บทที่ 5 ข้าต้องการหย่ากับท่านเจ้าค่ะ ตอนต้น

บทที่ 5 ข้าต้องการหย่ากับท่านเจ้าค่ะ ตอนต้น

ถ้อยคำของเสวี่ยหนิงเรียกความสนใจจากเหรินหมิงตามคาด เขาลดมือที่ถือหนังสือลง ทอดมองสตรีที่ชื่อว่าเป็นภรรยาของตน ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูผ่อนคลายก่อนหน้านี้ แปรเปลี่ยนเป็นเย็นชา สุ้มเสียงที่เปล่งออกมาเจือความไม่พอใจอยู่ในนั้น

“เจ้าพูดว่าอะไรนะเชียนเสวี่ยหนิง”

“ข้าต้องการหย่ากับท่านเจ้าค่ะ” เสวี่ยหนิงเอ่ยความประสงค์ของตนออกมาอีกครั้งอย่างไม่ลังเล ดวงตาสีน้ำตาลกลมโต จดจ้องดวงตาสีนิลเย็นชาของเหรินหมิงโดยไม่หลบหลีก ในเมื่อได้โอกาสประจวบเหมาะ สี่สมบัติล้ำค่าในห้องหนังสือ* ก็มีอยู่ครบ เพียงแค่ฝนหมึกเพิ่มก็สามารถเขียนหนังสือหย่าได้ทันที ไม่มีที่ไหนเหมาะสมไปกว่าที่นี่อีกแล้ว

เหรินหมิงนิ่งอึ้งหลังได้ยินถ้อยคำจากปากหญิงสาว จดจ้องใบหน้างามที่ปราศจากชาดแต่งแต้มเหมือนในสมัยก่อน ด้วยแววตายากคาดเดา จากนั้นจึงยกหนังสือขึ้นมาอ่านอีกครั้ง พร้อมเอ่ยขึ้นว่า

“กลับไปได้แล้ว หากจะใช้วิธีขอหย่าเพื่อเรียกร้องความสนใจจากข้า เจ้าเสียเวลาเปล่าแล้วเชียนเสวี่ยหนิง”

“…” เสวี่ยหนิงมุมปากกระตุกยิกๆ

เรียกร้องความสนใจกะผีน่ะสิ เจ้าคนแซ่เหริน หลงตัวเองเอ้ย ข้าต้องการหย่าจริงๆ ย่ะไม่ใช่หย่าเล่นๆ

แม้นว่าในใจกำลังก่นด่าเขา ทว่ากลับกล่าววาจาด้วยท่าทีสงบนิ่ง

“ท่านพี่ ท่านเข้าใจข้าผิดแล้วเจ้าค่ะ ที่ข้าเพิ่งกล่าวออกมาคือความจริง ข้า ต้อง การ หย่า ไม่ได้ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจจากท่านแม้แต่น้อย ขอเหรินซื่อจื่อโปรดให้ความร่วมมือ เขียนใบหย่าให้ข้าด้วยเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะถือว่าเป็นพระคุณอย่างสูง”

คราวนี้เหรินหมิงยอมขยับตัวลุกขึ้นจากตั่ง แสยะยิ้มดูยียวนผิดกับท่าทีเย็นชาก่อนหน้านี้

“เชียนเสวี่ยหนิง! สตรีร้ายกาจอย่างเจ้า นึกอยากจะแต่งเข้ามาก็ทำทุกอย่าง กระทั่งทำร้ายตัวเองเพื่อเรียกร้องความสนใจจากข้า เฮอะ! พอรู้ตัวว่าเรียกร้องความสนใจจากข้าอย่างไรก็ไม่สำเร็จ เลยคิดอยากจะหย่าแล้วก็มาขอหย่าง่ายๆ แบบนี้อย่างนั้นรึ เจ้าเห็นสกุลเหรินเป็นอะไร อย่าฝันเฟื่องไปหน่อยเลย! ข้าไม่หย่า!”

“ท่านพี่เจ้าคะ ในเมื่อท่านรู้ว่าข้าร้ายกาจ อีกทั้งตัวท่านเองก็หาได้พึงใจข้า เช่นนั้นก็ยอมหย่าให้ข้าเถิดเจ้าค่ะ ท่านจะได้ไปครองรักกับแม่นางซ่งสุดที่รักของท่านสมใจอย่างไรเจ้าคะ ไม่ดีหรือ” วินวินกันทั้งสองฝ่ายเลยนะ

“ข้าบอกแล้วอย่างไรว่า ข้า ไม่ หย่า!” เหรินหมิงยืนกรานเสียงแข็ง คนที่มีสิทธิ์อ้าปากขอหย่าได้ต้องเป็นเขาเท่านั้นไม่ใช่นาง!!!

อ้าว! พูดอย่างนี้ก็สวยเซ่ ด้ายย!!! เสวี่ยหนิงเริ่มอารมณ์ขึ้น

“เพ้ย! จะยอมหย่าให้ข้าดีๆ หรือจะหย่าทั้งน้ำตาเจ้าคะท่านพี่!!” ในเมื่อคุยกันดีๆ ไม่รู้เรื่อง แบบนี้มันต้องเจอไม้แข็ง!

เสวี่ยหนิงเริ่มพับแขนเสื้อขึ้น ก่อนย่างสามขุมเข้าไปหาสามี ด้วยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม

“จะ เจ้า นั่นเจ้าจะทำอะไร เชียนเสวี่ยหนิง อย่ามาทำกิริยาก้าวร้าวเช่นนี้กับข้า กลับเรือนของเจ้าไปเสีย” เหรินหมิงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ยามได้เห็นรอยยิ้มชั่วร้ายของหญิงสาว ขยับเท้าก้าวถอยหลัง จนไปชนกับขอบโต๊ะทำงาน

เสวี่ยหนิงหมุนข้อมือ ยืดแขน สะบัดคอในท่าอบอุ่นร่างกาย นางไม่ได้ฝึกฝนการต่อสู้มาพักหนึ่งแล้ว ใช้บุรุษตรงหน้าเป็นกระสอบทรายท่าจะดี!

“เหรินหมิง ยอมหย่าให้ข้าเสียดีๆ หากไม่อยากเจ็บตัว” ร่างบางเค้นเสียงลอดไรฟัน โน้มตัวตามเหรินหมิงที่กำลังเอนกายไปด้านหลังอย่างเลี่ยงไม่ได้ มือเล็กคว้าข้อมือของชายหนุ่ม ปลายนิ้วสัมผัสชีพจรที่กำลังเต้นระรัวของอีกฝ่าย

ใบหน้างามของนางอยู่ห่างใบหน้าของเขาเพียงคืบ กลิ่นหอมละมุนผ่อนคลายจากกายหญิงสาว โชยเข้าจมูกของเหรินหมิง ดวงตาสีนิลสบประสานดวงตาเมล็ดซิ่งกลมโตฉ่ำน้ำ ขนตายาวหนาเป็นแพ ริมฝีปากอิ่มแดงมันวาว ผิวหน้าขาวเนียนละเอียดละออ คิ้วทรงใบหลิวเรียงเส้นสวย ที่ใต้หางซ้ายมีไฝเม็ดเล็กดูเย้ายวน เชียนเสวี่ยหนิงงดงามถึงเพียงนี้เชียวหรือ ไยเขาถึงไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน

แต่ก่อนที่เสวี่ยหนิงจะได้ทันอุ่นเครื่อง ระฆังช่วยชีวิตอย่างฮูหยินเฒ่าฝางก็ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน ขัดจังหวะการข่มขู่สามีเพื่อขอหย่า

******************

*สี่สมบัติล้ำค่าในห้องหนังสือ : ได้แก่ พู่กัน น้ำหมึก จานฝนหมึก และกระดาษ