คนรักของตัวประกอบที่ไม่ได้เขียนเอาไว้ในนิยาย

“ท่านตื่นแล้ว เช่นนั้นอยากจะเข้าห้องน้ำหรือไม่ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ข้าจะเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อของสักหน่อย”

เมื่อนางพูดเรื่องเข้าห้องน้ำขึ้นมา ใบหน้าที่เคยเรียบเฉยของกู้จิ่งเหยียนก็คล้ายมีปฏิกิริยาบางอย่างเปลี่ยนไปเล็กน้อย หากนางไม่สังเกตก็คงจะมองไม่ออกว่าเขากำลังรู้สึกโมโหเป็นแน่ แต่เพราะอยู่กับเขามาสักพักทำให้นางสามารถสังเกตอาการต่างๆ ที่เขาแสดงออกมา ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์ความรู้สึกหรือความต้องการของเขา

ลู่หยวนซีเดินกลับเข้าไปในครัวก่อนยกถาดน้ำชาติดมือมาด้วย ข้างกันยังมีขนมที่ร่างเดิมแอบซ่อนเอาไว้วางอยู่ในจาน เสียงถาดกระทบลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงเบาๆ ทำให้กู้จิ่งเหยียนรู้ว่านางนำบางอย่างมาวางเอาไว้

“หากท่านยังไม่อยากเข้าห้องน้ำตอนนี้ เช่นนั้นข้าไปก่อนนะเจ้าคะ กระโถนสำหรับเข้าห้องน้ำวางอยู่ใต้เตียง น้ำชาวางอยู่บนโต๊ะ และขนมทานเล่นวางอยู่ใกล้กัน ท่านไม่ต้องกลัวว่ามันจะร้อนเพราะว่าน้ำชาข้าชงทิ้งเอาไว้สักพักแล้ว”

เอ่ยจบนางก็เดินผละจากไป ความรู้สึกของวันนั้นกลับมาวนเวียนอยู่ภายในหัวอีกครั้ง วันที่ลู่หยวนซีเดินออกจากเรือนหลังนี้ไป และกู้จิ่งเหยียนก็ทำร้ายตนเองจนได้รับบาดเจ็บเสียเลือดไปไม่น้อย

ร่างบางหันกลับมามองเรือนหลังเล็กบนเนินเขาอีกครั้ง ภายในใจยังคงรู้สึกหวั่นๆ ว่าเขาจะกลับมาคิดสั้นฆ่าตัวตายอีกรอบ นางถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนหันหลังเดินจากมา ช่างเถอะ ตอนนี้เราก็ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้แล้ว ถ้าหากเขาไม่เห็นค่าของชีวิตตนเองมันก็คงช่วยไม่ได้

ทางด้านกู้จิ่งเหยียน เมื่อเสียงฝีเท้าของลู่หยวนซีเงียบหายไปจากระยะการได้ยินของเขาแล้ว ร่างผอมก็ยกมือขึ้นคลำบนใบหน้าของตนแผ่วเบา แม้ดวงตาจะมองไม่เห็นแต่เขาสัมผัสได้ว่าบางอย่างที่นุ่มนิ่มของสตรีนางนั้นได้ประทับลงบนแก้มของเขา

ใบหน้าที่ยามปกติสีขาวซีด เวลานี้กลับเห่อร้อนขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ กู้จิ่งเหยียนสะบัดใบหน้าไปมาเพื่อให้ความรู้สึกนั้นหายไป ก่อนจะควานหาบางอย่างที่อยู่ใต้เตียง

กระโถนที่ลู่หยวนซีเอ่ยถึงก่อนหน้านี้ถูกยกติดมือของเขาขึ้นมา กู้จิ่งเหยียนใช้ความพยายามเป็นอย่างมากเพื่อไม่ทำให้ตนเองเลอะเทอะถึงแม้สตรีนางนั้นจะย้ายไปนอนห้องเดิมของเขาแทน แต่นางก็มักจะมาทำความสะอาดห้องนี้ทุกๆ สองวัน ดังนั้นเขาจึงไม่ต้องการให้นางเห็นว่าเขาเป็นตัวไร้ประโยชน์ ที่แม่แต่จะถ่ายเบาเองยังทำไม่ได้เลย

