บทที่ 9 ความเชื่อใจ (1)

หลังจากที่เด็กชายทั้งสามไปโรงเรียนแล้ว ซ่งเจียซินก็เปิดตู้เสื้อผ้าดูของใช้ส่วนตัวของเสวี่ยชิงหยวน แม้จะบอกว่าเจ้าของร่างเดิมมีรสนิยมที่ดี แต่ว่าเสื้อผ้าหลายชิ้นและยุ่งยากในการสวมใส่เช่นนี้ซ่งเจียซินกลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องที่เกินความจำเป็นไปบ้างที่จะสวมใส่ในชีวิตประจำวัน

“อิงอิง ฉันจะออกไปข้างนอกสักหน่อย เธอไปเตรียมตัว”

“ค่ะ”

เพราะความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมยังปะติดปะต่อไม่ได้ทั้งหมด ซ่งเจียซินไม่อยากไปหลงทางอยู่กลางเมือง ดังนั้นการพาอิงอิงไปด้วยนับว่าเป็นทางเลือกที่ดี

“ฉันต้องการไปซื้อเสื้อผ้า แล้วก็ของใช้ส่วนตัว เธอพาไปหน่อยได้ไหม”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะแจ้งลุงเหอให้เอารถออกนะคะ”

“ไม่ต้อง สนามหญ้าด้านหลังหญ้าสูงมากแล้ว ให้ลุงเหอจัดการที ส่วนเรื่องขับรถเดี๋ยวฉันขับเอง เธอช่วยบอกทางก็พอ”

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่รีบไปจัดการ”

“ค่ะ”

หูหลินอิงตอบรับอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงนัก ปกติตอนที่อยู่บ้านตระกูลเสวี่ยคุณหนูของเธอไม่เคยขับรถเลย ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่อีกฝ่ายสามารถขับรถได้อย่างคล่องแคล่วเช่นนี้ อีกทั้งยังจะขับเองอีกด้วย

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงซ่งเจียซินก็ขับรถมาหยุดที่หน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ดวงตากลมเปล่งประกาย ชาติก่อนเธอทำงานหามรุ่งหามค่ำ อย่าว่าแต่มาเดินซื้อของในห้างแบบนี้ แม้แต่ตลาดนัดก็แทบไม่เคยไปเลย 

“อิงอิง รีบเข้าไปกันเถอะ”

“ค่ะ คุณหนู”

ซ่งเจียซินดูทุกอย่างด้วยท่าทางตื่นเต้น ระคนตื่นตา ไม่คิดว่าในยุคนี้จะมีข้าวของเครื่องใช้ที่น่าสนใจมากมายขนาดนี้ ดังนั้นผ่านมาสองชั่วโมงแล้วของที่ซื้อจึงมีแค่เสื้อผ้าเพียงสี่ห้าชุด และรองเท้าอีกสองคู่เท่านั้น

“เสวี่ย!”

ดวงตากลมหยุดอ่านป้ายหน้าร้านเครื่องเพชรร้านหนึ่งด้วยสายตาสงสัย หูหลินอิงจึงขยับเท้าเดินเข้ามากระซิบบอกเสียงเบา

“นี่เป็นร้านเพชรสาขาย่อยของคุณท่านค่ะ”

“ร้านของคุณพ่ออย่างนั้นหรือ”

ในความทรงจำของเสวี่ยชิงหยวนนั้นแม้ว่าตัวเธอจะไม่เอาการเอางานแต่ที่ชื่นชอบก็คือเครื่องเพชร ดังนั้นซ่งเจียซินที่เข้ามาอยู่ในร่างกายนี้จึงถูกความชอบส่วนตัวของเจ้าของร่างดึงดูดให้เดินเข้าไปภายในร้าน

“นี่เป็นเครื่องเพชรที่คุณนายจางสั่งทำไว้กับทางร้านเราค่ะ”

เสียงของพนักงานประจำร้านบอกพร้อมกับส่งเครื่องเพชรชุดใหญ่ราคานับหมื่นหยวนออกมาวางตรงหน้าลูกค้า

ซ่งเจียซินที่ถูกความชอบเดิมของเสวี่ยชิงหยวนควบคุม ไม่ทันรู้ตัวเท้าก็ก้าวเดินมาหยุดที่ด้านข้างของคุณนายจางแล้ว

