ตอนที่30 สถานที่หลบภัย

ซิ่วอิงชะงักไม่คาดคิดว่า เรื่องสำคัญมากแบบนี้ เขาจะมาถามความคิดเห็นของนาง ซิ่วอิงหันไปมองเฉินซีฮัน ซึ่งเขาก็มองนางอยู่ก่อนแล้ว ด้วยสายตาอ่อนโยน

  “พูดไปตามที่เจ้าคิดเถิด” เขายกมือขึ้นลูบหัวนาง อย่างให้กำลังใจ

  “ตามความคิดเห็นของข้า ยามนี้ทุกคนควรซ่อนตัวก่อนเจ้าค่ะ”

  “ซ่อนที่ใด จวนเจ้ารึ?” ชายชราถามขึ้น ทำเอาซิ่วอิงได้ยินถึงกับหลุดหัวเราะออกมา ชายชราก็หัวเราะออกมาบ้าง เขาพูดผิดตรงไหนกัน แล้วจะให้ไปซ่อนที่ใด

  “องครักษ์ผู้นี้ไว้ใจได้เพียงใดเจ้าคะ?” องครักษ์ที่จู่ ๆ ถูกดึงเข้าบทสนทนา เขาทำหน้าเหลอหลาอย่างโง่งม เขาไว้ไจได้หรือไม่ นางถามอะไรเช่นนั้น เขานะตายแทนพวกเขาได้เลยนะ

  “เขาไว้ใจได้แน่นอน เขาเป็นเด็กกำพร้าเสด็จพ่อเลี้ยงเขามา พร้อมกับข้าตั้งแต่เด็ก ๆ” เฉินซีฮันกล่าวอธิบายให้นางรับรู้

  “เจ้ายังไม่ได้ตอบข้าเลย ว่าให้ไปหลบซ่อนที่ใด” ชายชราเอ่ยถามอีกครั้ง

  “ข้าก็ยังไม่เคยลองเลยเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าขอลองดูก่อนนะเจ้าคะ” ซิ่วอิงหยิบกล่องออกมาจากกระเป๋าผ้าที่นางทำขึ้น 

  “มาอยู่ในนี่ไงเจ้าคะ” ซิ่วอิงยกกล่องไม้ให้ชายชราดู เขาถึงกับพูดไม่ออก นี่นางกำลังล้อเล่นอยู่ใช่หรือไม่? ซิ่วอิงมองทุกคน ที่มองนางอย่างงุนงง นางจึงวางกล่องโบราณลงกับพื้น แล้วเปิดฝากล่องออก ยามนี้ในกล่องว่างเปล่า ไม่มีสิ่งใดอยู่ในนั้น

  “พี่ซีฮันลุกขึ้นเจ้าค่ะ” ซิ่วอิงดึงมือเขาให้ลุกขึ้น ก่อนจะพูดกับกล่องโบราณในใจ “ข้าจะลองส่งเขาเข้าไป” พอนางพูดจบกล่องโบราณจากที่เล็ก ๆ ก็ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จนเท่าขนาดกับโลงศพ

  “พี่ซีฮันก้าวขาลงไปเจ้าค่ะ” เขาทำตามอย่างว่าง่าย พอเขาเข้าไปทั้งตัว ตัวเขากลับหดเล็กลง อยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยม

  “พี่เจียวหมิงลองดูเจ้าค่ะ”

  “ได้” เฉินเจียวหมิงก้าวลงไปอย่างไม่รีรอ

  “พี่จางหย่ง ท่านปู่ ลองดูเจ้าค่ะ พวกเจ้าด้วย ท่านองครักษ์ด้วยเจ้าค่ะ ลงไปให้หมด” ใจของซิ่วอิงเต้นระริกด้วยความตื่นเต้นและดีใจ ที่นางสามารถหาที่หลบภัยให้ทุกคนได้ พอทุกคนเขาไปจนหมด นางก็ตามลงไปบ้าง ก่อนที่นางขอจากกล่องโบราณอีกครั้ง

