ตินที่19 หัวไชเท้าลอย

  ซิ่วอิงพา ลี่อิง เจียวจู ตงฮวนและหานเกอ อีกทั้งมีอู่ถง อู่จิ้งและอู่หย่งเดินตามหลัง วันนี้นางอยากมาดูร้านตีเหล็ก และอยากได้กระดาษและพู่กัน นางจะให้ลี่อินและเจียวจู นั่งเขียนป้ายเชิญชวน ให้ผู้คนมากินอาหารที่โรงเตี๊ยม 

  ลี่อินและเจียวจูมีความสามารถ ในการเขียนอักษร นางจึงจะมอบหน้าที่นี้ให้นางทั้งสองคน ท่านปู่หยวนได้ติดต่อช่าง ให้มาก่อสร้างจวนเช่นกัน เพราะเขาบอกว่า อยากย้ายมาอยู่ใกล้ ๆ กับพวกนางเร็ว ๆ 

  ซิ่วอิงและเด็ก ๆ อีกสี่คน เริ่มสนิทสนมกับชายชรามากขึ้น เพราะเขาเป็นกันเองและใจดี ความไว้เนื้อเชื่อใจจึงมีมากกว่าแต่ก่อน

  เมื่อเดินผ่านตลาดที่มีผู้คนเดินกันอย่างคึกคัก เมืองเหยียนฟางเจริญรุ่งเรืองจริง ๆ ซิ่วอิงก็ได้แต่หวังว่า เจ้าเมืองเหยียนฟางจะเป็นคนดี ไม่มีส่วนในการฆ่าคนในหมู่บ้านไฉ่หลิน แต่ว่าในโลกใบนี้อะไรก็เกิดขึ้นได้ เมื่อความโลภและความไม่รู้จักพอเข้าครอบงำ ทำให้คนดี ๆ กลายเป็นปีศาจได้ในฉับพลัน

  ในซอยเล็ก ๆ ในตลาด มีชายผู้หนึ่งกำลังทำร้าย ทุบตีเด็กน้อยวัยห้าขวบและเจ็ดขวบ อย่างไม่สนใจ สายตาผู้คนที่เดินผ่าน แต่กลุ่มของซิ่วอิงที่กำลังเดินผ่าน ก็ต้องหยุดชะงักที่เห็นชายผู้นั้นทำร้ายเด็ก โดยมีสตรีที่เนื้อตัวสกปรกมอมแมม พยายามขอร้องไม่ให้เขาทำร้ายเด็ก ๆ 

  ซิ่วอิงเห็นเช่นนั้นก็ทนไม่ได้ เดินไปหยิบหัวไชเท้า กับแม่ค้าขายผักมาห้าหัว แล้วจ่ายเงินให้กับแม่ค้า ก่อนจะนำหัวไชเท้า มาแจกให้ให้สหายของนางคนละหัว

  “พวกเจ้ารับไป เราต้องสั่งสอนคนเลว ให้เข้าใจถึงความเป็นมนุษย์ การรังแกคนไร้ทางสู้ ข้ารับไม่ได้จริง ๆ” แต่ว่าอู่ถงรีบเข้ามาห้ามเสียก่อน

  “นายหญิงน้อย อย่ายุ่งกับครอบนี้ดีกว่าขอรับ มีคนเคยช่วยแล้ว แต่ว่านางที่เป็นเมีย ก็ยอมให้เขาอยู่ร่ำไป และไม่ยอมพาลูก ๆ หนีไป จากชายคนนี้ขอรับ ทุกคนในตลาดเลยไม่สนใจ ที่จะช่วยเหลืออีกขอรับ” ซิ่วอิงได้ยินก็ถอนใจ คนเป็นแม่ไม่สงสารลูกหรืออย่างไร เหตุใดนางถึงโง่งม ทนอยู่กับชายสารเลว ฮึ! ไม่ได้เห็นแล้วขัดหูขัดตา ไวกว่าความคิด

  “พลั่ก!” หัวไชเท้าลอยไปกระแทกโดนหัว ชายผู้นั้นอย่างแรง “โอ๊ย! ใครกันกล้ามาปาหัวไชเท้ามาใส่หัวข้า”

  “ข้าเองเจ้าค่ะ พอดีว่ามันหลุดมือ” ชายผู้นั้นหันมาสำรวจ เด็กน้อยตรงหน้าก่อนจะแสยะยิ้ม ก่อนจะย่างสามขุมเข้ามาหา