“สวยมาก สมกับเป็นเครื่องเพชรจากร้านเสวี่ย”

“ขอบคุณค่ะ เครื่องเพชรชุดนี้คุณท่านเสวี่ยของเราสั่งกำชับให้ควบคุมการผลิตเป็นพิเศษ ในทุกขั้นตอนจึงละเอียดมาก ทำให้คุณนายจางรอนานต้องขออภัยด้วยค่ะ”

“ไม่เป็นไร ของดีรอนานหน่อยก็ไม่เสียหายอะไร นี่เป็นเงินส่วนที่เหลือจากการมัดจำยอดหนึ่งหมื่นห้าพันหยวน เธอตรวจนับก่อนจะได้ไม่มีปัญหาในภายหลัง”

“ขอบคุณ คุณนายจางที่ไว้วางใจร้านของเราค่ะ”

“เดี๋ยว!”

ซ่งเจียซินจับข้อมือของหวงเจียวฉือเอาไว้พร้อมกับรั้งกลับก่อนที่พนักงานสาวจะรับซองเงินไป

“คุณเป็นใครกันทำไมถึงได้เสียมารยาทกับลูกค้าของร้านเราแบบนี้”

คนถูกขัดขวางการค้าตวัดสายตาไม่พอใจพร้อมกล่าวตำหนิเสียงเข้ม ขณะที่คุณนายจาง หรือหวงเจียวฉือเองก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

“ฉันเป็นใครไม่สำคัญ ที่สำคัญคือทำไมเธอถึงเอาเพชรปลอมมาขาย”

“เพชรปลอม!”

หวงเจียวฉือได้ยินว่าเพชรตรงหน้าเป็นของปลอมก็ตกใจ ตวัดสายตาไม่พอใจมองพนักงานสาวตรงหน้า 

“นี่มันหมายความว่ายังไง กล้าดียังไงเอาของปลอมมาขายให้ฉัน”

“ไม่จริงนะคะคุณนายจาง ผู้หญิงคนนี้ต้องจงใจมาป่วนที่ร้านของเราแน่ ๆ ฉันจะเรียกคนมาพาเธอออกไปเดี๋ยวนี้”

เพราะกลัวว่าจะเสียเงินก้อนใหญ่ไป พนักงานสาวจึงรีบส่งสัญญาณเรียกคน แต่ซ่งเจียซินที่ตอนนี้อยู่ในร่างของเสวี่ยชิงหยวนย่อมไม่กลัวคำขู่ของอีกฝ่าย อีกทั้งยังยิ้มกว้างยืนรออย่างสงบนิ่งให้หญิงสาวตรงหน้าเรียกคนมา

“ฉันกำลังเรียกคนมาแล้ว หากเธอไม่อยากติดคุกติดตะรางก็รีบขอโทษแล้วไสหัวไป”

“ไสหัวไปอย่างนั้นหรือ ฉันก็อยากจะรู้นักว่าใครกันแน่ที่ต้องไสหัวไป อิงอิงโทรแจ้งคุณพ่อให้ส่งผู้ช่วยสวีมาที่นี่เดี๋ยวนี้”

“ค่ะ”

เมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายจะโทรศัพท์เรียกผู้ช่วยสวี ใบหน้าของพนักงานสาวก็ซีดเผือดรีบออกมาแย่งโทรศัพท์จากมือของหูหลินอิง

“พวกแกเป็นใครกล้าดียังไงมาใช้โทรศัพท์ของร้านฉัน”

“พวกฉันเป็นใครเดี๋ยวเธอก็รู้เอง”

ซ่งเจียซินจับพนักงานสาวกระชากตัวออกห่างจากหูหลินอิง เพื่อให้อีกฝ่ายติดต่อไปยังปลายทางได้อย่างสะดวก ในขณะที่

หวงเจียวฉือยืนรอด้วยอาการสับสน เพราะเพื่อซื้อสร้อยเพชรเส้นนี้ให้แม่สามีในวันเกิดเธอใช้เงินเก็บครึ่งหนึ่งวางมัดจำล่วงหน้าไปแล้ว วันนี้หากได้ของปลอมกลับไปจะทำอย่างไร 

ซ่งเจียซินรอจนหูหลินอิงวางสายก็ปล่อยพนักงานสาวตรงหน้า

“แก! กล้ามาก่อกวน รู้ไหมว่าร้านนี้เป็นของใคร”

“รู้สิ เพราะหากไม่รู้ฉันก็คงไม่กล้า”

“หมายความว่ายังไง!”

