04 ข่าวลือสะพัด

“สวรรค์! หล่อนเห็นหรือเปล่า! หล่อนเห็นเหมือนที่ฉันเห็นใช่ไหม?!” หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

จางซื่อพยักหน้าหงึก ๆ ดวงตาเป็นประกายระยับราวกับสุนัขจิ้งจอกเฒ่า

“เห็นสิ เห็นเต็มสองตาเลย! เจ้าเว่ยหลงกำลังอุ้มสหายหญิงยุวชนคนนั้นออกมาจากป่าลึก สองต่อสอง! แถมดูสภาพเธอสิ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าก็ดูหลุดลุ่ยชอบกล”

ข่าวลือในหมู่บ้านเล็ก ๆ เดินทางได้เร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่งในฤดูแห้งแล้ง เพียงไม่ถึงสองชั่วโมงเรื่องราวก็ถูกส่งต่อไปปากต่อปาก และถูกปรุงแต่งจนผิดเพี้ยนไปจากความจริงลิบลับ

จากเว่ยหลงอุ้มยุวชนสาวที่บาดเจ็บ กลับกลายเป็น..

“ฉันได้ยินมาว่าเว่ยหลงกับยุวชนคนสวยนั่นแอบไปพลอดรักกันในป่า! แต่ถูกจางซื่อจับได้คาหนังคาเขาเลยทีเดียว!”

และในท้ายที่สุด คำพูดเหล่านั้นก็กลายเป็นคำพูดที่ร้ายแรงที่สุด..

“โอ้สวรรค์! พวกเขาว่ากันว่าเว่ยหลงกับยุวชนสาวชาวเมืองคนนั้นทำเรื่องบัดสีบัดเถลิงกันในป่า! หล่อนมันจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ แกล้งทำเป็นเจ็บขาเพื่อให้เขาอุ้มกลับมากลบเกลื่อนความผิด!”

และแน่นอนว่าข่าวนี้ย่อมต้องลอยเข้าหูของหลี่เหมยจนได้

สหายผู้หวังดีของเธอรีบวิ่งหน้าตาตื่นมาเล่าเรื่องที่ได้ยินมาให้ฟังด้วยสีหน้าเห็นอกเห็นใจ แต่แววตากลับปิดซ่อนความยินดีไว้ไม่มิด

เพล้ง!

ถ้วยชาในมือของหลี่เหมยร่วงหล่นแตกกระจายบนพื้น ใบหน้างามของเธอซีดเผือดสลับกับแดงก่ำด้วยโทสะ

“ไม่จริง! เป็นไปไม่ได้! พี่เว่ยหลงไม่ใช่คนแบบนั้น!” หล่อนกรีดร้องออกมาอย่างไม่อาจควบคุม “ต้องเป็นนังจิ้งจอกนั่น! นังจิ้งจอกหลินเสวี่ยหรงนั่นมันต้องเป็นฝ่ายยั่วยวนเขาก่อนแน่ ๆ! หล่อนมันไร้ยางอาย!”

และความเจ็บปวดจากรักที่ไม่สมหวังก็พลันแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง

หลี่เหมยกลายเป็นหนึ่งในผู้ที่ช่วยสาดโคลนใส่หลินเสวี่ยหรงอย่างแข็งขันที่สุด เธอแต่งเติมเรื่องราว ใส่สีตีไข่จนภาพลักษณ์ของหลินเสวี่ยหรงในสายตาชาวบ้านนั้น กลายเป็นปีศาจจิ้งจอกที่มาเพื่อทำลายชายหนุ่มที่ดีที่สุดของหมู่บ้าน

ฝ่ายหลินเสวี่ยหรง หลังจากที่เว่ยหลงพาเธอมาส่งที่บ้านยุวชน เขาก็ทิ้งคำพูดไว้เพียงประโยคเดียว ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

“ไปหาหมอด้วย”

สายตาของเหล่ายุวชนที่มองมานั้นเต็มไปด้วยการเหยียดหยาม ความอิจฉา และการประณามหยามเหยียด บรรยากาศรอบตัวเธอเงียบเชียบและเย็นเยียบราวกับอยู่ในสุสาน ไม่มีใครพูดคุยกับเธออีก มีเพียงอวี๋ซินที่ยังคงแอบนำน้ำและอาหารมาให้ด้วยสีหน้าเป็นกังวล แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมามากนัก

ทว่าเธอกลับสงบนิ่งได้อย่างน่าประหลาด พลางทำความสะอาดบาดแผล และพันข้อเท้าของตนเองด้วยท่าทางใจเย็น ใบหน้างดงามนั้นเรียบเฉยจนอ่านไม่ออกว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่

แน่นอนว่าเธอไม่ใช่คนโง่ เธอย่อมรู้ดีว่าในยุคสมัยที่ให้ความสำคัญกับชื่อเสียงของสตรีเป็นที่สุดนี้ ข่าวลือแบบนี้สามารถทำลายเธอได้อย่างง่ายดาย และยังลากเอาอนาคตของทหารหนุ่มอย่างเว่ยหลงให้ตกต่ำลงไปด้วย

หลินเสวี่ยหรงทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ดวงตาที่เคยเรียบเฉยพลันฉายแววเย็นชา และคมกริบราวกับใบมีด ในสมองของเธอไม่ได้มีความหวาดกลัวหรือสิ้นหวังแม้แต่น้อย หากแต่กำลังวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็ว

‘เรื่องนี้จะจบแบบธรรมดาไม่ได้เสียแล้ว’ เธอคิดในใจ พลางยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มหยัน ‘ในเมื่อพวกเธออยากจะเล่นละครเรื่องใหญ่เรื่องนี้กันนัก งั้นฉันก็จะขอร่วมวงเล่นด้วยก็แล้วกัน!’

…

เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากพายุข่าวลือโหมกระหน่ำ

บรรยากาศในหมู่บ้านต้าซานก็หนักอึ้งราวกับมีเมฆดำทะมึนมาปกคลุม ทหารหนุ่มอย่างเว่ยหลงถูกเรียกตัวไปยังบ้านของผู้ใหญ่บ้านสือตั้งแต่ฟ้ายังไม่สางดีนัก ไม่นานหลังจากนั้น เด็กหนุ่มคนหนึ่งก็ถูกส่งมารับตัวหลินเสวี่ยหรงให้ตามไปสมทบ

หนทางจากบ้านยุวชนไปยังบ้านผู้ใหญ่บ้านนั้นไม่ไกลนัก ทว่าเนื่องจากข้อเท้าที่บาดเจ็บ จึงทำให้การเดินเหินเป็นไปอย่างยากลำบาก เธอต้องใช้กิ่งไม้ที่พอจะหาได้มาทำเป็นไม้เท้าพยุงกาย ทุกย่างก้าวที่เธอเหยียบย่ำลงไปบนผืนดิน ล้วนอยู่ภายใต้สายตาของชาวบ้านที่จับจ้องมาเป็นตาเดียว สายตาเหล่านั้นมีทั้งความอยากรู้อยากเห็น การดูแคลน และการประณามหยามเหยียดอย่างไม่ปิดบัง

ทว่าผู้ที่ถูกจับจ้องกลับเชิดหน้าขึ้นสูง แผ่นหลังตั้งตรงสง่าราวกับต้นสนบนยอดเขา ใบหน้างามเรียบเฉยเย็นชา ไม่แสดงความรู้สึกอ่อนแอหรือหวาดกลัวออกมาแม้แต่น้อย ท่าทีทระนงองอาจของเธอกลับทำให้ชาวบ้านที่กำลังนินทาอยู่ต้องหุบปากลงด้วยความประหลาดใจ

เมื่อมาถึงบ้านของผู้ใหญ่บ้าน บรรยากาศภายในห้องโถงก็ตึงเครียดยิ่งกว่าภายนอก ผู้ใหญ่บ้านสือนั่งอยู่หลังโต๊ะไม้ตัวใหญ่ ใบหน้าของเขาถมึงทึงราวกับจอมยุทธ์ที่กำลังจะตัดสินคดีความ เว่ยหลงยืนตัวตรงแน่วอยู่ด้านข้าง กายสูงใหญ่ของเขาไม่ไหวติง แต่แววตากลับฉายแวบซับซ้อน

“มาแล้วเหรอ?” ผู้ใหญ่บ้านสือเอ่ยเสียงเรียบ พลางพยักพเยิดให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่

เมื่อหลินเสวี่ยหรงนั่งลงแล้ว เขาก็รีบเอ่ยเข้าประเด็นทันที

“พวกเธอรู้ใช่หรือเปล่าว่าตอนนี้ทั่วทั้งหมู่บ้านเขาลือกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว?”

“…”

เมื่อไม่ได้คำตอบ ผู้ใหญ่บ้านสือจึงหันไปทางเว่ยหลง

“เว่ยหลง! นายเป็นทหารของกองทัพ เป็นความภาคภูมิใจของหมู่บ้านเรา แต่ตอนนี้ชื่อเสียงของนายกำลังจะป่นปี้เพราะเรื่องนี้! หากเรื่องนี้ล่วงรู้ไปถึงหูผู้บังคับบัญชาของนาย นายคิดว่าผลที่ตามมาจะเป็นยังไง?!”

