บทที่ 5 ข้าต้องการหย่ากับท่านเจ้าค่ะ ตอนปลาย

บทที่ 5 ข้าต้องการหย่ากับท่านเจ้าค่ะ ตอนปลาย

“พวกเจ้าทำอะไรกันน่ะ!” หญิงชราเอ่ยเสียงเข้ม ยามเห็นว่าเชียนเสวี่ยหนิงอยู่ในท่าทางล่อแหลมกับบุตรชาย

เสวี่ยหนิงแค่นเสียงขึ้นจมูก กระตุกยิ้มร้ายให้เหรินหมิง ขยับปากเอ่ยกับเขาความว่า

“หึ! ดวงแข็งใช้ได้เหมือนกันนะเจ้าคะ แต่หากไม่อยากถูกข้าจับหักแขน แล้วบังคับให้ลงชื่อในหนังสือหย่าทั้งน้ำตา ท่านควรให้ความร่วมมือกับข้าแต่โดยดี” ร่างบางย้ายตัวเองออกมา หมุนตัวกลับมายอบกายแสดงความเคารพหญิงชราอย่างนอบน้อม

“คาราวะฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ สบายดีนะเจ้าคะ ข้าเสร็จธุระกับท่านพี่แล้ว ขอตัวก่อนเจ้าค่ะ “จากนั้นก็ผละไป ทิ้งเหรินหมิงที่หน้าแดง จังหวะหัวใจเต้นไม่เป็นระส่ำไว้กับโต๊ะทำงาน

ฮูหยินผู้เฒ่าฝางก้าวมาบุตรชายที่สีหน้าดูไม่ปกตินัก “นางมาที่นี่ได้อย่างไร มิใช่ว่าเจ้าสั่งห้ามไม่ให้นางมาเหยียบที่เรือนของเจ้าหรอกรึ “

เหรินหมิงขยับตัวออกจากโต๊ะทำงาน ประคองมารดาไปนั่งที่ตั่ง เล่าให้ฟังถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

ฮูหยินผู้เฒ่าฝางเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ เรื่องที่บุตรชายของนางไม่ยอมหย่าให้เชียนเสวี่ยหนิง

“อาหมิง เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ในเมื่อเจ้าไม่พึงใจนาง ออกจะรังเกียจนางด้วยซ้ำ ไยไม่หย่าให้นางไปเสีย แม่ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเจ้าจะรั้งนางไว้ทำไม”

เหรินหมิงมิเอ่ยคำใดตอบมารดา ทว่าสายตากลับจดจ้องไปยังกระบอกใส่ภาพวาดที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานแทน

เวลานี้ผู้ที่เป็นหัวข้อสนทนากำลังสั่งให้สาวใช้ไปขนสินเดิมของตนมาไว้ที่เรือนทั้งหมด เพราะดูจากสภาพการณ์ในวันนี้ เห็นทีว่าเหรินหมิง คงไม่ยอมให้ความร่วมมือง่ายๆ เหมือนอย่างที่นางคิด ซึ่งนางเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเป็นเพราะเหตุใด ในเมื่อไม่รักกันก็เลิกกันไปเสียดีกว่า มาผูกมัดกันไว้ก็ทรมานทั้งคู่ ตรรกะง่ายๆ ทำให้กลายเป็นยากเสียอย่างนั้น ผู้ชายเนี่ยนะ เข้าใจยากจริงๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น

ซูลี่ที่ได้รับคำสั่งจากนายหญิงให้ไปบอกพานข่ายเตรียมรถม้า กำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินกลับรายงานเจ้านายที่เรือนหน้าตาตื่น

“นายหญิง แฮ่กๆๆ นายหญิงเจ้าคะ กะ เกิดเรื่องแล้วเจ้าค่ะ นายท่านเจ้าค่ะ นายท่านสั่งคนเฝ้าประตูไว้ว่า ห้าม แฮ่กๆ ห้ามไม่ให้นายหญิงออกไปนอกจวน หากไม่ได้รับอนุญาตจากนายท่านเจ้าค่ะ” ซูลี่เกาะขอบประตูหอบหายใจเอ่ยรายงานตะกุกตะกัก จากนั้นก็กระดกน้ำชาที่ซูฮวายื่นให้จนหมดจอก

คนฟังไม่รู้สึกแปลกใจเลยสักนิด เหรินหมิงเริ่มเล่นสงครามประสาทเหมือนดั่งที่นางคาดไว้ไม่มีผิด

“ซูฮวา ไปหยิบไม้ตีสุนัขมา ข้าจะไปเก็บคะแนนโหวตเสียหน่อย” คิดว่าจะมีปัญญาห้ามไม่ให้นางออกไปข้างนอกอย่างนั้นหรือ คิดผิดแล้วเหรินหมิงเอ๋ย กระดูกมันคนละเบอร์กันน้องชาย วิญญาณพี่สาวอายุสามสิบสองแล้ว ไม่ใช่หญิงสาวอายุสิบหกเหมือนกายหยาบ

“คะแนนโหวตอะไรเจ้าคะนายหญิง” ซูฮวายื่นไม้พลองขนาดเหมาะมือที่นายหญิงสั่งทำมาจากร้านขายเครื่องเรือน

“ไปถึงก็รู้เอง ถือไม้ตามมา” หญิงสาวทั้งสามถือไม้ตีสุนัขคนละอัน เดินอาดๆ ไปหน้าจวนด้วยท่าทางคล้ายนักเลงโต

และเมื่อไปถึง

คนเฝ้าประตูทั้งสอง รีบก้าวมายืนขวางหน้าเสวี่ยหนิง ตามคำสั่งที่ได้รับมาจากเหรินหมิงอย่างเคร่งครัด

“ออกไปไม่ได้ขอรับฮูหยินน้อย นายท่านสั่งไว้ว่าหากไม่ได้รับอนุญาต ห้ามท่านหรือบ่าวรับใช้คนใดของท่านออกไปข้างนอกเด็ดขาดขอรับ”

เสวี่ยหนิงมองบุรุษทั้งสองด้วยสายตาเฉยชา ทว่ากลับทำพวกเขาเสียวสันหลังวาบ ฮูหยินน้อยดูน่าเกรงขามเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน

ครั้นได้เห็นสีหน้าของคนเฝ้าประตู เสวี่ยหนิงกระตุกยิ้มชั่วร้าย ปรายตามองขณะเอ่ยวาจา

“ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าเลือก จะหลีกทางให้ข้าออกไปดีๆ หรือต้องให้ข้าฟาดพวกเจ้าด้วยไม้ตีสุนัขของข้าเสียก่อน เลือกเอา!”

******************