หลังจากเดินลงมาที่หน้าหมู่บ้าน ลู่หยวนซีก็รู้แล้วว่าตนเองมาไม่ทันเกวียนวัวที่ชาวบ้านใช้นั่งโดยสารเข้าไปในอำเภอ ทำให้นางจำต้องเดินเท้าไปด้วยตนเอง จากความทรงจำของสาวใช้ตัวประกอบนางนี้ ระยะทางยี่สิบลี้สำหรับคนทั่วไปนั้นค่อนข้างไกลพอสมควร แต่สำหรับนางที่ตั้งแต่เข้ามาอยู่ในนิยายเรื่องนี้ก็มีกำลังเพิ่มมากขึ้นทุกวัน

นางเดินทอดอารมณ์ชมนกชมไม้ดูธรรมชาติที่เมืองใหญ่ที่นางจากมาไม่สามารถเห็นได้ นอกจากอุทยานหรือสถานที่ท่องเที่ยวดังๆ แต่นั่นส่วนใหญ่ก็ถูกทำลายด้วยน้ำมือมนุษย์และกาลเวลาที่ผันผ่าน ความสวยงามแบบดั้งเดิมจึงเหลือให้เห็นน้อยมาก

“แม่นางน้อย เดินคนเดียวกลางป่าไม่กลัวอย่างนั้นหรือ ให้พี่ชายเดินไปส่งดีหรือไม่”

ลู่หยวนซีที่ถูกใครบางคนกอดจากทางด้านหลังอย่างไม่ทันได้ระวังตัว เพราะมัวแต่เพลิดเพลินไปกับธรรมชาติรอบกาย ทำให้เวลานางนี้ตกอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคน

แต่นั่นก็เป็นเวลาแค่เพียงครู่เดียวเท่านั้น นางที่ฝึกกังฟูมาทั้งชีวิตมีหรือจะยอมเสียเปรียบให้ผู้อื่นได้ง่าย เพียงพริบตาลู่หยวนซีก็พลิกกายมาเป็นฝ่ายที่อยู่ด้านหลังแทน นางจับแขนของบุรุษผู้นั้นไขว้เอาไว้ด้านหลังก่อนตะคอกถามเสียงดัง

“แกเป็นใครกัน!!! เหตุใดถึงได้กล้าลวนลามผู้อื่นกลางวันแสกๆ เช่นนี้ ไม่กลัวว่าจะถูกจับส่งทางการหรืออย่างไร”

ลู่หยวนซีบิดแขนของบุรุษผู้นั้นแรงขึ้นอีก เรียกเสียงร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวดของเขาออกมา

“โอ๊ย!!! ปล่อยก่อนได้หรือไม่ หนิงเอ๋อ ข้าเอง”

ลู่หยวนซีผลักชายหนุ่มไปด้านหน้าอย่างแรง ก่อนจะมองใบหน้าที่ดูคุ้นตาของชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาหวาดระแวง คนผู้นี้เป็นใครกัน รู้จักชื่อของร่างนี้ได้ยังไง

“ไม่ได้มาพบเจ้าแค่เดือนเดียว เจ้าคงไม่ลืมข้าไปแล้วหรอกใช่หรือไม่”

ท่าทางที่หญิงสาวแสดงออก หมายความว่านางนั้นลืมเขาไปแล้วจริงๆ ชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาในชุดของบัณฑิตสีขาว มองใบหน้าของนางด้วยท่าทางสงสัย

“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังโกรธเลยแสดงออกเช่นนั้น แต่หนิงเอ๋อ ข้าไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ หากข้าไม่ยอมแต่งให้นาง บิดาของนางจะต้องหักขาข้าทิ้งแน่ เจ้าก็รู้ใช่หรือไม่ว่าข้านั้นรักเจ้าแค่เพียงคนเดียว เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างข้ากับอี้หลิงหยุนนั้นเป็นแค่เพียงอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น ในใจของข้า.....”