จากนั้นเขาก็ตวัดสายตาคมกริบมายังหลินเสวี่ยหรง

“และเธอ หลินจือชิง! แม้เธอจะมาจากเมืองใหญ่ แต่เมื่อมาอยู่ที่นี่ก็ต้องปฏิบัติตามกฎ ในยุคสมัยนี้ ชื่อเสียงของสตรีนั้นสำคัญยิ่งกว่าชีวิต! เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!”

ยังไม่ทันที่หลินเสวี่ยหรงจะได้เอ่ยคำใด เว่ยหลงก็ก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว เสียงของเขาทุ้มต่ำและมั่นคง

“ผู้ใหญ่บ้าน เป็นความผิดของผมเอง สหายหญิงหลินบาดเจ็บ ผมเพียงแค่ช่วยเหลือเธอในฐานะสหายร่วมชาติเท่านั้น เรื่องทั้งหมดไม่ได้มีอะไรมากไปกว่านั้น”

การออกหน้ารับผิดชอบแต่เพียงผู้เดียวของเขาทำให้หลินเสวี่ยหรงเหลือบมองแผ่นหลังนั้นด้วยแววตาประหลาดใจ

“ช่วยเหรอ?!” ผู้ใหญ่บ้านสือทุบโต๊ะอย่างรุนแรง จนถ้วยชาสะท้าน “แต่ในสายตาชาวบ้านมันไม่ใช่อย่างนั้นไง! ตอนนี้ปากคนยาวกว่าผ้าสิบ¹จั้งไปแล้ว! นายจะให้ฉันไปคอยอธิบายให้ทุกคนฟังเหรอว่ามันเป็นแค่อุบัติเหตุ? ใครจะเชื่อ!!!”

เขาถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย ความโกรธเกรี้ยวเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนใจในชะตากรรม เขาจ้องมองหนุ่มสาวทั้งสองตรงหน้าเขม็ง ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ชี้ขาดทุกสิ่ง

“หนทางที่จะดับไฟป่ากองนี้ได้ มีเพียงทางเดียวเท่านั้น” บรรยากาศในห้องพลันเงียบสงัดลงในบัดดล

ผู้ใหญ่บ้านสือจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของทั้งสองคน แล้วเอ่ยออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

“คือการแต่งงาน”

คำว่าแต่งงานของผู้ใหญ่บ้านยังคงลอยค้างอยู่ในอากาศ มันทั้งหนักอึ้ง และบีบคั้นจนแทบหายใจไม่ออก บรรยากาศในห้องพลันเงียบสงัดลงในบัดดล มีเพียงเสียงลมหายใจของคนสามคนที่ยังคงยืนยันว่ากาลเวลายังไม่ได้หยุดนิ่ง

สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่เว่ยหลงเป็นลำดับแรก เพราะเขาเปรียบเสมือนต้นเรื่องของเรื่องราวอื้อฉาวในครั้งนี้ ทหารหนุ่มผู้เคยมีใบหน้าเรียบเฉยดุจศิลาสลัก บัดนี้กลับปรากฏร่องรอยความขัดแย้งอย่างรุนแรงขึ้นในดวงตา กำปั้นของเขาที่แนบอยู่ข้างลำตัวกำแน่นจนขึ้นข้อขาว

ในใจของเขานั้นวุ่นวายสับสน เขาถูกตาข่ายที่ทอขึ้นจากเกียรติยศของทหาร และครรลองของสังคมที่เข้มงวดรัดรึงจนแทบขยับไม่ได้ การแต่งงานกับสตรีที่เขาแทบไม่รู้จักคนหนึ่ง ยุวชนสาวที่ดูบอบบางราวกับดอกไม้ในเรือนกระจก มันเปรียบเสมือนเส้นทางสู่หายนะสำหรับอนาคตของเขาชัด ๆ แต่การจะปล่อยให้เธอต้องมัวหมอง และชื่อเสียงของตนต้องด่างพร้อยเพราะความช่วยเหลือที่บริสุทธิ์ใจนั้น เป็นสิ่งที่จิตสำนึกของเขายอมรับไม่ได้

หลังจากที่เงียบไปเนิ่นนานราวกับหนึ่งชั่วชีวิต ในที่สุดเขาก็เค้นเสียงออกมาจากลำคออย่างยากลำบาก

“ผมตกลง”

สามคำสั้น ๆ ที่เปล่งออกมานั้นหนักแน่นราวกับคำสัตย์สาบาน แต่มันก็เป็นการยอมจำนนต่อหน้าที่ มิใช่ความปรีดา

