09 ของติดไม้ติดมือ

เมื่อหลินเสวี่ยหรงก้าวเข้ามาในบริเวณลานหน้าบ้าน ชุนฮวาและเว่ยเหอหลานที่กำลังเก็บกวาดเครื่องมือทำไร่อยู่ก็หันมามองเป็นตาเดียวกัน

“แม่ หลานเอ๋อร์ ฉันกลับมาแล้ว” หลินเสวี่ยหรงเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม แม้จะเหนื่อยล้าจากการเดินทาง แต่ดวงตาของเธอกลับเป็นประกายสดใส

เธอวางตะกร้าที่หนักอึ้งลงบนโต๊ะไม้เตี้ย ๆ ตัวหนึ่ง ก่อนจะเริ่มหยิบของที่ซื้อหามาได้ออกมาวางทีละชิ้น

ชิ้นแรกคือด้ายและเข็มที่เธอใช้อ้างเป็นเหตุผลในการเข้าเมือง ชิ้นที่สองคือถุงแป้งสาลีขาวละเอียดที่หนักอึ้ง ชุนฮวาเริ่มเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย ชิ้นที่สามคือผ้าฝ้ายสีน้ำเงินเข้มเนื้อดี เว่ยเหอหลานถึงกับสูดปากอย่างตื่นเต้น ชิ้นที่สี่คือห่อยาสำหรับบำรุงร่างกาย และยาหม่องสำหรับทาแก้ปวดเมื่อย

และชิ้นสุดท้าย เธอก็ค่อย ๆ คลี่ใบตองที่ห่อไว้ออก เผยให้เห็นเนื้อหมูสามชั้นชิ้นใหญ่มันแทรกสวยงามที่ส่งกลิ่นสดใหม่

ทันทีที่เห็นเนื้อหมูชิ้นนั้น ทั้งลานบ้านก็ตกอยู่ในความเงียบงันราวกับถูกหยุดเวลา

สำหรับครอบครัวที่นับเมล็ดข้าวสารประทังชีวิตในแต่ละวันแล้ว การปรากฏตัวของเนื้อหมูชิ้นใหญ่นี้ไม่ต่างอะไรกับภาพฝันที่ไม่กล้าแม้แต่จะจินตนาการถึง ชุนฮวายืนนิ่งตัวแข็งทื่อ มือที่หยาบกร้านสั่นเทาเล็กน้อยขณะที่เอื้อมไปแตะชิ้นเนื้อนั้นเบา ๆ ราวกับกลัวว่ามันจะสลายไปในอากาศ

“พี่สะใภ้! เนื้อ! เป็นเนื้อจริง ๆ ด้วย!” เว่ยเหอหลานคือคนแรกที่หาเสียงของตนเองเจอ เธอร้องออกมาด้วยความดีใจจนสุดเสียง ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับ

“หรงเอ๋อร์” น้ำเสียงของชุนฮวาสั่นเครือ “นี่.. นี่เธอไปเอาของพวกนี้มาจากที่ไหนมา? มันต้องใช้เงินไม่น้อยเลยนะ!”

หลินเสวี่ยหรงคลี่ยิ้มอย่างใจเย็น เธอเตรียมคำตอบสำหรับคำถามนี้ไว้แล้ว

“แม่ ฉันโชคดีค่ะ” เธอเริ่มด้วยคำอธิบายที่ทุกคนคุ้นเคย “ตอนที่อยู่ในป่า ฉันเคยเจอสมุนไพรหายากบางอย่างเลยเก็บไว้ วันนี้เข้าเมืองไปเลยลองนำไปถามที่ร้านขายยาดู ไม่คิดว่าพ่อค้าจะยอมรับซื้อ แถมยังให้ราคาดีมากอีกด้วย”

จากนั้นเธอก็ยื่นห่อยาให้แม่สามี “ส่วนนี่ ฉันซื้อยามาให้แม่ไว้ทาแก้ปวดเมื่อย” แล้วจึงหันไปยื่นผ้าผืนงามให้เว่ยเหอหลาน “ผืนนี้สำหรับหลานเอ๋อร์ เอาไว้ทำรองเท้าคู่ใหม่นะ”

คำอธิบายของเธอสมเหตุสมผลและสอดคล้องกับโชคลาภที่เธอเคยได้รับมาก่อนหน้านี้ ทำให้ชุนฮวาปักใจเชื่อในทันที หญิงชรามองสะใภ้คนนี้ด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งขอบคุณ ตื้นตัน และภาคภูมิใจจนไม่อาจบรรยายเป็นคำพูดได้