  “ขอเป็นพื้นที่ที่มีความอุดมสมบูรณ์ มีบ้านให้พักอาศัย มีน้ำให้ดื่ม มีครัวให้ทำอาหาร” พอนางกล่าวจบ จากห้องสี่เหลี่ยมก็กลายเป็น พื้นที่ที่เต็มไปด้วยพืชผัก ต้นไม้ แม่น้ำลำธาร มีบ้านหลังหนึ่งตั้งอยู่ รายล้อมไปด้วยดอกไม้นานาพรรณ ทุกคนมองอย่างตกตะลึง ไม่อยากเชื่อว่ามันคือความจริง

  “เจ้าต้องเป็นเทพมาเกิดแน่ ๆ” ชายชราเฉินเจ๋อหยวนเอ่ยขึ้นอย่างปลื้มปริ่ม

  “ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงเจ้าค่ะ” นางหัวเราะออกมา

  “ซิ่วอิงแล้วอย่างนี้ ยังจะไปช่วยสตรีเหล่านั้นอยู่หรือไม่?” ลี่อินรีบถามซิ่วอิงอย่างเป็นกังวล 

  “ก็ต้องช่วยแต่ว่า ให้คนอื่นไปแทน พี่ซีฮันให้องครักษ์สามคนนั้นไปกับตงฮวนและหานเกอ ได้หรือไม่เจ้าค่ะ?”

  “ได้สิ”

  “ตงฮวน หานเกอพวกเจ้าเอานี่ไป นี่เป็นยาสลบ หาวิธีทำให้พวกเขาสลบ แล้วปล่อยสตรีเหล่านั้น นำเงินไปด้วย ให้พวกนางไว้ติดตัว”

  “ได้”

  “ท่านปู่เป็นเช่นไร ฐานทัพของข้า” นางหันมาถามชายชรา เขายิ้มตอบมาอย่างพอใจ

  “ถูกใจข้ามาก จนข้าอยากย้ายเข้ามาอยู่ในนี้เสียเลย”

  “ก็ได้นะเจ้าคะ หากว่าท่านปู่พอใจจะอยู่ แต่ว่าพื้นจำกัดและไม่มีใคร ท่านจะเหงาเอาได้เจ้าค่ะ”

  “ได้เหรอ? เขาเอ่ยขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น เขาเบื่อความวุ่นวาย อย่างอยู่อย่างสงบ 

  “แต่ว่าตอนนี้ เราต้องออกไปกันก่อนเจ้าค่ะ เราต้องออกไปวางแผนรับมือ ตอนนี้ท่านปู่และทุกคน เป็นเหมือนครอบครัวของพวกข้าแล้ว เพราะฉะนั้นข้าไม่มีทางไม่ช่วยเหลือเจ้าค่ะ”

  “ถ้าเช่นนั้นเราออกไปไปกันเถอะ” เมื่อนางยืนยันเช่นนั้น เขาก็สบายใจ ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งพวกเขามา

  เมื่อพวกเขาออกมากันจนหมด กล่องไม้ก็หดตัวเล็กลงเท่าเดิม คราวนี้ทุกคนมองซิ่วอิงราวกับเทพเซียน นางจะเก่งเกินไปแล้ว โชคดีที่นางเป็นคนจิตใจดี 

  “เรากลับไปกินอาหารกันต่อเถิดเจ้าค่ะ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง” ซิ่วอิงเอ่ยอย่างอารมณ์ดี คว้ามือเฉินซีฮัน เดินลงไปยังชั้นล่าง เมื่อมาถึงทุกคนก็กินกันอิ่มแล้ว เป็นลู่ไฉ่นำส่วนของพวกเขากลับไปอุ่น แล้วยกมาให้อีกครั้ง

  พวกเขามองอาหารตรงหน้า อย่างเหม่อลอยแม้จะรู้สึกหิว แต่เรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น พาลทำให้พวกเขากินอาหารไม่ลง ซิ่วอิงเห็นเช่นนั้น ก็รีบเอ่ยขึ้น

  “ไม่ว่าจะมีปัญหาเข้ามามากมายเพียงใด หากเราเข้มแข็งและไม่หวาดหวั่น ทุกปัญหาก็ไม่อาจทำอะไรเราได้เจ้าค่ะ กินให้อิ่มนอนให้หลับ แล้วเราจะมองเห็นปัญหาว่ามันเล็กนิดเดียว” ซิ่วอิงเอ่ยขึ้นอย่างให้กำลังใจ

