ตอนที่27 หมั้นเอาไว้ก่อน

“ท่านปู่ ท่านเชื่อเรื่องความฝันหรือไม่เจ้าคะ?”

“ก็ไม่เชื่อเสียทีเดียว แต่ก็ต้องดูด้วยว่าใครฝัน หากว่าเป็นเจ้าฝัน ข้าก็เชื่อเกินกว่าครึ่ง”

“ไม่ใช่ข้าที่ฝันหรอกเจ้าค่ะ แต่เป็นตงฮวน แต่ข้าเชื่อว่าความฝันของตงฮวน ต้องเกิดขึ้นจริงแน่นอน แต่ถึงไม่เกิดขึ้น ป้องกันไว้ก่อนก็ไม่เสียหายอันใดเจ้าค่ะ”

“แล้วเจ้าฝันว่าอย่างไรตงฮวน?”

“ข้าฝันว่าฤดูหนาวปีนี้ จะหนาวมากขอรับ อีกทั้งหิมะตกหนักเป็นเวลายาวนาน ผู้คนได้รับความเดือดร้อนกันอย่างมาก พ่อค้าที่มีสินค้าก็เอาเปรียบด้วยการขึ้นราคา ในความฝันข้าเห็นคนอดตาย และหนาวตายด้วยขอรับ”

เฉินเจ๋อหยวน เฉินซีฮัน เฉินเจียวหมิง เฉินจางหย่ง ต่างพากันครุ่นคิดถึงความฝันของตงฮวน พวกเขาแน่นอนว่าเชื่ออย่างไร้ข้อสงสัย เพราะร่างของพวกเขามีเทพผู้พิทักษ์ หากจะฝันเห็นเหตุการณ์ล่วงหน้า ก็ไม่แปลกอะไร เพราะสวรรค์คงอยากให้พวกเขาเตรียมตัว ช่วยเหลือสิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า

“แล้วเจ้ามีแผนรับมือเรื่องนี้อย่างไร?”

“ข้าคิดว่าจะเตรียมเสบียงเอาไว้มากหน่อยเจ้าค่ะ อย่างเช่นข้าว แป้ง อาหารแห้ง ข้าไม่แน่ใจว่าถึงเวลานั้น ทางการจะนำอาหารมาแจกจ่าย บรรเทาความเดือดร้อนให้ราษฎรหรือไม่ แต่ข้าต้องเตรียมพร้อมเอาไว้ก่อน ที่จวนของข้ามีคนเยอะ หากหิมะตกอย่างยาวนาน ทุกคนจะได้ไม่ลำบากเจ้าค่ะ”

“ข้าจะช่วยเจ้าอีกแรง จวนหลังใหม่ที่ข้าจะสร้างติดกับเจ้า ข้าจะให้ช่างเขาทำโรงเก็บของ จะได้กักเก็บอาหารได้ จวนเสร็จเมื่อไหร่ ข้าจะรีบซื้อข้าวมาตุนไว้ เจ้าก็ไม่ต้องเกรงใจ มาเอาไปใช้ได้เลย” บุรุษทั้งสามคนได้ฟังก็หันมามองหน้าก่อน ก่อนจะรีบดึงกันออกไปเพื่อปรึกษาหารือ แล้วกลับเข้ามาอีกครั้ง

เมื่อมาถึงเขาทั้งสามก็คุกเข่าลง ต่อหน้าเฉินเจ๋อหยวน ก่อนจะเป็นเฉินซีฮันที่เอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง บ่งบอกถึงการตัดสินใจอย่างแน่วแน่

“ท่านปู่ ข้าอยากให้ท่านเป็นพยาน ข้าอยากหมั้นหมายซิ่วอิงเอาไว้ก่อน ที่ดินที่ข้าซื้อมา จะยกให้นางรวมถึงป้ายหยกของข้า เพื่อมอบให้นางเป็นของหมั้นขอรับ” ชายชราเฉิ่นเจ๋อหยวน มองหลานชายพลางระบายยิ้มอย่างอ่อนโยน

“ท่านปู่ ข้าก็อยากให้ท่านเป็นพยาน ข้าอยากหมั้นหมายเจียวจูเอาไว้ก่อน ที่ดินที่ข้าซื้อมา จะยกให้นาง รวมทั้งป้ายหยกของข้า ยกเป็นของหมั้นขอรับ” เฉินเจียวหมิงเอ่ยตามออกมาอย่างแน่วแน่

“ท่านปู่ ข้าก็อยากให้ท่านเป็นพยาน ข้าอยากหมั้นหมายลี่อินเอาไว้ก่อน ที่ดินที่ข้าซื้อมาจะยกให้นาง รวมทั้งป้ายหยกของข้า ยกเป็นของหมั้นขอรับ” เฉินจางหย่งเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจเช่นกัน

ชายชราถอนใจออกมา เขาเข้าใจความรู้สึกของพวกเขาดี และอีกหลายปีกว่าเด็กสามคนนี้จะเติบโตเป็นสตรี เขาไม่มีอะไรขัดข้อง แต่ทางวังหลวงนั้นแตกต่างออกไป ขนบธรรมเนียมประเพณี ฐานะและชนชั้น พวกเข้าจะฝ่าฟันพวกมันไปได้หรือไม่ เขาคิดแล้วก็หนักใจ

“ปู่ไม่มีอะไรขัดข้อง ต้องถามพวกนาง ซิ่วอิง ลี่อิน เจียวจู หากพวกเจ้าตกลง นั่นหมายถึง พวกเจ้าต้องยอมรับอย่างหนึ่งว่า พวกเขาไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ เพราะฉะนั้น หากจะครองคู่กันในภายภาคหน้า พวกเจ้าจะต้องเตรียมรับปัญหาและอุปสรรคต่าง ๆ ที่ต้องมีเข้ามา แต่ข้าเชื่อว่า พวกเจ้าต้องฝ่าฟันมันไปได้แน่นอน” ชายชราเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน

ซิ่วอิงครุ่นคิดจู่ ๆ พวกเขาก็มาขอหมั้นหมาย พวกเขาเป็นถึงเชื้อพระวงศ์ ตัวนางเข้าใจสิ่งที่ชายชรากล่าวทุกอย่าง เรื่องแบ่งแยกชนชั้นนั้นมีมาจนถึงปัจจุบัน ราชวงศ์ไม่เหมาะสมกับสามัญชน แต่ว่านางนี่แหละจะทำให้เห็นว่า พวกนางคู่ควรอย่างยิ่ง เราต้องกล้าที่จะเปลี่ยนแปลง เพราะนางก็ชื่นชอบเขาอยู่ไม่น้อย และอีกนานกว่านางจะเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ยังมีเวลาเรียนรู้กันและกัน

“พี่ซีฮัน พี่เจียวหมิง พี่จางหย่ง หากว่าพวกท่านตัดสินใจดีแล้ว นั้นก็หมายถึงการยอมรับในตัวตนของพวกข้า เพราะฉะนั้นห้ามเสียใจภายหลัง เพราะพวกข้าเป็นสตรีสามัญชน และแน่นอนว่า พวกข้าไม่อ่อนหวาน ดั่งเช่นคุณหนูในห้องหอ แต่จะร้ายยิ่งกว่านางมารในยุทธภพ พวกข้าถือคติที่ว่า ดีมาดีกลับหากร้ายมา พวกข้าเอาคืนสิบเท่า”

ชายชราเฉินเจ๋อหยวนได้ฟัง ก็ถึงกับตบเขาดังฉาดอย่างพอใจ ให้มันได้อย่างนี้สิหลานสะใภ้ของข้า

“เจ้าพูดเช่นนี้ก็หมายความว่าตกลงสินะ ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้ามาคุกเข่าหันหน้าเข้าหากัน คำนับให้กันและกัน”

ซิ่วอิง ลี่อิน เจียวจู ก้าวเข้ามาคุกเข่า พร้อมมองหน้าพวกเขา ก่อนทั้งหกคนจะก้มลงคำนับให้กันและกันสามครั้ง จากนั้นพวกเขาก็ดึงหยกห้อยข้างตัวมายืนให้

“เพื่อเป็นการรับขวัญหลานสะใภ้ของข้าทั้งสามคน ข้าจะยกโรงเตี๊ยมฟู่จิน ให้พวกเจ้าดูแลเป็นอย่างไร และนี่เป็นตั๋วเงินห้าพันตำลึง ข้าให้พวกเจ้าคนละใบ เอาไปลงทุนทำให้มันงอกเงย จากห้าพันตำลึง เป็นห้าล้านตำลึงไปเลย” ชายชราหยิบตั๋วเงินออกมาให้หลานสะใภ้หมาด ๆ อย่างเอ็นดู