ซ่งเจียซินยังไม่ทันตอบคำถามของพนักงานสาว คนที่อีกฝ่ายเรียกมาก็แสดงตัว 

“รีบจับผู้หญิงสองคนนี้ส่งตำรวจ ข้อหาก่อกวน”

ทว่าทันทีที่คนคุ้มกันเห็นใบหน้าของหญิงสาวที่พวกเขาต้องจับกุมตามคำสั่งของพนักงานสาวก็ตกใจตาโต

“คุณหนูเสวี่ย!”

แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยเห็นตัวจริงของคุณหนูเพียงหนึ่งเดียวของตระกูลเสวี่ย แต่รูปถ่ายของคนในครอบครัวเสวี่ยเป็นสิ่งแรกที่พวกเขาได้รับคำสั่งให้จดจำ

“ในเมื่อรู้ว่าฉันเป็นใครอย่างนั้นก็รู้แล้วใช่ไหมว่าต้องทำยังไง”

ไม่ต้องรอคำสั่ง คนคุ้มกันสองคนก็รีบตรงเข้าไปจับกุมพนักงานสาว แล้วจับเธอกดลงนั่งกับพื้น

“ฉันไม่อยากได้ยินเสียงเธอ ปิดปากแล้วพาไปรอที่หลังร้าน”

“นะ... นี่หมายความว่าร้านเสวี่ยขายเพชรปลอมให้ฉันหรือ”

หวงเจียวฉือร้องโวยวายขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ ซ่งเจียซินรู้ดีว่าเรื่องนี้หากเธอจัดการได้ไม่ดีชื่อเสียงของตระกูลเสวี่ยก็จะเสียหาย การค้าขายเครื่องเพชรและอัญมณีหากขาดความน่าเชื่อถือ ต่อไปก็คงยากจะยืนหยัดในวงการ เช่นนี้ไม่เท่ากับเธอโดนฉีกกระเป๋าเงินหรืออย่างไร

เพราะชีวิตใหม่ในยุคนี้ยังไม่มั่นคงนัก ซ่งเจียซินไม่อยากตัดเส้นทางการเงินของตนเอง จึงหันไปกระซิบสั่งความกับหูหลินอิงก่อนจะวางท่านิ่งสงบ เดินมาจับมือหวงเจียวฉือราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เธอไม่ได้ตื่นตกใจเลยแม้แต่น้อย

“คุณนายจางไม่ต้องกังวลค่ะ เรื่องแบบนี้ทางร้านเสวี่ยของเราจะไม่มีทางให้เกิดขึ้นแน่นอน”

“ไม่มีทางให้เกิดขึ้น นี่ไม่ใช่ว่ามันเกิดขึ้นแล้วหรือไง”

“ระหว่างรอผู้ช่วยสวีมาตรวจสอบ ฉันจะอธิบายเรื่องราวให้คุณฟังโดยละเอียดค่ะ เชิญคุณนายจางไปนั่งทางด้านนั้นก่อนจะดีกว่า”

ซ่งเจียซินประคองหญิงสาวที่กำลังหงุดหงิดไปนั่งที่โซฟานุ่ม ซึ่งสั่งทำพิเศษมาจากต่างประเทศเพื่อรับรองลูกค้า ขณะที่หูหลินอิงก็รู้งานรีบจัดเตรียมของตามคำสั่งของซ่งเจียซินอย่างคล่องแคล่ว

“ความจริงแล้วเรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของการป้องกันจากทางร้านเราค่ะ”

“หมายความว่ายังไง”

“เพื่อป้องกันพนักงานขายแอบสับเปลี่ยนสินค้าของลูกค้า นอกจากตรวจสอบสินค้าก่อนจัดส่งมาที่ร้านแล้ว ก่อนถึงมือลูกค้าก็จะมีการลอบสังเกตการณ์ด้วยค่ะ”

“สังเกตการณ์ก่อนถึงมือลูกค้า?”

