บ้านสามี

ถึงเรือน

เสียงฝีเท้าม้าหยุดลงตรงหน้าเรือนหานเฟิง บรรยากาศข้างหน้าทางเข้าช่างรมรื่น ด้านในเป็นบ้านไผ่ผสมไม้ ลานหน้าบ้านดูสะอาดตาแม้จะมีใบไผ่หล่นลงมาต่อเนื่อง ข้างบ้านยังปลูกผักไว้กิน 

"โฮ่ง..ๆ " 

เสียงเห่าดังมาแต่ไกล ทำเอาภาพฝันในหัวหายวับทันที

"เจ้าสุนัข...อย่ากัดข้านะ" 

เจ้าหลงวิ่งพุ่งเข้ามาหาซูเหยาอ้าปากกว้างส่งเสียงร้อง โฮ่ง..ๆ 

"จะกัดข้า" 

ซูเหยารีบไปหลบด้านหลังหารเฟิง  จังหวะนั้นเสียงเห่าก็เงียบลงกลับกลายเป็นอาการดีใจของสุนัขที่เจ้าของนั้นกลับมา มันหมุนลำตัวลอยไปมา กระโดดเลียแก้มสามีด้วยความดีใจ

"อ้าว...นึกว่าจะกัดที่ไหนได้..." 

"ไอ้หลง เจ้านี่นะ"  หานเฟิงลูบหัวเจ้าหลงไปมา 

" หากเจ้าไม่อยู่มันจะไม่กลับมาเล่นงานข้าใช่ไหม" 

หานเฟิงหัวเราะ

" ไม่หรอกเจ้าวางใจได้...เราเข้าไปด่านในกันเถิด"

หานเฟิงถือข้าวของเข้าไปโดยมีเจ้าหลงนั้นวิ่งนำหน้า  มือผลักเปิดประตูบานใหญ่นำข้าวของไปไว้ที่ห้องพัก ภรรยาที่เดินตามหลังได้แต่มองรอบ ๆ เรือน ทุกมุมที่อยู่ข้างใน

"ก็ไม่ได้แย่นะ"  พึมพัมเบาๆ

"เจ้าไม่ชอบที่นี่รึ" หานเฟิงถาม เมื่อเห็นซูเหยาไม่พูดตนนึกว่านางอาจไม่ชอบเรือนหลังนี้

"เปล่าเลย.. ข้าชอบ" 

"จริงรึ" 

"จริง ๆ ข้าจะโกหกเจ้าทำไม" 

ทันใดนั้นหานเฟิงก็ยิ้มออกมา 

" เจ้าอยากกินอะไรไหมข้าจะไปล่าสัตว์มาทำอาหารให้เจ้า" 

" ไปล่าสัตว์รึ ข้าอยากไปด้วย" 

สามีขมวดคิ้ว เมื่อซูเหยาบอกว่า อยากไปด้วย มีที่ไหนกันที่สตรีจะไปล่าสัตว์ ส่วนมากมีแต่อยู่ที่พัก 

"เจ้าไม่กลัวลำบากรึ"  

"ไม่..ข้าไม่กลัว..จะให้ข้าอยู่คนเดียวเหงา ๆ ข้าไม่เอาด้วยหรอกนะ"  ยืนกอดอกสะบัดตัวเอียงข้าง

" ได้..ไปก็ไป"  ทันใดนั้นรอยยิ้มน้อย ๆ ก็กลับมาสดใสอีกครั้ง

"เช่นนั้นข้าจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า" 

ภรรยาไปคว้ากระเป๋าสะพายเสื้อผ้า หาชุดเก่าๆที่ไม่ได้ใช้งาน ในนั้นมีอยู่ชุดนึงเป็นชุดสีดำล้วน เลยคิดว่าใส่ปลอมตัวคล้ายๆผู้ชาย ก็ดีเหมือนกัน

ไม่นานนักนางก็แต่งตัวเสร็จสับพร้อมที่จะออกไปล่าสัตว์แต่ถามว่านางล่าสัตว์เป็นหรอ เป็นสิเพราะในภพปัจจุบันนางคือหญิงสาวเรียนมหาวิทยาลัยปี 2 เก่งเรื่องยิงธนูเรื่องยิงปืน การเรียนก็ไม่เป็นสองรองใคร ถึงว่านางบางครั้งจะดูใสซื่อดูปัญญาอ่อนเป็นบางครั้งแต่เวลาจริงจังขึ้นมาก็น่ากลัวเหมือนกัน

"ไปกันเถิด" ทั้งสองเดินออกมาจากประตูบานใหญ่พร้อมยิ้มรับกับการเดินทางเข้าป่า ซูเหยาได้เดินนำไปก่อนจนเพิ่งนึกได้ว่า 'ไปทางไหนกันนะ'

ซูเหยาค่อยๆหันมายิ้มแห้งให้สามีที่ยืนอยู่ข้างหลัง

"สามี..ข้าไม่รู้ทาง"  ซูเหยาทำหน้าออดอ้อนพูดเสียงเบาๆ บิดฝ่ามืออายเล็กน้อย

"ตามข้ามา" สามีกล่าว

ซูเหยาเดินตามสามีต้อย ๆ ยิ่งเดินเข้าไปยิ่งปกคลุมไปด้วยความมืดและบรรยากาศที่วังเวง เกาะแขนสามีไว้แน่น เพราะนางนั้นกลัวผีหลอก

"มีผีไหมนะ" ซูเหยากรอกสายตาไปมาเงยหน้ามองหลังตลอดเวลา เก่งทุกเรื่องแต่แค่กลัวผีหลอก

"ใกล้ถึงเขตล่าสัตว์แล้ว"  สามีเอ่ย

"ท่านจะล่าอะไรออกไปหรือ"

" แล้วเจ้าอยากกินอะไรล่ะ"

" ข้าอยากกินผัดกระต่าย"

" ได้..ข้าจะล่ากระต่ายมาให้เจ้า" พูดจบหานเฟิงก็เดินไปยังจุดประจำที่เคยหลบซ่อนในการโจมตีกระต่ายน้อย

สามีค่อยๆยกคันธนูขึ้นมาสายตาเล็งเป้าไปที่กระต่าย 4-5 ตัว ตนตั้งสมาธิในใจนับ 123 พร้อมทันใดนั้นหนูก็เล่นออกไปแทงท้องกระต่ายทะลุตัว 

"สามีเก่งจังเลย" เอ่ยชมทันที

"สามีข้าอยากยิงบ้างจัง" ซูเหยาเขย่าแขนสามีขออยากยิงธนูด้วยแต่สามีกลับถามกลับมาว่า

"เจ้ายิงธนูเป็นด้วยหรือ"  หานเฟิงขมวดคิ้วสงสัย

" แน่นอนข้ายิงธนูเป็น" นางตอบอย่างมั่นใจ

ทันใดนั้นสามีก็ยื่นคันธนูให้ นางก็รับมันมาและตั้งใจเล็งไปที่กระต่ายท่าทางการจับของนางช่างแข็งแรงสง่างามเหมือนเคยเป็นนักยิงธนูมาก่อน วินาทีต่อมานางปล่อยคันธนูออกไป

ฟึก.... ธนูเสียบเข้าตัวกระต่าย

"ฝีมือไม่ธรรมดา" หานเฟิงกล่าวในใจ

"เป็นอย่างไรบ้างข้าเก่งหรือไม่" ซูเหยาเขย่งเท้าดีใจ

" เจ้าเก่งมากๆ"  นางถูกชมเชยก็ถึงกับเอาไหล่เตะตัวสามี เชิงบอกว่ามันก็แน่นอนอยู่แล้ว

"กับเรือนเถิดข้าจะทำอาหารอร่อยๆให้เจ้ากิน" 

ซูเหยาจับกระต่าย 2 ตัวที่ยิงได้ยกชูขึ้นด้วยความภาคภูมิใจแล้วก็เดินนำหน้าจะกลับเรือนแต่ลืมไปว่าจำทางไม่ได้เลยหันมาถามสามี

"สามีไปทางใดหรือ"

"ข้าจะนำทางเองเจ้าเดินนำหลังข้าหากกลัวก็เกาะแขนข้าไว้"  

พูดจบสามีก็เดินนำหน้าไปก่อนส่วนภรรยานั่นหรือกำลังเขินคำพูดของสามี มือน้อยๆจับแก้มตัวเองทั้งสองข้างยิ้มเม้มปากอย่างมีความสุข ยิ้มจนลืมว่าสามีเดินไปทางโน้นแล้ว 

"รอข้าด้วยสามี"  

ประมาณเที่ยง 2 สามีภรรยามาถึงที่เรือนจ้าวจ้าวที่รออยู่หน้าเรือนก็รีบมารับพร้อมกับมันกะต่าย 2 ตัวไปล่นขนให้สะอาด   ส่วนนางจะไปหาเครื่องแกงมาผัดเผ็ดกระต่ายให้สามีกิน