บทที่ 29 และแล้วก็ต้องจากกัน

บทที่ 29

และแล้วก็ต้องจากกัน

         ขบวนของท่านเจ้าเมืองเคลื่อนตัวออกจากประตูเมืองไปแล้วท่ามกลางเสียงแซ่ซ้องแสดงความยินดีและน้อมส่งท่านเจ้าเมืองไปยังเมืองเสวี่ยคัง ขบวนนั้นยาวเหยียดเต็มไปด้วยทหารที่มาจากมืองเสวี่ยคังและทหารบางส่วนที่ติดตามท่านเจ้าเมืองไปด้วย ความยิ่งใหญ่นี้ทำให้ชาวเมืองทั้งดีใจและรู้สึกเศร้าใจในเวลาเดียวกัน

         “พวกเราจะคิดถึงท่านเจ้าเมือง”

         “ท่านเจ้าเมืองอย่าได้ลืมพวกเรานะขอรับ ส่วนพวกเราจะไม่มาทางลืมท่านอย่างแน่นอน”

         “น้อมส่งท่านเจ้าเมือง”

         “ขอให้ท่านเจ้าเมืองโชคดีขอรับ”

         เสียงของชาวเมืองยังคงกล่าวอวยพรเขาไปตลอดทางจนกว่าขบวนจะออกจากประตูเมือง

ฟางหนิงฮวาที่ยังทำใจไม่ได้ไม่รู้ว่าจะเอาอย่างไรกับชีวิตของตัวเองต่อไปดี เศร้าไหมก็เศร้า ยินดีไหมก็ยินดี หลังจากที่ส่งขบวนของเซียวป่อเหวินแล้วนางก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าถึงอย่างไรเสียก็ยังคงเป็นสหายที่ดีต่อกัน แม้จะจากกันไกลแต่ที่ผ่านมาก็มีเวลาดี ๆ ร่วมกันมาไม่น้อย

         หญิงสาวเดินไปเรื่อย ๆ อย่างไม่มีจุดหมาย ในหัวก็เอาแต่คิดเรื่องของเซียวป๋อเหวิน จนในที่สุดก็เดินมาถึงหน้าร้านขายหมูของต้าเป่า

         “หนิงฮวา ๆ” ต้าเป่าตะโกนร้องเรียกทว่าฟางหนิงฮวาอยู่ภวังค์ความคิดจึงไม่ได้ยิน

         ต้าเป่าตะโกนเรียกอีกหลายครั้งก็เหมือนกับว่าสหายจะไม่ได้ยิน จนเขาทนไม่ไหวต้องกระโดดเข้ามาขวาง “หนิงฮวา เจ้าเป็นอะไรของเจ้าเนี่ย เดินใจลอยไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้”

         ฟางหนิงฮวาที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าสหายมายืนตรงหน้าก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างงุนงง “ต้าเป่า เจ้ามาได้อย่างไรกัน”

         “ข้ามาเสียที่ไหนกันเล่า” ต้าเป่าถอนหายใจ “เจ้านั่นแหละที่เดินมาจนถึงหน้าร้านของข้าแล้วเนี่ย ยังไม่รู้ตัวอีก”

         “เช่นนั้นหรือ ข้าคงใจลอยไปหน่อย” ฟางหนิงฮวาตอบ

         “ไม่หน่อยหรอก เมื่อสักครู่เจ้าดูเหมือนพวกคนไร้สติเลยล่ะ ข้าเรียกเจ้าเป็นสิบรอบก็ไม่ได้ยิน มาเถอะ เข้ามาพักในร้านก่อน เดี๋ยวข้าไปเรียกเสี่ยวเจียงสักครู่” ต้าเป่าพูดจบก็ดันฟางหนิงฮวาให้เข้าไปนั่งรอในร้าน ส่วนตัวเองวิ่งไปเรียนหญิงคนรักที่ร้านฝั่งตรงข้าม

         เมื่อสามสหายมารวมตัวกันสิ่งที่พวกเขาทำเลยก็คือพูดคุย และยิ่งเมื่อเห็นฟางหนิงฮวาเป็นเช่นนี้ต้าเป่ากับเสี่ยวเจียงก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

         “เจ้าเล่ามาเถอะ เป็นเพราะเรื่องที่ท่านเจ้าเมืองย้ายไปรับตำแหน่งแม่ทัพที่เมืองเสวี่ยคังใช่หรือไม่” ต้าเป่าถาม ความจริงเขารู้เรื่องนี้อยู่แล้ว ที่ผ่านมาก็รู้มาบ้างว่าฟางหนิงฮวาเอาซาลาเปาไปส่งที่จวนเจ้าเมือง ทั้งยังคิดซาลาเปาสูตรใหม่ ๆ ไปให้ท่านเจ้าเมืองชิมด้วย แต่ที่ไม่รู้คือนางสนิทกับท่านเจ้าเมืองถึงเพียงใด

         “ข้าก็แค่รู้สึกเศร้าที่ท่านเจ้าเมืองจากไป ทีแรกก็ทำใจเอาไว้แล้ว แต่พอคิดว่าจะไม่ได้เห็นหน้าเขาอีกมันก็อดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้” ฟางหนิงงฮวาพูดเสียงเศร้า

         “หนิงฮวา ข้าว่าเจ้าทำใจเสียเถอะนะ แล้วยินดีกับท่านเจ้าเมืองที่ท่านได้เลื่อนตำแหน่ง เพราะอย่างไรเสียเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องดี” เสี่ยวเจียงพูด

         “ข้าเข้าใจเสี่ยวเจียง แต่...” ฟางหนิงฮวาพูด ทว่ายังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกต้าป่าตัดบทเสียก่อน

         “แต่ว่าเจ้าหลงรักท่านเจ้าเมืองเข้าให้แล้วใช่หรือไม่” ต้าเป่าพูด

         “จะว่าอย่างนั้นก็ใช่ ข้าเพียงแค่กลัวว่าเมื่อเขาไปยังเมืองเสวี่ยคังแล้วก็จะลืมข้า ที่นั่นเป็นเมืองใหญ่มีบุตรสาวขุนนางมากมาย ล้วนงามกว่าข้า ดีกว่าข้า เก่งกว่าข้าทั้งนั้น” หญิงสาวพูด ยิ่งพูดเสียงก็เริ่มสั่นเครือ

         “หนิงฮวา...เจ้าอย่าว่าข้าใจร้ายกับเจ้าเลยนะ แต่ในฐานะที่ข้าเป็นสหาย ข้าจำเป็นต้องพูดให้เจ้ายอมรับความจริง” ต้าเป่าลุกขึ้นยืนก่อนจะเพิ่มความจริงจังเข้าไปในน้ำเสียงอีกสักเล็กน้อย “ท่านเจ้าเมืองกับพวกเรานั้นอยู่คนละชั้นกัน ข้าว่าเจ้าก็เคยได้รู้มาแล้วว่าแท้จริงท่านเจ้าเมืองบุตรชายคนเล็กของชินอ๋องทว่าถูกส่งตัวมาที่นี่เพื่อฟื้นฟูเมืองถู่หยาง ท่านเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ ส่วนพวกเรานั้นเป็นผู้ใดกัน เป็นชาวเมืองธรรมดา ๆ ผู้หนึ่ง เป็นเพียงพ่อค้าแม่ค้าในตลาด เจ้าจะคาดหวังความรักที่แตกต่างถึงเพียงนั้นได้อย่างไร อย่างไรเสียเขาก็ต้องได้แต่งกับคุณหนูตระกูลใหญ่ หรือบางทีอาจจะเป็นสมรสพระราชทานก็ได้ เจ้าทำใจเสียเถอะ”

         “ข้าเองก็คิดเรื่องนี้ไว้แล้ว แต่พวกเจ้าให้เวลาข้าทำใจหน่อยได้หรือไม่ ตอนนี้ข้ายังไม่พร้อม” ฟางหนิงฮวาทอดถอนใจออกมาก่อนจะจ้องมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายอีกครั้ง

         สำหรับนางแล้วท่านเจ้าเมืองมิใช่เพียงแค่ท่านเจ้าเมือง มีใช่เพียงแค่เชื้อพระวงศ์ มิใช่เพียงแม่ทัพ แต่เขาคือหยางจื้อเจ๋อในใจของนาง ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะหักใจไม่ให้คิดถึงเขาได้ และการจากไปในครั้งนี้ก็เหมือนกับว่าสรรค์พรากชายในดวงใจของนางไปเป็นครั้งที่สอง

        

เมื่อได้รับการปลอบใจจากสหายนแล้วฟางหนิงฮวาก็กลับไปที่ร้าน นางอยากจะตัดใจแต่ก็ยังคงต้องใช้เวลาอีกสักพัก ดังนั้นช่วงนี้จึงคิดที่จะพัฒนาร้านและจริงจังกับซาลาเปาสูตรที่พัฒนาใหม่ให้มากขึ้น ความจริงแล้วก็อยากให้ซาลาเปาขายดีขึ้นกว่าเดิม ทว่าเมืองถู่หยางเป็นแค่เมืองเล็ก ๆ ไม่ได้มีผู้คนอาศัยอยู่มากมายนัก ดังนั้นหากจะเพิ่มยอดขายก็คงเป็นไปได้ยาก

         เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ถึงแม้หญิงสาวจะพยายามทำใจแต่ว่าอีกใจหนึ่งก็ยังไม่ยอมแพ้ นางยังคงเฝ้ารอจดหมายจากเซียวป๋อเหวิน ทว่าผ่านไปสามเดือนแล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีจดหมายมาถึงนางสักที คิดแล้วก็อยากจะเขียนจดหมายไปหาเขาแต่ก็กลัวจะรบกวน อีกอย่างนางเองก็เป็นสตรีการจะเขียนจดหมายไปหาบุรุษก่อนนั้นเห็นจะไม่เหมาะ ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า ทว่าหากคิดในแง่ดีอาจจะเป็นเพราะว่าเขาคงยุ่งมากก็เลยไม่ได้ส่งจดหมายมาหานางก็เป็นได้

         “หนิงฮวา แป้งหมดแล้วนะลูก ช่วยไปสั่งแป้งทีร้านเถ้าแก่ซ่งให้แม่หน่อย” นิ่งหรงตะโกนบอกบุตรสาว ตอนนี้นางกำลังยุ่งอยู่กับการงานหลังร้านจึงไม่สามารถออกไปสั่งแป้งด้วยตัวเองได้

         ฟางหนิงฮวาที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ได้ยินที่แม่พูดก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างงุนงง “อะไรนะเจ้าคะ ท่านแม่ให้ข้าไปทำอะไรหรือ”

         “นี่เจ้ายังไม่เลิกคิดถึงท่านเจ้าเมืองอีกหรือ เวลาก็ผ่านไปสามเดือนแล้ว หากว่าเขาจะเขียนจดหมายหาเจ้าเขาก็คงเขียนไปแล้วแหละ พ่อว่าเจ้าพอได้แล้ว ไปทำงานเถอะ” ฟางตวนกล่าวอย่างเสียไม่ได้

         “แม่ให้เจ้าไปสั่งแป้งให้หน่อย เอาสักสิบถุง ให้เถ้าแก่ซ่งมาส่งเย็นนี้เลย” นิ่งหรงบอกกับบุตรสาว

         “เจ้าค่ะ ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้” ฟางหนิงฮวารับคำ จากนั้นก็เดินออกจากร้านไป มุ่งหน้าตรงไปยังร้านของเถ้าแก่ซ่ง

         ระหว่างทางนางเห็นผู้คนมากมาย มีทั้งชาวเมือง เหล่าพ่อค้าแม่ค้า ผู้ที่เข้าเมืองมาเพื่อหางานทำ เหล่าบัณฑิตที่กำลังอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบในปีถัดไป ผู้ที่กำลังตามหาครอบครัวหรือคนรัก ขอทาน หรือแม้กระทั่งสุนัขที่กำลังคุ้ยหาอาหาร มองไปก็พิจารณาไปว่าผู้คนเหล่านี้ต่างก็ทำตามความตั้งใจของตนโดยที่ไม่ย่อท้อ เรื่องบางเรื่องดูยากกว่าเรื่องของนางเสียด้วยซ้ำแต่ว่าพวกเขาก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะทำมัน เมื่อพวกเขาทำได้นางก็ต้องทำได้ดังนั้นจึงเปลี่ยนความคิด เปลี่ยนความท้อแท้ให้เป็นแรงใจ

         เดินไปก็ครุ่นคิดไปว่า หรือว่าควรจะไปดูที่เมืองเสวี่ยคังให้เห็นกับตา การที่เขาไม่ได้เขียนจดหมายมาเลยตลอดสามเดือนมานี้ย่อมต้องมีเหตุผลแน่ ๆ เพราะอย่างไรเสียเขาก็ดูไม่เหมือนคนที่จะไม่รักษาสัญญาเลยแม้แต่น้อย บางทีเขาอาจจะยุ่งอยู่หรือไม่ก็เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเขาก็ได้ พอคิดแล้วก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

         ฟางหนิงฮวาตัดสินใจแล้วว่าเดือนหน้าจะเดินทางไปยังเมืองเสวี่ยคัง อย่างไรก็ต้องพบกับเซียวป๋อเหวินให้ได้