  “อยากมีเรื่องกับข้า เด็กน้อยเจ้าคิดดีแล้วเรอะ?” เขาเอ่ยน้ำเสียงเหี้ยม

  “คิดมาเป็นอย่างดี” หานเกอเอ่ยขึ้น พร้อมก้าวเข้ามายืนข้างซิ่วอิง โดยมีหัวไชเท้าในมือ

  “ใช่ และข้าก็คิดว่า พ่อที่กล้าทำร้ายลูกของตัว สมควรถูกสั่งสอน” เจียวจูที่เดินเข้ามา แล้วจับหัวไชเท้าเคาะไปที่ฝ่ามือเบา ๆ ด้วยท่าทีมาดร้าย

  “และเจ้าที่เป็นมารดา เหตุใดถึงทนอยู่กับผู้ชายเช่นนี้ หากเจ้าไม่มีเหตุผลทีดี ข้าจะตีเจ้าที่เป็นแม่ที่ไม่เอาไหน ด้วยหัวไชเท้านี่เช่นกัน” ตงฮวนเอ่ยขึ้นอย่างดุดัน

  “ข้าไม่อยากยุ่งเรื่องของใคร แต่ในฐานะที่ข้าก็เป็นเด็ก เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นเด็กได้เป็นอย่างดี คนเป็นพ่อเป็นแม่ควรปกป้องดูแลลูก ในเมื่อให้เขาเกิดมาแล้ว ก็ไม่สมควรมาทำร้ายพวกเขาเช่นนี้” ลี่อินเอ่ยขึ้นมาบ้าง

  “เจ้าเด็กบ้า!พวกเจ้ามาแส่หาเรื่องเองนะ อย่าคิดว่าเป็นเด็ก แล้วข้าจะไม่กล้าทำอะไรนะ” ชายกักขระเดินย่างสามขุม เข้ามาหาเด็กทั้งห้าอย่างเอาเรื่อง แต่หานเกอ ที่มีความคล่องแคล่วว่องไวดั่งเสือ กระโจนเข้าหาชายผู้นั้น ก่อนจะฟาดหัวไชเท้าไปที่หัวของเขาอย่างแรง แล้วเตะเขาลอยออกมากองอยู่กลางถนน

  ผู้คนต่างเอะอะด้วยความตกใจ ที่จู่ ๆ ก็มีร่างของชายผู้หนึ่งลอยออกมากลางถนน แต่เมื่อสังเกตดูดี ๆ แล้วรู้ว่าเป็นชายที่ชอบตีลูกเมีย ก็ต่างพากันสมน้ำหน้า

  เด็กทั้งห้าเดินออกมา แล้วมองร่างของชายผู้นั้นอย่างสมเพช ตงฮวนกระชากเสื้อเขาขึ้นมา ด้วยพลังอันมหาศาลที่อยู่ในร่าง ทำให้ชายผู้นั้นลอยขึ้นตามแรงอย่างง่ายดาย ก่อนตกฮวนจะฟาดเขาด้วยหัวไชเท้า ไปสามสี่ทีแล้วยกร่างของเขามาลอยอยู่บนอากาศ แล้วจับเขาเหวี่ยงให้หมุนไปรอบ ๆ ตัว

  “โอ๊ยยยยช่วยด้วย ข้ากลัวแล้ว ใครก็ได้ช่วยข้าที ข้ายอมแล้ว ได้โปรดหยุดเหวี่ยงข้า” ตงฮวนหยุดเหวี่ยงแต่ยังยกตัวเขาเอาไว้ แล้วเป็นซิ่วอิงที่เดินเข้ามาคุยกับเขา ด้วยน้ำเสียงดุดัน

  “เหตุใดเจ้าถึงทำร้ายลูกของตัวเอง ไม่สงสารพวกเขาหรือ?”

  “พวกเขาไม่ใช่ลูกของข้า เป็นลูกของนางแพศยานั่นต่างหากเล่า นางหอบลูกมาอยู่กับข้าเอง” ชายผู้นั้นตะโกนตอบออกมา

  “พวกเจ้าไปพาสตรีผู้นั้นมา” ซิ่วอิงให้ลี่อินและเจียวจู ไปพาสตรีผู้นั้นมา วันนี้นางจะตัดสินให้เอง และต่อผู้คนทั้งตลาด เมื่อสตรีผู้นั้นมาถึงพร้อมเด็กอีกสองคน ซิ่วอิงก็หันมาถามด้วยสีหน้าจริงจัง

  “ที่เขาพูดเป็นความจริงหรือไม่?”

