ตอนที่28 สั่งสอนลูกจ้างปากดี

“เจ้ายังคิดจะมาข่มขู่ข้า คนเช่นท่านนี่มันสมควรไม่มีใครจ้างทำงานเลย ข้าไล่ท่านสองคนออก เพราะว่าท่านยืนยันว่าจะไม่ฟังคำสั่งของข้า พวกท่านกลับไม่คิดว่า สิ่งที่ท่านทำนั้น ไม่มีผู้ใดเขาทำต่อนายจ้าง วันนี้ใครที่คิดจะออกเชิญตอนนี้ยังทัน เพราะว่าข้าไม่ให้โอกาสเป็นครั้งที่สอง” ซิ่วอิงเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง เฉินซีฮันปรบมือให้นางในใจ สมแล้วที่จะมาเป็นชายาของข้า เด็ดเดี่ยวและเด็ดขาด 

  “ไม่ว่าพวกท่านจะมองว่า พวกข้าเป็นเพียงแค่เด็ก แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธความจริงที่ว่า พวกข้าเป็นนายจ้าง ทุกคนต้องตระหนักถึงจุดนี้ให้มั่น” ลี่อินเอ่ยขึ้นมาบ้าง เฉินจางหย่งถึงกับยกนิ้วให้นาง รู้สึกภูมิใจอยู่ลึก ๆ เจ้าเก่งจริง ๆ เด็กน้อยของข้า

  “และคนที่ไม่เชื่อฟัง อีกทั้งยังพูดจาข่มขู่ เพราะเห็นเพียงว่า พวกข้าเป็นเพียงเด็กน้อยผู้หนึ่ง เพราะฉะนั้นวันนี้ พวกข้าจะให้ทุกคนได้เห็นเป็นตัวอย่าง ว่าเด็กน้อยเช่นพวกข้า สั่งสอนคนที่คิดจะมาข่มขู่และปากดี กับนายจ้างของตนอย่างไร” เจียวจูเอ่ยด้วยนำ้เสียงเยียบเย็น ทำให้บุรุษที่เพิ่งขอหมั้นนาง ถึงกับขนลุก นางดุได้ขนาดนี้เลยหรือ

  สามดรุณีน้อยก้าวออกไปพร้อมกัน ซิ่วอิงยกมือใช้พลังดึงชายร่างอ้วนสองคน ออกมายืนตรงกลางวง โดยมีพวกนางยืนล้อมอยู่ ทุกคนมองอย่างตกตะลึง เด็กคนนี้ต้องมีพลังแข็งแกร่งเพียงใด ถึงดึงชายร่างอ้วนถึงสองคนให้มายืนตรงหน้าได้ น่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว

  “พวกเจ้าจะทำอะไร” พวกเขาทั้งสองเริ่มมีสีหน้าหวาดหวั่น 

  “ก็สั่งสอนผู้ใหญ่ปากดีอย่างไรละ”

  กล่าวจบร่างของพวกนางก็ลอยขึ้นในอากาศ และเริ่มหมุนไปรอบ ๆ พวกเขา ก่อนจะเพียะ! โอ๊ย! เพียะ! โอ๊ย! แรงตบทำเอาเลือดกบปากทันที พวกนางไม่หยุดตบง่าย ๆ เพียะ! เพียะ! ภาพของดรุณีน้อยลอยหมุน แล้วฟาดฝ่ามือไม่ยั้ง ใส่ชายร่างอ้วนทั้งสองคน จนตอนนี้ใบหน้าบวมฉึง ทุกคนตกตะลึงตาค้าง กับภาพที่เห็นตรงหน้า ไม่มีใครกล้าส่งเสียง เพราะพลังอำนาจที่เปล่งออกมา ของดรุณีทั้งสาม สร้างความหวาดหวั่นให้กับทุกคนเป็นอย่างมาก 

  ก่อนพวกนางจะลอยลงมายืนบนพื้นอย่างสงบนิ่ง ก่อนจะมองพวกเขาอย่างเย้ยหยัน ชายทั้งสองคนรีบคุกเข่าลงอย่างหวาดกลัว ไม่คาดคิดว่าสิ่งที่เห็นจะเป็นความจริง พวกนางเป็นคนหรือปีศาจกันแน่ น่ากลัวเกินไปแล้ว

  “นายหญิงน้อย โปรดไว้ชีวิต ๆ ยกโทษให้ข้าด้วยขอรับ ข้าผิดไปแล้ว ข้ากลัวแล้วจริง ๆ ขอรับ ไม่กล้าอีกแล้วขอรับ” เขาทั้งสองร้องขอชีวิต เพราะใบหน้าเจ็บระบมอย่างหนัก ไม่คาดคิดว่าแรงตบ จะหนักหน่วงเช่นนี้ เขาทั้งสองคนก้มคำนับให้พวกนาง ครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างสำนึกผิด

  “ท่านลุงลู่ สองคนนี้ได้ค่าแรงเท่าใดเจ้าคะ?” ซิ่วอิงเอ่ยถามขึ้น

  “สามตำลึงต่อเดือนขอรับ”

  “เช่นนั้นก็จ่ายให้คนละสิบตำลึง แล้วให้ออกจากงานไปซะ”

  “ไม่! นายหญิงน้อย ไม่ ๆ นายหญิงน้อยข้าผิดไปแล้ว ข้าขอทำงานต่อเถิดขอรับ”

  “นายหญิงน้อย โปรดให้อภัยสักครั้ง พวกข้าจะไม่ทำอีกแล้ว พวกข้าสาบานเลยขอรับ” ชายอ้วนทั้งสองคุกเข่าอ้อนวอนอย่างน่าเวทนา

  “ดี ในเมื่อเจ้ากล้าสาบานต่อหน้าทุกคนเช่นนี้ ข้าก็จะให้อภัยสักครั้ง ท่านลุงลู่ไฉ่และทุกคน จับตาดูพวกเขาเอาไว้ หากเขากล้าพูดจาไม่ดี หรือใครได้ยินพวกเขาพูด ให้มาบอกพวกข้าได้ตลอดเวลา”

  “ขอรับ/เจ้าค่ะ

  “เอาละคนที่ทำหน้าที่ ดูแลห้องพักของโรงเตี๊ยม กลับไปทำงานตามปกติ วันหลังข้าจะไปตรวจแต่ละห้อง ให้เหลือแต่คนทำในส่วนของอาหาร”

  ยามนี้ทุกคนไม่กล้า แม้จะมองหน้าพวกนาง ไม่อยากเชื่อสายตาตนเองเลยจริง ๆ พวกนางมีพลังที่คนอื่นไม่มี อีกทั้งเวลาโกรธน่ากลัวมาก โชคดีที่พวกเขา ในคราแรกเพียงแค่คิดอยู่ในใจ ไม่ได้พูดออกมาเหมือนสองคนนั้น ขอบคุณปากที่ยังคงปิดสนิท 

  “ชุดทำงานข้าจะสั่งมาใหม่ ถึงเราจะเป็นคนยกอาหารก็ต้องดูดี ในสายตาของคนมาใช้บริการ พ่อครัวก็อีกเช่นกันชุดต้องเปลี่ยน ให้เป็นสีขาวสะอาดตา วันนี้เรามาจัดโต๊ะกันก่อนเถอะเจ้าค่ะ”

  “ส่วนท่านสองคนไปหาหมอทำแผล ค่ายาไปเบิกกับท่านลุงลู่”

  “ขอรับ” เกาเชาและเจาจง เดินออกไปอย่างหมดสภาพ

  “ท่านลุงลู่ไฉ่ เดี๋ยวข้าจะเข้าไปแจกแจงงานในครัว พวกท่านพาพวกเขาไปรอข้า”

  “ขอรับ”

  ซิ่วอิงจัดโต๊ะให้ง่ายต่อพนักงานยกอาหาร มาให้ลูกค้าแต่ละโต๊ะ แบ่งพื้นที่ให้สะดวกในการเดินส่วนกันไปมา อีกทั้งนำหมายเลขมาติด เพื่อป้องกันการส่งอาหารผิดโต๊ะ

  นางเปลี่ยนเวลาจองรอบละ40โต๊ะทั้งหมด7รอบ ตอนนี้มีพนักงานยกอาหารเพียง10คน นางต้องหาคนมาเพิ่มชั่วคราว เพราะสองวันแรก คนที่จองมาอาจจะเยอะ วันต่อไปอาจจะลดลง 

  “ท่านลุงลู่เราต้องหาโต๊ะเป็นชั้นขนาดเล็ก ๆ มาไว้ หากลูกค้ามาเป็นครอบครัว และหลายคน เราต้องป้องกัน คนฉลาดแกมโกงเจ้าค่ะ” ลู่เฉิงเลิกคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ หมายความว่าอย่างไร

  “อย่างไรหรือขอรับ?”