เมื่อได้ยินคำตอบรับจากฝ่ายชาย ผู้ใหญ่บ้านสือก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขากับเว่ยหลงหันไปมองหลินเสวี่ยหรงพร้อมกัน ในใจคาดว่าคงจะได้เห็นภาพของหญิงสาวที่ร่ำไห้ฟูมฟายหรือแสดงท่าทีขัดขืนอย่างแน่นอน

ทว่าพวกเขากลับต้องผิดหวัง

หลินเสวี่ยหรงยังคงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยท่วงท่าสง่างาม ใบหน้าของเธอเรียบเฉยไร้ซึ่งหยาดน้ำตา ดวงตาหงส์คู่นั้นทอประกายล้ำลึกราวกับกำลังครุ่นคิดถึงปัญหาทางคณิตศาสตร์ที่ซับซ้อน มิใช่ชะตาชีวิตของตนเอง

ในสมองของเธอนั้นคือการคำนวณข้อดีข้อเสียอย่างรวดเร็ว ซึ่งข้อดีก็คือเธอจะได้รับทะเบียนบ้านในหมู่บ้านต้าซาน มีสถานะที่ถูกต้องตามกฎหมาย มีบ้านเป็นหลักแหล่งที่มั่นคงกว่าบ้านยุวชนร้อยเท่า มีครอบครัวเป็นฉากบังหน้าชั้นดีสำหรับการกระทำลับ ๆ ของเธอในอนาคต และที่สำคัญสามีในนามคนนี้ก็ดูเป็นคนมีเกียรติ ไม่น่าจะใช่พวกที่ชอบทุบตีทำร้ายภรรยา มันเสมือนกับทางลัดที่จะข้ามไปสู่ความมั่นคงที่เธอต้องการ ทว่าข้อเสียก็คือการสูญเสียอิสรภาพในการผูกมัดตนเองกับชายแปลกหน้า และความยุ่งยากของชีวิตสมรสที่ปราศจากความรัก

หลังจากที่เงียบไปชั่วครู่จนผู้ใหญ่บ้านสือเริ่มจะเอ่ยปากถาม เธอก็เงยหน้าขึ้นสบตากับเขาโดยตรงอย่างไม่หลบเลี่ยง น้ำเสียงของเธอสงบนิ่งและเยือกเย็น

“ผู้ใหญ่บ้านคะ ฉันมีเงื่อนไข”

คำพูดของเธอทำให้ชายทั้งสองในห้องต้องตะลึงงัน สตรีที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ สมควรจะเป็นฝ่ายที่เรียกร้องเงื่อนไขได้ด้วยหรือ?

“เงื่อนไข? เงื่อนไขอะไร?” ผู้ใหญ่บ้านสือถามกลับด้วยความประหลาดใจ

“การแต่งงานนี้เป็นไปเพื่อแก้ปัญหาเฉพาะหน้า” หลินเสวี่ยหรงเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ฉันตกลงจะแต่ง แต่มีข้อแม้ว่าหลังจากแต่งงานแล้ว ชีวิตของฉัน ฉันจะขอเป็นผู้ดูแลจัดการเอง ส่วนเขา.. สหายเว่ยหลง จะต้องไม่ก้าวก่ายการตัดสินใจส่วนตัวของฉัน และฉันก็จะไม่ก้าวก่ายเรื่องของเขา เราต่างคนต่างอยู่ ช่วยเหลือซึ่งกันและกันในฐานะสหายร่วมสถานการณ์ก็พอ”

นี่คือการเสนอสัญญาสมรสแต่ในนาม แนวคิดจากโลกอนาคตที่ถูกโยนเข้ามาในยุคสมัยที่เคร่งครัดประเพณีอย่างไม่เกรงกลัว!

ทั้งผู้ใหญ่บ้านสือ และเว่ยหลงต่างนิ่งอึ้งไปกับข้อเสนออันน่าทึ่งของเธอ พวกเขามองหญิงสาวตรงหน้าราวกับเพิ่งเคยเห็นเธอเป็นครั้งแรก ท่าทีที่สุขุมเยือกเย็น การใช้เหตุผลที่เฉียบขาด และข้อเรียกร้องที่อาจหาญของเธอนั้น.. ช่างไม่เหมือนสตรีที่พวกเขาเคยพบเจอมาก่อน

เว่ยหลงจ้องมองหลินเสวี่ยหรงด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ความจนใจเมื่อครู่ถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจ และความรู้สึกทึ่งอย่างยากจะอธิบายได้แวบหนึ่ง