บทที่ 4 แล้วนั่นแผ่นอกหรือกำแพงกันแน่พ่อคุณ ตอนปลาย

บทที่ 4 แล้วนั่นแผ่นอกหรือกำแพงกันแน่พ่อคุณ ตอนปลาย

ครั้นเงยหน้าขึ้นมา ดวงตากลมโตของเสวี่ยหนิง สบเข้ากับดวงตาคู่คมทรงอำนาจ ของผู้เป็นเจ้าของแผ่นอกที่นางเดินชน

เสวี่ยหนิงลอบอุทานในใจว่า ‘ไอหยา! นี่ถ้าอยู่แถวชนบทคงคิดว่ากำลังเจอกับหัวหน้าโจรเป็นแน่ แล้วนั่นแผ่นอกหรือกำแพงกันแน่พ่อคุณ ถึงได้แข็งขนาดนี้ หนุ่มๆทหารหน่วยซีลกล้ามอกยังไม่แข็งขนาดนี้เลย‘

“แม่นางเจ็บตรงไหนรึเปล่า” สุ้มเสียงทุ้มต่ำจากเจ้าของแผ่นอกแข็งปึ้กเอ่ยถาม

“มะ ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ต้องขอโทษท่านด้วย เป็นข้าที่เดินไม่ระวังเอง” ดูท่าว่าวันนี้นางคงก้าวขาออกจากบ้านผิดข้าง ถึงได้มีแต่เรื่องวิ่งเข้ามา เห็นทีต้องไปขอน้ำมนต์จากวัดมาอาบล้างซวยเสียหน่อยแล้ว

แต่จะว่าไปตั้งแต่มาเกิดใหม่ นางยังไม่ได้ไปไหว้พระหรือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ของที่นี่เลยนี่นา…

ซูลี่และซูฮวาที่เพิ่งจ่ายเงินเสร็จ รีบรุดเข้ามาประคองนายหญิงอย่างร้อนรน บุรุษตรงหน้าตัวสูงใหญ่กำยำ หนวดเครารกครึ้มอย่างกับโจร มองอย่างไรก็ไม่น่าเข้าใกล้เลยสักนิด เพียงแค่เห็นก็ขาแข้งอ่อน

“นายหญิง ไม่เป็นไรนะเจ้าคะ”

“ข้าไม่เป็นไร” ตอบสาวใช้เสร็จก็หันไปขอโทษขอโพยบุรุษหัวหน้าโจรอีกรอบ

“ข้าต้องขออภัยด้วยจริงๆเจ้าค่ะ หวังว่าท่านจะไม่ถือสา” หญิงสาวยอบกายขออภัยคนตัวโต ก่อนหลบไปยืนด้านข้างเพื่อเปิดทางให้เขาเดินผ่าน ทว่ากลับเป็นฝ่ายชายที่ผายมือเปิดทางให้นางเสียเอง

“เชิญแม่นาง”

ร่างสูงหมุนตัวกลับไปมองแผ่นหลังบอบบาง ที่วันนี้อยู่ในชุดบุรุษจนลับสายตา ดวงตาคู่คมสงบนิ่งล้ำลึกยากคาดเดา

“เชียนเสวี่ยหนิง สตรีร้ายกาจชื่อดังของเมืองหลวงอย่างนั้นหรือ ดูอย่างไรก็ไม่เหมือน”

“ท่านอ๋องรู้จักนางด้วยหรือพะย่ะค่ะ” เผิงกั๋วกงเอ่ยถามสหายสูงศักดิ์เสียงเบา

เว่ยลี่หยางเพียงปรายตามองสหาย หากแต่มิได้รับสั่งคำใด ก่อนก้าวขาตรงไปยังบันไดทางขึ้นชั้นสอง

จวนอันตงป๋อ จวนสกุลเหริน

ทันทีที่กลับถึงจวนช่วงยามเซิน (15:00-16:59) พ่อบ้านเหอจิ้นก็มาเชิญเสวี่ยหนิงไปพบเหรินหมิงที่ห้องหนังสือ

“พ่อบ้านเหอไม่ได้ฟังผิดแน่นะ นายท่านให้มาเชิญฮูหยินน้อยไปพบอย่างนั้นหรือ” ซูลี่เอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ

“นายท่านให้มาเชิญจริงๆ ข้าจะกล้าหลอกลวงได้อย่างไร”

“เอาล่ะ ไม่ต้องเถียงกัน หากนายท่านให้มาตาม ข้าย่อมต้องไปพบตามคำสั่ง เชิญพ่อบ้านนำทางเถิด” เสวี่ยหนิงเหยียดแผ่นหลังก้าวขาตามพ่อบ้านเหอจิ้นไปแต่โดยดี และไม่คิดจะแซงขึ้นหน้า

นางยึดถือคำกล่าวที่ว่า เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด หากมีอะไรลอยออกมาจากห้องหนังสือ จะได้อาศัยพ่อบ้านเหอเป็นเกราะกำบัง ระหว่างทางเสวี่ยหนิงก็สอดส่องสายตา มองหาทางหนีทีไล่ไปในตัว นางไม่รู้ว่าเหรินหมิงจะมาไม้ไหน กันไว้ดีกว่าแก้

“ถึงแล้วขอรับฮูหยินน้อย” พ่อบ้านเหอค้อมเอวส่งก่อนผละไป

องครักษ์หน้าตาถมึงทึงที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องเบี่ยงกายหลบหญิงสาว นี่เป็นครั้งที่เชียนเสวี่ยหนิงหรือก็คือเสวี่ยหนิงในเวลานี้ได้เคยมาเหยียบที่นี่ครั้งแรก กลิ่นเฉพาะตัวของหมึกลอยกรุ่นอยู่ในอากาศ บรรยากาศภายในห้องดูเคร่งขรึมและภูมิฐาน เครื่องเรือนถูกจัดไว้อย่างเป็นระบบระเบียบ สมกับตำแหน่งรองเจ้ากรมโยธา

เหรินหมิงที่เปลี่ยนมาใส่ชุดเสื้อคอเฉียงสีฟ้าอ่อนดูสบายตา เอนกายพิงหมอนอิงอ่านหนังสืออยู่บนตั่ง ชายหนุ่มรูปงามสะดุดตา ทว่ามิอาจดึงดูดความสนใจของเสวี่ยหนิง สเปคของนางต้อง หยางหยาง เท่านั้น ระบายยิ้มทีโลกทั้งใบสว่างไสวขึ้นมาทันที นึกถึงขึ้นมาแล้วก็เศร้า ต่อไปนางคงไม่ได้เห็นหยางหยางในซีรีย์อีกแล้ว…

เสวี่ยหนิงสลัดความคิดเรื่องของหยางหยางออกจากหัว ก้าวขามายืนทางซ้ายมือของตั่ง ยอบกายแช่มช้อยขณะเอ่ยทักเหรินหมิง

“เสวี่ยหนิงคาราวะนายท่าน ไม่ทราบว่าเรียกข้ามาพบ มีสิ่งใดหรือเจ้าคะ”

เงียบ…ผ่านไปหลายอึดใจ ทว่าดวงตาของเหรินหมิงยังคงจดจ้องอยู่ที่หนังสือ

” … “เสวี่ยหนิงกลอกตามองบน แอบบ่นในใจว่า

‘ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุรุษที่ท่านเรียก แล้วจะเรียกข้ามาทำไมมิทราบ! เรียกมาดูท่านนั่งเก๊กอ่านหนังสือหรืออย่างไร ในเมื่อไม่ยอมพูด เช่นนั้นข้าพูดเอง!’

ร่างบางขยับเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าว เปล่งวาจากับชายหนุ่มชัดถ้อยชัดคำ

“ท่านพี่เจ้าคะ หากเรียกข้ามาแล้วไม่มีสิ่งใดจะกล่าว เช่นนั้นข้าขอกล่าวในสิ่งที่ตัวข้าไตร่ตรองและแน่ใจมาพักนึงแล้ว ว่านี่เป็นหนทางที่ดีสำหรับตัวท่านและข้า”

ดวงตาของเสวี่ยหนิงทอประกายแน่วแน่ เอ่ยในสิ่งที่ปรารถนาออกมา

“พวกเราหย่ากันเถอะเจ้าค่ะ”

************