03 บุรุษในเครื่องแบบ

หลายวันต่อมา ชื่อเสียงของหลินเสวี่ยหรงก็เริ่มเป็นที่รับรู้ในหมู่ยุวชนด้วยกัน แม้กลุ่มของชิงเหอจะยังคงคอยแขวะอยู่เสมอ แต่ก็ไม่มีใครกล้าดูแคลนเธออย่างเปิดเผยอีก

หลินเสวี่ยหรงยังคงเลือกใช้ชีวิตอย่างสงบเสงี่ยม ไม่โอ้อวด และยังคงออกไปสำรวจป่าเป็นกิจวัตร ซึ่งเป็นข้ออ้างชั้นดีในการเข้าไปจัดการฟาร์มในมิติและนำของเล็ก ๆ น้อย ๆ ออกมา

บ่ายวันหนึ่งขณะที่เธอกำลังเดินสำรวจอยู่บริเวณชายป่าซึ่งใกล้กับเขตที่อยู่อาศัยของชาวบ้าน ทว่าเสียงขวานจามไม้ที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอก็ดึงดูดความสนใจของเธอ

เมื่อมองลอดผ่านแนวพุ่มไม้เข้าไป เธอก็เห็นแผ่นหลังกว้างของบุรุษผู้หนึ่ง เขากำลังจามฟืนอยู่ข้างบ้านดินหลังหนึ่งที่แม้จะเก่าแก่แต่ก็ดูแลปัดกวาดอย่างสะอาดสะอ้าน ร่างของเขาสูงใหญ่กำยำ ทุกครั้งที่เหวี่ยงขวานลงมา มัดกล้ามบนแผ่นหลังและท่อนแขนก็ขยับเคลื่อนอย่างทรงพลัง และเปี่ยมด้วยประสิทธิภาพ ท่าทางเถรตรงแน่วแน่ราวกับทหารที่กำลังฝึกซ้อม

บนเสาไม้ข้าง ๆ กันนั้น มีเสื้อคลุมทหารสีเขียวมะกอกพาดไว้อย่างเป็นระเบียบ บ่งบอกสถานะของเขาของได้อย่างชัดเจน

‘ทหารนี่’ หลินเสวี่ยหรงประเมินในใจด้วยสายตาเรียบเฉย ‘แข็งแรงดี แต่ดูท่าทางจะเถรตรงเป็นท่อนไม้’

ในสายตาของเธอ บุรุษผู้นี้ก็ไม่ต่างจากผลผลิตของยุคสมัยที่ถูกหล่อหลอมด้วยระเบียบวินัยอันเข้มงวด แข็งแกร่ง มีความรับผิดชอบ แต่ก็น่าเบื่อและไร้ซึ่งความยืดหยุ่น เขาเป็นเพียงอีกหนึ่งองค์ประกอบของหมู่บ้านต้าซานแห่งนี้เท่านั้น ยังไม่ทันที่เธอจะหันหลังกลับ ก็มีร่างระหงของหญิงสาวผู้หนึ่งเดินตรงไปยังลานบ้านนั้น

หล่อนคือ หลี่เหมย หญิงสาวที่ได้รับการขนานนามว่าเป็นดอกไม้งามแห่งต้าซาน หล่อนมีรูปโฉมสะสวยหมดจดตามมาตรฐานของยุคสมัย ผิวสีน้ำผึ้ง ดวงตากลมโต และมีลักยิ้มบุ๋มที่แก้ม แต่ในแววตาของเธอนั้นกลับแฝงไว้ด้วยความรู้สึกอยากครอบครองอย่างชัดเจน

“พี่เว่ยหลง เหนื่อยไหมคะ?” น้ำเสียงของหลี่เหมยหวานหยดย้อยราวกับเคลือบด้วยน้ำผึ้ง “เหมยเอ๋อร์เอาน้ำเย็น ๆ มาให้”