ค่ำคืนนั้น ครัวเล็ก ๆ ของบ้านตระกูลเว่ยก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของอาหารอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในรอบหลายปี เสียงฉ่าของมันหมูที่ถูกเจียวในกระทะ เสียงนวดแป้งสาลีเพื่อทำหมั่นโถวขาวนุ่ม ทุกอย่างคือเสียงที่เต็มไปด้วยความสุข

เมื่อเว่ยหลงกลับมาถึงบ้าน เขาก็ต้องตะลึงกับภาพตรงหน้า

บนโต๊ะอาหารมีหมูสามชั้นผัดผักดองเค็มที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย มีหมั่นโถวลูกขาวอวบอ้วนวางเรียงรายอยู่เต็มจาน มารดา และน้องสาวของเขามีใบหน้าที่เปี่ยมสุขอย่างที่เขาไม่ได้เห็นมานานแสนนาน

เขามองไปยังภรรยาในนามของตน ผู้ที่กำลังตักอาหารให้ทุกคนด้วยรอยยิ้ม แล้วหัวใจของทหารหนุ่มผู้แข็งแกร่งก็พลันรู้สึกอ่อนโยนลงอย่างประหลาด

มื้ออาหารในค่ำคืนนั้นเป็นมื้อที่เปี่ยมไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม ทุกคนกินจนอิ่มหนำสำราญเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี แสงตะเกียงในบ้านดูเหมือนจะสว่างไสวกว่าทุกคืน ความทุกข์ยากที่ผ่านมาดูเหมือนจะจางหายไปในไออุ่นของมื้ออาหารที่แสนวิเศษนี้

หลังจากที่ทุกคนในบ้านตระกูลเว่ยหลับใหลไปพร้อมกับรอยยิ้ม และความอิ่มหนำสำราญแล้ว บรรยากาศภายในบ้านก็กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง แต่เป็นความเงียบที่อบอวลไปด้วยความสุข ไม่ใช่ความเงียบเหงาที่เย็นเยียบเหมือนเช่นเคย

ในห้องนอนเล็ก ๆ ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา หลินเสวี่ยหรงกำลังนั่งอยู่บนขอบเตียง เธอค่อย ๆ นวดคลึงข้อเท้าของตนเองที่ยังคงมีอาการปวดเมื่อยหลงเหลืออยู่จากการเดินทางไกลในวันนี้ แม้จิตใจจะเข้มแข็งขนาดไหน แต่ความอ่อนแอของร่างกายนี้ก็ยังคงเป็นโซ่ตรวนที่คอยฉุดรั้งเธออยู่เสมอ

ขณะนั้นเอง ประตูก็ถูกผลักเปิดออกอย่างแผ่วเบา ร่างสูงใหญ่ของเว่ยหลงเดินเข้ามาในห้อง หลังจากที่เขาไปตรวจดูความเรียบร้อยของประตูหน้าต่างรอบบ้านเสร็จแล้ว

สายตาของเขาจับจ้องไปยังข้อเท้าของเธอที่กำลังถูกนวดคลึงอยู่นั้น ในใจของทหารหนุ่มพลันรู้สึกอ่อนโยนลงอย่างประหลาด ตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาพยายามรักษาระยะห่าง นอนบนพื้นแข็ง ๆ ไม่เคยล่วงเกินเธอแม้แต่น้อย

แต่ในค่ำคืนนี้ ดูเหมือนว่าบางสิ่งบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนแปลงไป

เขาไม่ได้เอ่ยคำใดออกมา แต่กลับเดินตรงไปยังหีบไม้ของตนแล้วหยิบขวดกระเบื้องสีเข้มใบเล็กออกมาขวดหนึ่ง มันคือ¹เตี๋ยต๋าจิ่ว หรือสุรายาสำหรับทาแก้ฟกช้ำเคล็ดขัดยอกที่ทหารในกองทัพมักจะได้รับแจก กลิ่นสมุนไพรที่เข้มข้นและฉุนแรงลอยออกมาทันทีที่เขาเปิดจุกขวด

เว่ยหลงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินเสวี่ยหรง ก่อนจะค่อย ๆ คุกเข่าลงข้างหนึ่งต่อหน้าเธอ

