บทที่ 4 แล้วนั่นแผ่นอกหรือกำแพงกันแน่พ่อคุณ ตอนต้น

บทที่ 4 แล้วนั่นแผ่นอกหรือกำแพงกันแน่พ่อคุณ ตอนต้น

คล้อยหลังซ่งเจียวเจียว เหรินหมิงที่ไม่เคยเห็นเชียนเสวี่ยหนิงร่ำไห้มาก่อนถึงกับทำสิ่งใดไม่ถูก เพราะปกติเขาเคยเห็นแต่นางทำซ่งเจียวเจียวเสียน้ำตาเกือบทุกครั้งยามพบหน้ากัน

ใบหน้ามึนตึงก่อนหน้านี้อ่อนลงหลายส่วน เหรินหมิงกำลังจะเอ่ยปากปลอบใจภรรยาที่กำลังซับน้ำตาบนพวงแก้ม ทว่าร่างบางกลับหันไปเจรจากับหลงจู๊ของร้านเสียก่อน

“ฮึก หลงจู๊เจ้าคะ ข้าคงไม่มีอารมณ์ซื้อภาพวาดอักษรชิ้นนี้แล้ว ฮึก ขอท่านโปรดอภัยที่ข้าเสียมารยาทด้วย” เสวี่ยหนิงกล่าวคำเจือเสียงสะอื้น พาให้หลงจู๊ที่ยังเป็นบุรุษวัยฉกรรจ์ปวดใจไม่น้อย

ถึงแม้เชียนเสวี่ยหนิงจะเป็นสตรีร้ายกาจ หากแต่ความงามของหญิงสาวไม่ด้อยไปกว่าซ่งเจียวเจียวเลยสักนิด ยิ่งยามที่ใบหน้าปราศจากแป้งชาดแต่งแต้ม ความงามแท้จริงยิ่งเปล่งประกาย ดวงตากลมโตที่เคยดื้อรั้นถือดี มาบัดนี้หม่นหมองจนน่าสงสาร

หลงจู๊มองย้อนไปถึงเรื่องราวในอดีต หลายครั้งที่เชียนเสวี่ยหนิงและซ่งเจียวเจียวพบกันที่นี่ ส่วนใหญ่จะเป็นซ่งเจียวเจียวเดินเข้าไปทักทายอีกฝ่ายก่อนเป็นประจำ ทั้งที่รู้ว่าเชียนเสวี่ยหนิงไม่ชอบหน้าตน…เหมือนดังเช่นในวันนี้

‘อ้า หรือว่าที่แท้คุณหนูซ่งเข้าไปยั่วยุอารมณ์เหรินฮูหยินน้อยก่อน ถึงได้โดนอีกฝ่ายตอบโต้กลับด้วยถ้อยคำรุนแรงเสียทุกครั้งไป แต่จะว่าไป สตรีดีๆที่ไหนจะเข้าไปข้องแวะกับสามีคนอื่น ทั้งยังไปไหนมาไหนด้วยกันอีกด้วย เห็นทีว่าเรื่องนี้มีเบื้องหน้าเบื้องหลังไม่ธรรมดา‘

เมื่อตรองได้ดังนั้นหลงจู๊จึงยกยิ้มให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน ทั้งกล่าวว่าไม่เป็นอะไรเขาเข้าใจ ขอนางอย่าคิดมาก หากชอบภาพวาดอักษรนี้จริงๆ เขาจะเก็บไว้ให้ก่อน หากอีกสามวันนางไม่กลับมาดูอีกครั้ง เขาถึงจะนำออกมาแสดงไว้ดังเดิม

เสวี่ยหนิงค้อมศีรษะเล็กน้อยอย่างสุภาพ แสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ จากนั้นจึงก้าวออกไปจากร้านโดยไม่สนใจเหรินหมิงที่ยืนอ้าปากค้างอยู่ หญิงสาวเดินตรงไปยังที่จอดรถม้าจากนั้นจึงสั่งสารถีให้พานางไปยังเหลาอาหารต่อไป

“พานข่าย ไปเหลาหงส์ฟ้า” นางเสียพลังงานจากการร้องไห้ไปไม่น้อย ต้องไปกินทดแทนเสียหน่อย เห็นทีว่าเจ้าของร่างคงรักสามีไร้ใจผู้นั้นมาก พอได้เห็นเขากับซ่งเจียวเจียวอยู่ด้วยกันตำตาแบบนี้ ความรู้สึกสะเทือนใจถึงได้เอ่อท้น จนกลั่นเป็นหยาดน้ำตาออกมาโดยไม่ต้องเสแสร้ง หรือใช้ตัวช่วยใดๆ ช่างน่าเห็นใจเสียจริงเชียนเสวี่ยหนิง

ฝ่ายเหรินหมิงที่ถูกทิ้งอยู่ในร้านตำรา ยืนทอดถอนใจให้กับสถานการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้น จากนั้นจึงเดินไปเจรจาบางอย่างกับหลงจู๊…

