บทที่ 28 เป็นทั้งข่าวดีและข่าวร้าย

บทที่ 28

เป็นทั้งข่าวดีและข่าวร้าย

         เมื่อได้ยินข่าวว่าเซียวป่อเหวินได้เลื่อนตำแหน่งและต้องย้ายไปอยู่ที่เมืองเสวี่ยคังฟางหนิงฮวาก็ทั้งดีและเศร้าใจ การที่เขาได้เลื่อนตำแหน่งเป็นสิ่งที่ดี อีกอย่างครั้งนี้เข้าได้เป็นถึงแม่ทัพรับรองว่าอนาคตของเขาจะต้องรุ่งเรื่องเป็นแน่ แต่เพราะเมืองเสวี่ยคังอยู่ไกล จะไปมาหาสู่กันก็ลำบาก จะพบหน้ากันเช่นทุกวันนี้ก็คงเป็นไปได้ยาก

         “หนิงฮวา เจ้าเองก็อยากให้เขาเจริญก้าวหน้ามิใช่หรือ แล้วจะมานั่งเศร้าทำไมกัน” ต้าเป่าเดินมานั่งข้าง ๆ แล้วถามด้วยความเป็นห่วง

         “ที่จริงข้าก็ยินดีกับเขานั่นแหละ แต่ถ้าเขาไปอยู่ที่เมืองเสวี่ยคังข้าก็คงจะไม่ได้พบกับเขาอีก” ฟางหนิงฮวาพูดออกมาอย่างเศร้าใจ

         “ต่อให้ไม่ได้พบกันก็เขียนจดหมายหากันได้ ท่านเจ้าเมืองไปอยู่ที่ค่ายทหารไม่ใช่เหรอ เจ้าก็แค่เขียนจดหมายส่งไปให้เขาที่นั่น” เสี่ยวเจียงพูด

         “หรือบางที หากว่าท่านะเจ้าเมืองผ่านมาทางนี้ ข้าว่าเขาต้องแวะมายังเมืองถู่หยางอย่างแน่นอน” ต้าเป่าพยายามปลอบสหาย

         แต่ว่าสำหรับหางหนิงฮวาแล้วมันไม่ใช่แค่นั้น การต้องจากกันกับเขาเป็นเรื่องที่ทำใจได้ยากมาก ตั้งแต่ที่นางทะลุมมิติมาอยู่ที่นี่ ได้พบกับเขา ได้พูดคุย ได้ใกล้ชิดนั้น ทำให้นางคิดมีความหวังมากเกินกว่าที่จะเป็นสหายธรรมดาแล้ว ดังนั้นการที่เขาจะจากไปย่อมทำให้นางรู้สึกเหมือนสูญเสียเขาไป

         “ต้าเป่า หากว่าเจ้าต้องไปอยู่เมืองอื่นเช่นเดียวกับท่านเจ้าเมือง เจ้าจะหาทางพาเสี่ยวเจียงไปอยู่ด้วยหรือไม่” อยู่ ๆ ฟางหนิงฮวาก็ถามคำถามนี้ขึ้นมา นางเพียงแค่อยากรู้ว่าระหว่างคนรักกันหากต้องเป็นเช่นนี้พวกเขาจะทำอย่างไร

         “แน่นอนอยู่แล้ว อันดับแรกเลยคือข้าจะแต่งงานกับเสี่ยวเจียงก่อน จากนั้นก็จะพานางไปอยู่ด้วยกันเลย” ต้าเป่าตอบ

         ฟางหนิงฮวาคิดไว้แล้วว่าต้าเป่าจะต้องตอบเช่นนี้ แต่ระหว่างนางกับเซียวป๋อเหวินไม่ได้เหมือนกับต้าเป่าและเสี่ยวเจียง จะบอกว่าเป็นสหายก็ยังไม่คู่ควรเสียด้วยซ้ำ นางก็เป็นเพียงแค่บุตรสาวร้านขายซาลาเปาคนหนึ่งที่หลงรักชายหนุ่มสูงศักดิ์ก็เท่านั้น

         “เจ้าจะยังกังวลอะไรอีก คิดเสียว่าท่านเจ้าเมืองไปมีอนาคตที่ดี ส่วนพวกเราปถุชนคนธรรมดาก็ต้องทำมาหากินกันต่อไป เจ้าเองก็มีอนาคตของเจ้า” ต้าเป่าพูดพลางตบบ่าสหายทีหนึ่งเพื่อเป็นการให้กำลังใจ