“ยังเจ็บอยู่เหรอ?” เขาถามเสียงทุ้มต่ำ

หลินเสวี่ยหรงชะงักไปเล็กน้อยกับการกระทำที่ไม่คาดคิดของเขา เธอยังไม่ทันจะได้ตอบ เขาก็เทสุรายาสีเข้มลงบนฝ่ามือของตนเล็กน้อย ถูมือทั้งสองข้างเข้าด้วยกันเพื่อวอร์มให้ยาอุ่นขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเธอ.. ราวกับจะขออนุญาต

หัวใจของหลินเสวี่ยหรงเต้นผิดจังหวะไปชั่วขณะ ก่อนที่จะพยักหน้าให้เขาเบา ๆ เป็นการอนุญาต

ฝ่ามือที่ใหญ่ และหยาบกร้านของเขาสัมผัสลงบนข้อเท้าของเธออย่างแผ่วเบาแต่ก็มั่นคง ความร้อนจากฝ่ามือและฤทธิ์ของยาสมุนไพรค่อย ๆ แทรกซึมผ่านผิวหนังเข้าไปบรรเทาความเจ็บปวดได้อย่างน่าอัศจรรย์ ทักษะการนวดของเขานั้นช่างชำนาญนัก คงเป็นความรู้ที่ได้มาจากการเป็นทหารอย่างไม่ต้องสงสัย

ท่ามกลางความเงียบในห้องที่อาบไล้ด้วยแสงจันทร์ ความใกล้ชิดสนิทสนมนี้ได้ทลายกำแพงในใจของคนทั้งสองลงอย่างสิ้นเชิง

“วันนี้.. ขอบใจเธอมาก” เว่ยหลงเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ เสียงของเขาราบเรียบแต่กลับแฝงไว้ด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง “ฉันไม่ได้เห็นแม่ยิ้มแบบนั้นมานานมากแล้ว”

“ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย พวกคุณก็เป็นครอบครัวของฉันเหมือนกันนะคะ” เธอตอบกลับไปเสียงเบา เป็นคำพูดที่หลุดออกมาจากใจจริงโดยที่เธอเองก็ไม่ทันได้ตั้งตัว

เว่ยหลงนวดให้เธอต่ออีกครู่หนึ่งจนยาซึมซาบเข้าสู่ผิวหนังหมดแล้วจึงค่อย ๆ พันข้อเท้าของเธอด้วยผ้าสะอาดอีกชั้น เขาเงยหน้าขึ้นสบตาเธออีกครั้ง ระยะห่างระหว่างใบหน้าของพวกเขานั้นใกล้กันเสียจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของกันและกัน

บรรยากาศพลันอบอวลไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ข้อตกลงสมรสแต่ในนามที่เคยตั้งไว้ดูเหมือนจะเลือนลางหายไปในค่ำคืนนี้

เว่ยหลงค่อย ๆ เอื้อมมือขึ้นไปปัดปอยผมที่หล่นลงมาปรกใบหน้าของเธอออกอย่างแผ่วเบา ซึ่งเขาก็ยังคงคุกเข่าอยู่เบื้องหน้าเธอ ดวงตาคมปลาบที่เคยสุขุมเยือกเย็นอยู่เสมอ บัดนี้กลับทอประกายด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อน และร้อนแรงอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน

“หรงเอ๋อร์..” เขาเอ่ยเรียกชื่อเธออีกครั้ง น้ำเสียงแหบพร่าและสั่นเทาราวกับเสียงกระซิบ “เธอ ไม่ต้องแสร้งทำเป็นเข้มแข็งตลอดเวลาก็ได้.. ต่อหน้าฉัน”

ประโยคนั้นเป็นประโยคธรรมดา ๆ ประโยคเดียว กำแพงที่หลินเสวี่ยหรงสร้างขึ้นรอบตัวเองมาตลอดพังครืนลงมาอย่างไม่เป็นท่า

ความอดทน ความหวาดระแวง ความเดียวดายที่เธอแบกรับไว้ในโลกที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้ ทั้งหมดได้พรั่งพรูออกมาเป็นหยาดน้ำตาใส ๆ ที่ไหลอาบแก้มนวลเป็นครั้งแรก

เว่ยหลงเห็นน้ำตาของเธอแล้วหัวใจก็พลันเจ็บปวดราวกับถูกบีบขยี้ เขาค่อย ๆ ยกมือที่หยาบกร้านขึ้น ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยเช็ดหยาดน้ำตาให้ภรรยาอย่างแผ่วเบา สัมผัสนั้นเต็มไปด้วยความทนุถนอมอย่างที่สุด

เขาโน้มใบหน้าลงช้า ๆ ให้เวลาเธอได้ปฏิเสธ ให้โอกาสเธอได้ผลักไส

ทว่าหลินเสวี่ยหรงกลับไม่ทำแบบนั้น เธอค่อย ๆ หลับตาลง เสมือนเป็นการยอมรับ

ริมฝีปากของคนทั้งสองสัมผัสกันเป็นครั้งแรก มันไม่ใช่จุมพิตที่เร่าร้อนดูดดื่ม แต่กลับอ่อนโยน และนุ่มนวลราวกับผีเสื้อสองตัวที่แตะปีกกันอย่างแผ่วเบา

จุมพิตที่เริ่มต้นอย่างอ่อนหวานค่อย ๆ ลึกซึ้ง และหนักหน่วงขึ้นตามแรงอารมณ์ที่ถูกกักเก็บมานาน ความปรารถนาที่เคยถูกซ่อนเร้นไว้ภายใต้หน้ากากของความเฉยชา บัดนี้ได้เผยตัวออกมาอย่างไม่มีการปิดบังอีกต่อไป

เว่ยหลงช้อนร่างของเธอขึ้นจากขอบเตียงอย่างง่ายดาย วางเธอลงบนเตียงดินที่เคยเป็นเพียงที่นอนของคนแปลกหน้าอย่างนุ่มนวลที่สุด

“ให้ฉันได้เป็นสามีของเธอ ที่ไม่ใช่เพียงแค่สามีในนามได้หรือเปล่า?” เขาถามเสียงพร่า เป็นคำถามที่ให้เกียรติเธอจนถึงที่สุด

หลินเสวี่ยหรงไม่ตอบเป็นคำพูด แต่กลับยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอของเขา แล้วรั้งใบหน้าคมคายนั้นลงมา

เป็นการตอบรับที่ชัดเจนยิ่งกว่าวาจานับล้านคำ

แสงจันทร์สาดส่องผ่านบานหน้าต่างเข้ามาในห้อง อาบไล้ร่างของคนทั้งสองที่กำลังจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว

***

แสงอรุณแรกของวันลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามา ปลุกให้หลินเสวี่ยหรงตื่นขึ้นจากนิทราที่แสนยาวนาน และอบอุ่นที่สุดนับตั้งแต่ทะลุมิติมา เธอรู้สึกถึงน้ำหนักของแขนข้างหนึ่งที่พาดอยู่บนเอวของเธอ เมื่อหันไปมองก็พบกับใบหน้าอันหล่อเหลาคมคายของเว่ยหลงที่กำลังหลับสนิทอยู่ข้าง ๆ กัน

ที่นอนฟางบนพื้นตรงมุมห้องนั้นว่างเปล่า

ความทรงจำจากค่ำคืนที่ผ่านมาหลั่งไหลเข้ามาในหัวสมองราวกับสายน้ำอุ่น ทำให้ใบหน้างามของเธอร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เธอลอบมองใบหน้ายามหลับของเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ ปราศจากหน้ากากที่เย็นชาและเถรตรงแล้ว เขาดูอ่อนโยนและดูเป็นหนุ่มน้อยกว่าที่เธอคิดไว้มาก

ขณะที่กำลังลอบมองอยู่นั้นเอง ดวงตาคมกริบคู่นั้นก็พลันลืมขึ้นสบตากับเธอพอดี

บรรยากาศพลันเต็มไปด้วยความเขินอายที่น่ารักน่าเอ็นดู ทั้งสองต่างรีบเบือนหน้าหนีไปคนละทิศคนละทางราวกับเด็กน้อยที่ถูกจับได้ว่าทำความผิด แต่ทว่า แขนที่โอบกอดเธออยู่นั้นกลับไม่ได้คลายออกแม้แต่น้อย

“อรุณสวัสดิ์” เขาเอ่ยขึ้นก่อน เสียงนั้นทุ้มต่ำและแหบพร่ากว่าปกติเล็กน้อย

“อืม อรุณสวัสดิ์” เธอตอบเสียงเบาหวิว

ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้ง แต่ไม่ใช่ความเงียบที่น่าอึดอัดใจเหมือนเช่นเคย หากแต่เป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย