ตอนที่29 ข่าวจากวังหลวง

ซิ่วอิงได้นำซีอิ๊วขาว น้ำมันหอย ผงปรุงรส มาให้เขาได้ลองใช้ เขาถึงกับคุกเข่าน้ำตาไหลด้วยความซาบซึ้งใจ คนที่ชอบทำอาหารเป็นชีวิตจิตใจ พอได้เรียนรู้วิธีการใหม่ ๆ ที่ทำให้อาหารรสชาติดีขึ้น เขาก็รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เปรียบเสมือนสำเร็จวิชาวรยุทธขั้นสูงสุด

  “ลุกขึ้นเถิดเจ้าค่ะ ต่อไปข้าก็อยู่ที่นี่แล้ว หากว่าท่านอยากเรียนรู้ การทำอาหารชนิดใด ข้าสอนให้เองเจ้าค่ะ” เมื่อนางพูดขึ้นมาเช่นนั้น พ่อครัวในห้องครัว ต่างก็นึกอิจฉาลู่ไฉ่ขึ้นมา แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะหวาดกลัวว่าจะทำให้ซิ่วอิงไม่พอใจ 

 แต่ซิ่วอิงก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของทุกคน เพราะการดูแลปกครองคน ต้องทำอย่างเท่าเทียมกัน ไม่เช่นนั้นอาจเกิดการน้อยใจเกิดขึ้นได้ 

  “พวกท่านด้วยนั้นแหละเจ้าคะ หากสนใจก็เรียนไปพร้อมกันได้เจ้าค่ะ”

  “จริงหรือขอรับนายหญิงน้อย” พวกเขาร้องออกมาพร้อมกันด้วยความดีใจ

  “แน่นอน” ซิ่วอิงตอบด้วยหน้ายิ้มแย้มแต่แล้วลู่เฉิงก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา “นายหญิงน้อยขอรับ”

  “มีขบวนสินค้าได้มาแวะมาพักที่โรงเตี๊ยมของเราขอรับ เห็นว่าจะเดินทางไปยังเมืองหลวงเป่ยเซี่ยะขอรับ” ซิ่วอิงหมวดคิ้วมองเขาด้วยประกายตาคำถาม แล้วเขาจะมาบอกนางทำไม ก็ต้อนรับไปสิ เขาทำหน้าที่มานานมากแล้วนะ

  “แล้วท่านมาบอกข้าเพื่อ?”

  “คือเอ่อ…ดูเหมือนขบวนสินค้ากลุ่มนี้ดูแปลก ๆ ขอรับ”

  “แปลกอย่างไรเจ้าคะ?”

  “บนเกวียนรถม้า มีผ้าคลุมมิดชิด เหมือนพยายามปกปิดบางอย่างเอาไว้ขอรับ” ซิ่วอิงได้ฟังก็ครุ่นคิด 

  “ท่านไปบอกตงฮวนและหานเกอ”

  “ขอรับ”

  “ท่านลุงลู่ไฉ่ ท่านทำอาหารรอข้านะเจ้าคะ และทำเผื่อข้าเอากลับจวนด้วยเจ้าค่ะ ทำให้มากหน่อย ที่จวนข้าคนเยอะ”

  “ขอรับ”

  ซิ่วอิงเดินออกมาตรงบริเวณจองห้องพัก และด้านข้างของโรงเตี๊ยมฟู่จิน มีขบวนรถม้า ที่บรรทุกสินค้าจอดอยู่หลายคัน นางเดินมาตรงพนักงานต้อนรับ โดยมีลู่เฉิงเดินตามมาติด

  พอพนักงานต้อนรับเห็นนางเดินเข้ามา ก็โค้งให้อย่างนอบน้อม ก่อนจะหันไปทำหน้าที่ของนางต่อ 

  “นายท่านต้องการกี่ห้องเจ้าคะ?” พนักงานหันไปถาม บุรุษร่างกายสูงใหญ่หน้าตาดุดัน ท่าท่างจะเป็นนายใหญ่หรือไม่ก็หัวหน้า

  “เอาแค่สองห้อง พวกเขาต้องนอนเฝ้าสินค้า”

  “เจ้าค่ะ นายท่านจะพักกี่คืนเจ้าคะ?”

  “คืนเดียว ข้าจะออกเดินทางแต่เช้า”

  “กุญแจห้องของนายท่านเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะมีพนักงาน พานายท่านไปที่ห้องพักเจ้าค่ะ”

  “ข้าขอกินอาหารหน่อย”

  “ได้เจ้าค่ะ เชิญทางนี้เจ้าค่ะ”

  หลังจากพนักงานพาเขาไปนั่งที่โต๊ะ ก็ได้นำรายการอาหารมาให้เขา เขาก็สั่งอาหารมากมาย แล้วบอกให้พนักงาน เอาไปให้คนของเขาที่ขบวนสินค้า ซิ่วอิงเฝ้ามองอย่างจับผิด ดูแปลก ๆ จริงด้วย ในขบวนสินค้าต้องมีอะไรซ่อนเอาไว้แน่

   ซิ่วอิงเดินกลับไปที่ห้องครัว ก่อนจะเห็นลี่อินและเจียวจูยืนรออยู่ ซิ่วอิงจึงดึงพวกนางขึ้นไปยังชั้นบน พอผลักประตูเข้าไปยังห้องทำงาน สี่บุรุษที่ต่างพากันกดเครื่องคิดเลข อย่างขะมักเขม้น พอเงยหน้ามาเห็นดรุณีน้อย ก็ฉีกยิ้มออกมา เครื่องคิดเลขเล็ก ๆ นี้ทำให้พวกเขาได้เปิดหูเปิดตาแล้ว

  “พวกเจ้ามากันแล้ว เครื่องคิดเลขนี้ฉลาดมากจริง ๆ ทั้งใช้ง่ายและแม่นยำ” ชายชราเฉินเจ๋อหยวนเอ่ยขึ้นอย่างประทับใจ กับสิ่งที่อยู่ในมือ

  “แต่ว่าบัญชีเหล่านี้คิดผิดจริง ๆ เขาคงทำมานานแล้ว และไม่มีใครสงสัย” เฉินซีฮันเปรยขึ้น

  “ปล่อยไปเถอะอย่าได้ใส่ใจ ถือเสียว่าข้าไม่รอบคอบเอง ลู่เฉิงก็ทำงานหลายอย่าง เลยเกิดการผิดพลาดขึ้น ต่อไปมีซิ่วอิงคอยดูแล ข้าเชื่อว่าทุกอย่างต้องไปได้ดีแน่” ชายชรากล่าวจบ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น จากนั้นตงฮวนและหานเกอก็เข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตกใจ 

  “ซิ่วอิงในขบวนสินค้ามีสตรีถูกมัดเอาไว้หลายคนเลย ดูท่าทางจะอ่อนเพลียกันมาก ไม่รู้ว่าได้กินอาหารบ้างหรือไม่” หานเกอเอ่ยด้วยน้ำเสียงกังวลและเป็นห่วง สตรีที่อยู่บนรถม้า

  “ขบวนสินค้าอย่างนั้นรึ แล้วยังจับสตรีมัดไว้อีกด้วย เจ้าพวกคนชั่ว เจ้าแน่ใจนะหานเกอ” ชายชราเฉินเจ๋อหยวน รีบเอ่ยถามหานเกอ

  “ขอรับท่านปู่ พวกเขามีคนเฝ้าอยู่มากมาย แต่เพราะร่างกายข้า มีเทพพยัคฆ์ขาวอยู่ส่วนหนึ่ง จึงสามารถมีพลังมองเห็นข้างในได้ขอรับ” หานเกอรีบยืนยัน