เหลาอาหารหงส์ฟ้า

ในห้องอาหารส่วนตัวชั้นสอง เสวี่ยหนิงทำสิ่งที่นางตั้งใจไว้จริงๆ นั่นคือการกินทดแทนพลังงานที่เสียไปจากการร้องไห้ อาหารสิบอย่างถูกสั่งมาขึ้นโต๊ะ เรียกได้ว่ามีครบทั้งหมูเห็ดเป็ดไก่ปลาและผัก เสี่ยวเอ้อร์ที่ยกอาหารมา แอบเหลือบมองหญิงสาวอย่างสงสัย ตัวเล็กแค่นี้จะกินเข้าไปหมดได้อย่างไร

สาวใช้สองซูเห็นสายตาของเสี่ยวเอ้อร์ ก็พอคาดเดาความคิดอีกฝ่ายออก ซูฮวาจึงก้าวไปกระซิบก่อนที่เขาจะออกไปจากห้องว่า “หมดหรือไม่เดี๋ยวเจ้าก็รู้เอง”

และเมื่อประตูปิดลง

“มาๆนั่งลง เดี๋ยวเย็นหมดแล้วจะไม่อร่อย” เสวี่ยหนิงส่งเสียงเรียกสาวใช้ให้รีบนั่งลงกินข้าวด้วยกัน นางทำแบบนี้ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาในร่างของเชียนเสวี่ยหนิง จะให้นั่งกินคนเดียวมันไม่อร่อย ต้องแย่งกันกินถึงจะเจริญอาหาร

คราแรกพวกนางก็ไม่กล้านั่งกินอาหารร่วมโต๊ะกับเจ้านาย แต่เป็นเพราะโดนขู่ด้วยประโยคประกาศิตที่ว่า

“ในเมื่อเป็นสาวใช้ที่ดี ย่อมต้องทำตามคำสั่งของเจ้านาย ใครกล้าขัดใจ เดี๋ยวแม่สั่งวิดพื้นตามด้วยกระโดดกบรอบจวน!”

แค่ลองทำท่าวิดพื้นพอเป็นประสบการณ์อย่างเดียว พวกนางยังตัวระบมไปสามวัน ขืนเจอท่ากระโดดกบร่วมด้วย มีหวังไม่ต้องลุกขึ้นมาจากที่นอนกันพอดี

สองเค่อต่อมาอาหารสิบอย่างบนโต๊ะก็หมดเกลี้ยง เสวี่ยหนิงและสาวใช้สองซูนั่งลูบพุงอย่างสบายใจ เมื่อเห็นว่านายของตนอารมณ์ดีขึ้นมากแล้ว ซูลี่จึงเอ่ยปากถาม

“นายหญิงเจ้าคะ เรื่องในวันนี้ ท่านคิดว่าจะไม่เป็นอะไรแน่หรือเจ้าคะ” นึกถึงสีหน้าเหรินซื่อจื่อแล้ว นางอดกังวลไม่ได้

“เจ้าจะกลัวไปไย ข้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิดเสียหน่อย เหรินซื่อจื่อกับคนรักของเขา อยากเข้ามาหาเรื่องข้าก่อนทำไม อยากเขวี้ยงหินใส่คนอื่นก่อน แล้วหวังว่าคนอื่นจะโยนดอกไม้กลับไปให้อย่างนั้นหรือ ฝันไปเถอะ!” คนอย่างเสวี่ยหนิงไม่มีทางยอมให้ใครหน้าไหนรังแกอยู่แล้ว ถึงนางจะไม่ใช่คนดีอะไร แต่นางก็ไม่เคยทำร้ายใครก่อน

หลังจากยื่นถุงเงินให้สาวใช้ไปจ่ายค่าอาหาร เสวี่ยหนิงก็เดินตัวปลิวอย่างร่าเริงตรงไปยังประตูทางออก

และในชั่วขณะนั้นเอง หางตาเผอิญเหลือบไปเห็นขนมหวาน ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะของลูกค้าโต๊ะหนึ่งเข้า หญิงสาวจึงหยุดมองและพิจารณารูปร่างหน้าตาของขนมชิ้นนั้น ความคิดในเรื่องวิธีส่งเสริมการขายผักของนางพลันผุดขึ้นในหัว

“รู้แล้วว่าจะดึงดูดลูกค้าอย่างไร” ร่างบางดีดนิ้วอย่างชอบใจ ก่อนหันกลับมาเพื่อที่จะเดินต่อ แต่ทว่า…

ปึ้กกก!! “อ๊ะ” เสวี่ยหนิงหน้ากระแทกเข้าแผ่นอกแน่นปึ้กในชุดผ้าไหมสีดำของคนผู้หนึ่ง แรงปะทะทำนางกระเด้งถอยหลัง เกือบล้มก้นจ้ำเบ้า หากแต่ถูกลำแขนแกร่งรวบเอวช่วยไว้ได้ก่อน