         “และหากว่าเขาไปแล้วลืมข้าเล่า” ฟางหนิงฮวาพูดเสียงอ่อย

         ต้าเป่ากับเสียงเจียงหันมามองหน้ากัน ทั้งคู่ต่างเข้าใจแล้วว่าตอนนี้สหายหลงรักท่านเจ้าเมืองเข้าเต็มเปาแล้ว

         เสี่ยวเจียงลูบที่ไหล่ของฟางหนิงฮวาเบา ๆ “ถ้าเช่นนั้นก็แล้วแต่โชคชะตาเถิด หากว่าเขาคิดว่าเจ้าเป็นสหายคนหนึ่งเขาก็คงไม่ลงเจ้าหรอก”

         ดูเหมือนว่าคำปลอบใจของสหายก็ไม่ได้ช่วยให้สบายใจขึ้นสักเท่าไร ฟางหนิงฮวายังคงเดินเศร้ากลับไปที่ร้าน เมื่อถึงร้านแล้วก็นั่งปั้นซาลาเปาแบบจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ฟางตวนกับนิ่งหรงเห็นบุตรสาวเป็นเช่นนั้นก็ได้แต่ส่ายหน้าเพราะไม่รู้จะทำอย่างไรดี

         “เฮ้อ...รักใครไม่รัก ดันไปหลงรักท่านเจ้าเมืองเสียนี่ เตรียมตัวอกหักตั้งแต่แรกแล้ว” ฟางตวนพูด

        

และแล้ววันสุดท้ายในเมืองถู่หยางของเซียวป๋อเหวินก็มาถึง เหล่าทหารจากค่ายเมืองเสวี่ยคังเดินทางมาถึงเมื่อวาน พวกเขามาเพื่อรับท่านแม่ทัพคนใหม่กลับไปที่ค่ายด้วยกัน และนั้นยิ่งทำให้ความเศร้าของฟางหนิงฮวาเพิ่มขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ

         เช้าวันนี้ตลาดเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยจอแจยิ่งกว่าทุกวัน ผู้คนต่างมุงกันแน่นขนัดที่หน้าร้านซาลาเปา กลิ่นแป้งนึ่งร้อน ๆ คลุ้งไปทั่ว แต่แทนที่ทุกคนจะสนใจเพียงของกินกลับมีสายตานับร้อยจับจ้องไปยังบุรุษผู้หนึ่งที่ยืนอยู่หน้าร้าน

เจ้าเมืองถู่หยางบุคคลผู้สูงศักดิ์ที่แทบไม่เคยปรากฏตัวในตลาดด้วยตนเองกำลังทอดสายตามองซาลาเปานึ่งใหม่ ๆ ด้วยสีหน้าผ่อนคลาย ร่างสูงสง่าถูกล้อมรอบด้วยทหารองครักษ์ที่ยืนเฝ้าอย่างเคร่งขรึม แม้ว่าจะไม่มีใครกล้าก้าวเข้าไปใกล้แต่ก็ไม่มีใครยอมเดินจากไปเช่นกัน

เสียงซุบซิบดังระงม “ทำไมท่านเจ้าเมืองถึงมาที่นี่” “หรือว่าร้านนี้มีของดีจนท่านต้องมาลองเอง” ไม่ว่าคำตอบจะเป็นเช่นไรแต่การที่บุคคลสำคัญมาเยือนก็ทำให้บรรยากาศเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ฟางตวนเจ้าของร้านซาลาเปามือไม้สั่นเล็กน้อย ขณะรีบจัดเรียงซาลาเปาบนถาดอย่างประณีตไล่ความร้อนออกเบา ๆ ไอขาวลอยขึ้นคลุ้งปะปนกับความเงียบงันของเหล่าผู้ชม ทุกสายตารอคอยว่าท่านเจ้าเมืองจะกล่าวอะไรหรือไม่

“ฟางหนิงฮวาอยู่หรือไม่” เซียวป๋อเหวินเอ่ยถามพลางสอดส่งสายตามองเข้าไปที่หลังร้าน

“อยู่ขอรับท่านเจ้าเมือง กำลังนวดแป้งอยู่ด้านหลัง ไม่ทราบว่าท่านเจ้าเมืองมีธุระสำคัญอะไรจะคุยกับนางหรือขอรับ” ฟางตวนถาม พลางพยักเพยิดไปทางภรรยาเพื่อเป็นการบอกใบ้ในหาที่นั่งให้กับท่านเจ้าเมือง

ร้านซาเปาค่อนข้างคับแคบ จะจัดที่นั่งดี ๆ ให้นั้นเป็นไปได้ยาก นิ่งหรงจึงทำได้เพียงยกเก้าอี้มาตัวหนึ่งวางตรงที่ว่างแล้วเชิญให้เซียวป๋อเหวินมานั่ง “ท่านเจ้าเมืองเชิญนั่งก่อนเจ้าค่ะ”