“ขอบคุณเจ้าค่ะท่านปู่/ขอบคุณขอรับท่านปู่” ลู่เฉิงพอเปิดประตูเข้ามาก็ตกใจ นี่เข้าพลาดอะไรไปหรือ เกิดอะไรขึ้น

“ลู่เฉิงเจ้ามาก็ดีแล้ว พวกเขาได้หมั้นหมายกันแล้ว และข้าก็ได้ยกโรงเตี๊ยมฟู่จิน ให้เป็นของขวัญรับหลานสะใภ้ ต่อไปพวกนางจะมาเป็นนายของที่นี่ ให้ทุกคนเรียกพวกนางว่า นายหญิงน้อย” ลู่เฉิงได้ยินก็รีบคุกเข่าลง ด้วยความดีใจกับพวกเขาทั้งสามคู่

“ยินดีด้วยขอรับ”

“ถ้าเช่นนั้น เจ้าก็พาพวกนางไปแนะนำกับทุกคน ต่อไปให้ฟังคำสั่งของพวกนาง” ชายชราเฉินเจ๋อหยวนคิดว่า มอบทุกอย่างให้พวกนางดูแลก็ดีเหมือนกัน เพราะพวกนางกลายมาเป็นหลานสะใภ้เช่น เขาเชื่อว่าชีวิตในบั้นปลายของเขา สามารถฝากผีฝากไข้กับพวกนางได้แน่นอน

“ขอรับ”

ลู่เฉิงพวกเขาลงมาข้าล่างอีกครั้ง ลี่อินและเจียวจูยื่นตั๋วเงินให้ซิ่วอิงเป็นคนเก็บไว้ โดยมีบุรุษทั้งสามมองด้วยความเอ็นดู ซิ่วอิงจึงหันมาเอ่ยเย้ากับเฉินซีฮัน

“เปลี่ยนใจยังทันนะเจ้าคะ”

“ไม่มีทาง” ซิ่วอิงหัวเราะออกมากับท่าทีขึงขังของเขา

“แล้วพี่เจียวหมิงละเจ้าคะ?” เจียวจูหันไปถามเฉินเจียวหมิง

“ข้าก็อยากจะเปลี่ยน แต่หัวใจบอกห้ามเด็ดขาด” เสียงโห่ร้องขึ้นมาจากบุรุษอีกสองคน เจ้าเจียวหมิงไปแอบมีคารมแบบนี้ มาตั้งแต่เมื่อใดกัน นางยังเด็กมากนักและอีกนานกว่าจะโต

“พี่จางหย่งอยากเปลี่ยนหรือไม่เจ้าคะ แต่ว่าถึงอยากจะเปลี่ยนใจ ข้าก็ไม่ให้เปลี่ยน เพราะท่านเป็นบุรุษของข้า ตั้งแต่ยอมให้ข้าขี่หลังแล้ว” คราวนี้ทุกคนหันมามองลี่อินอย่างไม่อยากเชื่อ นางไปเอาความมั่นใจมากที่ใดกัน เฉินจางหย่งยกยิ้มอย่างพอใจ ใบหูแดงก่ำด้วยความเขิน เด็กน้อยของข้า เจ้าช่างน่ารักน่าเอ็นดู

เมื่อเดินมาถึงด้านล่าง ลู่เฉิงก็กวาดตามอง ว่ามีลูกค้านั่งกินอาหารอยู่หรือไม่ ปรากฎว่าไม่มีใคร เขาจึงคิดว่าดี เขาจะได้เรียกทุกคนมายืนรวมตัวกัน เมื่อมาครบกันทุกคน เขาจึงประกาศขึ้น

“เอาละทุกคน ข้ามีเรื่องจะประกาศ ต่อไปโรงเตี๊ยมฟู่จิน เจ้าของคนใหม่คือ นายหญิงน้อยสามคนนี้ จงให้ความเคารพ อย่าคิดว่านางเป็นเด็ก แล้วจะลบหลู่และไม่ให้เกียรติพวกนาง หากไม่เชื่อฟัง หากนางลงมือก็อย่ามาโอดครวญ” ลู่เฉิงกล่าวจบ ก็กวาดตามองพนักงานทุกคน ด้วยสายตาคมกริบ