  “เวลาคนหิวมาก ๆ ก็จะสั่ง ๆ แต่พอตอนจ่ายเงิน ก็ไม่อยากจ่ายอย่างไรละเจ้าคะ เพราะฉะนั้นเราต้องเก็บหลักฐานเอาไว้ จะได้เถียงไม่ได้ว่าไม่ได้สั่ง เข่งหรือจานไหนกินหมดแล้ว ก็ให้เก็บลงในชั้น” ลู่เฉิงได้ฟังก็เข้าใจ แต่จะมีคนเช่นนั้นจริงหรือ?

  “และท่านลุงต้องเป็นคนคิดเงินเจ้าค่ะ”

  “ข้าหรือขอรับ! ไม่ ๆ ข้าไม่ถนัดเลย” ลู่เฉิงรีบยกมือขึ้นปฎิเสธ เอ่ยด้วยนำ้เสียงไม่มั่นใจ เพราะเขาไม่เก่งเรื่องตัวเลขเลยสักนิด นั้นคือเหตุผลที่เขา ไม่รู้เรื่องเลยว่าหลานชาย ได้ทำการโกงบัญชีและตัวเลข

  “พี่ซีฮัน พี่เจียวหมิง พี่จางหย่ง ท่านช่วยเป็นคน คิดยอดเงินได้หรือไม่เจ้าคะ?” ซิ่วอิงหันมาถามพวกเขาสามคน แต่ปรากฏว่าพวกเขามีสีหน้าลำบากใจ

  “พวกข้าก็ไม่เก่งเรื่องตัวเลข ขอโทษนะ” เฮ้อซิ่วอิงถอนใจออกมา คงต้องขอเครื่องคิดเลขจากกล่องโบราณ คิดได้เช่นนั้นนางให้ลี่อินและเจียวจูยืนบัง ก่อนจะนำกล่องโบราณมาเปิด แล้วหยิบเครื่องคิดเลข พลังงานแสงอาทิตย์ ออกมาสามเครื่อง

  “พวกท่านสามคน ต้องเป็นคนคิดเงิน เพราะข้ามีตัวช่วยที่ดีมาก ๆ” ซิ่วอิงยกสิ่งที่อยู่ในมืออวดพวกเขา ตงฮวนและหานเกอมาเห็นสิ่งประดิษฐ์แปลกใหม่ ก็รีบวิ่งมาดูอย่างสนใจ

  “มันคือสิ่งใด?”

  “สิ่งนี้เรียกว่า เครื่องคิดเลข”

  “เครื่องคิดเลข!” พวกเขาเอ่ยทวนออกมา และมองสิ่งนั้นด้วยความสนใจ

  “ใช่แล้ว แม่นยำไร้ข้อผิดพลาด ข้าจะทำให้ดูก่อนเจ้าค่ะ กดเปิดปุ่มนี้ ตัวอย่างหากมีคนมาสั่งอาหารรายการแบบนี้” ซิ่วอิงหยิบกระดาษมาเขียนคราว ๆ

  “รายการที่1 ขนมจีบ3เข่ง15อีแปะ รายการที่2 ซาลาเปา2เข่ง 10อีแปะ โจ๊ก5ถ้วย 25อีแปะ บะหมี่2ถ้วย 20อีแปะ เป็ดครึ่งตั50อีแปะ” จากนั้นนางก็ทำตัวอย่างและอธิบายค่าของเงิน หลังจุดเป็นอีแปะ ด้านหน้าเป็นตำลึง พอพวกเริ่มเข้าใจ กลับกลายเป็นว่า มีแต่คนอยากจะเป็นคนคิดเงิน

  “ซิ่วอิงข้าอยากเป็นคนคิดเงิน ให้ข้าทำเถอะนะ” ตงฮวนและหานเกอรีบออดอ้อน

  “พวกเจ้าจะมาแย่งหน้าที่พวกข้าได้อย่างไร นางยกหน้าที่นี้ให้พวกข้าแล้ว” สามบุรุษรีบเอ่ยขัดขึ้นมาทันที ซิ่วอิง ลี่อินและเจียวจู พากันกลอกตามองบน คราแรกไม่มีใครอยากทำ มายามนี้มาแย่งกัน 

  “ข้าต้องการเจ้าสองคนช่วยยกอาหาร บุรุษที่ดีต้องอยู่ช่วยสาวงาม เข้าใจหรือไม่?” พอได้ยินคำว่าบุรุษที่ดี สองหนุ่มน้อยก็มีท่าทีฮึกเหิมขึ้นมาทันที สามดรุณีน้อยส่ายหน้า เฮ้อ! แต่ละคน

  “ท่านสามคนตามข้ามาเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงหอบเอาบัญชี ขึ้นไปยังห้องทำงาน ที่มีเฉินเจ๋อหยวนนั่งอยู่ พอพวกเขาเห็นท่านปู่ ก็รีบตรงไปอวดเครื่องคิดเลข

  “ท่านปู่! เครื่องคิดเลขนี่ดีมากเลยขอรับ คิดเลขออกมาได้แม่นยำมาก โดยที่เราไม่ต้องคิดให้ปวดหัวเลยขอรับ”

  “จริงหรือ? ทำให้ข้าดูหน่อย” พอพวกเขาทำให้ดู ชายชราก็อยากจะเป็นคนคิดเงิน เพราะสนุกกับการกดตัวเลข ซิ่วอิงเลยต้องเอาเครื่องคิดเลขอันที่สี่ออกมาให้

  “สมุดบัญชีเหล่านี้คิดผิด ท่านก็คิดแต่ละหน้า แล้วลงยอดที่ถูกต้องเจ้าค่ะ ที่จริงมันก็ไม่มีผลอะไรแล้ว เพราะคนทำก็เอาเงินไปแล้ว ข้าเพียงอยากให้พวกท่าน ใช้เครื่องคิดเลขให้คล่องเจ้าค่ะ คิดครั้งแรกเสร็จ ท่านก็เขียนเอาไว้ แล้วคิดอีกครั้ง ถ้าตรงกันแสดงว่าผลที่ได้คือถูกเจ้าค่ะ”

  “อืม…ไปเถอะ พวกข้าทำได้” พวกเขารีบไล่นางไปทันที เมื่อเข้าใจดีแล้ว ซิ่วอิงส่ายหัว เหมือนเด็กได้ของเล่น

  พอนางลงมาข้างล่าง ก็ตรงไปที่ห้องครัว แต่ยังคงเห็นพ่อครัวอ้วนสองคน ยังคงนั่งอยู่มุมหนึ่ง

  “ไปหาหมอมาแล้วหรือเจ้าคะ?”

  “นายหญิงน้อย ข้ากินยาแก้ปวดก็พอขอรับ” ที่จริงพวกเขากลัวว่า หากออกไปหาหมอ แล้วนางจะหาคนใหม่มาแทนพวกเขา ก็เลยต้องทนอยู่ก่อน จะโทษใครได้ต้องโทษที่พวกเขาพูดไม่คิด

“ถ้าเช่นนั้นท่านลุงลู่ไฉ่ ท่านก็เป็นหัวหน้าพ่อครัว คอยดูรายการอาหารที่ลูกค้าสั่งมา แล้วคอยบอกพ่อครัว ว่าให้จัดทำสิ่งใด พรุ่งนี้ข้าจะเอาอาหารมาลองให้พวกท่านทำดูก่อน ยังมีเวลาอีกหนึ่งวันเจ้าค่ะ”

  “แล้วที่นี่มีอาหารขึ้นชื่ออะไร ที่ท่านทำเจ้าคะ?”

  “หมูผัดซอสเปรี้ยวหวาน ปลาราดพริก เต้าหู้นึ่งซีอิ้ว ขอรับ”

  “งั้นลองทำให้ข้าชิมดูหน่อยเจ้าค่ะ” พอเขาได้ยินก็ตกใจจนหน้าซีด หากไม่อร่อยขึ้นมา นางจะตำหนิเขาหรือไม่

  “อะไรกันมั่นใจหน่อยสิเจ้าคะ ที่ข้าให้ท่านทำ เพราะข้าจะสอน วิธีที่อร่อยกว่าเดิมให้เจ้าค่ะ” พอเขาได้ยินก็ดีใจยิ้มออกมา

  “จริงหรือขอรับ” ลู่ไฉ่ตาโตด้วยความตื่นเต้นดีใจ เขาอยากได้ยินคำนี้มานานแล้ว ขอบคุณสวรรค์

  “เอาเป็นว่าข้ากับท่าน ช่วยกันปรุงอาหาร ให้กับทุกคนที่ทำงานในวันนี้ ถือเป็นการต้อนรับการมาของพวกข้า”

  “ดีขอรับ” พ่อครัวในห้องครัวต่างยกยิ้ม ที่จริงนางก็เป็นเด็กสาว ที่จิตใจดีผู้หนึ่ง เพียงแต่สองพ่อครัวบังเอิญไปล้ำเส้นจนเกินไป จนได้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้น แต่ก็ดีจากนี้คงไม่มีใครกล้าหืออีกต่อไป และสิ่งที่นางพูดก็ถูกต้องทุกอย่าง ลูกจ้างที่ไหนจะกล้าไม่ฟังคำสั่งนายจ้าง