ตงเปียนอ๋อง / 2

"เสี่ยวโหรวต้องหลงทางแน่เลย คนอะไรใช้ไม่ได้"

ว่าคนอื่นหลงทาง ตนเองต่างหากที่วิ่งไม่สนใจเสียงร้องเตือนของสาวใช้สักนิด

ทำให้ตอนนี้หลันจินเยว่ย่างกลายเข้ามายังสถานที่ต้องห้ามโดยไม่รู้ตัว

"อ้ะ! นั่นศาลากลางน้ำนี่ น่านั่งเล่นจัง"

ตรงหน้านางคือศาลากลางน้ำ เป็นที่หวงห้ามของจวนเหมยฮัวแห่งนี้ หากเดินเข้าไปในตัวศาลา จะมีทางเดินไม้เพื่อเดินตรงไปยังบ่ออาบน้ำกลางแจ้งที่อยู่หลังโขดหินขนาดใหญ่สถานที่ประจำของตงเปียนอ๋อง

"สดชื่นจัง"

ตั้งแต่มาโผล่ที่แห่งนี้ หลันจินเยว่เพิ่งจะได้สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดก็ตอนนี้นี่แหละ

กลิ่นของน้ำสะอาด กลิ่นดอกไม้นานาชนิดที่รู้จักบ้างไม่รู้จักบ้างแย่งกันส่งกลิ่นหอมในตอนใกล้พลบค่ำ

จ้อก~

เสียงท้องน้อย ๆ ดังขึ้นบ่งบอกว่าตอนนี้นางหิวแล้ว

"ขนมอะไรหน้าตาน่ากินจัง"

เบื้องหน้านางคือขนมหนวดมังกร จะมีลักษณะเป็นเส้นไหมขาว ๆ ปั้นเป็นก้อนกลม ๆ คล้ายดักแด้ สอดไส้ต่าง ๆ ไว้ด้านใน มีกลิ่นหอมของน้ำผึ้งโชยออกมาเรียกน้ำย่อยของกระเพาะอาหาร

"หอมจัง ขอชิมหน่อยนะ"

หลันจินเยว่มองซ้ายขวาเล็กน้อย เมื่อปลอดคนนางจึงหยิบขนมที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมากัดกิน

"อืม หอมน้ำผึ้ง เม็ดมะม่วงหิมพานต์ก็กร๊อบกรอบ"

พูดไปปากก็ขบเคี้ยวขนมที่ว่าไป ชิ้นที่หนึ่งหมดแล้ว ครั้นจะหยิบชิ้นที่สอง จู่ ๆ หลันจินเยว่ก็รู้สึกระคายเคืองในคอ ผิวหนังเริ่มคันและมีผื่นแดงขึ้น ลามมาถึงตรงลำคอที่คันมากกว่าที่อื่น ลมหายใจเริ่มติดขัด หายใจไม่สะดวกท้องจนต้องไอออกมา

เสียงไอนางเหมือนมีอะไรติดอยู่ในคอดังขึ้นติดกันรัวทำให้คนที่กำลังอาบน้ำอยู่ที่บ่อกลางแจ้งชะงักฟัง

"นั่นใคร!?"

เสียงทุ้มตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดหากแต่ไม่มีแม้เสียงตอบกลับ ร่างสูงแปดฉื่อที่เปลือยทั้งตัวรีบคว้าเสื้อคลุมตัวบางขึ้นมาสวมด้วยความหงุดหงิด ขายาว ๆ ก้าวขึ้นจากบ่อน้ำร้อนเพื่อไปยังต้นตอของเสียง

เพล้ง!

กาน้ำชาหล่นแตกกระจายบนพื้นพร้อม ๆ กับร่างสูงกำยำเดินมาถึง

"ชะ ช่วย..."

เสียงที่เปล่งออกมาอย่างยากลำบากดังขอความช่วยเหลือ ร่างแน่งน้อยสวมชุดสีฟ้าครามค่อย ๆ ร่วงหล่นลงพื้น

หมับ!

เจ้าของใบหน้างดงามราวเทพเซียนปรี่เข้ารับแผ่นหลังบางได้ทันท่วงที

"คุณหนู!"

เสี่ยวโหรวที่กว่าจะตามหาคุณหนูเจอร้องเรียกอย่างตกใจเมื่อเห็นสภาพของผู้เป็นเจ้านาย

"คุณหนูเป็นอะไรเจ้าคะ"

ตงเปียนอ๋องไม่ตอบคำถามบ่าวรับใช้นางนั้น สายตาคู่คมทอดมองไปยังใบหน้าสวยหวานที่ตอนนี้คิ้วสีดำดั่งขนนกขมวดมุ่น เปลือกตาขยับไปมา ใบหน้าแสดงอาการว่าเจ้าของร่างกายกำลังทรมานอย่างที่สุด

"นั่นขนมหนวดมังกรใช่ไหมเจ้าคะ" เสี่ยวโหรวเห็นขนมที่เป็นต้นเหตุตกอยู่ข้างกายคุณหนูนางยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่

"อืม นางคงกำลังนั่งกินเจ้านี่อยู่"

แม้ในใจจะโมโหที่นางผู้นี้กล้าบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของเขา แถมยังบังอาจหยิบของกินโดยพละการแต่เขาก็แยกเยอะออกว่าตอนนี้นางผู้นี้คงได้รับโทษไปแล้ว

"ขนมนี้มีน้ำผึ้งเป็นส่วนผสมใช่ไหมเจ้าคะ"

จะถามอะไรมากความ เขามิใช่พ่อครัวสักหน่อย แต่ถ้าให้ตอบก็ตอบได้เพราะนี่คือขนมที่เสด็จย่าเขาชอบทำให้กินอยู่บ่อยครั้ง

"เจ้าจะถามเรื่องขนมให้มากความทำไม"

คนถูกขัดตอนกำลังแช่น้ำเย็นสบายเอ่ยอย่างหงุดหงิด

"คุณหนูแพ้น้ำผึ้งป่าเจ้าค่ะ คุณหนูเยว่ซินแพ้น้ำผึ้ง! ท่านอ๋องโปรดช่วยคุณหนูข้าด้วยเจ้าค่ะ"

เสี่ยวโหรวหน้าซีดเผือด ทำอะไรแทบจะไม่ถูก น้ำใส ๆ เอ่อล้นขอบตา ดวงตาเริ่มฝ้าฟางเมื่อมองคุณหนูอันเป็นที่รักกำลังทรมานเพราะเผลอกินของที่แพ้เข้าไป

"ตะกละ!"

ตงเปียนอ๋องผู้ปากกับใจตรงกันปรามาสคนที่อยู่ภายใต้วงแขนเสียงเหน็บแนมก่อนจะอุ้มนางขึ้นเพื่อพาไปยังห้องพักตามสัญชาตญาณบุรุษผู้รักความถูกต้อง

"ตามหมอ!"

ตงเปียนอ๋องตะเบ็งเสียงสั่งสาวใช้ ขายาว ๆ ภายใต้กางเกงขายาวสีดำที่สวมแบบลวก ๆ ก้าวไปข้างหน้า แววตาที่เขามองหญิงสาวในอ้อมกอดบ่งบอกว่ากำลังเอือมระอากับการกระทำของนาง

คนอะไรเป็นภาระที่สุด เพิ่งช่วยออกจากคุกแท้ ๆ ตอนนี้ต้องมาช่วยให้พ้นจากความตายเพราะความตะกละเพียงคำเดียว หากไม่เห็นแก่ชิงหรงคนสนิท เขาคงไม่ยื่นมือช่วยให้เสียแรงเช่นนี้เป็นแน่

"เจ้าค่ะ"

เสี่ยวโหรวรับคำสั่งเร่งเดินเท้าเพื่อตามท่านหมอมาดูอาการคุณหนูนางทันที