  “ใช่แล้วเจ้าค่ะ หากว่าพวกท่านไม่กิน พวกข้าจะมีกำลังใจช่วยเหลือได้อย่างไร เมื่อหลายเดือนก่อน พวกข้าก็เหมือนพวกท่าน แต่โชดดียังมีสหาย อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน เป็นกำลังใจให้กัน ข้าจึงผ่านมาได้ และในทุก ๆ วัน ซิ่งอิงสอนข้าให้เข้มแข็ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเราก็ยังมีกันและกันเจ้าค่ะ”

 ลี่อินเอ่ยเสริมขึ้นมา ตั้งแต่นางอยู่ใกล้ซิ่วอิง นางก็ได้เรียนรู้และซึมซับ คำสอนและแนวทางการคิด ในการดำรงชีวิตไปทีละนิด จนตอนนี้นางมีความมั่นใจ และไม่หวาดกลัวสิ่งใด เพราะนางเชื่อว่า ทุกช่วงเวลาจะมีสหายยืนอยู่เคียงข้างเสมอ

  “ถึงจะมีเรื่องให้คิดมากมาย แต่พวกท่านไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว พวกข้าพร้อมจะเผชิญปัญหาไปพร้อมกับพวกท่าน เพราะฉะนั้นอาหารเป็นสิ่งสำคัญมากเจ้าค่ะ โยนปัญหาทิ้งไปก่อน พออิ่มแล้วเราค่อยว่าช่วยกันคิด ปัญหาหากมีเพื่อนร่วมทาง ข้าว่ามันก็ไม่เลวร้ายจนเกินไปเจ้าค่ะ” เจียวจูเอ่ยขึ้นมาบ้างเช่นกัน 

  พวกเขาปรายตามอง ดรุณีน้อยแม้จะเยาว์วัย แต่ความคิดความอ่านไม่เด็กเลยสักนิด พวกเขาไม่แปลกใจเลย ที่พวกเขายืนหยัดอยู่ได้อย่างเข้มแข็ง เพราะพวกเขาเป็นกำลังใจให้กันและกัน แล้วพวกเขาที่เป็นผู้ใหญ่ จะมาทำให้เด็ก ๆ เป็นกังวลได้อย่างไร

  “ลงมือกันเถิด” เฉินเจ๋อหยวนเอ่ยขึ้น ทุกคนขึ้นจึงเริ่มลงมือกินอาหาร กันอย่างเอร็ดอร่อยอีกครั้ง

  “ท่านลุงลู่ไฉ่ให้คนไปส่งอาหาร ที่จวนข้าหรือยังเจ้าคะ?”

  “เรียบร้อยแล้วขอรับ”

  “ขอบคุณเจ้าค่ะ”

  หลังจากกินอาหารกันเสร็จ พวกเขาก็กลับขึ้นมาที่ห้องทำงานกันอีกครั้ง เพื่อพูดคุยวางแผนว่าจะเอาอย่างไรต่อไป ตงฮวนจึงเอ่ยถามซิ่วอิงขึ้นมา

  “ซิ่วอิงเหตุใดถึงไม่จัดการพวกเขาที่นี่เลย?”

  “ที่จริงก็ทำได้ แต่เราไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร จับสตรีเหล่านี้ไปให้ใคร หากเปิดศึกที่นี่ คนอยู่เบื้องหลังต้องเพ่งเล็งมาที่เรา ข้ายังไม่อยากเปิดศึกเร็วเกินไป เพราะเรายังไม่พร้อม พวกเรายังแกร่งไม่พอ นำ้น้อยย่อมแพ้ไฟ” ตงฮวนเป็นเด็กฉลาด พอนางอธิบายก็เข้าใจได้ในทันที นางพูดถูกต้องทุกอย่าง 

  “แล้วเช่นนี้พี่ซีฮันยังต้องไปเมืองหลวงหรือไม่ขอรับ” ตงฮวนหันไปถามเฉินซีฮัน เพราะสถานการณ์ตอนนี้เปลี่ยนไปแล้ว

  “คงไม่ต้องไปแล้ว” เขาตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เพราะเป็นห่วงฮ่องเต้ผู้เป็นบิดา และทุกคนที่กำลังหลบหนี ไม่รู้ว่าจะรอดพ้น สายตาคนของเฉินอ๋องไปได้หรือไม่ ซิ่วอิงดึงมือเขามาบีบเบา ๆ