บุรุษผู้นั้นหยุดการเคลื่อนไหว หันกลับมาเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาคมคาย แม้จะเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดเหงื่อ แต่ดวงตาของเขากลับสุขุมและลุ่มลึก

“ขอบใจ” เขาตอบรับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแต่สั้นห้วน ก่อนจะรับกระบอกน้ำมาดื่มโดยไม่ได้แสดงอารมณ์อื่นใดบนใบหน้า

ทว่าหลี่เหมยกลับไม่ยอมจากไปง่าย ๆ เธอยังคงยืนอยู่ใกล้ ๆ เอื้อมมือหยิบผ้าเช็ดหน้าที่ซ่อนไว้ในแขนเสื้อขึ้นมา

“ดูสิคะ เหงื่อออกเต็มไปหมดเลย เดี๋ยวเหมยเอ๋อร์เช็ดให้นะ”

เว่ยหลงขยับตัวถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างเป็นธรรมชาติเพื่อรักษาระยะห่าง

“ไม่เป็นไร ฉันทำเองได้” เขาตอบปฏิเสธอย่างสุภาพแต่มั่นคง ทำให้มือของหลี่เหมยต้องชะงักค้างอยู่กลางอากาศ

หลินเสวี่ยหรงที่แอบมองดูบทละครรักใคร่ฉากนี้อยู่ไกล ๆ อดจะยกมุมปากขึ้นอย่างขบขันไม่ได้ ช่างเป็นภาพที่เห็นได้ดาษดื่นเสียนี่กระไร

‘บุรุษผู้เป็นที่หมายปองของสาวงาม ช่างเป็นเรื่องราวที่น่าเบื่อหน่ายซ้ำซาก’

เธอส่ายศีรษะเบา ๆ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบเชียบ

สายฝนที่โปรยปรายลงมาเมื่อคืนก่อนได้ชะล้างฝุ่นผงในอากาศไปจนหมดสิ้น แต่ก็ทิ้งความชื้นแฉะ และเส้นทางที่ลื่นผิดปกติไว้เบื้องหลัง หลินเสวี่ยหรงตั้งใจจะเข้าป่าให้ลึกกว่าเดิมในวันนี้ ด้วยหวังว่าจะได้หาสถานที่อันเป็นส่วนตัว เพื่อเข้าไปจัดการฟาร์มในมิติได้นานขึ้นอีกสักหน่อย

เธอเดินลึกเข้าไปในป่าทึบอย่างระมัดระวัง บรรยากาศรอบกายชื้น และอบอวลไปด้วยกลิ่นดินกลิ่นใบไม้ เสียงหยาดน้ำที่เกาะอยู่ตามใบไม้หยดลงบนพื้นเป็นระยะ ๆ ราวกับเสียงนาฬิกาของธรรมชาติ

ขณะที่กำลังปีนป่ายเนินดินที่ค่อนข้างสูงชันและเปียกลื่นอยู่นั้น หายนะก็มาเยือนโดยไม่คาดฝัน

“ว้าย!”

เท้าข้างหนึ่งของเธอเหยียบลงบนแผ่นหินที่ปกคลุมไปด้วยมอสสีเขียวชอุ่มซึ่งมองเห็นได้ยาก ร่างกายที่ยังไม่คุ้นชินกับความอ่อนแอของเจ้าของร่างคนเดิม จึงเสียการทรงตัวในทันที หลินเสวี่ยหรงรู้สึกราวกับโลกทั้งใบหมุนคว้าง ก่อนที่ร่างของเธอจะไถลลื่นลงจากเนินดินนั้นอย่างรวดเร็ว แม้มันจะไม่ใช่หน้าผาสูงชัน แต่การกระแทกกับพื้นดินแข็ง ๆ และรากไม้ที่ระเกะระกะก็ทำให้เธอเจ็บจนจุก

ตุบ!