  “เอ่อ…เป็นความจริงเจ้าค่ะ เด็กสองคนนี้ไม่ใช่ลูกเขา” ผู้คนในตลาดพอรับรู้ว่าเขาไม่ใช่พ่อของเด็ก ก็นึกโมโหขึ้นมา ยิ่งเขาไม่ใช่พ่อ ยิ่งไม่สมควรไปทำร้ายเด็ก 

  “เหตุใดเจ้าถึงทนอยู่กับเขา ในเมื่อเขาทุบตีลูกของเจ้าขนาดนี้?”

  “แม่นางน้อยชายผู้นี้หลอกเอาเงินของข้าไปจนหมด อีกทั้งให้ข้ากินยาพิษ ทุกเดือนข้าต้องได้กินยาถอนพิษ มิเช่นนั้นข้าต้องตาย ข้าเคยไปหาหมอ แต่ไม่มีหมอท่านใดรักษาพิษนี้ได้ ข้าจึงต้องทนอยู่กับเขาเจ้าค่ะ”

  เมื่อทุกคนได้ฟังก็รู้สึกเวทนาและสงสาร ชายผู้นี้สารเลวเกินไปแล้ว เสียงสาปแช่งจึงเริ่มดังขึ้น ซิ่วอิงหันไปมองชายตรงหน้าอย่างแข็งกร้าว ก่อนนางจะนึกถึงยาพิษขึ้นมา แล้วเปิดกล่องโบราณ แล้วหยิบเม็ดยาออกมา

  “เจ้าเอาไปให้เขากินซะ”

  “เจ้าค่ะ” สตรีผู้นั้นรับเม็ดยามา แล้วนำไปยัดใส่ปากเขาทันที ชายผู้นั้นทำท่าจะคายออกมา ตงฮวนจึงทำท่าจะเหวี่ยงเขาอีกครั้ง ด้วยความตกใจเขาจึงกลืนเม็ดยาลงไป อย่างไม่รู้ตัว

  “เจ้า! เจ้าเอาอะไรให้ข้ากิน?” ซิ่วอิงหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

  “เจ้าเคยให้ยาพิษผู้อื่น ลองโดนยาพิษบ้างเป็นอย่างไร ทุกเดือนวันที่พระจันทร์เต็มดวง ร่างของเจ้าจะเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส ยาพิษนี้ไม่มียาแก้ สิ่งที่จะแก้พิษได้ก็คือการทำความดี ยิ่งทำดีมากเท่าไหร่ พิษก็จะแก้ได้เร็วขึ้นเท่านั้น” 

  “แต่หากว่าเจ้าหายดีแล้ว แล้วคิดจะกลับไปทำชั่วอีก พิษนี้ก็จะกลับมาเช่นเดิม เพราะฉะนั้นนี่เป็นบทลงโทษของเจ้า พิษนี้เรียกว่า พิษแพ้ความดี” ชายผู้นั้นได้ยินก็ถึงหน้าซีดเผือด ไม่มีทาง! เด็กคนนี้ต้องโกหกเขาแน่

  “ไม่จริงเจ้าโกหก” ชายผู้นั้นตะโกนออกมาอย่างโกรธแค้น

  “โกหกหรือไม่ เจ้าก็รอดูได้เลย ตงฮวนปล่อยเขาลง”

  “ตุ๊บ!” ตงฮวนโยนเขาลงพื้นอย่างไม่ใยดี 

  “โอ้ย! เจ้าเด็ก…” เขาต้องหยุดคำพูดเอาไว้ เมื่อตงฮวนหันมาจ้องเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ เขารีบตะลีตะลานวิ่งหนีไป ซิ่วอิงจึงรีบคว้าข้อมือสตรีนางนั้นมาตรวจ พิษกร่อนกระดูก นางคงจะเจ็บปวดและทรมานมาก

  “พี่อู่หย่งพาพวกเขาไปที่จวนก่อนเจ้าคะ ให้ป้าหวังหาเสื้อผ้าให้พวกเขาแล้วก็อาหาร ข้าต้องไปทำธุระต่อ”

  “ขอรับนายหญิงน้อย” จากนั้นเสียงปรบมือจากผู้คน ที่ยืนดูในตลาดก็ดังขึ้น เด็กกลุ่มนี้เก่งกาจและกล้าหาญ อีกทั้งมีน้ำใจช่วยเหลือผู้อื่น เป็นเด็กที่น่าชื่นชมจริง ๆ