  “เอาอย่างไรกันดีละซิ่วอิง ช่วยหรือว่าไม่ช่วย?” ลี่อินเอ่ยถามขึ้นมา ซิ่วอิงจึงได้แต่ครุ่นคิด เฉินซีฮันตั้งแต่นางรับหมั้น ก็มีความมั่นใจกับนางมากขึ้น รีบดึงนางมานั่งบนตักหน้าตาเฉย ก่อนจะรินชาให้อย่างเอาใจ 

  ซิ่วอิงรับถ้วยชามาจิบ แต่ภายในใจยังคงครุ่นคิดว่า จะเอาอย่างไรดีกับเรื่องนี้ การได้รับของขวัญวันหมั้นเป็นโรงเตี๊ยม จะทำอะไรนางต้องคิดและไตร่ตรองให้ดี เพราะนางไม่อยากให้มีปัญหามาถึงโรงเตี๊ยม หากจะช่วยนางต้องคิดแผนการอย่างรอบคอบ ก่อนนางจะนึกขึ้นมาได้

  “ข้าคิดออกแล้ว ท่านลุงลู่เฉิงบอกว่าเขาจะนำสินค้าไปส่งที่เมืองหลวง พี่ซีฮันเส้นทางที่ไปเมืองหลวง มีจุดใดที่สามารถดักปล้นพวกเขาได้บ้างเจ้าคะ?”

  “ดักปล้น!” ทุกคนร้องขึ้นมาอย่างตกใจ 

  “ใช่เจ้าค่ะ หากเราช่วยตอนนี้ พวกเขาอาจจะเดาได้ว่าเป็นพวกเรา แต่ถึงเดาไม่ได้ก็ต้องคิดว่าเป็นพวกเราอยู่ดี เพราะฉะนั้นให้พวกเขา ออกจากเมืองเหยียนฟาง ไปไกลสักหน่อย ทำทีเป็นโจรปล้นสินค้า แล้วช่วยสตรีเหล่านั้นออกมาเจ้าคะ”

  “เจ้าจะไปด้วยหรือไม่?” ลี่อินเอ่ยถามขึ้น

  “ต้องไปสิ ข้าได้ยินว่าเขาจะออกเดินทางกันแต่เช้า เราต้องไปดักรอล่วงหน้า แต่ว่าพรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะเตรียมตัว เสร็จธุระแล้วต้องรีบกลับมาเตรียมของ”

  “ข้ามีอยู่จุดหนึ่งข้าคิดว่าเหมาะ กับการโจมตี”

   “ข้าทำอาหารเอาไว้ในครัว เราไปกินกันก่อนดีกว่าเจ้าค่ะจากนั้นค่อยเตรียมตัวออกเดินทาง”

  ทุกคนพากันย้ายมาที่ห้องอาหาร โดยมีลู่ไฉ่และพ่อครัว ยกอาหารมาตั้งโต๊ะเรียบร้อยแล้ว นางจึงดึงเฉินซีฮันไปนั่ง ตามด้วยลี่อินและเฉินจางหย่ง เจียวจูและเฉินเจียวหมิง ชายชราเฉินเจ๋อหยวน ลู่เลิง ลู่ไฉ่ พ่อครัว ส่วนพนักงานก็นั่งอีกโต๊ะ และต้องพลัดกันมากิน เพราะต้องทำงาน

  “ท่านลุงลู่ไฉ่ ให้คนเอาอาหารไปส่งที่จวนข้าทีนะเจ้าคะ ข้ามีธุระต้องไปทำ และช่วยบอกลุงฮุ่ยป้าหวัง ว่าไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่ะ”

  “ได้ขอรับนายหญิงน้อย”

  “เหตุใดอาหารวันนี้ถึงอร่อยเป็นพิเศษ?” เฉินเจ๋อหยวนเอ่ยถามขึ้น ที่จริงเขาพอเดาได้ แต่ก็แกล้งถามไปอย่างนั้นเอง

  “เป็นนายหญิงน้อย ช่วยสอนข้าน้อยทำขอรับ”

