ฉากที่ 3

“คุณบัวคะ ถึงเวลาแล้วนะคะ”

ออแกไนซ์สาวเร่งเตือนอีกครั้ง หล่อนไม่อยากให้ตารางของงานแต่งล่าช้าไปกว่านี้ แต่ในตอนนี้บัวรัตนากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

ถ้าเหตุการณ์เป็นไปตามเนื้อเรื่องในนิยาย หลังจากนี้เธอจะต้องขึ้นเวทีไปพร้อมกับนรกานต์ กล่าวขอบคุณแขกและแสดงความรักอันหวานชื่น แต่ในวันนั้นเองมีโอเมก้าคนหนึ่งเกิดเจ็บท้องคลอดขึ้นมากลางงานแต่งของเธอ เขาก็คือชลธาร—คนรักของนรกานต์ในปัจจุบัน นรกานต์รีบพาชลธารไปโรงพยาบาลทันที ทำให้ข่าวหน้าหนึ่งพาดหัวว่า ‘ทายาทสาวตระกูลดังถูกเจ้าบ่าวเทกลางงานแต่ง’

นั่นคือครั้งแรกที่เธอได้เจอกับชลธารเช่นกัน

บัวรัตนารู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวหมุนวนไปหมด หัวใจเธอเต้นระรัวกับความคิดที่ประเดประดังเข้ามา เธอรู้ดีว่านี่เป็นจุดสำคัญที่อาจจะเปลี่ยนแปลงอนาคตที่เธอจำได้จากนิยาย แต่คำถามคือ เธอจะทำอย่างไร? จะยอมให้เหตุการณ์ซ้ำรอย หรือจะลองทำอะไรที่ต่างออกไป?

“คุณบัวคะ?” เสียงออแกไนซ์สาวดังขึ้นอีกครั้ง กระตุ้นให้บัวรัตนาตัดสินใจ เธอลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ สูดหายใจลึกแล้วหันไปสบตากับหญิงสาวคนนั้นพร้อมพยักหน้า

“ฉันพร้อมแล้วค่ะ” เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่พยายามเก็บซ่อนความสั่นไหว แล้วเดินออกจากห้องเพื่อขึ้นเวทีไปพร้อมกับนรกานต์ ความคิดในหัวหมุนวนตลอดเวลา

‘ในเมื่อฉันได้โอกาสย้อนกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกรอบ หรือว่าฉันสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งที่จะเกิดขึ้นได้?’

บัวรัตนาครุ่นคิดในใจ ความทรงจำจากอดีตที่เลวร้ายคอยย้ำเตือนเธอถึงความผิดพลาดที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป เธอมีโอกาสที่จะเขียนเรื่องราวของตัวเองใหม่ เธอไม่ต้องเป็นแค่ตัวร้ายในนิยายอีกต่อไป หากเธอสามารถป้องกันไม่ให้เหตุการณ์เลวร้ายเหล่านั้นเกิดขึ้น เธอก็อาจเปลี่ยนชะตากรรมของตัวเองได้

บัวรัตนารู้ว่าความสำเร็จไม่ได้มาโดยง่าย แต่ความหวังที่เกิดขึ้นในใจ ทำให้เธอตัดสินใจแน่วแน่ เธอจะไม่ยอมให้เรื่องราวในนิยายมาบงการชีวิตเธออีกต่อไป ไม่ว่าอะไรก็ตามที่รออยู่ข้างหน้า เธอจะต่อสู้เพื่อสร้างเส้นทางชีวิตที่แท้จริงของเธอเอง

งานแต่งงานสุดอลังการที่จัดขึ้นนั้นสะท้อนถึงความฟุ่มเฟือยและฐานะในสังคม ผู้จัดงานทุ่มเงินหลักล้านเพื่อให้ทุกอย่างหรูหราสมบูรณ์แบบ แม้ว่าตระกูลเจริญผลวัฒนาจะใกล้ล้มละลายเต็มที แต่ทุกคนในครอบครัวรู้ดีว่าการแต่งงานครั้งนี้มีความหมายกับพวกเขามากเพียงใด

นอกเหนือจากเจ้าภาพและแขกผู้มีเกียรติแล้ว ส่วนสำคัญที่ทำให้งานในวันนี้ดำเนินไปอย่างราบรื่นก็คือทีมออแกไนซ์มืออาชีพ แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตาหรือฟ้าลิขิต หนึ่งในทีมงานนั้นมีโอเมก้าท้องแก่อยู่ด้วย เขาเป็นชายร่างบอบบาง สูงไม่ถึงร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตร แต่ต้องแบกท้องโตมาทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย

“ดูนั่นสิ หมอนั่นยังต้องทำงานอยู่อีก ท้องโตขนาดนั้นแล้วแท้ ๆ”

“จริงแก เป็นฉันลาคลอดนอนอยู่บ้านไปแล้ว แต่ก็นั่นแหละนะ ต่อให้อยู่บ้านก็ใช่ว่าจะมีคนดูแล ก็ท้องไม่มีพ่อนี่นา”

เสียงซุบซิบแว่วมาใกล้ ๆ ชลธารได้ยินทุกคำแต่ไม่แม้แต่จะหันไปมอง เขารู้ดีว่าพวกเธอกำลังพูดถึงเขาแน่ ๆ เพราะในที่นี้ไม่มีใครท้องเลยสักคน แม้ภายในใจจะรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดเหล่านั้น แต่เขาก็เลือกที่จะเมินเฉยและทำเป็นไม่สนใจ

“แกอย่าพูดดังสิ เดี๋ยวมันก็ได้ยินกันพอดี”

“โอ๊ย! แกจะกลัวอะไร หมอนั่นเคยมีเรื่องกับใครที่ไหน ก่อนหน้านี้หัวหน้าด่าผิดคนเขายังรับไปเฉย ๆ ไม่แก้ตัวสักคำ ฉันเห็นแล้วหงุดหงิดแทน คนเราจะอ่อนแอได้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ” ผู้หญิงสองคนนั้นยังคงไม่หยุดพูด

ชลธารได้แต่ถอนหายใจ งานนี้เป็นงานสุดท้ายก่อนที่เขาจะลาคลอดแท้ ๆ ‘ไม่มีพ่อแล้วไงล่ะ ผมจะดูแลลูกคนนี้ให้ดีที่สุดเอง ถึงแม้จะไม่มีใครเข้าใจหรือสนับสนุนก็ตาม...’ ชลธารย้ำเตือนตัวเองอีกครั้ง ก่อนหันไปจดจ่อกับงานที่อยู่ตรงหน้าอย่างเต็มที่

“ธาร ช่วยเข้าไปดูโซนทำอาหารหน่อยว่าเรียบร้อยไหม ไม่มีใครติดต่อมานานแล้ว” เสียงหนึ่งในทีมงานขอความช่วยเหลือผ่านวิทยุ อาหารคงจะมีปัญหาแน่นอน และตอนนี้ใกล้ถึงช่วงเปิดตัวบ่าวสาวแล้ว หากอาหารมาเสิร์ฟไม่ทัน แขกในงานอาจจะโมโหมากก็ได้

“ครับ จะไปเดี๋ยวนี้” ชลธารรีบเดินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ มุ่งหน้าไปยังพื้นที่จัดเตรียมอาหาร ความกดดันในใจของเขาทวีคูณขึ้นทุกขณะ แต่เขารู้ว่าต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด