ตอนที่ 10 วุ่นวาย

ตอนที่ 10 วุ่นวาย

เช้าวันต่อมา

เสี่ยวหลิงเปิดร้านเหมือนทุกวัน ช่วงเช้า ๆ มีคนเข้าร้านมากมาย เธอจึงมาคิดเงินและให้เฉี่ยวซือไปทำความสะอาดร้าน

กริ่ง..!! เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้นเสี่ยวหลิงเอ่ยทักททายลูกค้าเหมือนอย่างเคย

“สวัสดีค่ะ เชิญเลือกซื้อของได้ตามสบายนะคะ”

“คุณเสี่ยวหลิงสบายดีมั้ยครับ”

“คุณหยางฟง ฉันสบายดีค่ะ” เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาคือหยางฟงที่หายหน้าไปนานเขาจ้องมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าและมองมาที่ท้องของเธอทำให้เสี่ยวหลิงใบหน้าซีดเซียวเล็กน้อย

“ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณ ขอเวลาสักครู่ได้มั้ยครับ” เสี่ยวหลิงเริ่มอึดอัดใจเพราะไม่รู้ว่าเขาต้องการคุยเรื่องอะไร เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ตอนนี้น่าจะเป็นช่วงนี้คนงานเริ่มไปทำงานกันแล้ว ลูกค้าไม่ค่อยมีเท่าตอนแรกเธอจึงยอมออกไปคุยกับเขาที่หน้าร้าน

“ได้สิคะ เดี๋ยวคุณไปรอฉันอยู่หน้าร้านก่อนน ฉันจะเอาน้ำไปให้” หยางฟงพยักหน้าออกไปรอเธอที่ม้านั่งด้านนอกร้าน ไม่นานเสี่ยวหลิงเดินตามออกมาพร้อมน้ำในแก้วยื่นให้กับเขา

“ขอโทษนะครับที่มารบกวนตอนแรกผมจะรอให้ถึงตอนเย็นเสียก่อน แต่ว่าเรื่องนี้มันกวนใจผมตั้งแต่เมื่อคืนทำให้ผมนอนไม่หลับเลย”

“เรื่องอะไรคะที่กวนใจของคุณหยางฟง”

“คุณเสี่ยวหลิงครับ ผมรู้มาว่าตอนนี้คุณท้องและไม่มีใครรับเป็นพ่อคุณไม่ต้องโทษตัวเองนะครับเพราะผู้ชายชั่ว ๆ พวกนั้นต่างหากที่ไม่เห็นคุณค่าของคุณ คุณเสี่ยวหลิงผมขอโอกาสได้มั้ยครับ หากคุณไม่ว่าอะไรให้ผมรับเด็กคนนี้เป็นลูก ผมรับได้ทุกอย่างไม่คิดเรื่องที่ผ่านมาไม่ว่าคุณเคยผ่านอะไรมา ผมชอบคุณจริง ๆ ชีวิตของคุณที่เหลืออยู่ต่อจากนี้ผมขอดูแลได้มั้ยครับ” หยางฟงพูดจาฉะฉานเสียงดังฟังชัด พร้อมคุกเข่าลงต่อหน้าเธอเหมือนกำลังขอเธอแต่งงาน เสี่ยวหลิงตกใจไม่น้อยไม่คิดว่าชายคนนี้จะทำแบบนี้กับคนที่เคยเจอหน้าไม่กี่ครั้ง ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่เข้าใจเขาอยู่ดีรีบบอกให้เขาลุกขึ้นเพราะตอนนี้สายตาคนที่ผ่านไปมาเริ่มจ้องมองมายังเธอกับเขา

“คุณหยางฟงพูดเรื่องอะไรคะ ลุกขึ้นเถอะค่ะคนมองกันใหญ่แล้ว”

“ผมจะลุกจนกว่าคุณจะให้คำตอบครับ สิ่งที่ผมพูดมาไม่ใช่ว่าผมสงสารนะครับ แต่ผมอยากดูแลคุณจริง ๆ ให้โอกาสผมนะครับ”

“เอ่อ.. แต่ฉันกับคุณพึ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง อีกอย่างฉันสามารถดูแลเด็กคนนี้ได้ด้วยตัวคนเดียวคุณลุกขึ้นเถอะนะคะ”

“คุณคงไม่รู้จักสินะครับ รักแรกพบ ผมนะเฝ้าคิดถึงคุณทุกวันที่ไม่ได้เจอหน้า ผมไม่รังเกียจคุณสักนิดไม่ต้องห่วงว่าจะเกิดเรื่องที่ผมจะไม่รักลูกของคุณ ผมจะรักเขาให้เหมือนลูกของตัวเอง” หยางฟงเงยหน้ามองจ้องมองใบหน้าของเสี่ยวหลิงส่งสายตาให้เธอได้เห็นว่าเขาจริงจังกับเธอแค่ไหน สองมือของเขายื่นมาจับมือเธอเพื่อรอคำตอบ เสี่ยวหลิงอึดอัดใจเหลือเกินเธอจะหนีจากไป๋เทียนเฉินทำไมถึงได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวและเข้าใกล้เขามากขนาดนี้กัน อีกอย่างเธอคิดไม่ออกจะปฏิเสธเขาดด้วยคำพูดแบบไหนที่จะถนอมน้ำใจที่สุด

ครั้นนั้นเองมือหนามาจับมือของทั้งสองแยกออกจากกัน จนทั้งคู่ตกใจการมาของบุคคนที่สาม

“คนอื่นไม่ต้องมารับผิดชอบ เด็กคนนี้คือลูกของฉัน ฉันจะดูแลเอง” หยางฟงตกใจรีบลุกขึ้นคว้าคอเสื้อของเทียนเฉินแน่นดวงตาจ้องเขม็งเกรี้ยวกราด

“ที่นายพูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไง ที่บอกว่านายเป็นพ่อของเด็ก แล้วคุณหรูเหยาละ นายทำเลวยิ่งกว่าที่ฉันคิดเสียอีก แต่ก่อนเอาแต่ต่อว่าคุณเสี่ยวหลิงที่แท้นายมันหวงก้างสินะ”

“มันเป็นความผิดพลาด แต่ฉันมีความรับผิดชอบพอฉันจะดูแลเด็กคนนี้ เมื่อไหร่ที่เขาคลอดแกก็เอาเสี่ยวหลิงไป ส่วนฉันจะเอาแค่ลูก” เทียนเฉินพูดออกมาหน้านิ่งเรียบ ทำให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงนั้นสั่นเทาด้วยความโมโห ผู้ชายคนนี้ไม่เหมาะที่จะเป็นพ่อของลูกเธอด้วยซ้ำ แถมตอนนี้หยางฟงเองก็รับไม่ได้ในคำพูดของคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อน ต่อยเข้าที่ใบหน้าของเทียนเฉินเต็มแรงจนปากของเขามีแผลเลือดไหลซึมออกมา

“ไอ้ชาติชั่ว พูดจาหมา ๆ แบบนี้ได้ยังไงกัน”

“หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้ไม่ว่าจะเป็นใครฉันก็ไม่หวังให้มารับผิดชอบชีวิตฉันกับลูก ลูกคนเดียวฉันเลี้ยงได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก ” เสี่ยวหลิงหมดความอดทนตะโกนออกไปสุดเสียงก่อนจะวิ่งเข้าไปในร้าน หยางฟงปล่อยมือออกจากคอเสื้อของเทียนเฉินหวังจะตามเข้าไปปลอบใจเธอ แต่ว่าตอนนี้เฉี่ยวซือที่ยืนดูเหตุการณ์ตั้งแต่แรกรู้ดีรีบปิดประตูร้านล็อคจากด้านในทันที

“คุณเสี่ยวหลิง เรายังคุยกันไม่เสร็จเลยนะครับ ผมยอมตัดขาดจากเพื่อนชั่ว ๆ แบบนี้ได้หากคุณยอมให้โอกาส ช่วยออกมาคุยกับผมก่อนสิ”

เทียนเฉินเช็ดเลือดที่ออกมาจากปากก่อนที่จะเรียกเพื่อนของเขาออกไปจากตรงนี้

“นี่นายนะหยุดแหกปากเรียกเธอเสียที ยังไงเสี่ยวหลิงก็ไม่ออกมาคุยกับนายหรอก ”

“แล้วมันเพราะใครล่ะถ้าไม่ใช่ฝีมือของนาย มานี่เรามีเรื่องต้องคุยกัน” หยางฟงหันขวับมามองเพื่อนของตัวเองก่อนจะลากตัวเขาไปที่โรงงานของเทียนเฉินเพื่อคุยเรื่องนี้ให้รู้เรื่อง

ฝั่งด้านเสี่ยวหลิงที่เดินเข้ามาในร้าน เธอไม่ได้เสียใจสักนิดที่ถูกเขาดูถูกแต่ทว่ายิ่งโกรธยิ่งเกลียดไป๋เทียนเฉินมากกว่าเดิมอีกด้วย ถ้าเมื่อครู่เขาไม่ถูกหยางฟงต่อยก่อนเธอเองที่จะตบหน้าเขาอย่างไม่ไว้หน้าเหมือนกัน ที่ดูถูกเธอขนาดนั้น

“พี่เสี่ยวหลิงเป็นอย่างไรบ้างคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจแอบฟังนะคะพอดีเมื่อครู่เสียงดังฉันเป็นห่วงพี่เลยออกไปดู ผู้ชายคนนั้นที่เป็นเจ้าของโรงงานตรงข้ามเราเป็นพ่อของเด็กจริง ๆ หรือคะ แล้วอย่างนี้พี่จะทำยังไงต่อไป หรือนี่เป็นปัญหาที่พี่เคยพูดที่จะย้ายไปอยู่ที่อื่น”

“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก แค่โมโหเท่านั้นเองกลัวว่าถ้ายังยืนอยู่ตรงนั้นคงฆ่าผู้ชายปากหมาคนนั้นตายคามือ เรื่องของฉันกับเขาเป็นความผิดพลาดที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิดขึ้น อีกอย่างเขากำลังเป็นคู่หมั้นของเพื่อนรักของฉัน ฉันไม่อยากให้เรื่องนี้ไปทำให้หรูเหยาเสียใจเลยคิดว่าจะย้ายไปอยู่ที่อื่น แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องที่ฉันท้องหรูเหยาจะไปบอกคนอื่นแบบนี้ ทำให้เกิดเรื่องใหญ่อย่างวันนี้ขึ้น ”

“แล้วอย่างนี้พี่จะทำยังไงต่อไปคะ ในเมื่อตอนนี้เรื่องพ่อของเด็กมีคนรู้แล้ว ฉันคิดว่าอีกไม่นานเรื่องนี้คงถึงหูของเพื่อนพี่เสี่ยวหลิงแน่ ๆ ”

“นั่นสิ หรือว่าฉันจะต้องรีบหายหน้าไปจากที่นี่ เฉี่ยวซือฉันมั่นใจในตัวเธอนะว่าเธอสามารถดูแลที่นี่ได้”

“อย่าบอกนะคะว่าพี่จะเดินทางไปตอนนี้เลย”

“ยังหรอก ฉันยังต้องเก็บของและขอประวัติการตั้งท้องเพื่อย้ายไปต่างมณฑล วันนี้เธอดูแลร้านไปก่อนนะฉันจะไปโรงพยาบาล”

“ได้ค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ” เฉี่ยวซือยืนมองเจ้านายของตัวเองด้วยความสงสาร หากคนผู้หญิงคนอื่นคงเรียกร้องให้ไป๋เทียนเฉินรับผิดชอบไปแล้ว แต่เธอกลับจิตใจดีไม่เสียใจไม่โกรธแถมยังจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับไม่ให้เพื่อนรู้อีก

‘พี่เสี่ยวหลิงพี่น่าสงสารจริง ๆ ฉันขอให้ต่อจากนี้พี่พบเจอแต่เรื่องดี ๆ นะ’