  “มิน่าถึงอร่อยฮ่าฮ่า ข้าเย้าเจ้าเล่นนะลู่ไฉ่ฮ่าฮ่า” แต่เเล้วเฉินเจ๋อหยวนก็ต้องหยุดหัวเราะลงทันใด เมื่อเห็นทหารองครักษ์จากวังหลวง ก้าวเข้ามาแล้วคุกเข่าลง แต่เฉินเจ๋อหยวนรีบยกมือขึ้นห้ามเอาไว้ ก่อนจะลุกขึ้น

  “พวกเจ้าตามข้ามา” สิ้นเสียงของชายชรา สามบุรุษก็คว้ามือของดรุณีน้อย พาเดินตามเฉินเจ๋อหยวนขึ้นไปยังชั้นบน ตงฮวนและหานเกอก็ลุกตามขึ้นไปเช่นกัน 

  พอเข้ามาในห้องทำงาน ชายชราก็มองมาที่ซิ่วอิง นางจึงส่งพลังปิดกันการได้ยินจากผู้อื่นทันที เฉินเจ๋อหยวนยกยิ้มอย่างพอใจ นางฉลาดเฉลียวรู้ความเสียจริง นางคาดเดาสถานการณ์ได้อย่างรวดเร็ว โดยที่เขาไม่ต้องเอ่ยบอกนางเลยสักนิด

  บุรุษทั้งสามดึงน้องน้อย ให้นั่งบนตักตนเอง ก่อนจะโอบไว้หลวม ๆ ชายชราปรายตามอง การกระทำของพวกเขา ก่อนจะเอ่ยขึ้น

  “อย่าทำตัวรุ่มรามต่อหน้าผู้อื่นเด็ดขาด พวกนางยังเด็ก ผู้คนที่ไม่รู้อาจเอาพวกนางไปพูดให้เสียหายเอาได้” 

  “ขอรับ” บุรุษทั้งสามขานรับอย่างหนักแน่น 

  “ส่วนเจ้าพูดมาเถอะมาที่นี่มีอะไร” ชายชราหันไปถามองครักษ์ ที่จากทางวังหลวง 

  “ทูลไท่ซ่างหวง ยามนี้เฉินอ๋องก่อกบฎ ร่วมมือกับแม่ทัพสวี่ยึดบัลลังก์ แต่ว่าฝ่าบาทรู้แผนการเสียก่อน จึงสร้างสถานการณ์ว่าไฟไหม้ตำหนัก จากนั้นจึงพาฮองเฮา พระสนมและคนรับใช้ หลบหนีออกนอกวังได้ทันเวลาพ่ะย่ะค่ะ”

  “กระหม่อมคาดว่า เฉินอ๋องต้องส่งคนมาที่นี่ ไม่ช้าก็เร็วพ่ะย่ะค่ะ” พอได้รับฟังชายชราเฉินเจ๋อหยวน ก็หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า สุดท้ายสิ่งที่เขาคิดก็เกิดขึ้นจริง ๆ เจ้าลูกชั่วบ้าในอำนาจจนต้องก่อกบฎยึดบัลลังก์ เข่นฆ่าพี่น้องร่วมสายเลือด เลวกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว 

  หลายวันก่อนเฉินซีฮัน เฉินเจียวหมิง เฉินจางหย่งถูกลอบสังหาร ก็คงเป็นฝีมือของเขาเป็นแน่ ฮ่องเต้ต้องหาทางมาหาเขาที่นี่ และเฉินอ๋องก็คงเดาได้ไม่ยาก เขาถอนใจออกมา ความสงบสุขของเขาคงจบลงแล้วสินะ

  “ซิ่วอิงเจ้ามีความคิดเห็นอย่างไรกับเรื่องนี้?” องครักษ์จากวังหลวงถึงกับงุนงง เหตุใดไท่ซ่างหวงไม่ถามเหล่าองค์ชาย แต่กลับไปถามเด็กน้อยผู้นั้นแปลกเสียจริง