ทว่าความเจ็บปวดที่รุนแรงที่สุดกลับพุ่งขึ้นมาจากข้อเท้าขวา มันเป็นความเจ็บปวดที่แหลมลึกราวกับมีเหล็กร้อนแดงทิ่มแทงอยู่ข้างใน

“อึก..” เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามจะยันกายลุกขึ้น แต่ทันทีที่น้ำหนักทิ้งลงบนเท้าขวา ความเจ็บปวดระลอกใหม่ก็ซัดเข้ามาจนเธอต้องทรุดกายลงกับพื้นอีกครั้ง ใบหน้าขาวผ่องซีดเผือดไร้สีเลือด ข้อเท้าของเธอบวมเป่งขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนน่ากลัว

‘บัดซบเอ๊ย! ร่างกายนี้มันอ่อนแอเกินไปแล้ว!’

หลินเสวี่ยหรงสบถในใจด้วยความขัดเคือง ความเจ็บปวดทางกายนั้นเทียบไม่ได้เลยกับความหงุดหงิดที่ต้องมาตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชแบบนี้ เธอพยายามใช้ความรู้ปฐมพยาบาลจากชาติก่อนเพื่อประเมินอาการ แต่ก็ทำได้เพียงรู้ว่าข้อเท้าของเธอแพลงอย่างรุนแรง และไม่มีทางจะเดินกลับหมู่บ้านด้วยตนเองได้แน่นอน

เธอนั่งนิ่งอยู่บนพื้นดินที่เย็นชื้น ความรู้สึกโดดเดี่ยว และอับจนหนทางเริ่มคืบคลานเข้ามาในจิตใจเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ทะลุมิติมา ความเจ็บปวดทำให้เผลอส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ ด้วยความลืมตัว

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่กำลังเหยียบย่ำใบไม้แห้งก็ดังขึ้นจากด้านบนของเนินดิน

หลินเสวี่ยหรงเงยหน้าขึ้นอย่างตื่นตระหนก ร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งปรากฏขึ้นย้อนแสงอาทิตย์ที่ส่องลอดลงมา เขาถือปืนยาวสำหรับล่าสัตว์ไว้ในมือ และมีกระต่ายป่าสองตัวห้อยอยู่ที่เอว ท่าทางของเขาองอาจและเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายของอันตราย

เมื่อเขาเดินลงมาใกล้ขึ้น หลินเสวี่ยหรงก็จำได้ในทันที.. เขาคือ เว่ยหลง ทหารหนุ่มที่เธอเคยปรามาสไว้ในใจว่าเป็นพวกเถรตรงน่าเบื่อ!

ฝ่ายเว่ยหลงเองก็ประหลาดใจไม่น้อยที่มาพบยุวชนสาวชาวเมืองผู้นี้ในป่าลึกเพียงลำพัง ในสภาพที่ดูอเนจอนาถแบบนี้ ดวงตาคมกริบของเขากวาดมองสถานการณ์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะหยุดลงที่ข้อเท้าซึ่งบวมเป่งผิดรูปของเธอ

“สหายหญิง เกิดอะไรขึ้น?” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำและราบเรียบ แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจที่ทำให้คนฟังต้องตอบตามความจริง

หลินเสวี่ยหรงสะบัดหน้าหนีความเจ็บปวด ก่อนจะตอบเสียงห้วน

“ฉันลื่นล้ม ข้อเท้าคงจะแพลง” เธอบอกเล่าข้อเท็จจริง ไม่ได้มีท่าทีอ่อนแอ หรือร้องขอความช่วยเหลือแม้แต่น้อย

เว่ยหลงขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาวางปืนและซากกระต่ายลง ก่อนจะย่อกายลงตรงหน้าเธอโดยไม่เอ่ยคำใดอีก มือใหญ่ที่หยาบกร้านจากการฝึกฝนและทำงานหนักยื่นออกมา แตะลงบนข้อเท้าของเธออย่างแผ่วเบาเพื่อประเมินอาการ