  “ทุกคนต้องปลอดภัยเจ้าค่ะ” เขามองนางอย่างอ่อนโยน ซิ่วอิงจ้องมองเขานิ่ง ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยขึ้นมา

  “ท่านมีทหารอยู่ในมือกี่คนเจ้าคะ? เอ่อข้าหมายถึงคนที่จงรักภักดีต่อตระกูลเฉิน เราต้องเตรียมคนของเราเอาไว้ ยังไม่ต้องเผชิญหน้ากันตอนนี้ แต่เราต้องเตรียมฝึกคนของเราเอาไว้ ข้าเชื่อว่าคนที่มีจิตใจไม่บริสุทธิ์ ที่หวังเพียงอำนาจในการครอบครองบัลลังก์ ราษฎรต้องเดือดร้อนและทุกข์ยากอย่างมากแน่ และคนที่สนับสนุนเขาให้ยึดบัลลังก์ก็คงมีนิสัยไม่ต่างกัน เพราะฉะนั้นเราต้องเตรียมคนของเราให้พร้อมและแข็งแกร่ง รอวันที่จะทวงบัลลังก์คืนเจ้าค่ะ พวกข้าทั้งห้าคนก็ไม่ต่างจากพวกท่าน เพียงรอเวลาที่เหมาะสมที่จะเอาคืนเช่นกันเจ้าค่ะ”

  เฉินเจ๋อหยวนฟังที่นางพูดกับเฉินซีฮัน ก็ครุ่นคิดและไตร่ตรอง นางพูดได้มีเหตุผล และเขามั่นใจว่า สิ่งที่นางพูดออกมานั้น ล้วนมาจากใจที่บริสุทธิ์ของนาง และเพื่อปกป้องคนบริสุทธิ์ พวกเขาและเเคว้นเป่ยเซี่ยะโชคดี ที่อย่างน้อยสวรรค์ ก็ยังได้ส่งพวกเขาทั้งห้าคน ให้มาปกป้องผู้คนจากภัยร้ายจากเหล่าคนชั่ว ต่อจากนี้ไปไม่รู้ว่า ความเป็นอยู่ของราษฎรจะเป็นเช่นไร พวกเขาต้องเชื่อฟังนาง

  “ทหารที่จงรักภักดี ยามนี้แตกกระจายกันออกไป เพื่อหนีเอาตัวรอดขอรับ เพราะทหารของแม่ทัพสวี่มีมากกว่าหลายเท่า ฝ่าบาทจึงบอกไม่ให้ปะทะ ให้หลบหนีเอาตัวรอดขอรับ” องครักษ์เปลี่ยนการใช้คำพูด เพราะสถานการณ์ตอนนี้ไม่อาจเปิดเผยตัวตนได้

  “ท่านชื่อว่าอะไรเจ้าคะ?”

  “เจียวหั่วขอรับ”

  “ท่านคอยประสานงาน ติดต่อรวบรวมคน ให้มาอยู่ที่จวนของข้า”

  “ขอรับ”

  “ท่านปู่ ข้าคงต้องเร่งสร้างเรือนพัก และทางที่ดีควรมีห้องใต้ดินไว้หลบภัย ข้าคิดว่าควรทำให้ใหญ่พอที่ทุกคน จะมาอยู่รวมกันได้ แต่ว่าช่วงนี้ท่านปู่และพวกท่าน อย่าเพิ่งออกไปไหนดีกว่าเจ้าค่ะ ทางที่ดีเข้าไปอยู่ในกล่องโบราณ เพื่อความปลอดภัย ส่วนทางนี้เดี๋ยวข้ากับพวกเขา จะจัดการเองเจ้าค่ะ” 

  “ขอบใจเจ้ามากซิ่วอิง พวกเจ้าด้วย” เฉินเจ๋อหยวนกล่าวขึ้น น้ำใจของเด็กน้อยห้าคนนี้ พวกเขาไม่มีทางลืมได้อย่างแน่นอน ราชวงศ์เฉินเป็นหนี้บุญคุณพวกเขาแล้ว หากทุกอย่างคลี่คลาย เขาคิดว่านางสมควรเป็นคนปกครองแคว้นเสียเอง เขาเชื่อว่าหากเป็นเช่นนั้น ราษฎรชาวเป่ยเซี่ยะ ต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอน