ตอนที่20 ช่วยเหลือคนป่วย

“ไหนเจ้าว่าช่วงนี้จะช่วยเหลือใคร?”

  “ก็มันอดไม่ได้ แล้วเจ้าอดได้หรือ?” ซิ่วอิงย้อนถามลี่อิง เพราะคิดว่าเป็นนางก็ต้องเข้าไปช่วยเช่นเดียวกัน

  “แน่นอนว่าต้องช่วย ฮ่าฮ่า” ลี่อินหัวเราะออกมา นางก็แค่เย้าซิ่วอิงเล่น เพราะในความเป็นจริงใครจะไปทนเห็น เด็กถูกรังแกอย่างไม่ยุติธรรมได้เล่า

  “เรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวร้านตีเหล็กจะปิดเสียก่อน” ซิ่วอิงรีบเอ่ยบอกเพราะเสียเวลามากแล้ว ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนที่อู่ถงจะเป็นคนเดินนำ เพราะเขารู้เส้นทาง

  เมื่อมาถึงร้านตีเหล็กที่ดูเงียบเหงา มีชายสามคนนั่งเหม่อลอย ด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ชายสามคนยังคงนั่งใจลอย ไม่รับรู้ถึงการมาของพวกเขา เพราะจิตใจกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตน อู่ถงจึงรีบไปดึงกระดิ่งที่ห้อยไว้ เป็นการส่งเสียงสัญญาณถึงการมาของลูกค้า

  พวกเขาสะดุ้งกันสุดตัว เมื่อเห็นว่ามีบุรุษสองคนกับเด็กอีกห้าคน มายืนอยู่หน้าร้าน

  “ต้องการสินค้าหรือขอรับ หรือว่าจะสั่งให้ช่างตีเหล็ก บอกมาได้เลยขอรับ” ชายวัยกลางคนรีบลุกออกมาต้อนรับอย่างดีใจ ที่มีลูกค้ามาเยือน เพราะช่วงนี้กิจการตีเหล็ก ไม่ค่อยมีลูกค้ารายได้จึงลดลงมาก

  “ข้าอยากให้ท่านตีเหล็กแบบนี้ กว้างและใหญ่ประมาณเท่านี้ และข้าอยากให้ท่านไปเชื่อมเหล็กเข้าด้วยกัน เป็นแบบนี้ท่านทำได้หรือไม่เจ้าคะ” ชายตีเหล็กหยิบแผ่นกระดาษไปดู ก็พยักหน้ารับว่าทำได้ ซิ่วอิงจึงยกยิ้มด้วยความพอใจ

  “ท่านลุงกิจการไม่ค่อยดีหรือเจ้าคะ?”

  “ใช่แล้วละ ข้ากำลังคิดอยู่ว่าจะเปลี่ยนไปทำอย่างอื่นดู”

  “แล้วท่านจะไปทำอะไรหรือเจ้าคะ?”

  “ข้าก็ยังไม่รู้เลย ตอนนี้คนในครอบครัวก็ล้มป่วย ค่าหมอ ค่ายา ข้ายังไม่รู้เลยว่าไปหาที่ไหน เลยได้แต่รักษาตามบุญตามกรรม” ชายวัยกลางคนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าและเป็นทุกข์ ซิ่วอิงได้ฟังก็รู้สึกสงสาร ก่อนจะเอ่ยขึ้น

  “ข้าขอดูคนป่วยหน่อยได้หรือไม่ เผื่อข้าช่วยได้”

  “แต่ว่าแม่หนู เจ้าอาจติดไข้จากพวกเขาได้นะ ท่านหมอบอกว่าไข้ตัวนี้ สามารถติดต่อผู้อื่นได้ง่ายมากเลย” ชายตีเหล็กรีบเอ่ยเตือนทันที

  “ไม่เป็นไรหรอกเจ้าค่ะ พวกข้านะแข็งแรงโรคภัยไม่กล้าเข้าใกล้หรอกเจ้าค่ะ พวกเจ้าเข้าไปดูหน่อย ได้เรื่องอย่างไรมาบอกข้า”

  “ได้ ขออนุญาตขอรับ/เจ้าค่ะ” ลี่อิน เจียวจู ตงหานและหานเกอเอ่ยขึ้นมา ชายอีกคนจึงเดินนำเข้าไปในเรือนด้านใน พอเข้ามาถึงด้านใน เด็กทั้งสี่ถึงกับยืนตัวแข็ง มีสตรีสูงวัยนอนอยู่บนที่นอนหนึ่งคน สตรีอีกสามคน นอกนั้นเป็นเด็กอยู่ถึงสิบคน ทุกคนมีอาการอ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง ลืมตามามองคนที่เข้ามา แล้วก็หลับตาลงไปอีกครั้ง

  ลี่อินและเจียวจูรีบตรงเข้าไป แล้วใช้หลังมือแตะที่หน้าผาก ก็รับรู้ถึงไอความร้อนที่แผ่ออกมา ไข้สูงมากเลย ต้องรีบไปบอกซิ่วอิง ลี่อินรีบวิ่งออกมาบอกซิ่วอิงทันที

  “ซิ่วอิงแย่แล้วคนป่วยแต่ละคนมีไข้สูงมากเลย” ซิ่วอิงได้ยินก็รีบวิ่งเข้าไปทันที ทุกคนที่เห็นเช่นนั้น ก็รีบตามเข้าไปเช่นกัน 

  ซิ่วอิงมาถึงก็ตาเบิกกว้าง คนป่วยเยอะขนาดนี้เลย สงสัยจะติดกัน ซิ่วอิงจึงรีบบอกทุกคน

  “ช่วยกันเปิดหน้าต่างให้อาการถ่ายเท”

  “แต่ว่าแม่นางน้อย พวกเขาจะหนาวหรือไม่ เห็นร้องบอกว่าหนาว”

  “คนมีไข้จะหนาวทุกคน ท่านลุงอย่าได้กังวล ข้าขอน้ำและผ้า เอามาเยอะหน่อยเจ้าคะ ข้าจะเช็ดตัวให้คนป่วย รบกวนทุกคนออกไปก่อน ตงฮวน หานเกอ ไปต้มข้าว” เมื่อได้ยินที่นางบอก ตงฮวน หานเกอ อู่ถง อู่จิ้ง และชายตีเหล็กทั้งสามคนก็ออกมา 

  “แม่นางน้อยคนนั้น นางจะทำอะไรหรือ?”

  “ท่านลุง ท่านอย่าได้กังวล หากถึงมือนางทุกคนปลอดภัยแน่นอนขอรับ” ตงฮวนเอ่ยขึ้น

  “จริงหรือ? เจ้าไม่ได้โกหกข้านะ” ชายตีเหล็กมีสีหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัด

  “แน่นอน นายหญิงน้อยของพวกข้าเก่งที่สุด” เป็นอู่ถงที่เอ่ยขึ้นอย่างชื่นชม

  “วันนี้ถือว่าเจ้าโชคดีมาก ที่นางอยากมาสั่งให้เจ้าตีเหล็ก” อู่จิ้งเอ่ยขึ้นมาบ้าง ชายตีเหล็กถึงกับเนื้อตัวเย็นเยียบ หากเป็นเรื่องจริงก็ขอขอบคุณสวรรค์ที่เมตตา ดลบันดาลให้นางมาสั่งเขาตีเหล็ก

  ภายในห้องที่มีคนป่วย ที่นอนเรียงเแถวกันอยู่ อู่ถงและอู่จิ้ง นำกาละมังใส่น้ำและผ้ามาให้ ซิ่วอิงรีบรับมา แล้วสอนวิธีเช็ดตัวให้กับลี่อินและเจียวจู จากนั้นนางก็นึกถึงยาลดไข้ เป็นเม็ดคงจะกลืนลำบาก ขอเป็นชนิดน้ำและยาต้ม จากนั้นนางก็เปิดกล่อง หยิบยาขวดและห่อยาออกมา จากนั้นก็รีบเดินไปออกไป 

  “ท่านลุงข้าอยากได้ช้อน นี่ยาท่านต้มหมดเลยนะเจ้าค่ะ แล้วค่อย ๆ ให้พวกเขาดื่มทุกสองชั่วยาม (4ชั่วโมง) ” ชายตีเหล็กรีบหาช้อนให้นาง แต่ก็แอบสงสัยว่า นางไปเอาห่อยามาจากที่ใด แต่ก็เลือกที่จะเงียบ ซิ่วอิงรีบเดินไปกระซิบกับตงฮวน ที่นั่งอยู่ตรงเตากับหานเกอ

  “เลือดเต่าดำของเจ้า น่าจะได้ผลดีกับคนป่วย ผสมลงไปกับข้าวต้ม” ตงฮวนได้ฟังก็พยักหน้าเข้าใจ ว่าต้องทำอย่างไร หากนางกระซิบบอกเช่นนี้ก็หมายถึง ห้ามให้ใครเห็น

  พอกลับมาที่ห้องคนป่วย ซิ่วอิงก็ลี่อินประคองทุกคนมารับยา ที่จริงไม่ควรใช้ช้อนเดียวกัน แต่ว่ามีไข้เหมือนกัน นางจึงใช้แค่ช้อนเดียวเทยาลดไข้ที่เป็นน้ำ ให้พวกเขาทุกคน จากนั้นก็ปล่อยให้นอนลง 

  “พวกเจ้าลองปล่อยพลังให้พวกเขาดู ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้ายามนี้ มีพลังมากเท่าใด”

  “ได้ ข้าขอลองคนนี้” ลิ่อินลองใช้มือวางลงไปบนหน้าผาก แล้วปล่อยพลังปราณออกไป แสงสีฟ้าเริ่มส่งแสงออกมา จากฝ่ามือของนางแล้วหายไปที่ศีรษะของหญิงชรา ไม่นานหญิงชราก็ลืมตาขึ้นมา แล้วยกมือขึ้นมาพนมไหว้ขอบคุณ น้ำตาไหลอาบแก้มอย่างซาบซึ้ง นางคิดว่านาง จะต้องจากโลกใบนี้ไปเสียแล้ว จู่ ๆ ร่างกายก็กลับมามีเรี่ยวแรงอีกครั้ง น่าเหลือเชื่อจริง ๆ 

  “ขอบคุณแม่นางน้อยมากเจ้าค่ะ” ลี่อินยิ้มให้อย่างอ่อนโยน การได้ช่วยเหลือผู้คน ความรู้สึกมันดีมากจริง ๆ

  “งั้นข้าขอลองบ้าง’ เจียวจูจึงทำแบบที่ลี่อินทำ แต่แสงที่เปล่งออกมาเป็นสีแดง ซิ่วอิงยกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนที่ทั้งสามจะช่วยกัน เพิ่มพลังให้คนป่วยทั้งหมด ไม่นานตงฮวนและหานเกอ ก็ยกข้าวต้มเข้ามา 

  “ทุกคนมาช่วยกันป้อนอาหารเจ้าค่ะ พวกเขาเริ่มมีแรงบ้างแล้ว อีกสามวันก็ลุกเดินได้แล้วเจ้าค่ะ” ชายตีเหล็กมองอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ก่อนจะพากันคุกเข่าลง

  “ขอบคุณนายน้อย ขอบคุณนายหญิงน้อยขอรับ”

  “ลุกขึ้นเถิด ข้าวต้มค่อย ๆ ให้พวกเขากิน แล้วก็ยาต้มทุก ๆ สองชั่วยาม อย่างไรข้าต้องขอตัวก่อนเจ้าค่ะ”

  เมื่อพวกเขาจากไปแล้ว ชายตีเหล็กทั้งสามคนก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น ในวันที่หมดหวังและไร้ซึ่งความหวัง จู่ ๆ ก็มีเด็กห้าคนก้าวเข้ามาช่วยเหลืออย่างปาฏิหาริย์ ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งพวกเขามา พวกเขาตรงเข้าช่วยเหลืออย่างไม่รีรอ เงินทองก็ไม่พูดถึง ชาตินี้พวกเขาเป็นหนี้เด็กห้าคนนี้แล้ว