หลินเสวี่ยหรงสะดุ้งเฮือกกับสัมผัสที่ไม่คาดคิดนั้น ความร้อนจากฝ่ามือของเขาดูเหมือนจะส่งผ่านทะลุผิวหนังเข้ามาถึงกระดูก แต่การเคลื่อนไหวของเขานั้นกลับมั่นคงและเป็นมืออาชีพ ไม่ได้มีเจตนาล่วงเกินแม้แต่น้อย

“ดูท่าจะหนักอยู่” เขาเอ่ยขึ้นหลังจากตรวจดูอยู่ครู่หนึ่ง “เธอเดินเองไม่ไหวแน่”

หลินเสวี่ยหรงเม้มปากแน่น เธอรู้ดีกว่าใครว่าเขาพูดความจริง

เว่ยหลงลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอีกครั้ง ดวงตาของเขาทอดมองไปยังเส้นทางขรุขระที่ทอดยาวกลับสู่หมู่บ้าน ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าซีดขาวของหญิงสาวที่นั่งอยู่บนพื้น คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากันอย่างครุ่นคิด

ความเงียบเข้าปกคลุมระหว่างคนทั้งสอง มีเพียงเสียงลมหายใจและเสียงของพงไพรที่ขับขานอยู่รอบกาย เว่ยหลงขมวดคิ้วมุ่น ชั่งน้ำหนักระหว่างเกียรติยศและมนุษยธรรม การทิ้งสหายร่วมชาติที่บาดเจ็บไว้ในป่าลึกเพียงลำพังนั้นเป็นสิ่งที่จิตสำนึกของทหารอย่างเขายอมรับไม่ได้โดยเด็ดขาด

สุดท้าย เขาก็ตัดสินใจได้

“ฉันจะพาเธอกลับหมู่บ้าน” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เป็นประโยคบอกเล่าไม่ใช่คำถาม

“ฉันเดินเองได้!” หลินเสวี่ยหรงแย้งกลับตามสัญชาตญาณของความหยิ่งทระนง แม้จะรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ก็ตาม

เว่ยหลงไม่เสียเวลาโต้เถียงกับเธอ เขาย่อตัวลงอีกครั้ง สอดแขนข้างหนึ่งเข้าที่ใต้ข้อพับเข่าของเธอ ส่วนแขนอีกข้างช้อนเข้าที่กลางหลังอย่างมั่นคง ก่อนจะออกแรงยกร่างของเธอขึ้นมาแนบกับแผงอกอย่างง่ายดายราวกับกำลังยกปุยนุ่น

“ว้าย! นายจะทำอะไร! ปล่อยฉันนะ!”

หลินเสวี่ยหรงร้องเสียงหลงด้วยความตกใจระคนตื่นตระหนก นี่เป็นครั้งแรกในรอบสองชาติภพที่เธอต้องมาตกอยู่ในอ้อมแขนของบุรุษเพศอย่างใกล้ชิดถึงขนาดนี้

เธอพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่เรี่ยวแรงอันน้อยนิดของเธอก็ไม่ต่างอะไรกับลูกแมวที่พยายามจะต่อกรกับพญาเสือโคร่ง อ้อมแขนของเขาราวกับคีมเหล็กที่รัดร่างเธอไว้อย่างแน่นหนาจนไม่อาจขยับเขยื้อนได้ กลิ่นอายบุรุษเพศอันแปลกประหลาดที่ผสมปนเปกันระหว่างกลิ่นเหงื่อ กลิ่นดิน และกลิ่นแดด ลอยเข้าปะทะจมูกอย่างจังจนเธอต้องเผลอกลั้นหายใจ ใบหน้างามแดงซ่านด้วยโทสะและความอัปยศ

ฝ่ายเว่ยหลงเองก็รู้สึกถึงความอึดอัดไม่ต่างกัน ร่างในอ้อมแขนของเขานั้นช่างบอบบาง เบาหวิวจนน่าใจหาย ความนุ่มนิ่มและไออุ่นที่ส่งผ่านอาภรณ์เนื้อหยาบเข้ามานั้น เป็นสัมผัสที่เขาไม่คุ้นเคยอย่างยิ่ง

เขารู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจของเธอที่เต้นรัวราวกับกลองศึกอยู่ชิดกับแผงอกของตน ทหารหนุ่มทำได้เพียงเกร็งร่างให้แข็งทื่อราวกับท่อนไม้ สายตาจับจ้องไปเบื้องหน้าอย่างแน่วแน่ พยายามสะกดความรู้สึกปั่นป่วนในใจเอาไว้

“อยู่นิ่ง ๆ” เขาเอ่ยเสียงเข้ม “หากเธอยังดิ้นไม่หยุด เราสองคนได้ตกลงไปนอนกองกับพื้นด้วยกันแน่”

คำขู่ของเขาได้ผลชะงัด หลินเสวี่ยหรงหยุดดิ้นในทันที เธอหลับตาลงแน่น ไม่ยอมมองหน้าเขาและไม่ยอมมองสิ่งใดทั้งสิ้น ทำได้เพียงปล่อยให้เขาอุ้มเธอเดินฝ่าพงไพรไปอย่างเงียบงัน

เวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไหร่ก็สุดจะรู้ได้ ในที่สุดเว่ยหลงก็พาเธอมาจนถึงชายป่าซึ่งเป็นเขตติดต่อกับทุ่งนาท้ายหมู่บ้าน แสงแดดที่สาดส่องลงมาทำให้เธอต้องหยีตาลงเล็กน้อย

และในจังหวะนั้นเอง โชคชะตาก็เล่นตลกอย่างร้ายกาจที่สุด

กลุ่มหญิงวัยกลางคนของหมู่บ้านกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินกลับจากการเก็บฟืนผ่านมาเห็นภาพนั้นพอดี

ทุกคนหยุดชะงักราวกับถูกสาปให้เป็นหิน ปากอ้าตาค้าง ตะกร้าในมือแทบร่วงหล่นลงพื้น ภาพของทหารหนุ่มผู้เป็นที่หมายปองของสาว ๆ ทั้งหมู่บ้าน กำลังอุ้มยุวชนสาวชาวเมืองผู้เลอโฉมออกมาจากป่าลึกในท่าทางที่แสนจะใกล้ชิดสนิทสนม มันช่างเป็นภาพที่ชวนให้จินตนาการเตลิดไปไกลเสียเหลือเกิน!

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับ จางซื่อ หญิงชาวบ้านผู้เป็นหัวโจกด้านการกระจายข่าวสารของหมู่บ้าน ดวงตาของเธอเบิกกว้าง ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นยินดีจนเปล่งประกายวาววับราวกับหมาป่าที่เจอเหยื่อชิ้นโอชะ

เว่ยหลงเห็นสายตาเหล่านั้นก็รู้ได้ในทันทีว่าหายนะมาเยือนแล้ว ใบหน้าคมคายของเขาเคร่งขรึมลงในบัดดล

เว่ยหลงไม่ได้เอ่ยคำใดกับกลุ่มหญิงชาวบ้านที่ยืนตะลึงงันอยู่ เขาเพียงตวัดสายตาเย็นชาคมกริบมองพวกหล่อนแวบหนึ่ง ซึ่งเป็นผลให้ทุกคนหุบปากฉับลงในทันที ก่อนที่เขาจะก้าวเดินต่อไปด้วยใบหน้าเคร่งขรึม อุ้มร่างในอ้อมแขนมุ่งตรงไปยังบ้านยุวชนอย่างรวดเร็ว

ทว่าทันทีที่แผ่นหลังกว้างของเขาพ้นไปได้ไม่ไกล คำพูดมากมายก็ระเบิดขึ้น