หลบฝน / 2

"แค่ข้อเท้าเคล็ด ไกลความตายนัก"

'คนอะไรขยันประชด มีดีแค่หน้าหล่ออย่างเดียวจริง ๆ'

"ท่านอ๋อง ข้าหนาว แต่ข้าคงเดินไม่ไหวแล้ว"

เสียงเล็กออดอ้อนดังขึ้นพร้อมสายตาน่าสงสารลอบมองตงเปียนอ๋องที่ไม่สนใจจะมองหน้านาง

พรึ่บ! เหมือนจำใจทำตามสถานการณ์ ร่างนุ่มนิ่มถูกช้อนอุ้มลอยกลางอากาศเพียงชั่วครู่ก็ถูกวางไว้บนกองหญ้าแห้งที่ใช้ปูแทนเสื่อนั่ง มีกองไฟห่างจากร่างนั้นเพียงเอื้อมมือ

"ขอบพระทัยท่านอ๋อง"

แม้ปากจะกล่าววาจาน่าฟัง แต่สายตาหลันจินเยว่แสดงออกว่าสะใจที่ครั้งนี้นางแกล้งเขาสำเร็จแล้ว

"ฝนคงตกทั้งคืน ถ้าโชคดีพวกชิงหรงอาจจะมาเจอ แต่ถ้าโชคร้ายคงต้องนอนในนี้จนรุ่งสาง"

หลันจินเยว่เหลือบมองไปยังปากถ้ำที่ตอนนี้มองไม่เห็นทิวทัศน์ด้านนอกเพราะถูกสายฝนบดบังจนพื้นที่ตรงนั้นกลายเป็นสีเทาขุ่นมัวไปหมด

"ในถ้ำนี้มีผีหรือไม่เพคะ"

หากมองไกลออกไปจากรัศมีแสงสว่างของเปลวไฟพบเจอแต่ความมืดมิดจนเกิดความกลัวต่าง ๆ นานา ขึ้นในความคิด

"เจ้าสื่อสารกับคนตายได้"

ตงเปียนอ๋องกำลังหาที่นอนเอ่ยถามพลางเหน็บแนมในที

"หม่อมฉันเป็นคนจะไปสื่อสารกับวิญญาณคนตายได้อย่างไรเพคะ"

"แล้วใยเจ้าจะต้องกลัวผี"

นี่เขากำลังหลอกด่านางใช่ไหม

"ท่านอ๋องคงเพลียแล้ว หน้าที่สุมฟืนนี้ยกให้หม่อมฉันเถอะเพคะ"

"ยังดีที่รู้หน้าที่"

'เดี๋ยวสิ! นี่ไม่คิดจะห้ามเลยเหรอ ฉันเป็นผู้หญิงนะท่านอ๋อง ผู้หญิงควรถูกดูแลสิ!'

หลันจินเยว่ขยับปากพึมพำไร้เสียงพร้อมสายตาที่เพ่งมองคนที่ทิ้งตนเอนหลังพิงกับผนังถ้ำอย่างไร้เยื่อใยที่จะช่วยตนดูแลความปลอดภัยในค่ำคืนนี้

เสียงฝนกระหน่ำเทลงมาราวเทพเซียนชั้นฟ้าพิโรธอันใดโลกมนุษย์ดังสะท้อนไปทั่วในถ้ำ หลันจินเยว่ส่ายหน้าเลิกคิดเรื่องที่สั่นขวัญกำลังใจ หันมาสนใจกองไฟตรงหน้าอย่าให้ดับเป็นพอ

หนึ่งชั่วยามผ่านไป ...

เสื้อคลุมตัวยาวถูกห่มบนร่างแน่งน้อยที่นั่งหลบอยู่บนโขดหิน ในมือยังกำไม้เกลี่ยไฟคล้ายเพิ่งหลับไป

"ปากเก่ง"

ก่อนหน้านี้ใครกันนะที่บอกจะอยู่สุมฟืนไม่ให้มอดดับ ทำไมเขาเผลอหลับไปแค่ชั่วยามเดียวตื่นมาก็มีคนหลับตามเสียแล้ว โชคดีที่ฟืนยังไม่มอด ไม่งั้นคงได้หนาวตายทั้งคู่

"ดูท่าแล้วพวกชิงหรงคงผ่าฝนมาไม่ถึงที่นี่"

ตงเปียนอ๋องเดินมายืนใกล้ปากถ้ำเพื่อวิเคราะห์สถานการณ์คับขันในตอนนี้

จะเรียกว่าวิกฤติเลยก็มิผิด พวกเขาทั้งสองติดอยู่ถ้ำแห่งนี้มาเกือบสองชั่วยามแล้ว น้ำดื่มอาหารการกินไม่มีสักอย่าง ถ้าให้รอจนเช้าคงได้ขาดน้ำคอแห้งกันพอดี

คิดได้เช่นนั้นผู้มีวิชาตัวเบาวรยุทธ์ล้ำเลิศจึงหยิบดาบข้างกายออกเดินลึกเข้าไปในถ้ำพร้อมคบไฟหนึ่งอัน ทิ้งให้สตรีที่ยังคงหลับสนิทอยู่นั่งเฝ้ากองไฟไว้คนเดียว

"อืม...หอมจัง"

หลันจินเยว่ที่ถูกทิ้งไว้เพียงลำพังเพราะเผลอหลับไปทำจมูกสูดดมกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของเปลวไฟที่กำลังแผดเผาผิวหนังของอาหารกันตายพวกเขาทั้งสอง

"เจ้ามันจอมตะกละเสียจริง"

ตงเปียนอ๋องเฟยหลงส่ายหน้าอย่างระอากับคนที่แม้ว่าเขาจะเสียงดัง ปลุกด้วยการกระแอมไอ สะกิดไหล่นางก็ยังมิรู้สึกตัว ทว่าพอย่างเจ้านกตัวนี้เท่านั้นแลกลับรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาได้

"นั่นอะไรหรือเจ้าคะ"

ตื่นมาเงียบ ๆ คงไม่ใช่หลันจินเยว่

ร่างแน่งน้อยเขยิบเข้ามาใกล้กับกองไฟที่มีไม้ย่างนกส่งกลิ่นหอมตลบไปทั่วถ้ำ

"ของกันตาย"

คนได้ฟังคำตอบทำหน้าล้อเลียนกลับแบบลับ ๆ ก่อนจะสะบัดหัวเบา ๆ เพื่อไล่ความอคติต่อตัวท่านอ๋องออกไปแล้วเขยิบเข้าใกล้อาหารตรงหน้ามากกว่าเก่า

"โอ๊ย!"

ก็กลิ่นมันหอมยั่วยวนจนเผลอเอื้อมมือไปหมายจะจิ้มแค่ส่วนหนังมาชิมดูกลับถูกเจ้าของอาหารชิ้นนี้ตีเข้าเสียได้

"ทำตัวเหมือนอดอยากมาแรมปี"

คำก็บ่นสองคำก็เหน็บแนม พูดคุยกันดี ๆ ไม่ได้เลยหรือไร

"นี่มันก็หลายชั่วยามแล้วที่พวกเราติดอยู่ในถ้ำ ข้าเป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ จะให้อดทนกับกลิ่นหอม ๆ ของอาหารตรงหน้าได้อย่างไรเจ้าคะ"

ตงเปียนอ๋องเฟยหลงแสร้งทำเป็นหูทวนลม ไม่สนใจเสียงบ่นพึมพำข้าง ๆ หมุนไม้ย่างนกสองสามรอบจึงยื่นให้คนขี้บ่นเพื่อคลายความรำคาญ