ฉากที่ 4

งานยังคงดำเนินต่อไป เมื่อถึงช่วงเวลาเปิดตัว Wedding Presentation ซึ่งเป็นการเล่าเรื่องราวความรักของบัวรัตนาและนรกานต์ แม้จะเป็นเพียงการสร้างภาพที่จอมปลอม แต่นรกานต์ก็แสดงออกอย่างยอดเยี่ยม ราวกับว่าพวกเขาคบหากันมานานและเต็มไปด้วยความรักอันหวานชื่น ภาพและเสียงที่ถ่ายทอดออกมานั้นช่างดูสมจริง จนยากที่ใครจะสังเกตเห็นว่ามันเป็นเพียงการแสดง

เมื่อคลิปสิ้นสุดลง เสียงปรบมือดังกึกก้อง บัวรัตนาและนรกานต์ต้องเดินเคียงคู่กันอีกครั้งบนพรมสีแดง ท่ามกลางสายตาจับจ้องของแขกผู้มีเกียรติ บัวรัตนายิ้มหวานให้กับเจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้นกลับแฝงไปด้วยความคิดและแผนการที่เธอเตรียมไว้อย่างดี แผนการแก้แค้นที่กำลังจะถูกเปิดเผยในไม่ช้านี้

“คุณบัว” นรกานต์ยื่นมืออกมา และเธอก็วางมือของตัวเองลงไปอย่างนุ่มนวล แม้จะยิ้มออกมาอย่างสดใส แต่ใจของบัวรัตนาเต็มไปด้วยความตั้งใจที่จะเอาคืน เธอรู้ดีว่าเกมนี้ยังไม่จบ และเธอจะไม่ยอมเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ในเกมที่ตัวเองไม่ได้เลือกเล่น

“ในลำดับถัดไป ขอเชิญเจ้าบ่าวและเจ้าสาวกล่าวแสดงความรู้สึกให้กับแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมแสดงความยินดีในงานพิธีสมรสในวันนี้...”

ขณะพิธีกรชายกล่าวบทพูดยืดยาว บัวรัตนาก็สอดสายตาหาโอเมก้าชายท้องแก่คนนั้น แต่ไม่ว่าเธอจะเพ่งมองแค่ไหนก็ไม่พบเขาเลย หรือว่าเขาออกจากงานนี้ไปแล้ว?

ชลธารเดินกลับมาประจำจุดของตัวเองหลังจากจัดการโซนทำอาหารเรียบร้อย แต่ทันทีที่เขามากลับเข้ามาในงานก็ได้พบกับภาพเจ้าบ่าวและเจ้าสาวในงานวันนี้เต็มตา ผู้ชายในชุดสูทสีขาว ผมดำสนิท ตาเฉี่ยวคม และเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคนนั้น

อัลฟ่าที่ทำให้เขาท้องคืนนั้นคือคนเดียวกับเจ้าบ่าวในวันนี้!

หัวใจของชลธารเต้นเร็วและแรงจนแทบจะระเบิด ความทรงจำในค่ำคืนที่ฮีตจนไม่ได้สติหวนกลับมาทำร้ายเขาอีกครั้ง ถ้าวันนั้นเขาควบคุมตัวเองได้บ้าง ก็คงไม่ต้องเป็นขี้ปากคนและไม่ต้องท้องโดยไม่มีพ่อของลูก! ความตกใจทำให้ในท้องของเขาเจ็บแปลบ ครรภ์หนักอึ้งเริ่มปวดหน่วงอย่างหนักราวกับกำลังจะคลอด ชลธารยืนกุมท้องใหญ่ ๆ อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะล้มลงไปกองกับพื้นด้วยความเจ็บปวดที่เกินทานทน

บัวรัตนาสังเกตเห็นเหตุการณ์ที่ไม่ปกติทันที สายตาของเธอจับจ้องไปยังร่างของโอเมก้าท้องแก่ที่กำลังเจ็บท้องคลอด ทันทีที่เห็นใบหน้าคนที่มีส่วนในการทำลายชีวิตเธอในอดีต ความรู้สึกโกรธแค้นแล่นก็ผ่านเข้ามาในใจ ทว่าบัวรัตนาไม่ใช่คนเดิมที่ถูกควบคุมด้วยเส้นเรื่องในนิยายอีกแล้ว หนนี้เธอตัดสินใจทำสิ่งที่แตกต่างออกไป