ยังไม่ทันที่เถียนอวี้ซวนจะเอ่ยจบ ลู่หยวนซีก็ต่อยสวนกลับไปหนึ่งหมัดเข้าเบ้าตาของเขาพอดิบพอดี ร่างผอมในชุดบัณฑิตสีขาวหงายหลังล้มลงไปบนพื้นขาชี้ฟ้า ลู่หยวนซีมองภาพนั้นแล้วอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย เพราะเรื่องเล่าที่เจ้าบัณฑิตหน้าขาวผู้นี้เล่ามานั้น ไม่ต่างจากแฟนเก่าของนางเลย

อยู่ต่อหน้านางก็บอกว่าเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบ แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากันทั้งสองฝั่งกลับเขี่ยนางทิ้งอย่างไม่ไยดี คนเช่นนั้นมันต้องโดนหนักๆ ถึงจะจำ คิดว่าผู้หญิงเป็นของตายที่จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้อย่างนั้นหรือ คิดผิดแล้ว

ลู่หยวนซีคร้านจะพูดกับเขาอีก นางเดินจากมาด้วยอารมณ์ที่ไม่มั่นคงเท่าใดนัก เวลานี้นางคิดว่าที่ตนเองต้องตายสาเหตุส่วนหนึ่งก็มาจากคนทั้งสองที่นางรัก แต่พวกเขาพร้อมใจกันหักหลังนางอย่างไม่คิดถึงความสัมพันธ์สี่ปีที่มีให้กันเลย หลินห่าวหยาง มู่หยุนถิง ฉันขอแช่งให้พวกเธอได้พบกับจุดจบที่เลวร้ายกว่าฉัน แน่นอนว่าคำอธิษฐานของลู่หยวนซีจะต้องเป็นจริงในอีกไม่ช้า

เถียนอวี้ซวนมองตามด้านหลังของลู่หยวนซีที่อยู่ในชุดผ้าไหมสีกลีบบัวด้วยสายตาไม่เข้าใจ เขายกมือขึ้นคลำไปที่เบ้าตาตนเองก่อนนึกถึงการกระทำอันแปลกประหลาดของนาง

มิใช่นางหลงรักเขาอย่างหัวปักหัวปำอย่างนั้นหรือ แล้ววันนี้เหตุใดนางถึงได้มีท่าทีปั้นปึ่งเช่นนี้ หรือว่านางจะยังไม่ยอมให้อภัยที่เขาแต่งงานกับสตรีอื่น ปกติเขาพูดเพียงไม่กี่คำนางก็ยอมให้อภัยแล้วตอนนี้ทำไมถึงยังโมโหอยู่เล่า หรือว่านางมีบุรุษอื่น ไม่ได้!! นางเป็นของเขา นางไม่สามารถมีบุรุษอื่นได้นอกจากเขาเพียงคนเดียว

เถียนอวี้ซวนรีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน ก่อนจะวิ่งตามร่างบางไปอย่างทุลักทุเล แต่ด้วยกำลังของลู่หยวนซีมีหรือที่เขาจะเดินตามนางทัน เพียงไม่นานร่างบางในชุดสีกลีบบัวก็เดินหายลับไปตรงทางโค้ง เถียนอวี้ซวนได้แต่ยืนเคว้งอยู่กลางป่าเพียงคนเดียว เพราะที่ตรงนั้นไม่มีหญิงสาวที่เขาวิ่งตามแล้ว

“บ้าจริง เหตุใดถึงได้เดินเร็วนัก ช่างเถอะ วันหลังค่อยซื้อชุดผ้าไหมกับเครื่องประดับมาง้อขอคืนดีกับนางก็แล้วกัน”

เอ่ยจบชายหนุ่มก็เดินกลับไปทางเดิมที่พึ่งจากมา ลู่หยวนซีที่แอบอยู่ข้างทางเดินออกมาจากด้านหลังต้นไม้ใหญ่ มองด้านหลังของเจ้าบัณฑิตหน้าขาวที่ไล่ตามตนมาอย่างหงุดหงิด