로그인공유
บทที่ 1 ชีวิตใหม่ของเสวี่ยหนิง ตอนต้น
최신 업데이트:
2025-08-02 01:06:05บทที่ 1 ชีวิตใหม่ของเสวี่ยหนิง ตอนต้น
เสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนสติสัมปชัญญะจะดับวูบลง คือเสียงระเบิดดังกึกก้องกัมปนาท เปลวเพลิงพวยพุ่งโหมกระหน่ำ เสียงกรีดร้องระงมด้วยความหวาดกลัวของประชาชนในหมู่บ้าน ซึ่งเธอและกองพลที่ยี่สิบเก้าถูกส่งมาประจำการ ในภารกิจต่อต้านกลุ่มผู้ก่อการร้าย เสวี่ยหนิง ถูกยิงเข้าที่ด้านหลัง ตรงตำแหน่งหัวใจพอดี ในขณะวิ่งเอาตัวไปบังเด็กหญิงอายุราวห้าขวบที่พลัดหลงกับมารดา หญิงสาวเสียชีวิตทันที ในมือยังคงถือนิยายรักแนวจีนโบราณเอาไว้… เสวี่ยหนิงราวกับตกอยู่ในห้วงฝันอันแปลกประหลาด รอบกายห้อมล้อมไปด้วยหมอกสีขาว เธอก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย ในฉับพลันบังเกิดแสงสว่างเจิดจ้า สาดส่องมาที่เธอจนต้องหลับตาหนี ตามมาด้วยแรงกระชากหนักหน่วง ราวถูกดึงให้ร่วงลงจากที่สูง… เฮือกกกก!!! หญิงสาวสะดุ้งตื่นจากความฝัน เหงื่อเม็ดเล็กไหลซึมตามไรผม เสวี่ยหนิงยกมือขึ้นปาดเหงื่อแต่กลับรู้สึกเจ็บปลาบบริเวณหน้าผากแทน “อ๊ะ! เจ็บ” เสียงครางแผ่วของเธอดึงความสนใจหญิงสาวอีกคนที่อยู่ในห้องเดียวกัน “ฮูหยินของบ่าว ท่านฟื้นแล้ว ท่านอย่าทำแบบนี้อีกนะเจ้าคะ” สาวใช้นาม ซูฮวา รีบปรี่มาที่เตียง เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนฟื้นแล้ว ฮูหยินของนางวิ่งเอาหัวโขกกับเสาของศาลาแปดเหลี่ยมในสวน เพื่อเรียกร้องความสนใจจาก เหรินซื่อจื่อ เหรินหมิง ผู้เป็นสามี กระทั่งล่วงเลยมาสองวัน ซูฮวาและสาวใช้อีกคน กลับยังไม่เห็นแม้แต่เงาของบุรุษผู้นั้น… ถ้อยคำเรียกขานว่า ฮูหยิน ดึงความสนใจของเสวี่ยหนิงให้หันไปมอง หากจำไม่ผิดเธอไม่เคยพบเห็นเด็กสาวผู้นี้มาก่อน ไหนจะเสื้อผ้าหน้าผมของอีกฝ่าย ซึ่งมองอย่างไรก็เหมือนสาวใช้ในซีรีย์จีนโบราณไม่มีผิด! โดยเฉพาะผมทรงซาลาเปาสองลูกผูกโบว์แบบนี้ เสวี่ยหนิงเงยหน้า กวาดตามองสภาพรอบตัว ทุกสิ่งที่เห็นกลับไม่ใช่ห้องพยาบาลในค่ายทหาร หรือโรงพยาบาลอย่างที่เธอคุ้นเคย แต่กลับเป็นห้องนอนซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นอายในยุคจีนโบราณ เครื่องเรือนแกะสลักจากไม้จันทร์ ฉากกั้นปักลาย ผ้าม่านหน้าเตียงเรียงร้อยด้วยลูกปัด ตั่งตัวใหญ่ตั้งถัดจากหน้าต่างวงเดือน กลิ่นหอมอ่อนจากกำยานจุดตั้งไว้บนโต๊ะไม้กลางห้อง ของตกแต่งทุกชิ้นงดงามลงตัว มองอย่างไรก็เหมือนฉากในซีรีย์จีนแนวพีเรียดที่เธอชอบดู ‘นี่กำลังฝันอยู่หรือว่าเรื่องจริงกันแน่!’ ในเมื่อไม่แน่ใจเธอจึงลองหยิกเนื้อต้นขาตนเอง เพื่อทดสอบว่าสิ่งที่เห็นคือความจริงหรือว่ากำลังฝัน ‘ซี๊ดดด เจ็บ! แสดงว่าไม่ได้ฝัน นั่นก็หมายความว่า…เราทะลุมิติมาอย่างนั้นหรือ!’ ครั้นหาข้อสันนิษฐานได้ จึงหันไปหาเด็กสาวข้างๆ “นี่เธอ ไม่ใช่สิ เจ้า ชื่ออะไรเหรอ” สุ้มเสียงที่เปล่งออกมาแหบแห้งแตกระแหง ลำคอแสบร้อนไปหมด เป็นเพราะร่างนี้ไม่ได้ดื่มน้ำมาเกือบสองวันแล้ว “ขอ ขอน้ำดื่มหน่อยสิ” “ฮูหยิน…จำบ่าวไม่ได้แล้วหรือเจ้าคะ นี่ซูฮวาเองเจ้าค่ะ” สาวใช้ตกใจไม่น้อยที่เจ้านายจำตนไม่ได้ ใบหน้าจิ้มลิ้มพลันเปลี่ยนสี ขอบตารื้นน้ำท่าทางสะเทือนใจ รีบลุกไปรินน้ำใส่ถ้วยมามอบให้เจ้านายตามคำขอ ในเสี้ยวลมหายใจนั้น บานประตูเปิดพลันเปิดออก หญิงสาวอีกคนก้าวเข้ามา ครั้นเห็นว่าเจ้านายของตนฟื้นแล้ว ก็รีบวางกะละมังทองเหลืองใส่น้ำอุ่นลงบนโต๊ะ รุดมาหญิงสาวบนเตียงอย่างด่วนจี๋ “ฮูหยินของบ่าว ท่านฟื้นแล้ว” ซูลี่ สาวใช้อีกคนเอื้อมไปกุมมือของเสวี่ยหนิงอย่างห่วงใย นางดูอายุมากกว่าซูฮวาเล็กน้อย แต่ก็ไม่น่าจะเกินสิบแปดปี ร่างบางบนเตียงฝืนยิ้มแห้งๆ ครุ่นคิดในใจว่าใช่แน่แท้ แบบนี้นางทะลุมิติมาอย่างแน่นอน ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องมหัศจรรย์พันลึกจะมาเกิดขึ้นกับตัวเธอ สุดยอดด!! ในเมื่อสวรรค์มอบโอกาสให้เธอมาเกิดใหม่ โดยที่ไม่ต้องไปแวะไปทักทายยายเมิ่งยังแดนน้ำพุเหลืองก่อน นับว่าเป็นโชคดียิ่งนัก เธอจะได้ไม่ต้องไปเจอผีแปลกๆ หรือสารพัดวิญญาณหลอน ระหว่างยืนต่อแถวเพื่อรับน้ำแกงลืมเลือนก่อนไปเกิดใหม่ ตามขนบธรรมเนียมประเพณีของโลกหลังความตาย นั่นเป็นเพราะเสวี่ยหนิงคนนี้…กลัวผี กลัวมากด้วย ถึงจะจบหมอมาก็เถอะ! หญิงสาวเลยกล่าวขอบคุณสวรรค์ในใจอยู่หลายรอบ ‘ขอบคุณสวรรค์ๆๆ ลูกขอน้อมรับชีวิตใหม่นี้อย่างเต็มใจไม่อิดออดค่ะ’ หากแต่มีปัญหาเล็กน้อยให้เสวี่ยหนิงข้องใจ ตกลงว่าเธอมาเกิดใหม่เป็นใครล่ะเนี่ย! ทำไมถึงไม่มีความทรงจำของร่างเดิม เหมือนอย่างที่เคยอ่านเจอในนิยายทะลุมิติเลยล่ะ …มันเกิดความผิดพลาดตรงไหนกัน!!! แต่ด้วยความที่เธอเป็นหมอ รวมทั้งถูกฝึกให้เป็นทหาร สติ คือสิ่งที่ต้องมีในทุกสถานการณ์ คิดได้ดังนั้นเสวี่ยหนิงจึงหันไปหาสาวใช้ทั้งสอง “ใช่ ข้าฟื้นแล้ว เพียงแต่ข้ามีปัญหานิดหน่อย คือ ข้าจำอะไรไม่ได้ พวกเจ้าสองคนช่วยเล่าเรื่องของตัวข้าให้ฟังหน่อยจะได้ไหม อ้อ แล้วขอกระจกหน่อยสิ” จะได้รู้ว่าตัวเองมาเกิดใหม่ที่ไหน ช่วงเวลาอะไร หน้าตาแบบไหนจะได้ใช้ชีวิตถูก ทั้งซูฮวาและซูลี่ต่างหน้าเหวอ ฮูหยินของพวกนางความจำเสื่อม!! แต่ถึงกระนั้นพวกนางก็ปฏิบัติตามคำขอของเจ้านายอย่างไม่อิดออด ซูลี่กุลีกุจอลุกไปหยิบคันฉ่องทองเหลืองมามอบให้เจ้านาย ครั้นเสวี่ยหนิงมองเห็นใบหน้าในคันฉ่องทองเหลือง เธอก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างยินดี ‘ชีวิตใหม่แต่หน้าเดิมอ่ะ หุหุ ค่อยยังชั่วหน่อยจะได้ไม่หลอนเวลาส่องกระจก’ จากนั้นจึงตั้งใจฟังเรื่องราวของร่างนี้จากปากสาวใช้ทั้งสอง ‘ชัดเลย! นี่มันนิยายที่เราอ่านค้างไว้ก่อนตายนี่! ถามจริง!’ เหตุผลที่เธอซื้อนิยายเรื่องนี้มาอ่าน เป็นเพราะนางร้ายอันดับสองในเรื่องนี้ มีชื่อเดียวกันกับเธอแต่ใช้ แซ่เชียน นำหน้า คนแต่งเป็นนักเขียนชื่อดัง ติดอันดับนิยายขายดีประจำปี และมีข่าวว่ากำลังจะนำไปสร้างเป็นซีรีย์ต้นปีหน้าอีกด้วย ******************* นิยายเรื่องใหม่มาแล้วจ้า ฝากลูกสาวคนใหม่อีกคนไว้อ้อมใจรี้ดที่รักทุกคนด้วยนะคะ อย่าลืมกดโหลดเข้าชั้นกันน้า
최신 챕터
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 13 ท่านอ๋องน้อยแห่งตำหนักหรงจวิน ตอนปลาย
บทที่ 13 ท่านอ๋องน้อยแห่งตำหนักหรงจวิน ตอนปลาย องครักษ์คนสนิทคิ้วกระตุก ท่าทางดูลังเล หากแต่ตัดสินใจพูดในสิ่งที่ตนคิดออกมา “หรือ…จะให้กระหม่อมพามันมาอยู่ด้วยกันที่นี่พะย่ะค่ะ” มือที่กำลังแกะกระดุมเสื้อหยุดชะงัก เริ่มทบทวนภาพที่อาจเกิดขึ้นในหัว ~หลางจื่อผู้สง่างามตัวโต ขนฟูราวราชสีห์ เดินเล่นอยู่กลางสวนผักพร้อมสายตาเย่อหยิ่งปราดมองคนงาน ราวต้องการบอกให้พวกเขาตั้งใจทำงานให้ดีๆ เหมือนตอนเดินตรวจแถวในกองทัพกับเขา และมีบางครั้งอาจเผลอไปกัดเชือกกั้นแผงผัก แถมเห่าไล่คนงานเพราะต้องการแย่งขนมเปี๊ยะ! กัดค้างแตงกวา ขุดดินหาไส้เดือน ลากขอนไม้มาแทะแทนของเล่น และทำเสียงครางฮือ ๆ ทุกครั้งที่เจ้าของเดินคุยกับคนอื่น เพียงแค่นึกภาพเว่ยลี่หยางรีบสั่นศีรษะ “อย่าเลย…ข้ายังไม่พร้อมให้ทั้งสวนอรุณรักและคนในหมู่บ้าน รู้ความจริงว่าหมาตัวนั้นคือ ท่านอ๋องน้อยแห่งตำหนักหรงจวิน” คนฟังกลั้นหัวเราะอย่างสุดขีด “พะย่ะค่ะ กระหม่อมจะกลับไปปลอบใจท่านอ๋องน้อยว่า จวิ้นอ๋องทรงมิได้ทอดทิ้งลูกรัก เพียงแต่ไปจีบสตรีผู้หนึ่งมาเป็นมารดาของท่านอ๋องน้อย” วันรุ่งขึ้น ณ สวนผักอรุณรัก เว่ยลี่หยางที่กำลังช่วยพานข่ายและคนงานอ
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 13 ท่านอ๋องน้อยแห่งตำหนักหรงจวิน ตอนต้น
บทที่ 13 ท่านอ๋องน้อยแห่งตำหนักหรงจวิน ตอนต้น ห้าวันก่อน ต้าเชินคือหนึ่งในลูกน้องคนสนิทของเย่หลิน เขาชอบอยู่กับธรรมชาติ จึงอาสามาเป็นหัวหน้าคนงานให้เชียนเสวี่ยหนิง นอกจากดูแลความเป็นระเบียบเรียบร้อยของลูกน้องทุกคนแล้ว ต้าเชินยังมีหน้าที่คัดเลือกคนงานที่มาสมัครใหม่แทนเสวี่ยหนิงซึ่งติดธุระในวันนั้นอีกด้วย ในช่วงเช้าขณะที่เขาไปตั้งโต๊ะรับสมัครคนงานในหมู่บ้านหว่านเซิน ตามคำแนะนำของหัวหน้าหมู่บ้าน ซึ่งคุ้นเคยกับเย่หลินเป็นอย่างดีอยู่นั้น บุรุษสามคนท่าทางน่าเกรงขามก็เดินเข้ามาหา “ข้ามาสมัครเป็นคนงานของสวนอรุณรัก” บุรุษในชุดผ้าไหมสีดำเนื้อดีรูปแบบเรียบง่ายเอ่ยขึ้น ต้าเชินพิจารณาบุรุษรูปงามราวหลุดออกมาจากภาพวาด ด้วยแววตาเต็มไปด้วยความสงสัย ‘รูปร่างหน้าตามีสง่าราศีขนาดนี้ อยากมาเป็นคนงานในสวนผักเนี่ยนะ?‘ แต่ถึงกระนั้นก็ทำตามคำสั่งนายหญิงน้อย เรื่องที่ให้คนงานมีสิทธิ์เลือกทำในสิ่งที่ตนชอบและถนัด ผลงานจะได้ออกมาดี “พ่อหนุ่มทำอะไรเป็นบ้างล่ะ ชอบปลูกผักหรือปลูกดอกไม้มากกว่ากัน” ต้าเชินถามกลับอย่างเป็นมิตร “ข้าขอทำหน้าที่คุ้มกันนายหญิงเชียนเสวี่ยหนิงขณะทำงาน” ดวงตาคู่คมของเว่ยหลี่
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 12 พบชายในฝันกลางแปลงผัก ตอนปลาย
บทที่ 12 พบชายในฝันกลางแปลงผัก ตอนปลาย ซูลี่กับซูฮวาหัวเราะคิกอย่างชอบใจ เมื่อได้ยินชื่อของคนงานหนุ่มที่เพิ่งมาใหม่ “ในเมื่อแนะนำตัวกับข้าเรียบร้อยแล้ว เช่นนั้นก็กลับไปทำงานของพี่ชายต่อเถอะ” เสวี่ยหนิงพยักหน้ารับทราบต่อการมารายงานตัวของหยางหยาง “งานของข้า คือการมาปลูกผักใกล้ๆนายหญิงขอรับ หัวหน้าคนงานกลัวว่านายหญิงจะหักโหมจนลมจับ ล้มหน้าคะมำอยู่กลางแปลงผัก เลยส่งข้ามาคอยดูแลท่านขอรับ” เว่ยลี่หยางรายงานหน้าที่ของตนกับหญิงสาวเสียงเข้ม มือก็หยิบต้นกล้าคะน้ามาลงดินอย่างชำนาญ พยายามกลั้นเสียงหัวเราะจนไหล่สั่น หากแต่… กร๊ากกก!! อุ๊บ! ทั้งสาวใช้สองซู ทั้งพานข่ายหลุดขำ ยกมืออุดปากกันแทบไม่ทัน (*_*‘) เสวี่ยหนิงมุมปากกระตุกยิกๆ พ่อล่ำบึ้กหยางหยางนี่กวนใช้ได้เลยนะ! “หึ หึ! รอข้าไปถามท่านลุงต้าเชินก่อนเถอะพ่อหยางหยาง หากไม่จริงเจ้าโดนไล่ออกแน่!!” เสวี่ยหนิงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เอ่ยเสียงลอดไรฟันกลับมา รู้สึกอยากกลายร่างเป็นจระเข้ตะหงิดๆ เว่ยลี่หยางกระตุกยิ้มมุมปากรวดเร็วก่อนจางหายไปจนไม่มีใครทันสังเกตเห็น ช่วงพักเที่ยง บรรดาเกษตรกรของสวนอรุณรัก ต่างมานั่งกินข้าวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ริมแปลงผั
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 12 พบชายในฝันกลางแปลงผัก ตอนต้น
บทที่ 12 พบชายในฝันกลางแปลงผัก ตอนต้น จวนสกุลเชียนตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของเมืองหลวง อยู่ห่างจากประตูทางออกทิศเหนือราวสิบลี้ ซึ่งง่ายต่อการเดินทางไปยังหมู่บ้านหว่านเซินของเสวี่ยหนิง นางจึงตัดสินใจกลับมาพักอยู่กับมารดาระหว่างรอบ้านของนางสร้างเสร็จ ระหว่างนี้จึงเริ่มวางแผนจ้างคนงานสำหรับเรือกสวนไร่นาของนางอย่างจริงจัง ในขณะที่กำลังเขียนป้ายประกาศรับคนงานอยู่นั้น เย่หลินก็ถือจานขนมเข้ามาให้พอดี “หนิงเอ๋อร์ เจ้าต้องการคนงานเริ่มต้นจำนวนเท่าไหร่หรือ หากไม่มากเกินยี่สิบคน เจ้าพาพวกเด็กๆ ของแม่ไปช่วยงานก่อนได้นะ แม่ได้คนมาใหม่จำนวนหนึ่ง ดัดนิสัยแล้วเรียบร้อย ไม่ต้องเป็นห่วงว่าเด็กๆ พวกนั้นจะดื้อรั้นไม่เชื่อฟัง” (0.0!) สุดยอด!!! เสวี่ยหนิงแอบอุทานในใจ หันไปกอดเอวมารดาอย่างออดอ้อน “ยังคงเป็นท่านแม่ที่ดีกับข้าและรักข้าที่สุด” “เด็กโง่ ถ้าแม่ไม่รักเจ้า แล้วจะให้แม่รักใครที่ไหน” เย่หลินลูบหัวทุยของบุตรีอย่างรักใคร่ ตั้งแต่หนิงเอ๋อร์ของนางฟื้นขึ้นมาจากการวิ่งเอาหัวโหม่งเสาครานั้นก็เปลี่ยนไปจริงๆ แบบนี้นางค่อยวางใจหน่อย “ถ้าเช่นนั้น พรุ่งนี้เช้าพวกเราพาเด็กๆ ของท่านแม่ของเดิ
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 11 มารดาของนางเป็นมาเฟียเจ้าข้าเอ้ย ตอนปลาย
บทที่ 11 มารดาของนางเป็นมาเฟียเจ้าข้าเอ้ย ตอนปลาย “โฮ นายหญิงใหญ่ อาอวี่สำนึกผิดแล้วขอรับ นายหญิงใหญ่ตีข้าเถิด แต่อย่าส่งข้ากลับไปตลาดค้าทาสเลยนะขอรับ” ชายหนุ่มที่ชื่ออาอวี่ ปรี่เข้ามากอดขาของเย่หลินร้องไห้คร่ำครวญสำนึกผิด เขาไม่อยากกลับไปที่ตลาดค้าทาสอีก “สำนึกผิดแล้วแน่นะ” เย่หลินถามเสียงเย็น “ฮึก สำนึกผิดแล้วจริงๆ ขอรับ” อาอวี่พยักหน้ารัวเป็นไก่จิกข้าวสารทั้งน้ำตา “ดี ถ้าเช่นนั้นไปขอโทษอาเฟิงเสีย แล้วต่อไปห้ามล้อเลียนเรื่องความชอบส่วนตัวของผู้อื่นอีกเข้าใจหรือไม่” เย่หลินหรี่ตามองลูกหมาตัวน้อย ที่เกาะแข้งเกาะขานางร้องห่มร้องไห้ด้วยแววตาคมปลาบ “ขอรับนายหญิงใหญ่” หลังจากรับปากเย่หลินเป็นมั่นเหมาะ ชายหนุ่มจึงหันไปขอโทษสหายทันที “อาเฟิงข้าขอโทษ อย่าโกรธข้าเลยนะ” ครั้นเรื่องราวยุติลงได้ด้วยดี เย่หลินจึงหันมาถามอาเฟิงบ้าง “อาเฟิง เจ้าบอกข้ามาที ไฉนอาอวี่ถึงมาล้อเจ้าเรื่องนี้ได้” “เรียนนายหญิงใหญ่ เพราะข้าชอบปลูกและดูแลไม้ดอกขอรับ” อาเฟิงบอกความชอบของตนออกมาอย่างไม่ปิดบัง การได้ปลูกและดูแลไม้ดอกช่วยให้จิตใจของเขาสงบและผ่อนคลาย เย่หลินยกยิ้มอย่างพอใจ ดูท่าว่านางหาคนงานที่ดีให้บุต
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 11 มารดาของนางเป็นมาเฟียเจ้าข้าเอ้ย ตอนต้น
บทที่ 11 มารดาของนางเป็นมาเฟียเจ้าข้าเอ้ย ตอนต้น หลังหย่าร้าง เสวี่ยหนิงยังคงพักอยู่ในจวนอันตงป๋ออีกหลายวัน เพื่อรอให้หน้าหายบวม ระหว่างนี้นางได้ส่งซูลี่ไปแจ้ง เย่หลิน มารดาของเชียนเสวี่ยหนิงเรื่องที่นางหย่าร้างกับเหรินหมิงแล้ว เย่หลินประหลาดใจไม่น้อยที่บุตรีตัดสินใจหย่าหลังแต่งงานได้ไม่ถึงปี ทั้งที่ก่อนหน้านี้นางเคยท้วงติงว่าเหรินหมิงพึงใจซ่งเจียวเจียวอยู่ ทว่าเชียนเสวี่ยหนิงกลับดื้อรั้น วางแผนตกน้ำในงานเลี้ยงน้ำชาของจวนสกุลโกว จนเหรินซื่อจื่อที่ลงไปช่วยเหลือต้องแต่งบุตรีของนางเข้าจวนอย่างจำใจ สุดท้ายก็ไปกันไม่รอดจนได้ “เฮ้อ! สิ่งที่ข้ากังวลเกิดขึ้นจริงๆสินะ ซูลี่ แล้วคุณหนูของเจ้าคิดจะทำอย่างไรต่อนางได้บอกเจ้าหรือไม่” “นายหญิงกำลังสร้างบ้านอยู่บนที่ดินในหมู่บ้านหว่านเซิน ตั้งใจจะทำสวนปลูกผักรูปแบบผสมผสาน พร้อมสร้างมินิรีสอร์ทที่นั่นเจ้าค่ะ นายหญิงใหญ่” พรวดดด! แค่กๆๆ เย่หลินสำลักน้ำชายามได้ยินว่าบุตรีจะไปทำสวน หนิงเอ๋อร์ของนางไม่เคยจับแม้กระทั่งไม้กวาด แล้วจะไปทำสวนปลูกผักเนี่ยนะ! หลังหายจากอาการสำลัก จึงถามไถ่ซูลี่อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “หนิงเอ๋อร์ของข้าจะไปทำสวน แล้วจ
다른 추천
ชาตินี้ ข้าไม่ขอรัก!
ซีไซต์27.8K 조회수ภรรยามิหวนคืน
ไห่ถาง11.6K 조회수ข้ามเวลามาเป็นไทเฮาสุดแกร่ง
ลิ่วเยว่65.1K 조회수สามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ
กะปอมพ่นไฟ17.2K 조회수ฮูหยิน แค่ภรรยา
moonlight -mini4.2K 조회수กระต่ายน้อยดวงใจอ๋องพยัคฆ์
sammi'P259 조회수สามีชาตินี้เราหย่ากันแล้ว
บ้านเขมปัณณ์10.8K 조회수ชีวิตธรรมดาของม่านหรู
橙花2.0K 조회수