แต่ก็ดันมีคนอยากลองดี นั่นก็คือพ่อครัวตัวอ้วนสองคน ที่ทำงานอยู่ในครัวนามว่ากังเชาและเจาจง พวกเขาไม่ยอมรับที่จะมีเด็กมาสั่งการ ถึงนางจะทำอาหารได้ แต่จะให้มาควบคุมคนงานทั้งโรงเตี๊ยม นางไม่มีทางทำได้แน่นอน อีกอย่างพวกเขารับไม่ได้ ที่จะให้มาฟังคำสั่งของเด็กเช่นนี้

“อะไรกันนายท่านลู่ จู่ ๆ จะมาให้ฟังคำสั่งของเด็กน้อย แถมเป็นสตรีเช่นนี้ ท่านเชื่อใจให้พวกนางมาดูแลโรงเตี๊ยม ที่ใหญ่โตเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านเลอะเทอะเกินไปแล้ว ข้ารับไม่ได้จริง ๆ ที่ให้พวกนางมาเป็นเจ้านายคนใหม่” พวกเขาแสดงท่าทีต่อต้าน ต่อเจ้านายคนใหม่ที่เป็นเด็ก ซึ่งพวกเขาคิดว่าด้อยความสามารถ และไม่เหมาะสมที่จะปกครองคนมากมาย

“เช่นนั้นท่านสองคนจะเอาอย่างไร?” ซิ่วอิงเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่คนสนิทเช่นสี่สหายรับรู้ถึงอารมณ์กรุ่นโกรธของนาง น้อยครั้งที่พวกเขาจะเห็นนางโกรธ แต่วันนี้สองคนนี้คงเคราะห์ร้ายเสียแล้ว

“ในห้องครัวข้าจะฟังคำสั่งท่านลู่ไฉ่คนเดียวเท่านั้น” กังเชาเอ่ยขึ้นอย่างเย่อหยิ่ง เขาทำงานในครัวมาเป็นสิบปี จู่ ๆ จะมาให้ฟังเด็ก ไม่มีทางเสียละ

สามบุรุษที่มีพลังและวรยุทธรับรู้ถึง ไอพลังสังหารที่เริ่มก่อตัวขึ้นรอบตัวของซิ่วอิง เป็นครั้งแรกที่พวกเขาเห็นนางในมุมนี้ ซึ่งพวกเขาเองก็อยากรู้ว่านาง มีพลังมากน้อยเพียงใด

“พวกเจ้าพูดจาไม่ให้เกียรตินาง เช่นนี้ได้อย่างไร ขอโทษนายหญิงน้อยเดี๋ยวนี้!” ลู่ไฉ่เริ่มร้อน ๆ หนาว ๆ เมื่อถูกสองคนนี้ บอกว่าจะฟังคำสั่งเขาคนเดียว ฟังดูเหมือนเขาบอกให้พวกเขาแข็งข้อ

“ไม่เป็นไรท่านลุงลู่ไฉ่ ข้าจัดการเองเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงกวาดตามองทุกคน ที่มีทั้งคนทำความสะอาด คนดูแลห้องพักของโรงเตี๊ยม พนักงานยกอาหาร พ่อครัว และทำงานอื่น ๆ อีกหลายคน พวกเขามองมาที่ซิ่วอิง ลี่อิน เจียวจู อย่างวิเคราะห์ในใจ เด็กสามคนนี้จะมาเป็นคนดูแลที่นี่จริงหรือ แต่พวกนางเด็กมากเลย

“ในเมื่อไม่เชื่อฟังก็เชิญท่านสองคนออกไปเถิด ข้าจะจ้างคนทำงาน เฉพาะคนที่เชื่อฟังข้าเท่านั้น หากตอนนี้ยังมีใคร ที่ไม่ยอมรับการมาของพวกข้า ก็เชิญออกได้เลย คนที่ยังยืนอยู่คือคนที่พร้อมจะทำงาน”

“เจ้า..เจ้าจะบ้าอำนาจเกินไปแล้ว กล้าไล่พวกข้าออกรึ เจ้าระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ” จากที่นางคิดว่าจะไม่ทำอะไร ก็เลยคิดว่า เชือดไก่ให้ลิงดูเสียหน่อยจะเป็นไรไป จะได้ปกครองกันง่ายขึ้น