยตัวเธอเองมีนัดกับลูกค้าเหมือนกัน ทำให้หลังจากนี้

จารวีต้องบุกเดี่ยวลุยคนเดียว

“เอาวะ!”

หญิงสาวบอกกับตัวเองแล้วเดินไปที่ลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังชั้นบนสุดที่ลูกค้าบอกเอาไว้ ได้ยินมาว่าโรงแรมแห่งนี้ค่อนข้างแพง ขนาดห้องที่ถูกที่สุดราคาต่อคืนยังเหยียบหมื่น แน่นอนว่าชั้นบนสุดของที่นี่ คือห้องแบบวีวีไอพี ยิ่งกว่าห้องสวีทเสียด้วยซ้ำ ดูเหมือนลูกค้าคนนี้จะค่อนข้างร่ำรวยและกระเป๋าหนักพอสมควร

สาวิตรีถึงได้บอกว่าเธอโชคดีมาก ๆ หากครั้งแรกทำให้อีกฝ่ายพอใจได้ ไม่แน่ว่าอาจจะมีครั้งที่สองตามมา และถ้าได้เป็นลูกค้าประจำเลยคงสบายไปทั้งชาติ

คนตัวเล็กขึ้นมาถึงชั้นบนสุด เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกจึงพบว่าบนชั้นนี้มีห้องเพียงสองห้องเท่านั้น เธอเดินตรงไปยังหมายเลขห้องที่สาวิตรีบอกเอาไว้ หัวใจของหญิงสาวเต้นระทึกด้วยเป็นการรับงานครั้งแรก หล่อนกังวลมากว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนอย่างไร

เธอเดินไปหยุดอยู่หน้าประตู มือเล็กเอื้อมไปยังออดที่ติดอยู่ตรงกำแพงหน้าห้อง สูดลมหายใจเข้าปอดแล้วกลั้นใจกดออดให้คนด้านในได้ยิน

ออด…

ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ จากด้านในกำลังเดินตรงมาทางนี้ เธอเม้มปากแน่นรอลุ้นที่จะได้เห็นว่าใครคือลูกค้าที่ให้โอกาสนี้แก่หล่อน

แกร๊ก…

ประตูห้องเปิดออกปรากฏร่างของคนตัวสูง หุ่นกำยำเต็มไปด้วยมัดกล้าม เส้นผมสีดำสนิทปกลู่ลงมาเพราะยังเปียกอยู่ เขาสวมเพียงผ้าเช็ดตัวปิดบังส่วนล่างเอาไว้ ดวงตาคู่สวยของจารวีเบิกกว้าง นอกจากเขาจะหล่ออลังการ ดูเหมือนมังกรที่ยังหลับใหลอยู่ก็จะอลังการไม่แพ้กัน

หญิงสาวเผลอหลุบตาต่ำลง ด้วยอะไรต่อมิอะไรของเขามันดันเนื้อผ้าออกมามากเกินไปจนเห็นชัด ทำเอาอดจินตนาการไม่ได้เลยว่ามีอะไรซ่อนอยู่ในนั้น

“มองหน้าผมแค่สามวินาที แล้วที่เหลือก็มองข้างล่างเลยแบบนี้ มันหมายความว่ายังไงครับ”

เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ทำเอาเธอต้องรีบเงยหน้ากลับมามองเขาตามเดิม

จารวีเหมือนเห็นภาพทับซ้อน คล้ายกับอีกฝ่ายมีหูและหางของสุนัขจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ ขณะที่หล่อนเป็นเพียงลูกแกะหลงทางตัวหนึ่งเท่านั้น แต่ไม่ว่าจะมองยังไง คำแรกที่ปรากฏออกมาในความคิดหลังจากได้เห็นใบหน้าของเขาก็คือ…

ให้ตายสิ จะหล่อเกินไปแล้ว!