“ใช่ค่ะเพื่อความปลอดภัยของสินค้าไม่ว่าจะเป็นของชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ล้วนมีการดูแลอย่างดี ดังนั้นคุณนายจางสบายใจได้เลยว่าของทุกชิ้นที่ส่งถึงมือคุณนายจะต้องเป็นของแท้เท่านั้น”

“แต่วันนี้ฉันก็เกือบได้ของปลอมไม่ใช่หรือไง”

“ทางร้านเราไม่มีทางยอมให้เกิดขึ้นแน่นอนค่ะ อีกอย่างวันนี้ทางร้านยังต้องขอบคุณคุณนายจางอีกด้วยที่ช่วยพวกเราจับโจร หากคุณนายจางไม่รังเกียจ เครื่องเพชรในถาดนี้เชิญคุณนายจางเลือกสักชิ้น ถือว่าเป็นคำขอบคุณจากทางร้านเราค่ะ”

ซ่งเจียซินพูดจบหูหลินอิงก็วางถาดแหวนเพชรลงบนโต๊ะเบื้องหน้า

“เลือกได้เลย โดยไม่คิดเงินหรือ”

“เลือกได้เลย โดยไม่คิดเงินค่ะ”

ทันทีที่ได้ยินว่าจะได้ของโดยไม่เสียเงิน อารมณ์ขุ่นเคืองก่อนหน้านี้ของหวงเจียวฉือก็จางหายไปในทันที หยิบแหวนเพชรตรงหน้ามามองดูด้วยความตื่นเต้นยินดี

หลังจากนั้นไม่นานผู้ช่วยสวีก็มาถึง เมื่อทราบเรื่องก็เร่งไปที่หลังร้าน สอบสวนจนได้ความก็เอาเครื่องเพชรของจริงออกมามอบให้หวงเจียวฉือพร้อมทำหนังสือรับรองลงนามของเขาให้ตามคำแนะนำของซ่งเจียซิน

“เรื่องในวันนี้ต้องขอบคุณคุณหนูที่ยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ไม่อย่างนั้นหากเรื่องการขายของปลอมนี้เล็ดลอดออกไปชื่อเสียงของร้านเราคงไม่เหลือหลอ”

ผู้ช่วยสวีเอ่ยชมหญิงสาวตรงหน้าอย่างจริงใจ เรื่องในวันนี้ทำให้เขามองคุณหนูตรงหน้าด้วยมุมมองใหม่ ไม่เพียงจัดการปัญหาเฉพาะหน้าได้ดี แม้แต่วิธีดำเนินการตรวจสอบอย่างเงียบ ๆ ที่หลังร้าน หรือวิธีการกลับร้ายเป็นดีที่หน้าร้าน คุณหนูตรงหน้าก็ล้วนจัดการได้อย่างเหมาะสม

“ถึงฉันจะแต่งงานแล้วแต่ก็ยังเป็นคนของตระกูลเสวี่ย เรื่องพวกนี้ยังไงก็ไม่อาจนิ่งเฉยไม่ใส่ใจ”

“เป็นความโชคดีของตระกูลเสวี่ยจริง ๆ ที่มีลูกสาวแบบคุณหนู”

“ผู้ช่วยสวีกล่าวชมกันเกินไปแล้ว วันนี้ฉันยังทำคุณพ่อขาดทุนไปหนึ่งพันหยวน ไม่รู้ว่าเงินเดือนเดือนนี้จะถูกหักหรือเปล่า”

“ถูกหักอะไรกันครับ แค่แหวนวงเดียวเอง”

“อย่างนั้นต้องรบกวนผู้ช่วยสวีช่วยพูดกับคุณพ่อให้ฉันสักหน่อยแล้ว อ่อ... ตอนนี้ใกล้ได้เวลาไปรับเด็ก ๆ กลับจากโรงเรียนแล้วฉันขอตัวก่อนนะคะ”

“ครับ”

ผู้ช่วยสวีมองดูหญิงสาวที่รีบเดินจากไปแล้วยิ้มกว้าง แต่งงานไปเพียงสองปี คุณหนูที่เอาแต่ใจ ไร้ความรับผิดชอบกลับเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้ ครอบครัวหลี่นับว่าเลี้ยงดูคนได้ดีจริง ๆ

ซ่งเจียซินกลับถึงบ้านก็ส่งกุญแจรถให้เหอเถาขับรถไปรับเด็กชายทั้งสามคน เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ชอบหน้าตนเองนัก การหลบเลี่ยงพบเจอจึงเป็นเรื่องที่ดีที่สุด เพียงแต่เธอไม่คิดว่าพวกเขาจะถึงขั้นไม่แม้แต่จะลงมากินข้าวเย็นด้วยกัน

“คุณชายทั้งสามบอกว่าไม่หิวค่ะ ให้คุณนายทานก่อนได้เลย”

จินอ้ายสาวใช้คนใหม่บอกด้วยท่าทางประหม่า ในน้ำเสียงมีความสั่นเทาน้อย ๆ คล้ายคนกำลังซุกซ่อนบางสิ่ง ซ่งเจียซินมองท่าทางก้มหน้าหลบสายตาแล้วรีบเดินหนีไปของอีกฝ่ายแล้วขมวดคิ้วเล็กก่อนจะเงยหน้ามองขึ้นไปยังชั้นบนตรงตำแหน่งของห้องนอนเด็กชายทั้งสามด้วยความสงสัย เพียงแต่สุดท้ายก็เลือกที่จะไม่เข้าไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของพวกเขา

หากไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร พวกเขาไม่ต้องการให้เธอยุ่งเกี่ยวเธอก็ไม่ควรยุ่งเกี่ยว

“จื่อหมิง จื่อชิง ฉันหิวมาก”

หลี่จื่อรั่วที่นอนอยู่ตรงกลางระหว่างพี่ชายฝาแฝดทั้งสองเอ่ยบอกในความมืด มือเล็กกุมท้องที่ส่งเสียงร้องประท้วงจนนอนไม่หลับเอาไว้

หลี่จื่อหมิงขมวดคิ้วเข้ม เขาเองก็หิวไม่ต่างไปจากน้องชายฝาแฝด ทว่าเพราะต้องการหลบหน้าเสวี่ยชิงหยวนจึงจำต้องอดทนเอาไว้

“จื่อหมิง หญิงร้ายกาจนั่นคงนอนหลับไปแล้ว ฉันว่าพวกเราไปหาอะไรง่าย ๆ กินรองท้องสักหน่อยดีหรือไม่”

หลี่จื่อชิงที่ตอนนี้ก็รู้สึกตาลายเวียนหัวเพราะความหิวเอ่ยบอกสนับสนุนน้องชายฝาแฝด หลี่จื่อหมิงเห็นคนทั้งสองต้องทนทรมานเพราะความหิว ก็พยักหน้าตอบรับ ร่างเล็กทั้งสองก็ดีดตัวลงจากที่นอนเปิดประตูย่องลงบันไดไปในครัวทันที เพียงแต่ทันทีที่เปิดตู้อาหารดูก็พบว่า...

“จื่อหมิง จื่อชิงทำยังไงดีไม่มีอะไรเหลือให้กินเลย”

หลี่จื่อรั่วบอกเสียงสั่น ดวงตากลมที่เปล่งประกายยินดีเมื่อครู่เวลานี้พลันเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

“อะไรนะ ไม่มีอะไรเหลือเลยอย่างนั้นหรือ”

หลี่จื่อชิงยื่นศีรษะเข้ามาดูเพื่อยืนยันคำพูดของน้องชาย เมื่อเห็นว่าภายในตู้อาหารว่างเปล่าจริง ๆ ก็ขบกรามแน่น

“หญิงใจร้าย ท้องของเธอเป็นหลุมอากาศหรือไงถึงกินอาหารจนหมดไม่เหลือแม้แต่จานแบบนี้”

คนหิวโวยวายด้วยความไม่พอใจ หลี่จื่อหมิงกวาดสายตามองผ่านความมืด อาหารเย็นไม่มีแล้วที่ทำได้คงมีเพียงทำอะไรง่าย ๆ ให้น้องชายทั้งสองกิน

“พวกนายไปนั่งรอ ฉันจะต้มไข่ให้กิน”

“จื่อหมิง นายต้มไข่เป็นด้วยเหรอ”

“ไม่เป็น”

คำตอบของหลี่จื่อหมิงทำให้ดวงตาที่เต็มไปด้วยความยินดีของน้องชายฝาแฝดทั้งสองพลันหม่นวูบลง

“แต่ไม่น่ายาก”

ก็แค่เปิดเตา ตั้งน้ำ เอาไข่ใส่ เองไม่ใช่หรือไง ทว่ายังไม่ทันลงมือทำสิ่งใด ภายในห้องครัวก็สว่างวาบ เมื่อมองไปยังตำแหน่งสวิตช์ไฟก็พบ...

“คุณแม่” / “หญิงใจร้าย”