ร่างระหงในชุดเจ้าสาวกระโดดลงจากเวทีอย่างไม่ลังเล ท่ามกลางเสียงฮือฮาของแขกในงานและพิธีกรที่ดูตกตะลึง เธอรีบวิ่งตรงไปประคองร่างของชลธารที่กำลังคู้ตัวทรมานอยู่บนพื้น ก่อนจับมือของเขาไว้อย่างอ่อนโยน ราวกับว่าพวกเขารู้จักกันมานาน

“อดทนก่อนนะ ใจเย็น ๆ ฉันจะเรียกรถพยาบาลให้”

บัวรัตนาเอ่ยด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความห่วงใยปนร้อนใจ พยายามปลอบโยนอีกฝ่ายแม้ตัวเองจะร้อนรนไม่ต่างกัน แม้จะรู้ดีว่าสถานการณ์นี้อาจทำให้ทุกอย่างพังทลาย แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ เธอก็ยังเลือกที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง เพราะหากถอยออกมามองในมุมคนนอก ชลธารเองก็นับเป็นเหยื่อคนหนึ่งจากการกระทำของนรกานต์เหมือนกัน

ไม่เพียงแต่แขกในงานเท่านั้นที่อึ้งกับเหตุการณ์นี้ นรกานต์เองก็เช่นกัน เขายืนอึ้งอยู่บนเวที ทำอะไรไม่ถูก แขกในงานเริ่มมามุงดู ทำให้สถานการณ์ยิ่งวุ่นวาย

“บัว เกิดอะไรขึ้น? ลูกลงมาจากเวทีทำไม!” คุณหญิงกัลยา แม่ของบัวรัตนา เข้ามาดูสถานการณ์ด้วยความตกใจ แม้เธอจะตกใจเรื่องมีคนจะคลอดในงาน แต่การที่บัวรัตนาลงมาด้วยตัวเองเช่นนี้ยิ่งทำให้งานยุ่งเหยิง

“รถพยาบาลมาหรือยัง!”

“คงใกล้มาแล้วมั้ง คนนี้เป็นใคร ทำไมลูกต้องมาดูเขาด้วยตัวเอง?” ในสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นนี้ แม่ของเธอยังมีแก่ใจมาถาม

“ไว้บัวจะอธิบาย ต้องรีบพาเขาไปรอรถพยาบาลก่อน!”

บัวรัตนายังไม่ทันได้เคลื่อนย้ายชลธาร เสียงไซเรนของรถพยาบาลก็ดังขึ้นนอกห้องจัดงาน ไม่นานเจ้าหน้าที่สองนายรีบฝ่าฝูงชนเข้ามาหาชลธาร พวกเขารีบยกเขาขึ้นเปลและเข็นออกไปด้านนอกเพื่อส่งโรงพยาบาล บัวรัตนาไม่ลังเลที่จะตามไป แต่แม่ของเธอกลับรั้งไว้

“บัว ไม่ต้องไปก็ได้ลูก อยู่จัดงานให้เสร็จก่อน” แม่ของเธอเห็นว่ามีรถพยาบาลมารับแล้ว และอีกไม่นานก็จะถึงมือหมอ จึงคิดว่าไม่มีความจำเป็นที่บัวรัตนาต้องตามไป

“ไม่ไปไม่ได้ค่ะแม่ คนคนนี้สำคัญกับบัวมาก บัวฝากแม่ดูแลในงานแทนด้วยนะคะ” บัวรัตนาพูดจบก็รีบขึ้นรถตามชลธารไปทันที

“อดทนหน่อยนะ ชลธาร จะถึงโรงพยาบาลแล้ว อดทนไว้ก่อน!”

เมื่อรถพยาบาลเคลื่อนตัวออกไป แขกในงานเริ่มซุบซิบกันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ต่างก็พากันถามหาเจ้าสาวกันอย่างวุ่นวาย ครั้นญาติฝั่งเจ้าสาวยืนยันว่าจะตามไปที่โรงพยาบาลด้วย ทำให้ฝ่ายตระกูลเจริญผลวัฒนาต้องอยู่รับหน้าสถานการณ์และแก้ไขข่าวเบื้องต้น เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดผลกระทบด้านลบตามมา ครอบครัวที่ห่วงแต่หน้าตาจึงต้องรับมือกับแขกที่เหลืออย่างเลี่ยงไม่ได้