“อืม” เซียวป๋อเหวินพยักหน้ารับแล้วจึงเดินเข้าไปนั่ง

จากนั้นฟางตวนก็วิ่งเข้าไปทางหลังร้านเพื่อบอกกับบุตรสาวว่าท่านเจ้าเมืองต้องการพบ ตอนนี้มารออยู่ที่ร้านแล้ว ฟางหนิงฮวาได้ยินดังนั้นก็ตกใจมากเพราะไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะมาหาถึงที่นี่

หญิงสาวเดินออกมาจากหลังร้าน เสื้อผ้ายังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบแป้ง นางพยายามปัดมันออกทว่ายิ่งปัดเท่าไรก็เหมือนยิ่งเปื้อนมากกว่าเดิม จึงทำได้เพียงแค่ส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้กับเขาเท่านั้น “ข้าเสียมารยาทแล้ว ขอท่านเจ้าเมืองโปรดอภัยด้วย”

“เสียมารยาทอะไรกัน เจ้าทำงานอยู่ย่อมต้องเปรอะเปื้อนเป็นธรรมดา ข้าไม่ถือสาหรอก” เซียวป๋อเหวินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

“ท่านเจ้าเมืองมีธุรอะไรกับข้าหรือเจ้าคะ ความจริงแล้วให้คนมาตามข้าไปพบก็ได้” ฟางหนิงฮวาถาม

“ข้าเพียงแต่...” อยู่ ๆ เสียงของเขาก็เจือความเศร้าเข้ามาเสียอย่างนั้น “ข้าเพียงแต่จะมาบอกลาเจ้า วันข้าจะต้องเดินทางไปเมืองเสวี่ยคังแล้ว แต่เจ้าไต้องเป็นห่วงหรอก ข้าจะไม่มีทางลืมเจ้าอย่างแน่นอน เมื่อข้าเดินทางถึงเมืองเสวี่ยคังเมื่อไรจะรีบเขียนจดหมายมาหาเจ้า และหากว่าเจ้า...หากว่าเจ้าคิดถึงข้าก็เขียนจดหมายไปฝากไว้ที่จวนว่าการ จากนั้นจะมีคนนำจดหมายของเจ้าส่งไปให้ข้าเอง”

หญิงสาวฟังคำพูดของเขาแล้วก็มีความรู้สึกหลายอย่างปะปนกันในหัวใจเต็มไปหมด ความรู้ศึกเศร้าและเสียใจที่เขากำลังจะจากไป ความรู้สึกดีใจที่เขายังคงคิดถึงนาง ความรู้สึกอุ่นใจที่รู้ว่ายังสามารถติดต่อกับเขาได้ตลอด ตอนนี้ฟางหนิงฮวาไม่รู้ว่าจะตอบกลับเขาอย่างไรแล้ว

“ว่าอย่างไร เจ้าจะเขียนจดหมายหาข้าหรือไม่” เซียวป๋อเหวินถาม

“ข้าย่อมเขียนอยู่แล้ว” ฟางหนิงฮวาตอบ “ไหน ๆ ท่านก็จะเดินทางแล้ว ข้ายินดีกับท่านด้วยที่ได้เลื่อนตำแหน่งเป็นถึงแม่ทัพ ขอให้ท่านตั้งใจปกป้องบ้านเมือง ข้าฟางหนิงฮวาหากว่ามีโอกาสย่อมจะไปพบท่านอย่างแน่นอน”

“หากเจ้าไม่มาหาข้า ข้าก็จะมาหาเจ้าเอง” เซียวป๋อเหวินกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

ขบวนรถม้าของเซียวป๋อเหวินเคลื่อนผ่านถนนที่คุ้นเคย ล้อไม้บดไปบนทางหิน ส่งเสียงดังเป็นจังหวะ ฟางหนิงฮวายืนอยู่หน้าร้านซาลาเปา มองตามแผ่นหลังของชายที่กำลังจะจากไป ดวงตาเริ่มพร่าเลือนเพราะหยาดน้ำตา

“จากนี้ไป... ข้าคงไม่ได้พบท่านอีกนาน” นางพึมพำกับตนเอง

สายลมพัดผ่าน นำพากลิ่นหอมของซาลาเปาอบอุ่นทว่าหัวใจของนางกลับเย็นเฉียบ นางกัดริมฝีปากแน่น มองดูรถม้าของเขาเคลื่อนไปช้า ๆ