ทะลุมิติ

"ฉันซื้อมาตั้งแพงขอให้ใช้ทนๆหน่อยสิ"

หญิงสาวกำลังมองคอนแทคเลนส์ที่เพิ่งซื้อมาบ่นพลางๆว่ามันแพงเกินไป เธอสายตาสั้นทำใช้ชีวิตแบบคนปกติไม่ได้เต็มที่

เธอกำลังจะหันหลังกลับไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะไปอาบน้ำ

 จู่ ๆ แสงสีฟ้าจากคอนแทคเลนส์เปล่งประกายออกมา ดึงเธอเข้าไปในห้วงอีกมิตินึง โดยที่เธอไม่รู้ตัว..

จิตวิญญาณของเธอได้เข้าไปในอีกมิตินึง ในยุคเก่าแก่สมัยโบราณของราชวงศ์จีน 

ในร่างหญิงสาวที่เต็มไปด้วยรอยแผล

 นางมีนามว่า ซูเหยา เป็นบุตรสาวคนโตของตระกูลสาม 

ในอดีตครอบครัวของนางมีความสุขเป็นอย่างมาก 

แต่เมื่อท่านพ่อของนางออกไปรบแล้วนำอนุกลับมาพร้อมกับลูกในครรภ์ที่กำลังใกล้คลอด

 ท่านแม่ก็ไม่เคยได้รับความรักเหมือนเคยอาจจะแย่กว่าเดิมไม่รู้ว่าอนุของท่านพ่อ หว่านเสน่ห์อะไรให้ถึงได้เปลี่ยนไปมากนัก 

ห้องเก็บฟืน

"นี่ฉันอยู่ที่ไหนกันนะ"

อันอันตื่นขึ้นมาในร่างกายของคุณหนูซูเหยาทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยแผลเก่า แผลใหม่ยังสดไม่หาย 

อันอันที่สงสัยจึงชะโงกหน้าไปมองที่ถังน้ำใสๆ

"นี่อยู่ที่ไหน.ฉันมาอยู่ในร่างใคร" 

เธอสะดุ้งตัวลื่นล้มหงายหลังหันซ้ายหันขวามองไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดระแวง

 เธอกวาดสายตาดูพร้อมกับหวาดระแวงว่า มีใครอยู่แถวนี้  ในขณะที่เธอนั้นกำลังเดินสำรวจอยู่ 

 มีเสียงสาวรับใช้ดูท่าทางเย่อหยิ่งเดินเข้ามาด้วยความเร่งรีบนางทั้งสองส่งสายตามาที่เธออย่างแข็งกร้าว

"อาหารทำเสร็จยัง ชักช้าแอบเกียจคร้านอย่างรึ" 

สาวรับใช้พุ่งตัวเข้ามาผลักไหล่เธอจนล้มลงไปกองกับถุงถ่าน

 ศีรษะเกือบจะโดนค้อนที่เสียบอยู่ด้านบน นางยกมือทาบอกด้วยความตกใจพยายามพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วมองไปที่นางสาวใช้ทั้งสองที่กำลังยืนข่มขู่

ซูเหยาปัดเศษฝุ่นที่อยู่บนเสื้อออกลุกพรวด เอ่ยปาก พูดออกมาโดยไม่เกรงกลัว 

"คุณหนูของเจ้าไม่เคยสอนหรือว่าท่าทีเช่นนี้ไม่ควรทำให้เจ้านายขุ่นเคือง" 

สาวใช้ขมวดคิ้วยกมือจะตบที่ใบหน้า แต่ซูเหยารู้ทัน จึงเบี่ยงตัวหลบได้ทัน สาวใช้นั้นล้มหน้าคะมำไปโดนเศษถ่านที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น 

"อ้าว...เจ้าระวังระวังหน่อย"  

สาวใช้อีกคนที่เห็นดังนั้นก็รีบหยิบไม้หนา ๆ ขึ้นมาหวังจะฟาดไปที่ท้ายทอย เตือนให้ซูเหยานั้นอย่ามาท้าทาย

 ซูเหยาเห็นท่าไม่ดี รีบหลบ ก่อนจะสวนกลับด้วยการเตะก้านคอ ล้มกระแทกกองเศษอาหารเน่ากองกระจัดกระจายอยู่กับพื้น

"อ๊าย!!!!" (เสียงกริ๊ด)

"ซูเหยาหัวเราะจนปวดท้อง ความสะใจแล่นพล่านทั่วอก มันทั้งเจ็บ ทั้งสนุกในเวลาเดียวกัน"

"งันเจ้าก่อนก็แล้วกัน" 

นางชี้นิ้วไปที่สาวใช้หน้าเปื้อนถ่านพร้อมกับเดินไปอย่างช้า ๆ ด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว กำปั้นยกขึ้นชก  ไปที่จมูกของฝ่ายตางข้ามจนเลือดกำเดาไหล 

"โอ๊ย...ช่วยข้าด้วย" 

สาวใช้เรียกร้องขอความช่วยเหลือ สาวใช้เห็นว่าสู้ไม่ได้จึงขอร้องซูเหยาทั้งน้ำตาว่าให้ปล่อยนางไป 

"คุณหนูข้ายอมแล้ว"  

สาวใช้ผงกคอก้มราบดินร้องขอจนเสียงสั่นตามลำตัว

หน้าสาวใช้ เลือดและรอยพกช้ำก็เต็มไปทั่วใบหน้าสาวใช้ 

ซูเหยาหัวเราะจนปวดท้อง ความสะใจแล่นพล่านทั่วอก  มันทั้งเจ็บ ทั้งสนุกในเวลาเดียวกัน"

ซูเหยายิ้มมุมปาก ก่อนจะคลายมือ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วค้ำเอวปรายหางตามองสาวใช้ทั้งสอง

"ไปซะ"  ซูเหยาไล่

สาวใช้รีบลุกขึ้นวิ่งหนีออกห่างซูเหยาทันที ส่วนซูเหยาที่ยังสับสน ว่าทำไมรู้สึกว่าชื่อซูเหยามันช่างคุ้นหูเหลือเกิน เดินวนรอบ ๆ คิดแล้วคิดอีก จนภาพที่เธอเคยอ่านนิยายเมื่อสามปีที่แล้วผุดขึ้นมาในหัว

"ฉันจำได้แล้ว"  

อันอันนึกออกทันที ที่แท้เธอก็ย้อนเวลามาอยู่ในร่างคุณหนูซูเหยาผู้ถูกทอดทิ้ง และถูกรังแกมานานหลายปี 

ในเมื่ออันอันได้มีโอกาสมีชีวิตอยู่ในร่างคุณหนูผู้น่าสงสาร อันๆเลยสัญญากับตัวเองว่าจะเปลี่ยนชตากรรมไม่ให้เป็นเหมือนในนิยาย

สิ่งแรกที่นางจะทำคือเปลี่ยนแปลงตัวเองทั้งเสื้อผ้าหน้าผมให้กลับมาสวยเหมือนเดิม

 อันอันเริ่มจากการอาบน้ำขัดตัวให้ผิวพรรณนั้นผ่องใส เส้นผมยุ่งเหยิงก็ใช้สมุนไพรสระให้สะอาด พอกหน้าด้วย แป้งข้าวจ้าว+น้ำผึ้ง+น้ำนม  

ขัดขี้ไคลข้อศอกข้อเข่าให้สะอาดหมดจดทำให้ใบหน้าและร่างกายของซูเหยานั้นเริ่มสว่างไสวราวกับเทพธิดา แม้แต่เส้นผมของซูเหยาก็น่ามองมากแล้ว

"คุณหนู...คุณอยู่ไหนเจ้าคะ" 

สาวใช้ผู้ซื่อสัตย์เรียกหาคุณหนูด้วยความตื่นตระหนกตกใจไปทั่วที่พักเก่า

 ซูเหยาที่กำลังอาบน้ำอย่างสบายตัวจึงหยุดชะงัดและฟังอย่างตั้งใจ

"ใครเรียกข้า"  

ในขณะนั้นประตูอาบน้ำก็เปิดออกคนที่อยู่ตรงหน้าคือสาวใช้ผู้ซื่อสัตย์นางมีนามว่า จ้าวจ้าว 

นางรีบวิ่งกรู่เข้ามาหาด้วยความร้อนใจแสดงอาการสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ซูเหยาบอกให้จ้าวจ้าวใจเย็น  ค่อย ๆ พูด

"คุณหนูตอนนี้...."  

จ้าวจ้าวกระซิบข้างหูเบา ๆ 

ตอนนี้น้องสาวต่างมารดากำลังเดินทางมาที่นี่ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

 เฟิ่งจูถือไม้หน้าสามมาพร้อมกับสาวใช้อีก 5 คน จ้าวจ้าวกลัวว่าคุณหนูจะได้รับอันตรายเลยอยากให้ซูเหยาหนีไปให้ไกลจากที่นี่ 

ซูเหยาที่ได้ฟัง ก็ปฏิเสธพร้อมกับบอกจ้าวจ้าวว่า

"ไม่ต้องกลัวข้าจะปกป้องเจ้าเอง"  

จ้าวจ้าวอึ้งไปพักนึงส่วนซูเหยาลุกพรวดจากอ่างอาบน้ำนม คว้าผ้าขนหนูมาพันตัวอย่างรวดเร็ว ซูเหยานั้นบอกให้จ้าวจ้าว ไปถ่วงเวลาที่หน้าที่พักไว้ก่อน อย่าเพิ่งให้สาวใช้เข้ามา